Showing Dapplekit the territory

Divestream liet haar blik naar Dapplekit gaan en snorde zachtjes. Gelukkig vond hij het een leuk idee! Ze keek hem met fonkelende ogen aan toen hij heel enthousiast deed. Haar staart was meteen vergeten. Divestream hield die maar weer gewoon bij zich. Een zachte blik verscheen over haar ogen toen Dapplekit aantoonde dat hij meteen wou gaan. Dat zag ze via zijn lichaamstaal. Ja, nu was ze er echt zeker van! Zij wilde later ook kits. Van die hele lieve. Divestream keek naar Dapplekit. En dan zou ze Dapplekit, misschien dan al Dapplepaw, als diegene willen die op ze mocht oppassen als hij eens tijd had en zij wou even eten gaan halen. Divestream zag het al helemaal voor zich. Even vergetend wat er om zich heen gebeurde, zag ze diep in haar eigen gedachten Fastclaw zitten, met haar naast hem en een kitten tussen zich in. Maar ze schudde haar kopje en was meteen weer in de realiteit. Ze liet zich zakken en pakte Dapplekit bij zijn nekvel. Ze zou hem dragen tot uit het kamp. Ze liep langs verbaasde katten. Divestream trok zich er niks van aan. Dat ze nog geen moederkat was, wilde nog niet beweren dat zij ook werkelijk niet kon gaan wandelen met Dapplekit. Ze liet Dapplekit voorzichtig los, neergebogen tegen de grond en om zich heen kijkend. Ze snorde zachtjes, gaf Dapplekit nog een kopje en begon langs een gebied af te lopen, die leidde naar de watervallen. Hier had ze verkering gekregen met Fastclaw. 'Dit is een hele speciale plek, Dapplekit,' zei ze zachtjes. Haar stem klonk een beetje melodieus. Maar Divestream wierp haar blik even op Dapplekit, snorde zachtjes toen zij hem in zijn ogen aankeek en zei toen: 'Hier heb ik verkering met Fastclaw gekregen!' Lachend keek ze opzij. Ze keek naar Dapplekit en liep hem een beetje voor. Ze duwde met haar neusje enkele struiken opzij. Een plek, verborgen dankzij de struiken, kwam tevoorschijn. Er was een ravijn, die meteen leidde naar het water beneden, te zien, maar daar was een rotsachtig plateau. Je kon er met twee katten op. Divestream liet de struiken los toen ze zeker wist dat Dapplekit er langs was en liep naar de plaats toe. Ze ging liggen. Precies zoals ze eerst had gedaan. Ze keek opzij naar Dapplekit. 'Hoe vind je deze plek?'

Dapplekit had wel enthousiast op en neer willen springen. Hij mocht met Divestream mee, het territorium zien! Hij mocht.. hij mocht.. naar buiten, zien wat er te zien viel, weten wat er was, ontdekken met een begeleider, hij was niet illegaal bezig.. De gedachten raasden door zijn kopje. Nu zouden de anderen wat meer respect voor hem krijgen, dan was hij geen schattige pluizebol meer, maar een schattige pluizebol die al buiten het kamp geweest was! Dat kon hij zeggen dankzij Divestream. Hij was haar dankbaar daarvoor. Misschien kon hij wel zeggen dat de poezen waar hij het meest van hield mama en Divestream waren. Thunderpaw vond hij ook lief, maar zij was gewoon zijn beste maatje en niet een soort van moeder. Als ze zo zou gaan doen zou hij het ook eng vinden.. Dapplekit leefde in het hier en nu; de toekomst was voor hem een vluchtige schim die vanzelf wel naar je toekwam. Nee, het leven nu was toch belangrijk? Nu moest je goed doen en proberen geen fouten te maken; dan hoefde je in de toekomst ook niet bezorgd te zijn dat je ervan moest leren. Natuurlijk zou hij fouten maken, maar als hij genoeg zijn best deed werden dat er niet zoveel. Hij wilde voor Divestream uitrennen, het kon hem nu niets meer schelen dat anderen hem vreemd aan zouden kijken. Plots voelde hij echter dat hij aan zijn nekvel opgetild werd. Vragend keek hij omhoog, al kon hij haar niet zien. Dapplekit besloot niet tegen te spartelen. Het kwam vast wel goed.. Buiten het kamp werd hij voorzichtig losgelaten. Gelukkig.. Dapplekit hield niet zo van al dat gedoe; je moet helemaal gedragen worden en dergelijke. Daar had hij zo'n hekel aan! Sterke Warriors werden toch ook niet gedragen? Dan moest hij daar maar alvast aan wennen. Divestream begreep dat tenminste! Vrolijk begon hij naast haar verder te lopen, bijna te huppelen. Uiteindelijk bereikten ze, onder leiding van Divestream, de Waterval. Dapplekit hoorde het water naar beneden storten, een kamikaze zonder einde. Hij had nauwelijks door dat Divestream de takken voor hem opzij hield. Hij liep als betoverd met haar mee naar een rotsachtig plateau, al merkte hij de harde stenen onder zijn pootjes nauwelijks op. De woorden van Divestream leken echt te passen bij de plek. Hij gaf haar snorrend maar afwezig een kopje. 'Gefeliciteerd!' was het enige wat hij zei, voor zijn blik weer naar de waterval ging. 'Het is.. prachtig hier!' mauwde hij, diep onder de indruk. Kon Willow dit maar zien..

