So this was it?[Mintwhisker's dood]

Mintwhisker opende langzaam haar ogen. Als ze eerlijk was wilde ze liever weer in slaap vallen, haar oogleden voelden zwaar aan en eigenlijk voelde haar hele lichaam zwaar. Alleen ze was niet van plan om het te laten merken aan de katten om haar heen. Ze wilde niet dat ze zich zorgen zouden maken om haar. Ze begon nu ook echt al te merken dat ze wat ouder begon te worden. Haar gehoor was al flink achteruit gegaan en ze moest echt haar best doen om anderen nog te kunnen verstaan, maar dat was niet het enige. Ook begon ze het te merken aan de rest van haar lichaam. Haar gewrichten deden af en toe pijn en natuurlijk op dit moment voelde haar lichaam zwaar aan. Maar ze wist zelf ook wel dat dit niet kwam doordat ze ouder werd dit ging om iets van een ziekte, maar ze vertikte het om ook maar naar de medicine cat toe te gaan.
Voorzichtig stond ze op en strekte haar lichaam even uit. Ondanks dat ze liever weer ging liggen zette ze toch stappen in de richting van de uitgang van de den. Ze liep de den uit en probeerde zo normaal mogelijk te doen, want ze wilde niet dat iemand doorhad hoe ze zich echt voelde. Nu ze eenmaal buiten de den was, was het de vraag wat ze nu zou moeten doen, ze kon ergens in de zon gaan liggen of ze kon wat prooi van de prooistapel pakken en dat eten, maar als ze eerlijk was had ze op dit moment niet echt zin om iets te eten. Dus besloot ze om maar ergens te gaan liggen en uit te rusten, het duurde dan ook niet al te lang voor ze een plek had gevonden en ging er voorzichtig liggen. Het scheelde in ieder geval dat ze nu niet meer hoefde te staan, maar het was nu wel verleidelijk om gewoon haar ogen te sluiten en weer in slaap te vallen, maar dat zou waarschijnlijk raar overkomen op de andere katten om haar heen. Toch begonnen haar oogleden weer zwaar te worden en voelde ze hoe ze langzaam in slaap viel.
Ze schrok wakker en keek even naar de lucht, blijkbaar was ze toch in slaap gevallen. Alleen ze had geen idee hoelang ze eigenlijk geslapen had, ze hoopte niet al te lang. Langzaam stond ze op en merkte dat ze alleen maar stijver was geworden door het buiten de den slapen. Ze had nu alleen wel honger gekregen en langzaam begon ze naar de prooistapel toe te lopen, alleen plots kreeg ze een hoestbui. Dit was iets wat ze niet verwacht had en het wilde niet stoppen. Ze probeerde het te stoppen en ergens zocht ze voor een keer toch wel hulp om haar heen, maar het leek niet te stoppen. Ze zakte door haar poten en ze haalde vluchtig adem tussen het hoesten door, alleen het leek niet veel te helpen. Ze hoestte nog een keer, maar deze keer schrok ze van wat ze erbij zag. Het was bloed. Ze merkte hoe haar bewustzijn langzaam weg begon te vallen en haar zicht werd langzaam bedekt met zwarte vlekjes tot het één grote zwarte vlek was geworden en ze het bewustzijn verloor. Niet veel later werd haar ademhaling steeds zwakker tot ze uiteindelijk haar laatste adem had uitgeblazen.

[Hele clan]

Everstar hoorde gehoest toen ze in de buurt van het kamp kwam. Meteen dacht ze aan groenhoest. Was de ziekte dan toch gekomen om levens op te eisen, nadat het zich heel bladkaal gedeisd had gehouden? Ze liet haar konijn vallen en rende de laatste vossenlengtes. Het gehoest was afkomstig van een witte poes. Everstar herkende Mintwhisker meteen. De oude poes hoestte en er druppelde bloed op de grond. Everstar keek om zich heen. "Brindlepool!" riep ze. Ze kon niets anders doen dan toekijken terwijl Mintwhisker in elkaar zakte, haal ademhaling steeds langzamer en oppervlakkiger werd en uiteindelijk helemaal stopte. Everstar liep naar de elder toe. Omdat ze niets goed wist wat ze moest doen, schoof ze maar wat aarde over het uitgespuugde bloed heen, zodat het er iets minder erg uitzag. Ze kon zich nog herinneren dat ze Mintwhisker elder had laten worden bij de eerste ceremonie die ze gaf, intussen al weer meerdere manen geleden.
Ze nam wat afstand van het lichaam. Het zien sterven van een kat schokte haar niet meer, maar de machteloosheid deed pijn. Ze had er niets aan kunnen veranderen. Ziekte en ouderdom kon je niet wegjagen. Misschien had zelfs Brindlepool niets meer voor haar kunnen doen. Everstar draaide zich om en sprong op de hoge rots. Een oproep hoefde ze niet te doen, de meeste katten waren al verzameld in het kamp.
"Katten van WindClan, zoals jullie zien is Mintwhisker gestorven. Ze is haar hele leven een goede, loyale en vriendelijke kat geweest en ze jaagt nu met StarClan. Vannacht kunnen haar vrienden en familieleden een wake voor haar houden en morgen zal ze worden begraven." Ze sprong weer van de rots. Als toespraak had het niet erg veel voorgesteld, maar iets beters kon ze er niet van maken. Ze trok zich terug aan de rand van het kamp om andere katten wat ruimte te geven om afscheid te nemen. Hoewel ze de elder niet erg goed had gekend, zou ze wel voor haar waken die nacht. Mintwhisker was immers haar clangenoot en het was haar taak als clanleider om haar een laatste eer te bewijzen.

