Earth, where the angels from heaven fell on, on their way to hell [Ashdrizzle]

De nachten werden misschien wel korter, het betekende niet dat het ook warmer werd. De nachtzwarte kater liep door het territorium heen, terwijl zacht gemiezer en dikke mist aan zijn vacht bleven hangen en het nat probeerde te maken. Hij was verkleumt, tot op het bot, maar liet niets merken. In zijn mening zou hij warm worden als 'ie bleef bewegen, en dat zou die dan ook maar doen.
Nightspark keek slaperig om zich heen, hij had geen zin gehad om terug te keren naar het kamp, een plek waar hij al zeker een dag niet meer was geweest. Zijn maag deed pijn van de honger en zijn verbranding had hem zozeer in de steek gelaten dat hij zichzelf bijna niet meer kon opwarmen. Zelfs zijn lange vacht hielt hem niet meer warm. Hij zuchtte zachtjes, vond een boom met een ruim gat onderin en ging tussen de wortels liggen. Het zou er waarschijnlijk niet beter op worden, maar hij lag tenminste droog, dat was al één ding.

[+Ashdrizzle]

Het duurde niet lang voordat de eekhoorn onder zijn klauwen door probeerde te friemelen, maar de grijze kater gaf niet in aan de wensen van zijn prooi. Toch gunde hij het beestje een snel einde en beet hij het nekje met een luide krak door. Tevreden keek hij neer op het beest met de pluizige staart, die niet meer zo pluizig leek door de regen, en pakte het op. Misschien kon hij nu beter teruggaan? Het was tenslotte al aardig laat aan het worden en als hij lang in dit hondenweer zou blijven kon hij nog wel ziek worden. Zachtjes kroop hij weg uit het dichtbegroeide bos en vond een wat openere ruimte, waar hij bijna over een paar uitstekende wortels struikelde. "Wow!" De eekhoorn viel uit zijn mond terwijl hij zijn evenwicht probeerde te bewaren, maar hij bleef de hele tijd op vier poten staan. Gespetter veroorzakend op zijn manier.

Toen de kater zijn vangst weer wilde oppakken, merkte hij een paar blauwe ogen op. Zijn blik verwijdde zich even, omdat hij de kater hier zeker niet verwacht had. Wat onhandig bleef hij midden in zijn actie hangen en toverde een wat onhandige glimlach op zijn gezicht. "Oh, hey Nightspark.." Meteen overspoelde een golf van schuld hem en liet hij zijn oortjes wat hangen. "Eh.." Hij duwde de eekhoorn richting de droogte tussen de wortels, dan had iemand nog iets aan zijn vlees. "Ik eh.. wilde nog even sorry zeggen. Voor hoe ik me tegen je had gedragen toen Snowy.. tja.. ik was gewoon een rotzak en dacht allemaal maar aan mezelf. Sorry daarvoor." Wat ongemakkelijk keek hij weg van de zwarte kater. Het was nu wel beter tussen hem en Snowy, dus waarom niet tussen hem en haar grote broer?

Eigenlijk wilde hij er niet aan geloven, maar de geur die hem omringde sprak de waarheid. De kater die hij liever niet had willen zien, was uiteindelijk toch gekomen. Nightspark keek op, om daar de grijze tabby kater te vinden. "Oh, hey Nightspark.." De zwarte kater reageerde niet, hij had het gevoel dat het nog niet zijn tijd was om te spreken. "Ik eh.. wilde nog even sorry zeggen. Voor hoe ik me tegen je had gedragen toen Snowy.. tja.. ik was gewoon een rotzak en dacht allemaal maar aan mezelf. Sorry daarvoor." Een steek gleed door zijn lichaam heen en hij zuchtte zachtjes. Voorzichtig kwam hij overeind, in zoverre dat hij Ashdrizzle volledig kon zien, zonder zijn uitgemergelde lichaam aan het licht te brengen. "Het maakt niet uit," miauwde de zwarte kater met een schorre stem, het resultaat van een paar dagen in stilte te hebben geleefd. "We zijn beide een ramp als het gaat om liefde en partners, tenminste, daar ziet het naar uit," vervolgde hij daarna.
Eventjes viel het stil, geen idee waar hij het over moest hebben. Uiteindelijk, als laatste redmiddel zei hij maar; "Hoe staat het met je kittens?"

