Tears in the middle of the night {Open}

De dag leek wel voorbij te zijn gekropen en de zwarte kattin had doodstil in haar nest gelegen, ogen gesloten. Van binnen was ze in duizenden kleine stukjes gebroken door de enorme afwijzing die ze die afgelopen dag had gehad. Ergens had ze hoop gehad, maar zoals Ashdrizzle al had gezegd was die vals. Hij voelde helemaal niks. Een zacht gesnik doorkliefde de zwarte nacht en het klonk zacht door de nursery heen, maar niet zo hard dat iedereen opeens wakker zou schrikken. Ze had haar kop diep tussen haar voorpoten gedrukt die ondertussen vochtig waren geworden. Had ze dan niemand op deze wereld die haar ook maar enigszins aardig vond?

{Open}

De wereld zag er 's nacht net zo uit als toen hij nog niet kon zien! Het was een speciale dag geweest, en de nacht had die dag weer vervangen. De grijze kitten lag stil in zijn nest, over de rand kijkend, en met zijn kin op zijn licht gestreepte pootjes. Plots hoorde hij het gesnik van een Queen, en hij spitste zijn oortjes. Hij keek even naar zijn moeder, waarna hij voorzichtig door de schaduwen kroop, richting het geluid. Oh, het was de moeder van die twee poezen die hij ontmoet had! Roughkit en Hailkit. Dawnkit keek even verbaasd en twijfelend, maar kroop naast de poes, en duwde zich even tegen haar aan. "Mis?" vroeg hij zacht, en melevend. Hij probeerde te vragen wat er mis was, en vragend keken zijn pasgeopende blauwe kijkers haar aan.

+ Als ik mag?

Snowynight had niet kunnen slapen. De kittens wriemelden lichtjes aan haar buik en ze kon ook niet draaien om een lekkerdere houding te zoeken. Met een lichte zucht legde ze haar kop weer neer. Tenminste, tot een licht gesnik haar oren bereikte. De poes spitste haar oren en keek rond. Was één van de kittens aan het huilen? De poes gaapte eventjes lichtjes en pas toen viel haar blik op de zwarte poes met wie ze de nursery deelde. Fawnstep. Huilde ze? Eventjes twijfelde Snowynight. Fawnstep moest haar niet. Toch? Maar toch overwon haar instinct het om te checken of het wel goed ging. Voor een moment twijfelde de poes en toen stond ze toch op om naar de poes toe te lopen. Met nerveus platgelegde oren keek ze naar Fawnstep. Ze zag dat Dawnkit ook al naar haar toe was gelopen en sloeg een poot om haar zoontje heen. "Fawnstep... gaat het wel..?" Murmelde de poes zachtjes op bezorgde toon.

Alle spanning leek er nu wel allemaal van af te vallen. Alle spanning tussen haar en Ashdrizzle van zowel voor, tijdens als na de geboorte van hun dochters. Haar keel deed pijn en een haar oortjes lagen plat op haar kopje. Haar ogen had ze zo dicht mogelijk geknepen, maar alsnog vonden de zoute tranen hun weg naar buiten. Ze duwde haar kopje in haar natte voorpootjes en snikte zacht verder. Langzaam hief ze haar kopje bij het horen van wat geritsel van mos bij haar. Eerst dacht ze dat het een van haar eigen kittens was, maar toen herkende ze Dawnkit. Een van Snowynight en Thrushdive's kittens. "Mis?" mauwde het katertje toen en keek haar met zijn grote blauwe kijkers aan. De geur van Snowynight leek opeens erg te overheersen, en de sneeuwwitte kattin stond als een geest in de donkere nacht voor haar. "Fawnstep... gaat het wel..?" mauwde de poes en Fawn probeerde haar tranen weg te vegen. "Ja.." mauwde ze op een zachte toon die eerder leek op de stem van een jonge kitten. Maar erg overtuigend was het niet omdat een snik weer uit haar mond glipte en het huilen weer begon. Ze liet haar kopje op haar natte pootjes vallen en haar hele lichaam trilde.

Opeens ging de warmte weg. Windkit schudde haar kopje en probeerde met haar klauwtjes de warmte weer terug te krijgen, maar het lukte niet zoals de vorige keer. De warmte bleef weg. Dus probeerde ze het op een andere manier. "Mama?", klonk haar kreetje door de nacht. Het was de eerste keer dat ze het zei, en ze kon het. Ze kon het zeggen op een verstaanbare manier, en ergens was Windkit erg trots op zichzelf. Maar daar was nu geen tijd voor, ze moest de warmte terugkrijgen!