-Ace- I have to do this...

Zoals de kater veel meer deed in zijn verveeldheid dan hem lief was was de macho weer aan het neuriën. Nu niet zonder rede, zijn gedachte waren op een mooie plek. Vaak droomde hij weg, zijn blik gericht op het plafon van de den. Zonder dat hij het begreep was zijn gedachte de meeste van de tijd bij háár. Ach, het maakte vast niks uit, het was fijn. Alles was fijn toen iets hem uit zijn gedachte wekte. In de veronderstelling dat het niets was keek hij op en neuriede verder. Toen een gestalte zijn blik vulde stopte hij abrupt in een toon. Foxdung… "Ace?" Sprak Snowypaw. Van alle katten, zij. Ach, hij kon nergens heen. ‘Ja’ zei hij kortaf, duidelijk wat van zijn stuk gebracht dat de kattin hem niet alleen betrapt had maar hem ook nog op kwam zoeken. ‘Jij was wel de laatste die ik verwachtte’ sprak hij even, zijn stem duidelijk vast geworden. Hij zette zich recht, niet willend in zijn positie zwak te lijken.

Zijn blik was op de kattin gericht, waarom was ze hier? Zeker geen ziekenbezoekje leek hem. "Jij bent ook wel de laatste die ik in deze den verwachtte aan te treffen." De kater was laat van begrip maar het compliment kon hij erin wel vinden, al snel stond er een brutale grijns op zijn gelaat. Deze bleef zelfs nog wat nahangen na de volgende woorden. "Waarom haat je me?" Hij fronste even en bekeek Snowy zorgvuldig. Ze leek wel in een nauw gedreven dier. Tevens leek het hem onlogisch dat ze hem helemaal op was komen zoeken om hem dat te vragen, als je dacht dat iemand je haatte zocht je die toch niet op? ‘Waarom denk je dat ik haat?’ Zijn houding was groots, borst vooruit en rug gerecht. In ruil daardoor moest hij een enorme hoeveelheid steken verdragen van zijn wond. Toch gaf hij geen krimp al was het soms in zijn ogen te zien als het ondragelijk werd. ‘Ik haat je niet, je irriteert me gewoon, je bent zo zwak’ het laatste sprak hij uit als een scheldwoord. Dat was het ook voor hem. ‘Dus daarom probeer ik het op te lossen zoals ik heb geleerd, je zo klein te krijgen dat ik geen last meer van je heb’ hij legde het rustig uit, zonder een greintje bededogen. Zijn blik leek het uit te spreken wat hij niet onder woorden bracht; En aangezien je hier staat ben ik nog niet klaar.

"Oh gaat dat zo? Door mijn leven te ruïneren? Goede manier, echt toppie lieverd." De kater snoof en stond op vanuit zijn nest, zijn wond scheurde wat open maar het deerde hem nu niet. ‘Nou, in ieder geval lééf je nog’ De massieve kater snoof en liep op Snowy af, zijn woede inhoudend. Hij mocht nou niet vechten, niet midden in het kamp, niet met zijn wond. Recht voor Snowy stopte hij. ‘Dus, ben je hier nog voor een reden of ga je me een beetje afsnauwen?’ Zijn groene ogen stonden zo hard als altijd wanneer ze deze kattin aankeek. Ze had wel lef, hem op komen zoeken om hem voor alles uit te maken.

"Eigenlijk kwam ik alleen maar om te zeggen dat ik Eagle niet leuk vind." Zijn oor bewoog wat geïrriteerd naar achter. Was dit het? Moest ze daarom haar kop laten zien? De kater zuchtte diep en draaide zich weer op, zijn wond klopte verschrikkelijk door de ruwe beweging waarmee hij omhoog was gekomen. Rustig liet hij zich in het nest zakken en bekeek de openscheurende wond even. Ineens zag hij de mogelijkheden. Zijn helder groene blik boorde zich in de hare. ‘Nou, wie dan? Of ga je nu al weg?’ Hij liet even zijn blik verdrietig worden. ‘Misschien ben ik je dit ook verschuldigd, ik heb niks met Nimble.’ Zijn blik werd even fronzend. Maar wel een ander, háár. Waarom was hij er niet eerder achter gekomen? Waarom had hij niet eerder gemekt dat hij steeds aan háár dacht. Hmm. Het kon niet. Even vergat hij Snowy, deze was vast niet dom genoeg om zijn gedachte reeks niet op te merken.

