Never brought us down [ Fluffykit ]

Voorzichtig neusde de jonge queen zichzelf de den in. De zorgen om haar oudste kitten waren de afgelopen dagen alleen nog maar vergroot. Het jonge poesje lag gewond in de medicine cat den. Slechts twee moons oud, nu al gewond. Buiten het kamp was ze geweest. Icicle had haar laten gaan. Het was haar schuld. Daarom moest zij haar nu eigenlijk opknappen. Maar dat kon ze niet. Ze kon het niet. Maskheart moest het doen. Maar nu liep ze de den in, om meteen haar kitten te zien, achterin, diep in het mos en onder de spinnenwebben. De grijze kattin liep eropaf, zonder inhouden. De kleine she-kit was wakker, gelukkig. Dan hoefde ze haar niet wakker te maken. "F-Fluffykit..." begon ze tegen haar kleine tabby kitten, waarna ze voor haar door haar poten zakte. "Het- Het spijt me..."

Fluffykit lag met enkele spinnenwebben op haar vacht tegen de muur van de medicine cat den aan. Haar blauwe ogen waren half geopend en staarden wazigjes naar de muur, en haar poten waren dicht tegen haar buikje opgetrokken. Haar wonden deden zeker nog pijn, maar als ze haar best deed kon ze al wel gewoon bewegen. Maskheart had gezegd dat ze nog enkele dagen langer in de medicine cat den moest blijven, en dat ze daarna langzaamaan weer moest gaan lopen en spelen. Aan de ene kant hoopte ze dat het snel was, zo lang stil blijven liggen met die pijnlijke wonden was moeilijk voor haar. Aan de andere kant... was ze bang voor de reacties van de andere kittens. Toen een she-kitten pasgeleden bij de medicine cat den kwam om wat kruiden voor haar broertje te halen kon ze haast niet geloven hoeveel littekens Fluffykit had opgelopen. Wat als ze bang voor haar zouden zijn? Ze kermde zachtjes. Nee... dat zou toch niet gebeuren? Hoopte ze dan maar. Opeens drong een bekende geur haar neusgaten in. Haar moeder, Iciclespirit! Ze schudde haar kop zachtjes om haar hersenen wat helderder te maken en hief haar kopje enkele centimeters op. De grijze she-cat boog door haar poten en keek haar aan met ogen die net zou blauw waren als de hare. "F-Fluffykit..." begon de moederkat. "Het- Het spijt me..." De tabby kitten miauwde zachtjes. 'Het is niet jouw schuld, mama' Ze duwde haar neus zachtjes tegen haar moeders poot aan. Plots schoot haar wat te binnen. Er was een bepaald iets waar ze al een tijdje over had nagedacht na een gesprek met een andere kitten die buikpijn had. 'Mam...' begon ze zachtjes terwijl ze iets rechter op ging zitten, op een manier waarop de wonden het minst pijn deden. 'Ik had een conversatie met Tunakit gisteren. En ik ben over iets gaan nadenken' zei ze met een serieus gezicht. Een 'conversatie'? Ja, de vocabulaire van de kitten had in de afgelopen tijd veel gevorderd. Waarschijnlijk omdat ze toch niets anders kon doen dan volwassen warriors hun gesprekken beluisteren.

Haar oudste kitten miauwde zachtjes. "Het is niet jouw schuld, mama," klonk haar zachte stemmetje. Haar neusje duwde ze tegen de grijze voorpoot, die zoveel groter was dan die van de tabby she-kit zelf. Het zag er zo schattig uit dat Icicle haar niet kon tegenspreken. Ze wilde haar kitten ook niet tegenspreken, maar ze wilde ook niet dat ze zichzelf de schuld gaf. Want het was zij geweest. Zij, Iciclespirit, de kleine grijze queen, die vanaf nu bekend zou staan als de kattin die niet goed op haar kittens paste. Het was zijzelf geweest die de kleine tabby had laten gaan. "Mam..." klonk toen haar zachte stemmetje. Teder likte de queen haar dochtertje over haar snuit. "Zeg het eens, dear?" antwoordde ze. De she-kit ging verzitten. "Ik had een conversatie met Tunakit gisteren. En ik ben over iets gaan nadenken." Conversatie? Echt, het verbaasde haar hoe snel de spraak van zowel Mallowkit als Fluffykit als Flashkit verbeterde. Stap voor stap. Het ging zo goed... Als ze Fluffy nou maar niet had laten gaan... Oh, ze had het over Tunakit. Ze speurde de ruimte af en zag de andere kitten ergens liggen slapen. Aha. "Wat heb je bedacht, Fluffy? Wat kan ik voor je betekenen?"

