When the sunlight shines for the first time {Open}

Met een gaap werd de kleine kit vroeg die morgen wakker. Haar lichaampje begon steeds meer op die van een echte kat te lijken en haar witte pels glom in het zonlicht. Een zachte piep verliet haar bekje na het gapen en ze rolde zich nog een keer om. Het zonlicht scheen door de dunne vliesjes van haar ogen heen en dat was niet zo'n aangenaam gevoel. Ivykit draaide zich met haar kopje in de pels van haar moeder en alles was weer lekker donker, zoals het hoorde. Plots voelde ze iets vreemd bij haar ogen. Al die waren ze dichtgeknepen gebleven, maar nu drong er een sterker licht doorheen. Ze hief haar kopje en zag nu dat alles echte vormen had, en geen zwarte waas was. Ze keek verbaasd rond en zag de witte pels van haar moeder, de donkere pelzen van haar siblings, en haar eigen sneeuwwitte pels. Ze kroop door het mos heen naar de kop van haar moeder en staarde deze met haar grote, ijsblauwe oogjes aan.

Het was net alsof ze het kon voelen dat iemand naar haar keek. Dat was natuurlijk niet zo, want ze had gewoon beweging gehoord. De poes opende haar ogen langzaam en keek wat om, tot ze haar kitten zag. "Ivykit..?" Murmelde de poes wat slaapdronken, maar toen zag ze dat er iets anders was aan haar kitten. Haar gezicht lichtte op van trots. Ze keek in twee prachtige blauwe ogen. "Je hebt je ogen geopend, wat goed," Glimlachte de poes terwijl ze sprak op trotse en liefkozende toon. Ze gaf haar kitten spinnend een lik over haar kop.

Half liggend staarde ze nog altijd naar haar moeder, zou die haar ogen ook gesloten hebben net als al haar siblings? Plots opende de grote poes haar ogen, ijsblauw waren ze. "Ivykit..?" murmelde de poes nog wat slaapdronken en de witte kitten hield haar kopje scheef toen ze haar naam herkende. "Je hebt je ogen geopend, wat goed," glimlachte de poes op een zachte toon die de kitten zacht liet spinnen. Vervolgens kreeg ze een lik over haar kop waardoor het spinnen harder werd. Plots stopte ze met spinnen en keek haar moeder met grote oogjes aan. "Gwoed!" piepte ze op een hoge toon. "Owg is gwoed!"

Met een trotse blik keek Snowynight naar haar kleine dochtertje, de enige die exact op haar leek als een kleine kopie. Snorrend gaf ze het jonkie weer een zacht kopje. De kitten stopte echter ineens met spinnen en keek haar met grote ogen aan. Met een rustige glimlach keek Snowynight terug. "Gwoed!" piepte Ivykit op een hoge toon. "Owg is gwoed!" Snowynight grinnikte zachtjes en knikte. "Ja, ogen zijn inderdaad goed," snorde de poes. Wat werden ze toch alweer snel groot...

Haar moeder maakte een vreemd geluidje wat de kitten nog niet echt kon herkennen als grinniken, maar dat zou later nog wel komen. "Ja, ogen zijn inderdaad goed," snorde de witte poes en Ivykit leek nogal trots te zijn omdat ze zo goed had kunnen praten. Voorzichtig kroop ze wat omhoog in de vacht van haar moeder en begon kopjes te geven in haar nek. Met haar glanzende, sneeuwwitte vacht en haar ijsblauwe ogen leek ze op een exacte kopie van haar moeder.