I had to

Snel keek Tallpaw om zich heen, het was doodstil in het kamp. De kater had geleerd, hij was voorzichtiger, en gelukkig voor hem was zijn vader mee met de ochtendpatrouille. Dit was zijn kans, misschien wel de enige die hij in lange tijd zou krijgen. Daarom stak de knappe kater stilletjes de open plek over, en schoot snel de nursery binnen. Hij bleef zo stil, want velen sliepen nog, hij wilde alleen zo dolgraag de nieuwe zien, de familie, zijn neefjes en nichtjes. Dus zette hij een mini-stapje naar voren en voelde zijn mond openvallen. Wat een dropjes! De kater ging zitten, en maakte zich toen, door zijn poten onder zich te krullen en te gaan liggen, zo klein mogelijk. Met open mond bleef hij naar ze staren, lang leve Starclan, want zes kittens was een grote zegen.

- Snowynight/Thrushdive & Kits

De kater bleef kijken, maar had intussen zijn mond weer dichtgedaan. Een klein bolletje fur was opgestaan, en wankelde zijn richting uit, een flashback naar Slate kwam in hem op, maar hij schudde het schattige duiveltje uit zijn hoofd. Hij had ervan geleerd en zoiets zou niet snel weer gebeuren. Zijn twee goudgekleurde ogen volgden het kleine ding en de kater zag hoe het steeds dichterbij kwam. Uiteindelijk bereikte het zijn dikke vacht, ofwel zijn borstkas onder zijn kin, en porde erin. Tallpaw spinde zacht, wat een adorable schatjes. Veel tijd om naar de kleine te kijken had hij nog niet, want Snowynight's zachte stem weerklonk in zijn oren en deed hem glimlachen. "Ja, als ik niet teveel stoor natuurlijk," Beleefd was hij wel, niet altijd even slim, maar wel beleefd. De jonge apprentice keek hoe de poes haar warme staart optilde, en liet een zachte "Awe," Horen bij het zien van al die kleine dingetjes, "Ze zijn schitterend," Murmelde hij, en spinde toen weer bij het merken dat de kleine nog steeds in zijn borst porde. "Hier is ook nog een avonturier, moet ik haar weer omdraaien?" Vroeg hij een beetje onzeker aan de poes, hij hield van kittens, maar zijn zelfvertrouwen rondom hen was weg.

De kater grinnikte zacht om de woorden van de nieuwe queen, en keek dankbaar toe hoe ze de kitten voorzichtig bij hem weghaalde. Hij hield veel van de kleintjes, maar zo'n fout wilde hij niet meer maken. Hij keek rustig toe hoe de kitten zich weer bij haar moeder nestelde, en betrapte zichzelf op een brede glimlach. Waarna hij knikte naar Snowy, "Het voelt geweldig, ze zijn geweldig," Zijn ogen afhouden van de kits was lastig, ze waren zo super awesome! "Hebben jullie ze al namen gegeven?" Vroeg hij toen, nog steeds zacht pratende, een van de kits was al wakker, hij wilde niet de reden zijn dat de rest ook wakker werd.

Zijn ogen volgden de beschrijvingenvan Snowy bij de kittens, en bij elke naam die hij hoorde spinde hij even, mooie namen. Heel mooi. Bij Ivykit grinnikte hij even, en keek naar de moeder. "Ze lijkt op jou," Mauwde hij zacht, waarna de kater opmerkte dat ook de kleine Windkit nu weer sliep, heerlijke kittens. "Hoe was mijn broer tijdens de bevalling?" Het was misschien een vreemde vraag, maar Tall kende zijn broer inmiddels toch wel redelijk goed, en iets in hem zei dat het maar goed was dat deze poes zo rustig was.

Hij keek toe hoe de poes liefdevol met haar kittens omging, en spinde zacht, waarom was zijn leven niet zo? Zo warm, veilig en zacht. De poes die hij had vermoord, die kreeg dat nu niet meer. Hij lachte een beetje onzeker toen Snowy zijn vermoedens over Thrush bevestigde, en nam toen een besluit. "Mag ik je wat vragen?" Vroeg Tall, onzeker en wel. "Denk je er nu ook over na.. Over, hoe je kittens op zullen groeien?" De apprentice schoof wat met zijn poten, en keek toen met een onzeker vragende blik op naar de poes. Vast wel toch?

Ze gaf hem het standaard, 'ik wil wel en voor nu kan het nog' antwoord, op zijn vraag. Ja, nu kon ze ze nog beschermen, maar de tijd waarin zijn neefjes en nichtjes geboren waren was niet optimaal. De spanningen tussen clans lagen hoog, en hij zag een paar Windclanner, Lionroar -kuch kuch- er wel voor aan om kittens te stelen. De zorgen waren in zijn ogen af te lezen, maar werden niet hardop genoemd door de kater. Snowy onnodig ongerust maken was niet geniaal om te doen, anders kreeg hij Thrush op zijn dak, plus; hij mocht de poes wel. "Er overkomt ze niets," Murmelde hij, en keek met grote, liefdevolle ogen naar de kittens. "Hoe krijg je ze trouwens rustig als ze huilen?" Nu waren de ogen weer op de poes gericht, een random vraag, maar hij moest het weten voor het geval hij 'het' weer tegen het lijf liep.

De kater grinnikte toen ze zei dat het vreemd kon klinken dat ze wel voor haar kittens zou sterven. Het klonk goed in zijn oren, "Ik zou ook zo voor Running sterven," Klonk het, wat zachter dan voorheen. De band tussen hem en Running was nog steeds uitermate lastig, hij snapte niets meer van de poes. Deze poes echter, had een gevoel voor humor, hij? Vader? Hij zou het waarschijnlijk niet eens goed kunnen, dus schudde hij grinnikend zijn hoofd, en luisterde daarna aandachtig. "Dat klinkt logisch," Beaamde hij, na de uitleg, "En wat moet je dan doen als de angst al 'ingenesteld' is, zoals je dat zegt?" Nieuwsgierigheid had ervoor gezorgd dat zijn kopje ietwat gekanteld was, waarschijnlijk was dat wat er bij 'het' gebeurt was.

Zijn ogen werden groot toen de poes vroeg of er wat was, ehm.. Nee, niet voor zover zij zou moeten weten. Hij hield zich stil, en luisterde daarna dankbaar naar de uitleg van de witte queen. Daarna knikte hij, hij zou dus eerst moeten proberen 'het' in te laten zien dat hij niets kwaads in de zin had, en dan laten zien dat de hoogtes juist mooi waren. Dat kon nog wel jaren duren! Een moedeloze zucht verliet haast zijn mond, maar net op tijd wist hij hem te stoppen. "Dankjewel," Mauwde hij, en veranderde toen snel van onderwerp, "Vind je het leuk in de nursery?" Lame vraag, maar nu kon de poes er onmogelijk achterkomen wat er tussen hem en 'het' had plaatsgevonden.