An old day, with the same Rat {Snowypaw}

Ace liep kalm door de vochtige avond. De lucht was zwaar en viel diep in je longen, de borstkas van de kater ging ook snel op en neer onder zijn pels. De grijs gevlekte tabby had een slechte dag gehad. Een zeer slechte. Vanochtend had hij zichzelf wat uitslapen gegund, de nacht ervoor had hij doorgejaagd en de gevolgen van een tijd zonder slaap was tot hem door beginnen te dringen. Maar nee, een of andere apprentice die ogen in zijn achterkop had was gestuikelt. En nog precies moest de landing op hém zijn. Opgeschrokken uit zijn schoonheidsslaapje had hij de ander van zich afgeduwd, opgestaan en over de ander heen gelopen. Jammer voor de ander waren zijn klauwen nog uit hun hulsen, maar goed, rode vlekjes konden heel mooi zijn op een vacht. Goed, bij zijn vroege waken was hij maar gaan jagen. Zonder succes, een mentor en zijn apprentice waren aan het trainen op dezelfde plek als hij en zo was dus alle prooi verdwenen. Nu, de zon was al onder aan het gaan, was hij nog steeds aan het jagen. Al stond zijn humeur op onweer. Afwezig liep hij verder, zijn gedachten verdwenen.

"Kappen met dat ge-schat van je." Weer grijnsde hij, vals. Alsof ze net iets heel grappigs had gezegd. Een geweldig gevoel borrelde op in zijn borst. Hij voelde zich machtig. Groots. Het was ook o zo duidelijk, hij ging nergens mee stoppen, hij was hier de baas. "Wat moet je van me?" Zijn grijns verdween en liet een ijzige uitdrukking achter. Ace liet zijn blik over haar heen glijden, op de manier hoe je een stuk vlees keurt. ‘Van jou?’ Hij sprong over de varens heen zodat zijn vacht tegen de hare aan was gedrukt en ze niet kon vluchten. ‘Van jou hoef ik niks schat’ Weer zijn blik die Snowy opnam. Een woord, een arrogant woord van die rat en hij zou haar duidelijk maken dat híj hier de baas was.

"Er bestaan geen witte ratten met blauwe ogen. Sorry hoor, misschien moet je je ogen eens laten nakijken." Hij bekeek zijn klauwen even, deze uit hij uitgetrokken. Wat verveeld keek hij omhoog naar Snowy, alsof ze echt totale onzin uitkraamde. Zo snel aangesproken hu? Ineens snel haalde hij uit, zijn klauwen had hij in de uithaal terug ingetrokken zodat ze geen schade aan zouden richten. Nee, hij was wel slimmer dan dat. Of ja, eigenlijk niet. Het idee dat ze straks geen bewijs konden vinden kwam pas na de slag. De eigenlijke rede was omdat hij haar mentaal wou krenken. Zijn lachje was spottend terwijl hij zijn poot weer uitstak en hem bekeek, alsof deze veel interessanter was dan de ander. ‘Nou, met mijn coördinatie blijkt niks mis te zijn’ Zo liet hij zijn groene ogen opkijken, kijkend hoe Snowy het vond. Hij had net laten zien dat Ace meer kon doen dan ze misschien dacht.

"Durf je wel, tegen kleineren?" Hij grijnsde, wreed. ‘Zo werkt het nou eenmaal. Wij jagen op kleinere en zwakkere.’ De kater boog zich naar haar toe, zijn blik hard. Arm ding, ze begreep niet eens hoe het werkte. ‘Dus schat, misschien eens stoppen met zwak zijn’ Hij boog zich weg, een grijns zonder vreugde te laten zien. Het groen van zijn blik stond afzijdig, alsof hij dit allemaal vanaf een afstandje zag, het probleem niet inzag. ‘Of je valt ten prooi’ Weer een intense blik. De kater draaide zich om en sprong uit de varen plek. Zonder de ander nog een blik waardig te gunnen liep hij weg. Het stoom van vloog op van zijn vacht, nu pas de hitte van de situatie merkend.