nevelige schemer in manenschijn. {&Snowypaw}

Zijn masieve witte poten versmolten met er laagje ijswitte sneeuw, zijn kilgroene ogen vervaagen in de donkere nevelige schermer van de maneschijn. Behoedzaam maar met een stevig tempo baadde Cyber zich een weg tussen de bomen door. Hij bevond zich op een voor clankaten min of meer heilige plaats.

Zijn voornaamste doel was om voor het donker terug in eigen territorium te zijn, wegens zijn 3 kits die onmogelijk zonder bescherming konden. Maar hij was laat, de nacht was al gevallen en duizende lichtjes werden weerkaatst op het helwitte oppervlak van de sneeuw. Cyber keek met een rimige blik en bedenkelijke kilgroene ogen naar die lichtjes. 'Zal een van die lichtjes Serphina zijn?' Vroeg hij zich hardop murmelend af. Zonder verder na te denken zei hij ,ietsjes harder nu, 'Lola, Blacky en Ace ,en ik ook natuurlijk, maken het goed serphina.. het zijn 3 sterke, moedige, gezonde en bovenal slimme kittens die leergierig de paden van het leven behandelen. Ik hou van je..' een verdrietig poel vormde zich in zijn ogen en maakten hem blind voor de geslate die voor hem stond.

Met een plof en wat gekreun stootte Cyber tegen een sneeuwwitte poes op,
schadwclan zo te ruiken. 'Hrrr' kreude de rogue kater mopperend terwijl hij recht
stond en in allereil de droevige poel verdriet in zijn ogen probeerde te verdoezelen, niet va het lukte.

Met een luide gaap stond Snowy op. Ze had zojuist haar standaard uurtje slaap gehad, die ervoor zorgde dat ze de komende uren zonder slaap kon. Kalm liep ze het kamp uit. De meeste apprentices keerden net terug van een lange dag trainen met hun mentor, maar zijzelf had vrij gekregen. Ze kreeg even een warm gevoel vanbinnen toen ze Tall zag. Snel dook ze weg achter een struik. Het werd al nacht. Na een tijdje kwam ze op een bijzondere plaats aan. Fourtrees! Dit was haar eerste keer dat ze hier was, maar door alle verhalen herkende ze het direct. Voorzichtig sloop ze nader. Wauw! Ineens botste er iemand tegen haar op. Een roque kater ging kreunend recht staan. Verward staarde ze hem aan, dit was wel het allerlaatste dat ze verwacht had. "Ehh, goedenavond." ze had eigenlijk geen idee of iedereen hier wel zomaar mocht komen.

Het felle wit van haar vacht verblinde cybers ogen waardoor hij met een luide plof op de ijskoude harde sneeuw onder zijn kont terechtkwam. Hij liet een ver schat en grauw horen, kwaad geworden door de pijn aan zijn staart die onder zijn kont was gekomen. 'Grauhauw!.. auwtch' Cyber vernauwde zijn kilgroene ogen tot spleetjes en keek naar de jonge po es voor zich, de kater liet een gefrustreerde grauw horen. 'Ook een goede nacht leerling' gromde hij gegeneerd.

Snowy fronste bij al de vreemde geluiden die de kater voor haar maakte. "Ook een goede nacht leerling." gromde de kater. Snowy ging een beetje verward zitten. "Gaat het wel?" ze keek hem onderzoekend aan. Ze had het niet zo op rogues. Ze konden van alles doen, hun karakter wist je maar nooit. Kijk, als je wist van welke clan iemand was, wist je direct al een hoop over diegene omdat je de kenmerken van die clan kende. Maar bij rogues lag dat allemaal wat gecompliceerder. Het waren vaak erg eenzame, verwilderde katten. Deze leek haar toch redelijk normaal. "Uhm, zoekt u misschien iets?" vroeg ze toen beleefd.

"Nee, niet echt. Weet jij misschien welke richting naar de Rogue-gebieden is?" vroeg de kater. Snowy trok haar kopje scheef. Wist hij de weg nou serieus niet meer? Rogues van tegenwoordig! "Ik weet het niet zeker, in elk geval niet hier rechtdoor want dan loop je uiteindelijk richting Shadowclan gebied." gaf ze toe. Ze was nog nooit buiten de Clan territoria geweest, ze wist vrijwel niks over Kittypets en Rogues, behalve dan van verhalen. Maar die moest je ook niet vertrouwen. "Hoezo dan?" vroeg ze toen, haar nieuwsgierigheid kon ze toch niet meer in bedwang houden.

Cyber knikte traag met zijn zwart-witte kop, hij wist nog steeds niet precies hoe hij terug naar de roguegebieden moest.. maar hij wist tenminste al wel waar hij niet een moest, dat was toch iets? Dat was toch goed? Cyber stak zijn door de jaren heen geperfectioneerde neus in de donkere nacht lucht en snoof, maar de geuren hier stonken, prikten in zijn neus en bleven irriterend hangen bij zijn gehemelte. Teveel onbekende geuren van grensmarkeringen, teveel geuren van verschillende katten die hier al dan niet regelmatig passeerden. Bah, drukte. Dat had hij nooit leuk gevonden aan die verschillende clans met hun vele voor hem vaak onbenullige regeltjes! "hoezo dan?" Cyber werd wakkergeschut door die vraag en draaide zich half en half grijnzend om naar de sneeuwwitte schaduwclan poes. "Omdat ik in mijn territorium vier kits te beschermen heb, zeker omdat ze geen moeder meer hebben. Alleen hun vader nog, ik dus." zei hij terwijl hij een zwart-witte poot met wit sokje over zijn zwarte oren haalde. "Maar dat gaat jouw niets aan!" zei hij lichtjes snauwend, maar wel met een speelse ondertoon. Want deze poes kon er ook niets aan doen dat Seraphine was vermoord? Seraphine, zijn mate en de moeder van zijn vier hongerige kits.