And now you know it

Met een diepe en vermoeide zucht stak hij zijn grijsgestreepte kop door de Nursery en vonden zijn blauwe ogen gelijk de zwarte vacht van Fawnstep. Zijn blik vonkte voor een moment fel en zijn poten stribbelden ontzettend tegen om nog een stap in haar richting te verzetten. Hun vorige conversatie was niet goed afgelopen en nog steeds was hij een beetje kwaad op de poes, maar voordat hij een weerwoordje had kunnen uitspreken was Wolftail er tussen gekomen. "Fawnstep," Sprak hij op koude toon toen hij dichterbij was gekomen en de Queen slechts een korte blik wierp. "We moeten praten en het is nogal belangrijk, maar niet hier." Toch wilde hij nu geen ruzie houden vlak voor de kittens. Als Fawnstep de kittens boven dit gesprek zou zetten, dan was dit niet langer mogelijk. Dus ze had nu de onbewuste keuze in haar poten.

OOC; Eerste post voor Fawnstep!

Gelukkig koos ze ervoor om mee te komen. "Waar wil je praten?" Werd er aan hem gevraagd en Ashdrizzle wenkte naar buiten. "Net iets buiten het kamp, lijkt me wel goed, niet te ver, maar ook niet in de volle drukte." Mompelde hij en deed al een paar stapjes richting de uitgang van de warme Den. Van hem hoefde niemand dit gesprek te onderbreken, maar als Fawnstep per se bij haar kittens wilde blijven, dan zou hij zichzelf wel opofferen.

Weer volgde ze hem en nam hij met grote passen afstand van de kamp ingang en zocht een plekje achter de kampmuur, in de buurt bij de achterkant van de Nursery, zodat als er gevaar was, de kittens meteen gehoord zouden kunnen worden. Vooralsnog moesten ze niet al te hard praten. "Dus.." Begon hij en boorde zijn blik in Fawnstep. "Waar moet we beginnen?"

Het hielp totaal niet, dat Fawnstep niet echt veel meewerkte, maar dan kan Ashdrizzle zijn eigen gang gaan. "Zeg jij het maar.." Haar stem was zacht, maar de kater had de tijd en het gevoel niet om medelijden te tonen. "De kittens." Begon hij kortaf, met een lichte grom in zijn toon. "Wanneer ben je van plan ze te vertellen dat we geen leuk mama en papa koppeltje zijn?"

"Ash, snap je het dan niet? Ze zullen het niet begrijpen, nog niet.." De grijze tabby draaide zijn oren wat naar achteren. Wilde ze dus het spelletje verder spelen? Gewoon, zomaar? "ze hebben amper hun oogjes open, Roughkit heeft ze gister pas geopend. Het zou nu alleen maar verwarring en angst zaaien, denk ik.." Een zachte grom kwam uit zijn keel. "En wat denk je van dat geruzie, hm? Vergeven en vergeten? Ik ben er nog steeds niet overheen, hoor. Je dacht gewoon alle namen te kunnen geven, terwijl ik net door je zus was aangevallen!" Zijn stem werd niet harder, maar de toon sloeg duidelijk door.

Het bleef stil en toen de poes eindelijk haar mond opentrok, kwam er niet meer dan een schamper excuus uit. Geïrriteerd met die toon voelde hij zijn vacht wat omhoog komen en flitste zijn blik even kwaad. Maar hij wist zich nog onder controle te houden, anders had hij straks alle mogelijke katten achter zich aan. "Sorry.. wat? Waarom doe je zo?" Vroeg hij met een grommende ondertoon. "Zeg dan eens wat! Kan dit je dan helemaal niets schelen? Wil je dat ik dan afstand neem van de kittens, nou?"

Het kon hem momenteel niets schelen dat ze bang van zijn woorden werd. Ze was een verdomde Warrior, die kon ook niet zo reageren in een gevecht, dus moest ze zichzelf maar eens bijeenrapen om iets terug te zeggen. "Natuurlijk wil ik dat niet! Ze hebben je nodig! Ik heb je nodig.." De kater kalmeerde niet, nee, hij begon juist nog kwader te worden. Zo erg nodig leek hij niet. "Ash, misschien is het niet het goede moment nu.. Maar.. Ik denk dat ik verliefd op je ben geworden.." Wat had ze zojuist gezegd? De tijd leek even stil te staan en Ashdrizzle boorde zijn koude blik in die van Fawnstep. Dacht ze dat dit een spelletje was? Dat ze hem hiermee weer helemaal vriendelijk kon krijgen? De kater schudde met zijn kop en de klok leek weer rustig verder te tikken. "Leuk geprobeerd." Gromde hij, woedender dan hiervoor en zette zijn staart wat op. "Hoe waag je het hier een grap over te maken?! Alleen om me weer zover te krijgen om leuk en vriendelijk te spelen?" Hij spuugde de woorden uit, woest. "En zelfs als er ook maar een greintje van waar is, dan spijt het me, maar het is niet wederzijds. Ik waag me niet meer aan die verdomde gevoelens die alleen maar pijn met zich meedragen."

"Het spijt me, maar ik kan mijn gevoelens nu eenmaal niet veranderen omdat meneer dat liever heeft!" Een gevaarlijke grom rees op uit zijn keel. Hoe kon ze? Als ze echt iets had geleerd van de vorige keer dan voelde ze dit niet. Misschien wilde ze het gewoon, zich nog een keer aan dit gevaarlijke spel branden. "Waarom doe jij niet eens even normaal tegen mij?" Hij verzachtte zijn blik wat, maar dit betekende niet dat het kwade vuur van binnen gestopt was. "Ik lieg niet, echt niet.." Voor een moment sloot hij zijn ogen en probeerde zichzelf zo goed mogelijk te kalmeren. "Het spijt me," Bromde hij, niet door tegenzin, maar omdat hij het volgende niet wilde zeggen. "Maar ik moet je hierbij teleurstellen. Ik voel het niet, Fawnstep. Ik voel gewoon niets." Hij wist zijn stem kalm te houden en dit keer was hij degene die oogcontact weigerde te maken. "Ik wil ook geen valse hoop geven door te doen alsof, maar ik brand me niet meer aan gevoelens. Het spijt me." Hij draaide zich gelijk om en begon op een rustige tred weg te lopen. Hij wilde haar reactie ook niet zien.