Divestream keek trots naar de plek, maar ook lief naar Dapplekit. Ze knikte blij toen Dapplekit haar nogmaals feliciteerde. Divestream vond het fijn dat ze de kleine aan haar zijde had staan. Hij had het recht om na al het verlies iets moois te beleven. Divestream hoefde niet in zijn hoofd te kruipen om te merken wat hij dacht. Hij dacht aan Willowkit. Divestream slikte en slikte... Ze keek naar Dapplekit. Ze glimlachte. Je kon zo zien aan hem dat hij meende dat het hier mooi was. Ze keek naar Dapplekit en knikte een paar keer. Daarna nodigde zij Dapplekit uit om mee te lopen. Ze wist nog wel een plek, alleen wist ze niet of Dapplekit die wel wou zien. Ze wou hem de plek laten zien waar zijn zusje gestorven was. Dat was in het kamp, maar ze bedoelde op de oorzaak van haar dood. Ze keek hem aan. Ze wist niet of ze het mocht vragen. Ze wou graag aardig gevonden worden door hem, maar ze wou hem ook de waarheid laten zien. 'Zal ik je de plek laten zien waar Willowkit zich bij StarClan wou voegen, voor haar dood?' vroeg Divestream voorzichtig en ze gaf Dapplekit bemoedigend een kopje. 'Als je niet wilt, dan hoeft het niet. Maar ik dacht dat je het misschien fijn vond als je de waarheid weet. Wat er echt met haar gebeurd is,' zei Divestream voorzichtig. Ze keek glimlachend richting Dapplekit, maar er was een voorzichtige trek om haar lijf verschenen. Ze keek voorzichtig naar Dapplekit. Hopelijk werd die nu niet boos of ging die nu niet weglopen. Ze was wel zo bij hem, maar toch... Ze keek naar Dapplekit. Ze wist niet zeker wat ze moest doen. RivierClan was geteisterd geweest door de dood van Willowkit. Misschien had ze het helemaal niet mogen vragen. Als heel RivierClan er al zo op reageerde, hoe zou Dapplekit er dan op reageren? Zou hij daar, bij die plek, ooit nog durven komen? Of zou hij die plek voor altijd mijden? Divestream had het vermoeden dat Dapplekit niet had gezien dat Willowkit bijna verdronken was, maar ze wist het niet eens zeker. Het liefst wou ze huilen en Dapplekit ook laten huilen, maar ze moest sterk blijven. Voor Dapplekit!