De kitten hoestte zachtjes en keek terug omhoog, naar haar veel grotere moeder. "Wat heb je bedacht, Fluffy? Wat kan ik voor je betekenen?" Fluffykit keek langzaam weg van de grijze kat, naar een verfrommeld stukje mos dat op de grond lag. 'We... hadden het over haar buikpijn, en hoe ik hier gekomen was. En ze merkte op dat ik nu absoluut niet meer bij mijn naam paste. Ze vond het niet erg, maar ze had al wel eraan gedacht dat het later lastig zou worden.' de kitten slikte kort. 'Ik had er zelf ook al aan gedacht, maar nu weet ik het zeker. Deze wonden gaan niet meer weg, mijn vacht zal altijd zo gehavend blijven. Een naamsverandering is de enige oplossing' ze staarde naar haar grijsbruine poten met een intense blik. 'Scarkit' miauwde ze zachtjes. Scarkit, dat was een naam die veel beter bij haar paste.

Eigenlijk zou ze zich bijna zorgen gaan maken om het feit dat ze hoestte, maar ze wist dat, wat de she-kit nu ook zou zeggen, het belangrijk zou zijn voor hen allebei. Dus krulde ze enkel voorzichtig haar grijze staart om haar heen, en probeerde met blauw om blauw te vangen. Maar Fluffykit keek niet naar haar. Meer naar de grond. Toen begon ze langzaam en zachtjes te praten. "We... hadden het over haar buikpijn, en hoe ik hier gekomen was. En ze merkte op dat ik nu absoluut niet meer bij mijn naam paste. Ze vond het niet erg, maar ze had al wel eraan gedacht dat het later lastig zou worden." Er viel even een stilte toen het kleine poesje slikte, maar ze ging door, iets wat Icicle opluchtte, want het maakte haar nieuwsgierig wat de kitten zei. "Ik had er zelf ook al aan gedacht, maar nu weet ik het zeker. Deze wonden gaan niet meer weg, mijn vacht zal altijd zo gehavend blijven. Een naamsverandering is de enige oplossing," Met een dieptrieste blik keek ze naar de grond en haar kleine voorpootjes. De grijze queen kon er niks aan doen dat haar blauwe ogen zich verwijdden na deze tekst. "Scarkit." zei het tabby poesje als laatst nog. Even was ze sprakeloos. Maar... Haar naam had nu toch ook geen reden meer? En wat dacht je van Thymewillows naam? Hij hield niet meer van tijm, dat wist ze. Maar als ze erover nagedacht had, en als ze het zeker wist, dan zou het mogen. Iciclespirit wilde het beste voor haar kits, en als dit het beste was voor haar dochter, dan zou ze instemmen. "Scarkit..." herhaalde ze, pijn in haar stem, de moed in haar schoenen. Maar ze moest het haar zeggen. "Lieve Fluffykit, als je dat echt wil..." Nee, niet stoppen! Ze moest het gewoon zeggen, zoals een sterke moeder dat zou doen! "Dan zij het zo. Vanaf nu, heet je Scarkit, om je vele littekens." Ze slikte. het klonk niet moedig of vroliujk. Het klonk hol en verdrietig. Moest dit? Het zou haar voor altijd aan het ongeluk blijven herinneren.