Geërgerd stampte Drust met zijn grote poten op de harde bosgrond. Bladeren kraakten of weken uiteen op de plaatsen waar hij liep. Zijn staart was hoog opgeheven zoals altijd wat zijn dominantie overdreven uitdrukte en was dik. Zijn ogen waren vernauwd tot spleetjes terwijl hij zonder enige voorzichtigheid naar de rivier voor hem stampte. Voorzichtigheid was voor de meeste katten iets heel belangrijks wat ze nodig hadden om te overleven in de harde wildernis maar Drust maakte zich geen zorgen. Hij was groot, gespierd en zelfverzekerd over wat hij kon. Hij was een joekel van een kater en zijn dominantie was vaak zo groot dat sommige katten automatisch en instinctief hun staart lieten zakken en hun kop respectvol bogen in nederigheid en onderdanigheid, angstig voor een gevecht, voor pijn of voor de dood. Watjes, gromde Drust in gedachten. Het waren allemaal watjes. Er was niemand maar dan ook níemand geweesd die het duidelijk tegen Drust durfde op te nemen en er zou waarschijnlijk ook nooit iemand komen die dat zou durven. Of toch? Drust's gedachten gingen naar zijn nieuwe vriend Goldfuzz. Hij was zo bang geweesd dat hij het in zijn broek had kunnen doen maar hij had toch duidelijk tekenen van verzet en eigen mening getoond. Iets wat weinig katten deden. Vervolgens had hij Drust's razende bui weten weg te dringen en had hij simpelweg zijn vertrouwen gewonnen met een paar woordjes. En het voelde goed om een vriend te hebben, het was Drust's eerste vriend die hij écht als vriend beschouwde. Hij had ook maar weinig vrienden door zijn karakter en uiterlijk maar dat kom hem ook niet echt veel schelen. Nadat Goldfuzz naar zijn thuisfront was gegaan had Drust uitgerust maar de volgende dag was zijn woedende gemoedstoestand weer opgelaaid toen hij de geur van een Clankat rook op het Rogue-gebied. Niet zijn gebied maar het was al erg genoeg dat ze er waren. Die vuile vetgemeste Clankatten hadden meer dan genoeg ruimte en voedsel voor zichzelf op hun éigen territoria. Waarom zouden ze dan ook nog het eten en leefgebied van de Rogue's stelen? Het maakte Drust woedend, zo woedend dat hij iedereen die hij tegenkwam de strot wel door kon bijten. Zijn nagels kliefden door de grond toen hij een geïrriteerde uithaal maakte naar niets behalve de lucht, de grond en de blaadjes. Er was echter wel een andere hoop die Drust misschien zou helpen zijn woede te kunnen sussen, de Elite oftewel de Bloodclan. De Bloodclan was een clan vol Rogue's met een haat aan de Clankatten en daar paste Drust perfect bij. Hij wist dat het leven in die Clan hard voor hem zou worden omdat hij het niet kon uitstaan als anderen hem probeerden te leiden maar hij had respect voor de leider waar hij zelf de juiste naam niet eens van wist. Ook was het te verwachten dat Drust veel herrie zou schoppen in de clan met zijn dominantie en hij hoopte dat ze hem om die reden niet uit de clan zouden gooien. Dat zou voor hem echt het dieptepunt uit zijn leven worden. Het zou zijn alsof ze zijn enige hoop zomaar in de prullenbak gooiden maar aan de andere kant zou Drust het snel kunnen loslaten. Hij zou in zijn eentje wel een paar Clankatten afmaken als de Bloodclan hem niet moest, daar was hij groot en strijdlustig genoeg voor.
Drust had de rivier bereikt en hij boog zich voorover om een ietwat vervormd spiegelbeeld van zichzelf te zien. Hij keek in zijn ogen en zag zijn van haat en ergernis vertrokken gezicht.
'Je maakt het jezelf moeilijk,' gromde Drust hardop terwijl hij nogmaals met zijn poot in het water sloeg en zijn spiegelbeeld vervormde en vervaagde door de nu wilde rimpelingen in het water. Zijn ogen gleden over de rivier op zoek naar vis maar Drust had geen honger. Zijn eetlust had op dit moment plaats gemaakt voor strijdlust, haat, ergernis en aggresie. Hij wilde zich dolgraag ergens op afreageren, het liefst op een nietsvermoedende Clankat maar hij wist niet of hij daar echt iets mee op zou schieten. Nou ja, hij zou zich daardoor misschien beter voelen maar het zou waarschijnlijk niet eens een uitdaging worden. Die angsthazen van clankatten... Als ze hem daar zouden zien zitten zouden ze waarschijnlijk met hun staart tussen hun poten wegrennen!
Drust grijnste bij die gedachten. Misschien had een clankat hem al in het vizier en stond hij op het punt om weg te rennen. Drust spitste zijn oren en ja hoor, daar klonk het geritsel van bladeren. Hij draaide zich om, krulde zijn staart omhoog en zette al zijn haren op om zichzelf groter te lijken dan hij al was. Kom maar op, grauwde hij in gedachten.
Onderwerp: Need someone to abreact my frustration 
di 21 dec 2010 - 12:00