So slow! {Bluepaw}

Langzaam liet hij zijn kopje zakken, waarna hij deze terug de lucht in hielp. Hij was erachter gekomen dat hij hierdoor een sterkere nek zou krijgen en dan zou hij minder snel zijn evenwicht verliezen, daarom deed hij dit dus. Zijn kinnetje raakte de grond zachtjes en dat was het teken voor de jonge kater om hem opnieuw de lucht in te werken. Het was wel lastig! Zou hij dit constant moeten doen? Was dit het doel van leven? Je kop in de lucht kunnen houden en niet omvallen? Of was er echt meer achter? Langzaam was hij daadwerkelijk de hoop aan het verliezen dat dit het was. Dit was het, dit was leven. Zijn kopje raakte de warme ondergrond terug en hij bleef zo even liggen. Dit was het dus... Dit was leven... Wad het echt iets dat hij wilde? Zou hij er meer uit kunnen halen. Ja, dat kon hij doen! Langzaam ging zijn kopje terug de lucht in, een zachte piep ontglipte zijn bekje en zo bleef hij even liggen. Ja, hij zou sterk worden en iets uit dit leven maken... Toen verloor hij opnieuw zijn evenwicht. Maar eerste moest hij maar die zware kop onder controle leren te houden...

Hij hoorde iets. Zijn gehoor werd scherp gesteld en hij ademde even diep in. Vaag, tussen de geuren van de al bekende katten heen, rook hij een nieuwe. De kit tilde zijn kopje opnieuw op en reikte uit naar de nieuwe geur, maar al snel liet hij opnieuw zijn kopje zakken. Hij was een beetje uitgeput van zijn 'training' en hij wilde niet opnieuw zo hard tegen de grond vallen als toen. Opeens raakte iets nat hem. Instinctief krulde hij zich op en liet hij een angstig piepje horen, hij was erg verschoten, net zoals die ene keer met die andere geur. Maar deze keer was hij minder verschoten, want het kwam uit dezelfde richting als de geur was gekomen. "Probeer het nog maar een keertje." Nu kreeg de geur ook een geluid, ookal kon hij haar niet verstaan. Langzaam tilde de kit opnieuw zijn kopje op en probeerde hij haar te bereiken, maar ze was te hoog. Zou hij hen ooit kunnen bereiken? Al de andere?

Langzaam kwam de warmte hem tegemoet. Hij reikte uit, hij voelde het, kon het bijna grijpen, beet nemen. Het was zo dichtbij! Kom op! Hij kon het wel. Hij spande al zijn spieren op in de hoop het te raken. Zou het lukken? Ja, het moest wel, kom op... Langzaam voelde hij de haren langs zijn neusje strijken, maar geen echte oppervlakte waar hij zijn neus tegen kon duwen zoals hij bij zijn moeder deed. En nu werd het de jonge kit teveel. Hij verloor zijn evenwicht en viel op zijn zij. Een zachte 'humf' ontglipte zijn bekje, maar hij was niet hard gevallen en lag enkel op zijn zij. Hij strekte zijn poten uit en liet een zucht uit zijn bekje ontglippen. Nog steeds was het stil, enkel de geuren van de katten die er waren was een bewijs dat ze er waren. Daar, ergens in de duisternis, waren ze. Zou er meer zijn achter de zwarte ruimte? Iets dat compleet nieuw zou zijn? Hij hoopte het maar...

Opeens voelde hij opnieuw het natte tegen hem. Hij piepte enkel even, omdat hij lichtjes verschoot, maar voor de rest was het niet zo erg. De neus was warm en voelde vertrouwd aan voor hem. Hij kende het goed, want zijn moeder raakte hem ook vaak met dat ding. Oké, niet alleen zijn moeder, andere katten deden het ook... De neus duwde hem recht en de kleine kit nam zijn kans en kwam overeind. Ietwat wankel stond hij op zijn zwakke pootjes. Ugh, waarom was hij zo zwak en waarom kon deze kat wel recht blijven staan? Of kon ze dat niet? Hij tilde zijn kopje op, maar bij deze actie begaven zijn pootjes had en zakte hij door deze ledematen. Hij liet een zacht piepje horen, ietwat van schok. Hij haatte het als hij zijn evenwicht verloor of als zijn spieren hem niet konden houden. Daarom wilde hij sterk zijn! Nu hij zo neerlag, legde hij rustig zijn kopje terug neer. Het was hopeloos, hij zou het nooit kunnen...

Er gebeurde niks meer, tot hij een warmte naar zich toe voelde komen. Hij liet een vragende piep horen. Wat was die van plan? Wilde die iets doen? Wat ging ze doen! Toen voelde hij opeens hoe haar haren tegen de zijne streken. Hij piepte even zwakjes, een zacht en teder gepiep alsof hij zuchtte. Hij liet zijn kop in haar warme vacht wegzakken en genoot van haar lichaamswarmte, het deed hem goed en hij genoot er echt van. Het was weer iets anders dan de geur van zijn moeder. Deze kat had een minder zoete geur, maar rook bekend naar zijn thuis, dus genoot hij ervan. Toen iets hem tussen de oren raakte, richtte hij verrast zijn kopje op. Een zwakke piep ontglipte zijn lippen. Hij had nog nooit een lik van een andere kat dan zijn ouders gehad. Een zacht gegrom ontstond in zijn keel en zo begon hij zachtjes te spinnen. langzaam liet hij zijn kopje in haar zachte pels wegzakken, genietend van de hitte.

Er gebeurde verder niks en dat was uiteraard saai, maar wat kon hij doen? Hij was een blinde kit die zelfs niet kon praten, dus echt veel kon hij niet doen. Hij haalde even diep adem en zuchtte zachtjes waardoor hij haartjes langs zijn huid voelde strijken. Deze kattin lag goed, maar ze rook niet zoals mama, die ook gemakkelijk lag. Hij duwde zijn kop tegen haar aan en opende even zijn bekje waar een klein gaapje uit ontglipte. Haren kwam hierdoor in zijn bek en even begon hij met zijn pootjes over zijn neus te strijken, een beetje geïrriteerd door de haren die nu in zijn bek zaten. Al snel kreeg hij ze eruit. Toen drukte hij zijn kopje terug tegen haar en genoot vand e rust die deze kattin hem gunde.