Darkness {Runningpaw}

Duisternis vulde zijn ogen opnieuw toen hij uit zijn slaap ontwaakte. Hij zuchtte zachtjes en draaide zijn kopje langzaam weg, zodat hij even in een andere houding lag. Het was soms echt raar om in slaap te vallen in een bepaalde houding en als je terug wakker werd lag je terug anders... Vreemd, hij kon zich immers namelijk niks meer herinneren van enige bewegingen tijdens deze actie. Eigenlijk wou hij nu niet echt zijn hersenen aan het werk zetten over dit onderwerp, hij was nog wat te moe om dieper over zulke dingen na te denken. Hij sperde zijn bekje open en gaapte zo luid als hij maar kon, hierdoor ontglipte een zacht piepje uit zijn keel. Hij sloot zijn kaken terug en sloeg zijn kop even naar achter, waardoor zijn neusje in de warmte werd gedrukt, het voelde goed om de veilige geur op te snuiven. Het was iets dat hij altijd leuk vond. Het leek wel iets dat hem niet begon te irriteren door de tijd heen. Hopelijk bleef het zo...

Misschien zouden de kittens nog een verhaaltje willen? Met een zachte pas, dit keer wel oplettend waar ze haar poot neerzette, kwam ze de Nursery weer in, maar zag dit keer dat de kittens sliepen. Helaas. Tot ze plots een beweging in haar ooghoek zag en een kitten, qua vachtpatroon bijna gelijk aan haar, haar moeder en Strugglebug, net wakker zag worden. Voorzichtig kwam ze dichterbij en ging op de grond liggen, haar snuitje naar voren gericht en ze keek nieuwsgierig naar het kleine ding. "Hallo daar kleintje," Glimlachte ze snorrend. Hij was zo schattig en lief.

Een nieuwe geur glipte zijn neus binnen. Hij draaide even zijn kop naar de geur en snoof het even op. Het kwam hem vaag bekend voor, maar toch leek ze nieuw. Het ergerde hem een beetje, maar hij vond het wel leuk dat er eens wat nieuws gebeurde in deze saaie, duistere plaats. Zou er eigenlijk iets anders gebeuren dan en een doodgewone leegte? Of zou ze voor altijd blijven? Hij hoopte van niet. Het zou hem beginnen irriteren en hij zou er uiteindelijk toch geen echte reden achter zien en willen stoppen. Maar dat was voor toekomst, nu was nu. Hij mocht enkel hopen dat het niet zo was. De geur werd sterker en ook een warmte kwam hem tegemoet. Hij stak zijn kopje in de lucht en het viel hem op dat hij het met de dag langer kon volhouden. Toch verloor hij opnieuw zijn evenwicht en liet hij zijn kopje terug vallen. Zachtjes lande het op de warme ondergrond waar hij meestal lag. Een zachte, warme bries streelde zijn kaak. "Hallo daar kleintje," De kleine kit verzamelde al zijn kracht en tilde opnieuw zijn veel te zware koppie op. Hij reikte uit naar de warmte en voelde langzaam hoe zijn neusje iets anders nat raakte. Hij verloor wel meteen terug zijn evenwicht en viel zachtjes om. Een zacht piepje ontglipte zijn bekje, alsof hij blij was dat hij het zo lang had kunnen volhouden.

Bij het horen van haar stem keek de kitten op en een kleine glimlach verscheen op haar gelaat. Wat een schatje. Heel langzaam kwam het dichterbij, totdat het haar neusje aanraakte en toen op de meest schattige manier ooit omviel. "Ahw." Snorde Runningpaw bij het horen van het piepje en neusde de kitten de goede kant op. Als hulp. "Ik ben Runningpaw en geloof het of niet, maar je lijkt echt precies op mij!" Glimlachte ze zachtjes. Alsof ze een klein broertje had nu.

"Ahw." Awh? Waarom zei die warmte Awh? Had ze pijn? Wat? Hij snapte het echt niet, maar zo te horen aan haar stem was ze waarschijnlijk blij, ze had gevoelens ofzo. Al snel kwam hij tot een conclusie dat ook zij dus ook deze 'gevoelens' ervaarde. Wauw, echt, wauw. Dus zouden de andere dat dan ook ervaren? Zou de warmte die hij moeder noemde dat ook ervaren? Hmmm, daar moest hij meer over weten, dat wist hij gewoon. Toen iets zacht en nats hem raakte en hem een beetje leek weg te duwen, begon hij wat tegen te werken. Uiteindelijk duwde het hem terug op zijn pootjes en staakte hij dus zijn gespartel. Hij piepte even dankbaar, het was echter erg moeilijk om overeind te komen als je niet eens je kop in de lucht kon houden. "Ik ben Runningpaw en geloof het of niet, maar je lijkt echt precies op mij!" Wat? Hoe wist ze nu dat hij op haar leek? Dat kon toch niet? Deze kat kende hem zelfs niet! Er was geen enkele gelijkenis! Wat? Hij snapte het echt niet, maar goed, hij wist niet dat er zoiets bestond als 'zicht' en kleuren en vacht, dus liet hij enkel een zacht piepje horen. Zijn kopje bewoog even over de koude ondergrond, tot hij uiteindelijk de geur van deze kat vond. Langzaam sloop hij erop af, hij wilde haar warmte voelen.