Icecloud kwam het kamp ingelopen met een prooi in haar bek, maar zodra ze in het kamp kwam merkte ze dat er iets mis was. Ze spotte Everstar naast een wit lichaam, maar het lichaam leek haar bekend voor te komen. Snel naderde ze de leider en keek ze neer op het witte lichaam, dat ze meteen herkende als dat van haar moeder. Voor ze aan Everstar kon vragen wat er was gebeurd liep de leider naar de hoge rots en sprong erop. Zelf liep Icecloud dichter naar haar moeder toe. Hoe kon dit gebeuren? Waarom nou juist haar? Ze had wel geweten dat Mintwhisker ouder was geworden, maar dit was iets wat ze echt niet had verwacht. "Katten van WindClan, zoals jullie zien is Mintwhisker gestorven. Ze is haar hele leven een goede, loyale en vriendelijke kat geweest en ze jaagt nu met StarClan. Vannacht kunnen haar vrienden en familieleden een wake voor haar houden en morgen zal ze worden begraven." Ze luisterde eigenlijk maar half naar de woorden van haar leider en duwde even haar neus in de vacht van haar moeder. Ze begon al wat kouder te worden en dat deed haar al de meer beseffen dat het echt waar was. Ze probeerde haar tranen tegen te houden, maar het lukte haar niet heel goed. Ze nam een klein beetje afstand van het lichaam, zodat andere katten er ook bij zouden kunnen, maar ze wist wel dat ze vannacht niet weg zou gaan. Ze zou haar niet alleen laten.

Zwijgend liep Sparkshade het kamp in, een konijn tussen zijn stevige kaken geklemd. Zijn blik was kil, zoals deze nagenoeg altijd was. Maar deze keer heerste er een commotie in het kamp. Zijn oren spitsten zich lichtjes toen hij Everstar zag. Ze begon net te spreken. "Katten van WindClan, zoals jullie zien is Mintwhisker gestorven. Ze is haar hele leven een goede, loyale en vriendelijke kat geweest en ze jaagt nu met StarClan. Vannacht kunnen haar vrienden en familieleden een wake voor haar houden en morgen zal ze worden begraven." Zijn hart sloeg even een slagje over. Het was net als zijn moeder... Zijn blik viel op de kattin die op de grond lag en even werd hem de adem ontnomen. Levenloos op de grond... Dood... Net als Emberstorm. Zijn blik verharde tot geen emotie meer zichtbaar was, op woede na dan. Hij liet het konijn vallen dat hij had gevangen en draaide zich met een ruk om, het kamp verlatend.

"Katten van WindClan, zoals jullie zien is Mintwhisker gestorven.", galmde er door het camp. Gapend stond de witte kater recht, de woorden waren nog niet echt doorgedrongen. Hij liep uit de warriorsden en strekte zich uit. De verdere woorden van Everstar waren hem ontgaan, maar in het midden van het camp zag hij twee bekende, witte lichamen. Eentje lag doodstil. Hij rende naar hen toe. Mintwhisker. Zijn grootmoeder. Daar lag ze, dood op de grond. Hij boog neer en snoof haar toch wel bekende geur op. Hij had haar niet zo vreselijk goed gekend, was nooit zo een familiekat geweest. Maar toch deed hem iets, om haar daar zo te zien liggen. Ook Whitelion deed een stapje achteruit en ging naast Icecloud, zijn moeder staan. Zijn twee verschillend gekleurde ogen keken haar aan, maar hij wist niets te verzinnen om te zeggen. Dit was één van de zeldzame momenten dat hij niet bot of geweldadig was. Het was dan ook zijn familie... De grote witte kater keek om zich heen, vroeg zich af of zijn kittens zouden komen kijken naar hun overgrootmoeder. Waarschijnlijk wisten ze niet eens dat ze dat was, aangezien hij hen het nog niet verteld had.