Daan
3043
Actief
The road to hell is paved with good intentions.
| |
|  Onderwerp: Let me tell you a story..  ma 2 jun 2014 - 22:11 | |
| Dit verhaal heeft nog geen naam, ideetjes mogen altijd via PM gestuurd worden met een suggestie. Ik ben vanplan dit verhaal echt door te zetten en ik ga het dan ook op verschillende fora en sites plaatsen om het bekend te gaan maken! Laat alsjeblieft je mening achter, het is namelijk motiverend om te weten dat mensen je verhaal volgen.
- Voorproefje van het verhaal:
Een hels kabaal was te horen toen van verschillende kanten luide brullen te horen waren. Er woei een stevige wind door het bos heen en de takken van de bomen zwiepten wild heen en weer. In de verte klonk een geroffel van een onbekend iets, maar het kwam dichterbij. Plots was de openplek gevuld met verschillende wezens met lange vachten en vlijmscherpe nagels die de grond zo hier en daar omploegden. De vele scherpe ogen waren allemaal naar een plek gericht, een bewegingsloos lichaam in het midden van de groep wolven. Ethan duwde zich door de menigte heen naar voren en keek met opengesperde ogen naar het levenloze lichaam van Shawn. Er was geen enkel bloed te zien op de plek waar hun leider lag. Een gemompel steeg op uit de groep en hij hoorde verschillende woorden vallen. ‘Geen bloed’ en ‘Het werk van vampiers’. Zijn gouden ogen gleden terug naar het lichaam, niet goed wetend wat hij nu moest doen. Een vacht duwde tegen hem aan en hij keek in de zachte ogen van Shelby. “Het waren vampiers, niet?” Het enige wat Ethan kon doen was langzaam knikken en weer naar zijn poten kijken. Plots steeg er een stem op uit de menigte, en een grote zwarte wolf baande zich een weg naar voren en ging op een steen staan, waardoor het net leek alsof hij boven de rest van de hele groep uittorende. “Nu Shawn dood is, en we midden in een oorlog blijken te zitten, heeft deze roedel een nieuwe leider nodig. Eentje die sterk genoeg is om deze roedel naar de overwinning te brengen zonder dat er te veel bloed vergoten gaat worden!” Een instemmend gehuil klonk uit de roedel en Ethan liet zijn blik omhoog gaan, langs James heen, naar de lucht. De volle ronde maan gaf genoeg licht om te kunnen zien dat iedereen om zich heen verlangend toekeek hoe James zichzelf tot hun nieuwe leider bekroonde. Hij wierp een blik op Shelby die er neutraal bijstond, maar hij zag aan de liefhebbende blik in haar ronde ogen dat ze het met de rest van hen eens was. Hij draaide zich met een ruk om en verdween zo snel als hij kon, hier moest hij over nadenken..
- Hoofdstuk 1. Hoe het allemaal begon:
Cherine schudde haar rugzak van haar rug af en liet deze met een luide plof op haar bed neerkomen. Een zucht rolde over haar lippen en uitgeput zakte ze neer op de zachte stoel bij het raam. Haar handen vonden de weg naar haar ogen en wreven de slapertjes eruit. Afgelopen nacht had ze niet bepaald goed geslapen, ze had namelijk een nachtmerrie gehad. Echter kon ze zich niet meer herinneren waarover die was gegaan. Met haar vinger friemelde ze wat aan haar haren en keek ze de kamer rond, niet bepaald een meisjesachtige kamer. Een bed met beddengoed bedrukt met bloemen, een simpel houten bureau waarop een computer stond, een stapel boeken en een rek vol games, met een wat wankele stoel, een blauwe stoel die ze van haar oma had gekregen en bij haar raam neer had gezet. Verder stond er nog een kledingkast met een spiegel eraan en een prikbord waar ze verschillende dingetjes opplakte, zoals belangrijke data en afspraken. Langzaam duwde ze zich omhoog vanuit de stoel en liep ze naar het prikbord toe, scheurde er een oud tandartskaartje af en wierp deze met een sierlijk boogje in de prullenmand. Hierna bekeek ze zich in de spiegel. Ze was blank, had ijsblauwe ogen en lang, stijl zwart haar wat tot net over haar borst kwam. Naar haar mening was ze niet bepaald mooi, nee. Op school waren er blonde meisjes met een prachtig figuur en appelgroene ogen, die waren pas mooi. Cherine wilde ook zo zijn, maar het zat nu al eenmaal in haar DNA en dat kon je niet zomaar veranderen. Ze draaide zich om toen ze hoorde hoe de deur van haar kamer openging en keek in de ondeugende oogjes van haar jongere zusje, Ivy. Ivy was veertien jaar oud en had blond haar tot net over haar schouders, heel anders dan de zeventienjarige Cherine. Ze maakte een handgebaar naar haar zusje dat ze op moest donderen, echt veel in gezelschap had ze nu niet. Haar zusje trok een lang gezicht en verdween weer op de gang, de deur achter zich dicht gooiend. Haar telefoon rinkelde als teken dat er een berichtje binnen was gekomen. Niet veel speciaals, helaas. Het was Romy die meldde dat ze morgen de eerste twee uur uitval hadden. Ze gooide de telefoon weer neer op haar bed en plofte neer achter haar computer.
