{Open} Stuck...

Of het Starclans wil was, of misschien gewoon puur toeval wist hij niet, alleen maar dat het zo gebeurt was en dat hij nu geen flauw benul had wat te doen. Een zucht ontsnapte hem, geen enkele dag was normaal, misschien wel een goed iets, anders zou hij zich zeker gaan vervelen. Dat was namelijk wat hij zojuist had gedaan, zich vervelen, en daarom was de kater, zoals altijd, naar de nursery gelopen. Nou, dat liep dus iets anders dan verwacht. Tall was binnen komen lopen, en had tot zijn grote opluchting 'het' niet gezien. Daar kwam het toeval, of een irritante bezigheid van een Starclan kat die zich verveelde. Want juist op dat moment waren hem de kont en staart die uit de muur staken opgevallen. Verbaasd was de kater ernaartoe gelopen, en deinsde achteruit toen hij had opgemerkt dat het het duiveltje was. Nu stond hij er, niet wetende wat te doen. Er zat een kitten in de muur for Starclans Sake!

Hij wilde net vooruit lopen, om een helpende poot toe te steken toen een andere kitten zich ineens langs hem heen drong. Tall zuchtte, hij wist wat hij moest doen, maar de kitten zou hem haten, again. Langzaam liep hij naar het kleintje waarvan hij de naam nog niet wist. "Heel aardig van je, zal ik haar loshalen? Dan kan jij haar troosten," Stelde hij simpel voor, duidelijk niet open voor discussie aangezien hij meteen, voorzichtig, de kont vastgreep tussen zijn poten. Oke, dit was waarschijnlijk het meest vreemde ooit. Langzaam begon Tall te trekken, en praatte toen, voor het eerst sinds lang, rechtstreeks tegen Slate. "Zeggen als het pijn doet," Na deze woorden trok hij harder, hoe kreeg ze dit voor elkaar? Niet normaal wat de kittens van vandaag de dag deden.

De kater had dan wel gezegd dat 'het' het moest melden als het pijn deed, maar stoppen met trekken deed de kater niet. Als hij dat zou doen zouden ze hier morgen, of erger nog, over een moon nog staan! Dus trok hij vastbesloten aan de kont van de kitten, en legde zijn relatief hoge gewicht in de strijd. Geen vet trouwens, maar spieren. Dat was achteraf gezien waarschijnlijk de zwakke schakel, wamt plot schoot de kitten los, en viel hij achterover om met een achteruitkoprolbuiteindelijk in een nest van een queen te belanden. Al die tijd had Tall het beest, alias de duivel, alias 'het', stevig tegen zich aangeklemd om te zorgen dat haar niets mankeerde, fysiek gezien dan, geestelijk was nog maar de vraag.

De kleine grijze kitten kwam naar ze toelopen, en Tall zuchtte opgelucht toen Slate nog heel bleef te zijn. Ook al was ze ergens zijn kleine aartsvijand, hij zou haar met zijn leven beschermen. Toch wel gek eigenlijk, maar veel tijd om erover na te denken ontving de kater niet aangezien de grijze kitten op zijn buik compleet verstijfde in zijn greep. "Nee he!" Schoot er natuurlijk meteen door zijn hoofd, maar tot zijn enorme verbazing ontspande de kitten weer net zo snel, en begon speels naar de ander te slaan voor zover het kon in Tall's greep. Voorzichtig liet de kater de kleine iets verder los, zodat ze wat meer vrijheid had, helemaal los deed hij niet, hij had het geleerd, deze kitten reageerde het meest vreemd op de meest simpele daden. Gewoon vasthouden dus.

De jonge kater zuchtte nog eens opgelucht, en knikte begroetend naar zijn kleine neefje. "T-allpaw," Mauwde hij, ondertussen afgekapt door wat gehijg en lastig gedoe. De kleine grijze poes lag opgerold op zijn buik en het zag er werkelijk schattig uit, niet zo schattig als sommige anderen, maar wel erg schattig. Dus begon er langzaam een diep, spinnend geluid op te rijzen, en glimlachte Tall. Na nog even gekeken te hebben liet hij zijn kop achterover op het mos vallen. Rust, eindelijk.

Nog meer kittens kwamen erbij, maar Tall merkte het niet meer, de kleine kitten op zijn buik viel in slaap, en ter warmte legde Tall zijn staart over haar en half over het katertje aan zijn zij. Toen sloot ook hij zijn ogen, heerlijke dekentjes waren dat, die kittens. Heerlijk leventje zo, hij genoot van de rust, misschien was 'het' niet zo erg after all.