- Te fel? Anders gebruik ik gewoon blauw ^_^ -

- Prima zo hoor ^^ -

Wat was er eigenlijk zo mooi aan water dat naar beneden klaterde, in een illusie van gebroken glas en regenbogen? (Yay! I like this sentence!) Dapplekit had werkelijk geen idee, maar op de één of andere manier hield het hem in zijn greep, met de nevel die de waterval in een mysterie hulde dat hij gewoonweg niet op kon of wilde lossen. Het moest zo blijven, voor altijd. Mysteries waren er om van te houden, niet om te breken. Het leven was ook een mysterie en hij wist nog steeds niet waarom Starclan had besloten Willowkit al zo vroeg weg te halen. Ze had toch niets misdaan? Of had het lot even geen zin meer gehad om een leven te verzinnen en het daarom op laten houden nog voordat ze 6 manen was? Hij slikte wat tranen terug, al voelde hij zijn keel wat dikker worden. Hij moest zich gewoon niet aanstellen! Maar.. maar.. het deed nog zoveel zeer. Divestream had er ook last van. Hij moest gewoon sterk blijven, voor haar. Het was haar schuld niet dat Willowkit nu gelukkig was! Daar moest ze ook niet de hele tijd aan denken. Misschien kon hij haar helpen met weer blij worden. Ze had Fastclaw toch? Dan kwam het allemaal wel goed. Ze haalde hem uit zijn gedachten, die witte poes met gedachten net zo puur als het wit van haar vacht. Dapplekit slikte even en knikte toen. Hij was er wel bij geweest, maar begreep het nauwelijks. Hij wist alleen nog dat de tranen hem verblind hadden terwijl hij rustig naast haar was gaan liggen. Had hij haar maar kunnen redden.. 'Ik wil wel weten wat er met Willow is gebeurd,' zei hij, zachtjes, bijna bang om de plotse stilte te verbreken. Zijn hart klopte wat harder, misschien in zijn pogingen de tranen terug te dringen. Hij wist bijna zeker dat hij zou gaan huilen als hij er was.. misschien luchtte dat hem op? Hij hoopte het maar. Dapplekit knikte nog een keer, om alles duidelijk te maken. 'Jij bent er toch voor me?'

De jonge kit slikte even, maar knikte. Hij kon hier tegen, natuurlijk! Willow had het ook verdragen dus dan kon hij het ook, alles voor haar. Dapplekit volgde Divestreams ogen en woorden. Zijn blik richtte hij op de lege plaats waar eerst een boom was geweest. Hij was erbij geweest, had met Willowkit staan praten en was naar de rivier gelopen toen er opeens van alles gebeurde. Misschien wist Divestream niet meer dat hij erbij was geweest en hij wilde haar niet nog banger maken voor deze plaats, dus hield hij zijn bek. De beelden van Willowkit die het water ingesleurd werd maar niet meer te redden was flitsten voorbij, zoals ze altijd deden. Hij kon ze gewoonweg niet loslaten, nog niet. Hij had papa ook gezien. Papa had hem alles verteld en hij had het aan zijn broer en zusjes verteld. Het was raar om te weten dat Beetlewhisker niet papa was, al had hij het nooit echt gedacht. Dapplekit leek niet helemaal op hem. Maar hij leek wel op papa, dus dat was goed. Papa was zijn papa en dat geloofde hij. Dapplekit knikte, hij kon niet boos worden op Divestream. Vooral niet door de tranen die over haar wangen liepen, vooral niet om de pijn die ze had. Hij kon het niet, zelfs al had hij gewild. Zachtjes gaf hij haar een kopje. 'Het moest zo zijn,' fluisterde hij, omdat mama dat tegen hem had gezegd en hij wilde het zo graag geloven. Hij slikte even en sloot zijn ogen, om de tranen terug te dringen. Willow had gewild dat hij lachen kon, niet dat hij bleef rouwen.. Hij maakte zich los van Divestream en liep naar de rivier, ging op de oever staan om in het water te staren. Dat was het enige wat nog echt goed voelde. Het water waarin zij gevallen was, was allang weg, naar andere segmenten van de rivier, maar de herinneringen waren er nog.. Een traan drupte eenzaam in het water, veroorzaakte een steeds groter wordende kring. Hij miste haar zo..