Het was net twaalf uur geweest toen Cherine vluchtig het knopje van haar computer uitdrukte. Ze hoorde dat haar ouders naar boven kwamen om te slapen en vlug dook ze haar bed in, waar ook nog haar schooltas op lag. Lekker handig weer van haar. Deze zette ze snel op de grond en wikkelde zich vluchtig in de dekens, rolde een paar keer om zodat haar haren wat in de war zaten en sloot haar ogen toen. De deur piepte zachtjes en ze voelde dat haar moeder naar binnen keek om te zien of ze sliep. Het duurde een paar seconden, maar toen viel de deur weer dicht. Opgelucht kwam ze overeind en keek ze rond in de donkere kamer. Ze pakte haar telefoon onder haar kussen vandaan en keek of ze nog berichtjes had. Een warm gevoel vulde haar maag toen ze las dat ze een nieuw bericht had van Valentino. Hij was de populairste en leukste jongen in de klas en iedereen wist dat Cherine een oogje op hem had, maar ze was lang niet de enige meid uit de klas. Romy, Fabiënne, Tara en Cecilé keken hem elke pauze na, iets waar Cherine zelf wel eens misselijk van kon worden. Zelf was ze niet echt van al dat kleffe gedoe, ook al vond ze Valentino leuk. Ze opende het berichtje op whats app en las hem snel door, hij vroeg of ze morgen na schooltijd met hem af wilde spreken bij de bioscoop, omdat hij zich verveelde. Moest ze dit zien als een date? Meteen stuurde ze hem een berichtje terug, natuurlijk wilde ze met hem afspreken! O, wat zouden die meiden op school morgen vreemd opkijken als ze merkten dat ze gewoon een date had weten te regelen met de leukste jongen van de klas? Ze klikte haar telefoon uit en legde deze weer onder haar kussen, om vervolgens weg te zinken in een diepe, droomloze slaap.
Haar oogleden voelden zwaar aan toen Cherine de volgende morgen wakker werd. Een zwak zonlicht straalde door het raampje heen en ze veegde het zwarte haar weg voor haar gezicht. Op haar wekker te zien had ze nog genoeg tijd om zich klaar te maken voor school, en meteen dus ook voor haar date met Valentino. Ze maakte haar tas in orde en trok hierna schone kleren aan: een simpele spijkerbroek met een wit kanten bloesje. Ze kamde haar haren zodat deze losjes over haar schouders heen vielen en pakte haar rugzak van haar bed. Haar telefoon deed ze snel in de zak van haar broek en vrolijk holde ze de trap af. Beneden was het stil. Haar ouders waren al naar hun werk toe en Ivy zat al op school. Ze pakte snel een boterham die haar moeder voor haar had klaargelegd en binnen een paar seconden had ze deze al naar binnen gewerkt. Misschien kon ze nu alvast naar school gaan, kijken of ze Valentino of een van haar vriendinnen zag. Meteen sprong ze op en holde ze het huis uit, de deur vluchtig op slot draaiend en haar fiets uit de schuur pakkend. Ze sprong op de fiets en liet deze met een luide bonk van de stoep op het asvalt vallen. Ze racete de straat door in de richting van school. Het was met de fiets maar vijf minuten en dan was ze er. Cherine kwam langs vele huizen, een park en moest over een bruggetje, maar toen was toen eindelijk op school. Ze zette haar fiets snel in het fietsenrek en liep het schoolplein op. Echter liet ze bijna haar fietssleutels vallen toen ze zag wat er speelde op het schoolplein. Valentino en Tara zaten samen op een bankje en hun hoofden waren dicht bij elkaar, té dicht als je het haar vroeg. Ze vernauwde haar ogen en stormde de school in, vuile bedrieger! Ze gooide haar boeken in haar kluisje terwijl ze van binnen nog altijd die woedde voelde. Voetstappen klonken achter haar en ze zag hem aankomen, kijkend alsof hij zich van geen schuld bewust was. Hij leunde met een arm tegen de kluisjes aan en keek haar aan met een vastberaden blik in zijn ogen. Cherine smeet haar kluisje dicht en keek hem met samengeknepen ogen aan. “Vergeet het maar!” zei ze en duwde hem ruw opzei, om vervolgens de trappen naar boven op te lopen.
|
|
