So you're my brother?

Hij had gezwegen. Stilte was iets prachtig, dat besefte de nog blinde kater al. Hij zou het altijd blijven aanbidden. Het deed hem denken aan wat er voor dit alles was gebeurd. Toen hij nog veilig in de warme ruimte was. Nu moest hij die warmte nemen van iets en kwam het niet van overal... Raar. Wat zou er toch achter die warmte zitten? Achter die zoete geur? Wie of wat? Hij kon ook andere geuren onderscheiden van dat van die ene sterke. Dat waren vast de anderen. Hij hoorde af en toe wel iets, maar kon nooit goed plaatsen voor wat het was. Toch voelde hij vaak hoe de warmte van andere geuren hem tegemoet kwamen met de tonen 'Lurkingkit' of iets in die trant. Het was dan ook niet vreemd dat hij soms reageerde op die naam. Het zou later van groter belang zijn, maar dat besefte hij nog niet. Opeens viel een geur zijn neus binnen, dat volgde op een gewicht dat op zijn kopje terecht kwam. Hij sperde zijn mondje open en begon luid te piepen. Lucht glee moeizaam zijn bekje binnen toen hij een grote hap lucht pakte. Hé! Dat was niet leuk. De kleine zwart-witte kater begon moeizaam te spartelen, maar het had geen enkel effect op het gewicht dat op hem was geland...

Het deerde het zwaargewicht niks dat hij bijna stikte. De kleine kit begon nog wilder tegen de kit op zijn kop te duwen maar besefte al snel dat dit geen nut had, die luilak ging niet weggaan... Luiaard. Hij gromde zachtjes en was verrast door de sterke trillingen in zijn keel. wauw, dit had hij nog nooit gevoeld. Toen hij een nieuwe hap lucht in zijn longen wilde persen, vulde haar zijn bek. Dit kon echt niet langer zo! Hij liet een luidkeelse piep horen en duwde hard tegen de wand aan die hem meestal beschermde. Hij spande zijn nietige spiertjes op en gaf nog een harde stamp tegen de warmte aan, tot hij uiteindelijk vanonder de kit vandaan kwam en hij eindelijk terug frisse lucht proefde. wel meteen hapte de kit naar adem, waarna hij zijn pootjes introk en langzaam op zijn zij rolde. Victory!

Het ding dat van hem was was gegaan, gaf geen kick. Bwah, hij kon niks! Hij had tenminste zichzelf los gekregen! Ha! Dat zag hij die luilak niet doen hoor! Zijn borstkastje rees snel op en neer en vertraagde langzaam. Toen hij het terug onder controle had, draaide hij zijn kopje naar de kat die hij net van zijn kleine lichaampje had kunnen duwen. Hij kon de geur van zijn broer ruiken en hoe zijn warmte hem zachtjes streelde van op een afstand, het was leuk om warmte van andere te ervaren. Hij hield ervan, toch zou hij ooit op een dag moeten toegeven en het los moeten laten. Langzaam rolde de kit terug op zijn pootjes. Langzaam kwam hij terug in beweging, in de richting van zijn broertje, het was zijn beurt. De blinde kit kroop de geur van zijn broer tegemoet en botste al snel tegen diens lichaam aan. Zonder verder na te denken, tilde hij zijn kopje op en ook zijn voorpootjes gingen langzaam de lucht in. Het duurde even voordat hij grip had op het lichaam, maar uiteindelijk lukte het hem om met zijn borst op de kit te liggen. Zijn achterpoten trapten woest tegen de ondergrond, tot ze ook de lucht in gingen en de kit op zijn beurt op zijn broertje lag. Ookal was hij kleiner dan hem, hij zou blijven liggen.

Hij trok zijn mondhoeken even naar boven toen hij voelde hoe de kit onder hem als een wilde in het rond aan het slaan was. Het was tevergeefs, hij zou niet weg gaan en dat mocht die kleine wel weten. De kleine kater opende zijn bek even en gaapte luid, net zoals die kit had gedaan toen hij op hem had gelegen. Dat kwam ervan als je hem uitdaagde! Niemand ging zo om met hem! Zelfs niet zijn broer. De kit legde zijn kopje neer op het lichaam van zijn broertje. Ondertussen had deze het wilde geschud gestaakt en was hij overgegaan naar een zielig gepiep. Maar nog steeds reageerde de kit niet. Hij bleef koppig liggen en begon zelfs een beetje te bewegen, zodat het er echt goed in werd gewreven bij de kit onder hem. Niemand maakte hem zo in en dat mocht duidelijk gemaakt worden. Uiteindelijk bleef hij stil liggen. Zijn voorpoten klauwden even naar voren, waarbij ze even het kopje van zijn broertje raakte, ja, hier werd niet met zijn poten gespeeld!

Het gepiep van luilak werd luider, maar hij reageerde er niet op en bleef, zoals gepland, koppig liggen. Toen zijn klauwtjes zijn kop aanraakte, tilde deze zijn kop op, waarbij de jonge kit even zijn evenwicht verloor. Snel greep hij de kit vast, zodat hij er niet van viel en het hielp! Hij bleef liggen. Hij liet even een opgeluchte zucht horen, maar de kit onder hem was nog niet klaar. deze begon echter in het rond te spartelen en zijn gepiep begon hem echt te irriteren! De kleine kit liet een zwak gegrom horen, zijn stembanden waren nog te zwak om een dreigende gesis te vormen. Toen voelde hij hoe de kit opnieuw bewoog en deze keer had hij iets los gekregen. Hij wist niet echt wat deze aan het doen was, maar hij bleef eigenlijk gewoon liggen, hij moest het maar weten! Opnieuw begon deze te piepen. Oké, nu was het wel genoeg! De kit begon opnieuw heen en weer te bewegen zodat de kit onder hem zeker weten goed werd geplet. Hier! Stop nu met zagen en piepen en wees een lief kussen!