{+Hailkit} It's like I'm sleepwalking

De flanken van een jonge kitten rezen en daalde rustig, en zacht draaide de lichte tabby zich om. Zijn grijze vachtje stak wel wat af tegen die van zijn moeder, de kleur matchte beter bij die van zijn vader. Nog steeds kon de kitten zijn ogen niet openen, maar erg veel last had hij daar niet van. Eten, slapen, spelen, eten, spelen, slapen. Zien stond daar nergens tussen. Terwijl Dawnkit zo lag te denken, voelde hij de aanwezigheid van een andere kitten, en zacht piepend snufte hij wat rond. Het was geen zusje of broertje. Een kit van het anders nest dus? Hoe heette die ouders weer .. Ash .. Ashdrizzle en Fawnstep, niet? Welja, het moest dus een van hen pluisballen zijn. Even goed, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

+Hailkit

De kleine kitten had net haar oogjes open, en maakte daar fors gebruik van. Alles wilde ze nu zien, alles, zodat er nergens meer een onaangename verrassing was waardoor ze zwak zou lijken. Rustig hobbelde ze dus rond de nursery, niet de drang voelend om in de warmtestraal van haar moeder te gaan liggen. Al die warmte, allemaal zo klef. Bah, daar kon ze echt niet tegen, als de anderen het leuk vonden, prima. Maar zelf ging ze er niet zitten. Dus nu ook niet, nu wankelde ze heen en weer tussen andere nestjes, en zag uiteindelijk een kitten die op haar leek, ongeveer even oud, misschien wat jonger. Geïntrigeerd door zijn vacht liep Hail erheen, en gaf hem een welgemikte por. Nee, niet gevaarlijk.

Met een kwade piep hief hij zijn kop, kwaad over de por. Wat dacht die wel? 'Even porren, wie weet leeft het wel!' Dawnkit krabbelde recht, en ging daarna weer zitten, geïrriteerd door de andere kitten. "Kon ik haar maar zien!" Hij waggelde een eindje verder, en besloto dat hij al wat vaster op zijn pootjes stond. "Niej lief." zei hij kort en pruilerig, en waggelde vervolgens weer naar de ander toe. "Wie jij?"

De ander stond op, en ja, hij leefde. Tevreden keek Hail toe, maar zette toch voor de zekerheid een klein stapje achteruit toen hij niet zo vrolijk naar haar keek. Natuurlijk wel op zo'n manier dat de kater het niet zag, wat eigenlijk elke manier was aangezien hij zijn ogen nog stevig dicht had. Je mocht best zwaktes hebben, had ze ontdekt, je mocht ze alleen nooit, onder geen beding, tonen aan een ander. "Ik ben Hailkit," mauwde ze dus met vaste stem, en keek toen met een ultra schattig nieuwsgierig kopje naar de ander, "En jij?"

Hailkit? Dat was een leuke naam. De lichte tabby kitten snorde een paar tellen, en probeerde god te articuleren. "Ik Dahnkit." zei hij. Dawnkit wist dat het niet honderd procent juist was, maar ach, het ging al beter als in het begin, toch! Waarschijnlijk kon de andere kitten al zien, en met een jaloers steekje besefte hij dat ze wist hoe hij eruit zag, al wist hij dat niet van haar. Zijn grijze staartje zwiepte op en af, en langzaam ging de kater wat korter bij Hailkit zitten. "Mooi naam." complimenteerde hij het poesje, en snorde opnieuw. Ohh, wist hij maar dat hij niet eeuwig zon snor-idiootje zou blijven.

De poes knikte zakelijk toen de ander in ruil voor haar naam ook zijn naam gaf, zo was het eerlijk. Toch kon ze een geamuseerd gespin niet inhouden toen de kater, die haar eigenlijk wel aardig leek, ongecontroleerd begon te spinnen en haar een complimentje gaf. Ze bloosde, maar alleen omdat de poes wist dat Dawnkit het onder geen enkele mogelijkheid het kon zien. Anders was het namelijk niet gebeurt. Het gespin stopte echter wel bijna meteen, en in plaats daarvan kwam het geluid van beschaamd heen en weer gewrijf met haar pootjes. "Leuk te ontmoeten Dawnkit," Mauwde ze uiteindelijk, langzaam, met haar grote blauwe ogen op de kater gericht. Hij kon niets zien, dus ook niet haar nieuwsgierige blik, dat was maar goed ook.

De poes zei iets, maar hij begreep de voledige zin niet. Ach, het zal wel iets vriendelijks geweest zijn. "Ook!" piepte hij dus maar, en schudde zacht met zijn kopje. "Hoelang alles donkej?" vroeg hij stil, half aan zichzelf, half aan Hailkit.

De poes glimlachte even, maar keek toen al snel weer kil, anderen konden haar misschien zien. Ze mocht niet zwak lijken of zijn, nooit. Dus knikte ze alleen snel, en rolde toen met haar ogen om de vraag van de ander, die echt niet zoveel jonger was als zij. "Doe ze dan openen," Mauwde ze, misschien een beetje grof, maar erg bijster veel maakte het de poes niet uit. Het was waar wat ze zei, als hij ze open deed zou hij licht zien, anders niet.

Dat klonk kil. "Ik ieder dag probeer!" antwoorde hij haar, en schudde zijn hoofd. Hij vond het leuker toen Hailkit lief deed! "Het niet lukken." Even stond hij op, en draaide zijn rug licht naar de poes toe. Wat was er 'mis' met haar? Met een lichte pruillip keek hij voor zich uit.

Dat had hem niet blij gemaakt, geschrokken deed het poesje een stapje achteruit, maar zette ter compensatie er meteen ook weer twee vooruit. Of de ander het kon zien of niet, zwakheden mochten niet. "Hoe oud ben je?" Vroeg ze, nu toch wel met een klein beetje nieuwsgierigheid in haar stem, de kater kon toch niet zoveel jonger zijn dan zij? Ze had haar ogen nog niet eens open gehad.

Toen de andere kitten van onderwerp veranderde, blijf hij nog even nukkig zitten, waarna hij toch zijn kont ophees, en naar de poes stapte. "Kitten." antwoorde hij domweg, omdat hij haar vraag niet begrepen had. En zijn leefdtijd wist hij toch niet echt, dus zat hij maar wat schaapachtig te zitten. "Jij?"

-Kort. Laat. Flut. Sorry >=<

Oke, logisch antwoord wat de kitten met haar ogen deed rollen. "Ik ook," Mauwde ze bot, en draaide zich toen met haar ruggetje naar hem toe. Waarom moest hij nou weer aardig doen? Dat maakte dit alles alleen maar lastiger, kwaad keek ze om, zijn fout dat ze nu zwak leek, niet aardig!