"Het maakt niet uit," Ergesn was er opluchting, voor niet nog een kat die hem verachtte in deze Clan, maar het was ook weer niet appeltje eitje nu. "We zijn beide een ramp als het gaat om liefde en partners, tenminste, daar ziet het naar uit," De grijze kater fronste even. Hm? Hij had Nightspark de laatste tijd niet echt in de buurt gezien van een poes of.. eh.. kater. Maar toch besloot de grijze Warrior zijn mond maar te houden. Het was nu dus een bekend feit dat Nightspark dus onder dezelfde dingen had geleden als hij. "Hoe staat het met je kittens?" De vraag was er een die hij niet echt had verwacht en Ashdrizzle zette zich ertoe om de zwarte kater aan te kijken. "Met de kittens gaat het goed, denk ik dan. Alleen.. ik weet het gewoon niet meer. Fawnstep heeft me nauwelijks betrokken met de benamingen of het opvoeden." Het was nog steeds iets wat hem pijn deed, want ja, het nestje was dan niet echt heel erg gewild geweest, maar het waren toch ook zijn kittens. "En dan moet ik jouw verhaal erbij betrekken, want plots zei Fawnstep dat ze van me hield en ik heb haar.. afgewezen." Hij beet voor een moment op zijn lip en keek naar zin grijze pootjes, de regen nog steeds zachtjes op zijn grijze vacht kletterend. "Misschien niet op de fijnste manier, maar mijn kop wilt me maar niet helder laten denken."

Hij keek wat dof om zich heen, terwijl hij zich probeerde te concentreren op wat de grijze kater tegen hem zei. Het was niet expres, maar zijn lichaam werkte gewoon niet mee op dit moment. "Met de kittens gaat het goed, denk ik dan. Alleen.. ik weet het gewoon niet meer. Fawnstep heeft me nauwelijks betrokken met de benamingen of het opvoeden." Nightspark keek op, in zijn blauwe ogen en hij voelde sympathie voor de kater. Het moest verschrikkelijk zijn om kittens te hebben, maar ze nauwelijks te mogen of kunnen zien. "En dan moet ik jouw verhaal erbij betrekken, want plots zei Fawnstep dat ze van me hield en ik heb haar.. afgewezen." Ah, er zat dus toch meer achter. "Misschien niet op de fijnste manier, maar mijn kop wilt me maar niet helder laten denken." Nightspark stond op en ging naast de kater zitten, wetend dat hij hiermee liet zien hoe slecht hij er zelf wel niet uitzag, maar dat leek hem nog maar weinig te deren. "You're not to blame," miauwde hij de kater toe. "Die kittens waren misschien niet gepland, het zijn wel jouw kittens. Je hebt alle recht om ze te zien en om je met de opvoeding te bemoeien. Weten ze eigenlijk wel dat jij de vader bent? Want anders moet je daar eens mee beginnen, dan kunnen ze zelf kiezen bij wie ze willen zijn en heeft Fawnstep geen poot meer om op te staan om je weg te houden daar," stamelde hij een rijtje adviezen op voor de grijze kater. Hij slikte eventjes. Ervaring met kittens had hij niet, maar advies geven kon hij gelukkig nog wel. "En het spijt me voor je. Niemand zou mogen worden weggehouden bij zijn of haar kittens," miauwde hij er daarna zacht achteraan. Hij keek eventjes naar de grond. "Je bent misschien wat hard geweest tegenover Fawn, maar je was slimmer dan te vallen voor een medicine cat ..." mompelde hij zachtjes, terwijl hij zijn kop beschaamd naar de grond boog.

Als een zwarte schim was de kater opeens naast hem komen zitten. "You're not to blame," Ashdrizzle draaide slechts wat met zijn oortjes, maar kon zich niet zo ver krijgen om nogmaals op te kijken naar de Warrior. "Die kittens waren misschien niet gepland, het zijn wel jouw kittens. Je hebt alle recht om ze te zien en om je met de opvoeding te bemoeien. Weten ze eigenlijk wel dat jij de vader bent? Want anders moet je daar eens mee beginnen, dan kunnen ze zelf kiezen bij wie ze willen zijn en heeft Fawnstep geen poot meer om op te staan om je weg te houden daar," Ashdrizzle haalde zijn schouders op. "Ik heb ze zelf verteld dat ik hun vader ben, maar ze zijn nog te jong om te begrijpen dat wij niet van die gelukkige ouders zijn. Die klap moeten ze later nog opvangen." Zuchtte hij en nog steeds keek hij zelfs daar tegen op. "En het spijt me voor je. Niemand zou mogen worden weggehouden bij zijn of haar kittens," Nu Ashdrizzle zichzelf eindelijk zover had gekregen om Nightspark aan te kijken, keek de zwarte kater zelf naar de grond. "Je bent misschien wat hard geweest tegenover Fawn, maar je was slimmer dan te vallen voor een medicine cat ..." Direct sprongen zijn oortjes overeind. Wat..? Maar.. Gedachten vlogen door zijn kop heen en zorgden er weer eens voor dat hij niet meer zo helder kon nadenken. Met zijn staart raakte hij Nightspark's schouder aan. "Het.. eh.. spijt me voor je, Nightspark. Maar weet.. Little ervan?" Het was meer nieuwsgierigheid die hem hiertoe dreef. Misschien had Little toch iets voor hem verzwegen en misschien zou dit een reddende engel kunnen worden.

