The -very long- Last Assesment

Natuurlijk had hij het nieuwtje van zijn oude knorrige Mentor wel gehoord, maar alsnog koos de koppige Apprentice ervoor om sierlijk te laat te komen. Modieus, niet té, maar ook niet als een brave knaap precies op tijd, te vroeg stond niet eens in zijn woordenboek. Toen hij een tijd over de uitgestrekte vlakke velden had gelopen, merkten zijn ijzige blauwe ogen de flame point Warrior op. Gelijk dook hij naar de grond, zijn lange poten tegen zijn lichaam gedrukt en begon langzaam en uiterst stil naar voren te sluipen. Zo nu en dan cirkelde hij half om de Warrior heen, zijn geur uit de meestromende wind houdend en kwam dichter en dichterbij. Toen hij dichtbij genoeg was, glimlachte hij breed. De brompot zou nu spijt krijgen van al zijn acties tegen hem. Met zijn sterke poten zette hij zich af van de grond en schoot met een strijdkreet op zijn Mentor af, zijn klauwen inhoudend, maar helemaal klaar voor een verrassingsaanval.

Mousedung! Hij had zijn sprong niet goed gecalculeerd en kwam dus gedeeltelijk naast de Warrior. Met zijn achterpoten probeerde hij nog een flinke trap uit te delen, maar plots sloeg een poot hem op zijn neus op de grond. Auw! Wat een rotzak! Die stomme dikzak was ook geen haar veranderd. "Misschien moet je eerst aanvallen, en dan pas laten merken dat je er bent," Een grom kwam uit zijn keel en toen de poot van zijn snuit werd gehaald krabbelde hij overeind. Een zelfverzekerde grijns verscheen toch op zijn gezicht toen hij merkte dat hij qua grootte wel met zijn Mentor matchte, misschien dat als hij nog even groter werd, hij zelfs groter werd dan de 'oh zo perfecte' Firework. "Nu je hier toch bent kunnen we beginnen," Birchpaw grinnikte in zichzelf en schudde zijn korte tabby vacht uit. "Oh geef maar toe, ik ben de perfecte Apprentice, als Everstar het kon had ze me Moons geleden al Warrior gemaakt."

"We gaan," Birchpaw haalde zijn schouders op toen zijn 'Mentor' een negatief antwoord gaf. "Jaloerse Kittypet." Bromde hij zachtjes onder zijn stem. "Dit is een test," De kater maakte een paar hupjes zodat hij Firework weer had bijgebeend. "Ik moet kijken hoe goed je jaagt, stalkt, ziet, rent en vecht," Wat verveeld gaapte hij. Nee goh? De afgelopen Moons had hij er zich suf op getraind. "Snap je dat?" Moest dat echt? "Ja maar natuurlijk, Firework!" Glimlachte hij overdreven.

"Als je naar mijn idee niet slaagt, moet je hele training overnieuw," Gelijk trok hij zijn mond open om iets te zeggen, maar voor deze ene keer besloot hij naar zijn verstand te luisteren en zuchtte hij slechts, nog steeds doorlopend. Deze dag zou waarschijnlijk nog lang gaan duren..

Waar gingen ze eigenlijk heen? De tabby Apprentice liet zijn blik afdwalen naar het territorium en plots werden er poten tegen hem aangedrukt en werd hij op de grond gedrukt. "Vechten: Gezakt," Een felle vlam vonkte op in zijn ogen en hij kwam gelijk overeind, waarna hij razendsnel voor Firework tot stilstand kwam en expres hard met een voorpoot tegen zijn borst duwde. "Dude," Gromde hij woedend. "Ik weet dat wij niet kunnen opschieten, maar als je me niet eens een kans geeft ben jij het niet eens waardig deze testen af te nemen. Je vooroordelen staan te veel in de weg om mij mijn kunnen te laten zien. Excuus voor een Mentor zou ik het kunnen noemen, maar ik ben niet zo kinderachtig. Laat me nu maar zakken als je wilt, maar wat voor een uitleg heb je dan voor Everstar, hè? Ga je alles verzinnen, want jij hebt me nog niets laten doen." Hij was helemaal klaar met deze kater, maar hij wilde meer dan alles dat hij nu een Warrior kon worden, dus zou hij het wel uithouden met deze rotzak.

Als de Warrior hem nu ook maar zou durven tegen te spreken zou hij wel gelijk laten zien dat hij kon vechten. Zijn klauwen schoten al uit hun hulsjes en zijn blauwe blik was gevuld met vuur. "Dat was de goede reactie," Birchpaw trok zijn lip geërgerd op door de droge reactie en zwiepte afkeurend met zijn staart. Wat een slecht excuus voor een Mentor, hij durfde hem vast en zeker niet aan! Toch moest Birchpaw hem wel volgen, als hij ooit van hem af wilde komen. Dus bleef hij maar stil en zorgde dat hij altijd een halve muizenlengte voor zijn Mentor liep, ook al wist hij de richting niet. Zijn oren vertelden hem wel wanneer zijn Mentor een bocht maakte of whatever.