Gelukkig waren mama en Beetlewhisker er altijd nog. Mama had het wel druk, maar ze hield van hen, dat wist hij zeker. Ze had gehuild om Willow en hij had met Beetlewhisker gepraat. Die had niet ontkent dat hij niet zijn echte vader was. Hij had ook niet gelogen. Daar was Dapplekit hen dankbaar om. Stel je voor dat ze zouden liegen, dat ze hem een valse spiegel voor zouden houden en hem dingen lieten geloven die niet waar waren? Iedereen van Riverclan gaf tenminste om hem. Dat was een waardevol gevoel, iets waar hij gewoon niet omheen kon. Ze gaven om hem en wilden hem helpen, al waren hun tranen net zo vers als de zijne. Ze moesten aandacht aan henzelf besteden, niet aan hem. Hij moest zichzelf eruit vechten, laten zien dat hij het leven waard was en het aankon. Dapplekit voelde de warmte van Divestream vlakbij zich. Hij was nu nog jong, had bescherming nodig, evenzeer als liefde die zijn hart nog niet sneller liet kloppen. Hij had zorg nodig, al wilde hij dat niet erkennen, trots als hij was. Hij wilde groot en sterk worden en daar vroeg mee beginnen. Wat had hij eraan als hij alles liet voor wat het was en zielig ging huilen? Dat had Willow niet gewild, toch? Als ze nog aan hem dacht.. Hij was vast minder leuk dan Starclan, misschien zou ze hem wel vergeten. Maar hij zou haar nooit vergeten, dat kon hij beloven. Hij miste bijna dat Divestream ging praten, schudde zacht zijn kopje en keek naar haar op. Zou zij zijn mentor kunnen worden? Dan kon hij veel leren! Ondanks alle verwarrende gedachten van daarnet kreeg hij een blije glans in zijn ogen. 'Echt waar?' vroeg hij, terwijl hij haar met grote ogen aankeek. Zou ze hem als Apprentice willen? Meende ze dat? Hij kon het nauwelijks geloven. Het zou ook nog zo lang duren.. nog 4 manen.. maar dan had hij wat om op te wachten. Hij vergat bijna dat ze net verdrietig waren geweest, dat gevoel was wat naar de achtergrond geschoven. Niet expres, hij kon zich gewoon niet zo goed op van alles tegelijk concentreren. Dapplekit knikte en stapte van tussen haar poten. 'Dan word ik een hele, hele goede Warrior!' riep hij blij uit. Hij sloeg met zijn pootje in de lucht naar een onzichtbare vijand en voelde zich trots, zo trots, om wat hij later zou kunnen worden en zou kunnen doen. Dat kwam alles goed. 'Dan leer je me jagen en sluipen en aanvallen en luisteren,' somde hij op, vrolijk. Opeens werd zijn blik echter weer triest. Dat zou Willowkit nooit leren.. 'Leert Willowkit dat in Starclan ook?' vroeg hij, zijn stem in één keer weer zacht.

Zijn stemming kon snel veranderen, al meende hij het niet verkeerd. Zijn hart was kwetsbaar, maar zijn inzichtsvermogen was nog niet genoeg ontwikkeld om ook werkelijk te begrijpen wat de consequenties van alle gebeurtenissen waren. Tegen de tijd dat hij het doorhad was het verdriet misschien alweer wat gesleten.. Er was nu echter vrolijkheid in zijn hart, in zijn kopje scheen de zon over hem en Willowkit en kwam alles goed, net zoals de regenboog die uiteindelijk toch de aarde weer raakte of oploste in de hemel. Hij keek lachend naar Divestream, die geduldig naar de drukke kit keek. 'Ja, dat kan! Maar ik kan smeken en anders kunnen jullie me samen trainen en en en.. alles komt wel goed!' riep hij uit, hyperactiever met de minuut. De vrolijkheid die door zijn aderen stroomde werd nu echt puur. De Waterval deed hem goed, met het klaterende water wat hem aan seconden deed denken, aan tijd en aan de tijd die nog komen zou, die hij maar goed in moest vullen om een goede Warrior te worden. Hij zag niet eens dat Divestream net iets had willen vragen. Hij voelde haar verdriet bijna meteen als een vloedgolf tegen hem aanspoelen. Meteen toomde hij zijn energie in en ging rustig bij haar zitten, zijn oortjes wat naar achteren omdat hij zich schaamde voor zijn drukke gedoe. Deze plaats betekende iets heel anders voor Divestream. 'Ja, dat kan Willow,' stemde hij met haar in. Ze klonk zo blij, dat hij weer een lach op zijn snoet kreeg. Daarna stelde ze haar vraag. Zou hij later goed worden? Met Divestream wel! 'Crookedstar? Die beslist alles, toch? Maar, wie ga je dan.. Ja, graag! Divestream, als het kan, wil jij dan mijn mentor worden, ooit?' vroeg hij, met grote ogen en een smekende blik.