"Ik heb ze zelf verteld dat ik hun vader ben, maar ze zijn nog te jong om te begrijpen dat wij niet van die gelukkige ouders zijn. Die klap moeten ze later nog opvangen." Nightspark knikte langzaam, al wist hij zo snel echt niet hoe 'ie erop moest reageren. Hij had hier immers geen ervaring mee, al was het wel iets waar hij graag ervaring mee zou willen hebben. Goed, niet zoals in de situatie waar Ash nu in zat natuurlijk, maar toch. Een familie starten was nog altijd een plan op zijn agenda, en goed, hij was nog jong. Maar zo, zo eenzaam ...
"Het.. eh.. spijt me voor je, Nightspark. Maar weet.. Little ervan?" Een steek ging door zijn hart heen en hij zuchtte zachtjes, waarna hij zijn kop knikte. "Ik heb 't haar zelf gezegd. Sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken," miauwde hij zachtjes. "Ik kon het niet aan, ik kon niet leven in de leugen dat het ooit zou werken. Ze heeft d'r rang en die wil ik niet van d'r afpakken," legde hij zachtjes uit. Nog steeds waren zijn blauwe ogen op de grond gericht en zijn stem werd steeds zachter. God, hij zat zo in de problemen nu. Waarom kon zijn leven nou nooit simpel zijn?

Leeg staarde hij voor zich uit, toen Nightspark knikte. "Ik heb 't haar zelf gezegd. Sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken," De woorden klonken vaag en ze leken maar niet in de juiste plaats te klikken. Ze had het hem niet verteld. Hoe kon ze het dan ook wagen boos op hem te worden voor zijn grote fout? Hoe durfde ze hem aan te vallen terwijl ze zelf de belangrijkste regel van haar rang brak en ook de belangrijkste regel van hun vriendschap. "Ik kon het niet aan, ik kon niet leven in de leugen dat het ooit zou werken. Ze heeft d'r rang en die wil ik niet van d'r afpakken," Ashdrizzle knipperde zijn trance weg. Maar nu kon hij die gevoelens die nu door hem heen raasden niet uitoefenen op Nightspark, hij had het al moeilijk genoeg. "Kop op." Mompelde hij zachtjes en drukte zijn vacht even tegen de kater aan. "Het zal altijd wel goed komen, denk ik.. Iedereen heeft wel een moment in zijn leven dat alles tegen lijkt te zitten. Alleen de sterken kunnen inzien dat er altijd nog licht is." Hij wierp even een schuldige blik op de kater. "En volgens mij ben jij niet zwak, dus.. ja.."

Hij vroeg zich stiekem af wat er allemaal afspeelde in het hoofd van de tabby kater naast hem. Nightspark voelde hoe de vermoeidheid door zijn lichaam heen kroop en zijn poten begonnen te trillen, tevens ook van de kou. Hij geeuwde eventjes en tilde zijn poot op om de opwellende tranen uit zijn ogen te wrijven. Daarna keek hij weer op naar de kater, zuchtte zachtjes en dwong zichzelf op te blijven kijken. "Kop op. Het zal altijd wel goed komen, denk ik.. Iedereen heeft wel een moment in zijn leven dat alles tegen lijkt te zitten. Alleen de sterken kunnen inzien dat er altijd nog licht is." Alles tegen lijkt te zitten? Hij kon uit vertrouwen zeggen dat alles altijd tegen zat bij hem. "En volgens mij ben jij niet zwak, dus.. ja.." Hij vroeg zich af wie dit gesprek meer zou breken, Ashdrizzle of hemzelf? Hij wist het niet meer en in zijn achterhoofd voelde hij het bekende gebonk van een opkomende hoofdpijn. "Ik weet het niet meer, Ash. Alles om me heen lijkt me te mijden, Snowy zit met de kittens, Little heb ik pijn gedaan, echte vrienden heb ik bijna niet meer binnen de clan. Ik weet het niet meer..." De zwarte kater zuchtte nog een keertje, ging liggen en legde zijn poten over zijn oren heen, hopend dat de koppijn zou zakken.