Zijn gedachtes waren wat afgedwaald, het leek onmogelijk voor hem om deze te bevatten. Wat moet hij nou? Vond zé hem wel leuk? Vast niet, hij was te ruw, te dom. Hmmf. Waarom nou? Misschien moest hij het aan zijn vriend vragen. Indirect, die zou zich natuurlijk kapot schrikken en het leek Ace nu niet het beste plan om dat te doen. De stem van Snowy liet hem opschrikken; "Waar denk je aan?" Zijn oor schoot naar achter en hij verrekte zich bijna door de snelle beweging die zijn kop in haar richting maakte. Heel subtiel, de smoes; niks, ging vast niet meer werken. ‘Gaat je niet aan’ snauwde hij in haar richting, al was zijn stem nog steeds milder als normaal. Tevens was zijn oor nu opzij aan het hangen, ietwat nerveus. Hij moest eerst zelf weten wat hij voelde, dan pas mochten andere het weten. "Als je me belooft niet te vermoorden, zeg ik het." Sprak ze op zijn eerste vraag. Zichtbaar ontspande de kater nu alles weer op haar gericht was. ‘Ik zal je niet vermoorden.’ beloofde hij plechtig. Wie zou het zijn? Hmm? Zou hij hem kennen? Vast niet, hij kende alleen Tall als kater. Wow, vriendloos.

"Nouja, Tall..." De grijze apprentice kon beweren dat hij nog nooit zo verbaast had gekeken. Het was duidelijk dat de kater een woordenstroom op de ander af wou vuren, echter was deze sneller. "Maar het gaat toch niks worden, dus vermoord me maar alsnog." De kater liet zich niet al te snel uit het veld slaan. Zijn groene ogen probeerde de hare te vangen, zoekend naar de leugen. ´Dus je bedoelt Tall, als in Tallpaw. Mijn beste vriend?’ Het laatste klonk ietwat dreigend, alsof hij er hoogspersoonlijk voor zou zorgen dat die twee niet samen kwamen. De kater schudde zijn kop. ‘Maar geef je nu al op? Ja er zijn meerdere die op onze casanova vallen en natuurlijk zie ik hem liever met een ander’ Zo gooide Acepaw er nog even de voelbare haat in. ‘Maar nu al opgeven? Dan verdien je het niet eens’ Gromde hij erachter. Zelf zal hij er alles aan doen om háár te krijgen, dat wist de kater nu al. Al moest hij Tall er voor opsluiten om bij haar te komen.

"Ik verdien niks..." Nou, nu ze dat licht had gezien kon ze nu weggaan? Hij had dus echt geen behoefte aan een depressieve kattin. Maar ja, hij kon haar moeilijk bij het nekvel grijpen en naar buiten sleuren. Natuurlijk kon het wel maar hij moest van Littlestream rust houden. Dus tja, hij moest de ideale patiënt zijn. Maar ineens hief ze haar kopje. Met een opgeheven wenkbrauw keek hij naar de ander, wachtend op een toelichting van haar beweging. "Nu moet ik je geloof ik alsnog bedanken Ace!" Een blik van onbegrip vulde kort het groen van zijn ogen. What? Wat had hij nou weer gedaan, of beter gezegd; welke gedachten had die apprentice in haar kop? Aangezien hij zo koppig was weigerde hij het direct te vragen. Daarbij was de kater ook niet echt nieuwsgierig aangelegd, als hij iets niet wist kon hij zich er makkelijk vanaf zetten. ‘Nou, waaraan ik dat te danken heb, Starclan mag het weten’ sprak dus maar op zijn gebruikelijke toon. Echter was dit een verbetering, normaal was hij zeer hard en bot tegen deze kattin maar nu, voor de verandering had hij zijn neutrale spottende houding.

"Je hebt me zojuist laten inzien dat je voor iets moet vechten, dat je het niet zomaar krijgt door een beetje zielig te lopen doen. En ik was nouja, toch wel een beetje zwak eerst." De kater zuchtte, nou, nou, en dan zeggen dat hij laat van begrip was. Maar nee hoor, het kon dus altijd erger. Hij trok zijn wenkbrauw op en besloot maar van het moment te genieten. Waarschijnlijk kreeg hij niet vaker gelijk van deze apprentice. ‘Een beetje?’ zei hij spottend. Toch was er nu wel te zien dat hij haar niet zo bedreigde als eerst, als een kleine beloning wegens goed gedrag misschien? ‘Maar ik ben blij dat je eindelijk inziet dat ik, zoals altijd, gelijk heb.’ En echt, hij grijnsde kort. Daarna verschoof hij wat in zijn nest waardoor het duidelijk werd, als Snowy niks meer te zeggen had, ging hij slapen.