Divestream maakte toch een hele goede kans zijn mentor te worden, ze was altijd lief en aardig en ze had Dearpaw ook goed opgeleid! Dus, het kon, het kon.. Hij hoopte het zo erg! Dapplekit was natuurlijk ook tevreden met een andere mentor, maar Divestream zou wel een 'dream come true' vormen. Ook omdat zij wel met hem wilde spelen en hem geduldig dingen wilde leren, omdat zij daadwerkelijk om Willow getreurd had en omdat ze gewoon ontzettend lief was. Zo kon hij nog wel even doorgaan met redenen verzinnen, maar hij besloot dat niet te doen. Had vrij weinig zin, waarschijnlijk. Ze wilde zijn mentor nog zijn ook! Crookedstar zou in ieder geval geduldig luisteren naar haar, zo was hij wel, daar was hij zeker van. Alles zou weer goed komen, ook met Willow. En o wee als ze daar bij Starclan niet goed voor haar zorgden! 'En dan ga ik leren een goede Warrior te zijn en dan word ik net zo sterk als Beetlewhisker!' riep hij vrolijk uit. 'Nee, net zo sterk als.. als.. Crookedstar!' Crookedstar stond voor Dapplekit symbool voor Riverclan, voor kracht en voor doorzettingsvermogen, voor alles waar de Clan voor gevochten had en voor vechten zou. Met hem erbij kon sowieso niets misgaan. Dapplekit huppelde vrolijk naar de rand van de waterval en staarde naar beneden. Een schreeuw echoëde in zijn hoofd, maar hij was het zelf niet. Het was Willowkit; de herinnering kwam terug. Versteend bleef hij naar beneden staren, probeerde het te vergeten en te negeren. Dit was gewoon een mooie waterval en er was niets aan de hand, helemaal niets.. Een zacht briesje ruiste door zijn vacht en maakte dat hij zichzelf uit zijn trance kon krijgen, maar nog niet genoeg om hem achteruit te laten stappen.

Dapplekit probeerde het beeld van Willowkit uit zijn brein te bannen en dat lukte al wat meer toen Divestream hem plots optilde, zodat zijn pootjes boven de grond, in de lucht bungelden. Er was iemand voor hem, iemand om hem van de rand weg te houden en te beschermen. Iemand om op hem te letten en hem niet te laten gaan. Het beeld van Willowkit was moeilijk uit zijn kopje te bannen. Het was zo.. vers, pijnlijk, alsof een rauwe wond op zijn ziel steeds weer open gekrauwd werd. Hij knikte naar Divestream, probeerde zijn oude houding weer aan te nemen en te blijven lachen, al viel dat hem nu zo, zo verschrikkelijk zwaar.. 'Het.. het gaat wel.. bedankt, Divestream,' mompelde hij zachtjes. Hij moest het vergeten.. Zodra hij weer stond, draaide hij resoluut zijn rug naar de Waterval toe. 'Kunnen we even gaan wandelen?' vroeg hij, zijn stem zacht en zijn kopje licht gebogen. Aansteller.. De kracht om dat te denken was met het water van de waterval weggevloeid, verdampt in de zon. Dapplekit slikte. 'S-sorry.. Ik wil niet..' Hij kon zijn zin niet afmaken, zijn stem viel weg. Nu maakte hij Divestream alleen maar ongeruster! Dapplekit slikte zijn tranen weg. Vervloekte stemmingswisselingen! Waarom was hij nu weer zo irritant? Zo werd hij nooit een fatsoenlijke Warrior! Dapplekit beet op zijn lip, slikte zijn tranen weg en gaf Divestream een kopje. 'Maak je maar geen zorgen!'