"Ik weet het niet meer, Ash. Alles om me heen lijkt me te mijden, Snowy zit met de kittens, Little heb ik pijn gedaan, echte vrienden heb ik bijna niet meer binnen de clan. Ik weet het niet meer..." Antwoordde de zwarte kater. Wie zou hij voor de gek moeten houden om zich voor te doen dat hij het niet begreep? Niet zo heel veel Moons geleden had hij nog precies zo gedacht en zelfs nu kwamen die gedachten nog eens voorbij in zijn kop als hij helemaal alleen was. Zelfs kittens hebben was niet het juiste medicijn. "Hey," Hij tikte de kater aan met zijn staart. "je moet gewoon.. uit deze flow komen. Geloof me, je wilt dit niet achterlaten voor een plekje hier boven, het zal waarschijnlijk niet zo mooi zijn als het klinkt. Snowy heeft je nodig als broer en zal je echt niet vergeten omdat ze nu.." Hij viel even stil en kon ook niet op het andere onderwerp overspringen waar Nightspark het over had gehad. Dus pakte hij de zojuist gevangen eekhoorn er maar bij. "Eet jij nu maar wat, voordat ze flauwvalt."

Nightspark had er enigszins moeite mee om zijn schouders niet te laten schokken. Dit waren de momenten dat hij gewoon volledig brak door alles wat hem tegen het lijf was gekomen. De laatste tijd leek immers niets meer goed te komen, alles ging fout, wat het dan ook mocht zijn. Straks zou Shadowclan ook nog ziek worden vanwege hem, of zouden er gewonden of doden vallen ... vanwege hem? De zwarte kater schudde woest met zijn kop, nee, dit ging te ver. Hij zakte te ver weg in de depressie waar hij niet meer in wilde zitten. "Hey," De stem en de tik deed hem opkijken en even flitste zijn blauwe ogen in die van Ashdrizzle, voordat hij zijn blik weer afwende. Hij wilde niet dat de kater de gebroken blik in zijn ogen zou zien. "je moet gewoon.. uit deze flow komen. Geloof me, je wilt dit niet achterlaten voor een plekje hier boven, het zal waarschijnlijk niet zo mooi zijn als het klinkt. Snowy heeft je nodig als broer en zal je echt niet vergeten omdat ze nu.." Nightspark beet op zijn lip. Was dat waar? Zou Snowy hem nog wel nodig hebben nu? "Ze heeft Thrush, en d'r kittens. Ik ben niet meer het belangrijkste in haar leven," miauwde ze zachtjes. "Ik ben niet meer diegene die haar hoeft te beschermen, zoals ik altijd heb gedaan," er begonnen breuken in zijn stem te komen en hij hielt snel zijn bek dicht, voordat zijn stem echt zou breken. "Eet jij nu maar wat, voordat ze flauwvalt." Hij keek eventjes naar de eekhoorn en waagde het toen op om de kater aan te kijken. "Maar .. de clan? Ik mag het niet aannemen," miauwde hij zacht.

"Ze heeft Thrush, en d'r kittens. Ik ben niet meer het belangrijkste in haar leven," Nightspark leek er echt niet zomaar uit te komen en medelijvol keek Ashdrizzle naar de zwarte kater. "Ik ben niet meer diegene die haar hoeft te beschermen, zoals ik altijd heb gedaan," De grijze kater plaatste even zijn pootje op de schouder van de kater. "Je hoeft ook niet het belangrijkste te zijn in iemands leven, maar ik denk niet dat Snowy je nu zomaar vergeet. Je blijft haar grote broer die haar altijd heeft beschermd en ik weet het bijna zeker dat als jij niet verdwijnt ze eronder zal lijden." Antwoordde hij. "Maar .. de clan? Ik mag het niet aannemen," De kater keek hem even aan, een verandering. "Zou de Clan iets hebben aan een Warrior die zich straks niet eens meer kan dragen?" Hij schoof de eekhoorn wat meer naar de Warrior toe. "Desnoods gebruik je het als kussen." Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht.

Nightspark keek de kater aan en zuchtte zachtjes. Hij vond het moeilijk om de waarheid in zijn woorden te vinden en te laten doordringen, al wist hij dat ze er wel in zaten.
Zijn blauwe ogen keken wat vermoeid langs de kater heen en hij kon zo snel geen woorden vinden om erop te reageren, maar gelukkig stapte Ashdrizzle al over op het volgende onderwerp. "Zou de Clan iets hebben aan een Warrior die zich straks niet eens meer kan dragen?" Nightspark beet op zijn lip, keek de kater iets wat gepijnigd aan en nam zuchtend een hap. "Gwoed dwan, jwij jwe zwin," miauwde hij met zijn bek vol met sappig vlees. Hij slikte de hap door, keek naar de prooi en weer terug naar Ashdrizzle en schoof het diertje terug. "Delen," miauwde hij vastberaden naar de kater.