Drinking {+Runningpaw}

Fadingpaw trippelde het kamp uit. Hij ging weer eens één van zijn vele wandelingen doen. De zwarte kater vond het leuk om te wandelen tussen bomen. Het was er dan zo stil en hij hoorde alleen de vogels die floten en de wind die langs de bomen waaide. Soms had hij pech en kwam hij iemand tegen die aan het jagen was maar vaak was hij helemaal alleen. Fadingpaw stapte verder tot hij bij de Little Creek kwam. Hij ging bij de oever zitten en keek in het water. Fadingpaw zag zijn spiegelbeeld in het water. Zijn blauwe ogen staarde recht voor zich uit. De zwarte kater boog naar voor en nam een slokje van het water. Daarna ging hij weer recht zitten. Fadingpaw spitste zijn oren toen hij een krakend takje hoorde.

Haastig volgde ze de eekhoorn die gealarmeerd weg was gerend toen hij haar zwart witte vacht had gespot. Haar klauwen probeerden telkens geïrriteerd naar de pluizige staart te slaan, maar steeds wilde het net niet lukken. Toch was de eekhoorn nog steeds niet een boom in gevlucht. Maar al snel werd de bedoeling duidelijk. De eekhoorn maakte een grote sprong en omdat Runningpaw zich zo had geconcentreerd op de achtervolging had ze het beekje niet gezien en gleed ze zo in het niet erg diepe water. Haar hele vacht werd meteen doordrenkt met het koude water en met een luide piep krabbelde ze weer op de oever, waar ze zuchtend haar kopje liet hangen. Nee hè!

Fadingpaw zat nog steeds aan de oever van het beekje en hij keek rond zich heen. Hij was er zeker van dat hij iets had gehoord. Zijn blauwe oogjes gleden over het landschap maar hij zag niets. Toen hoorde hij weer iets. Het geluid kwam steeds dichter en dichter. Een eekhoorn schoot door de bomen en Fadingpaw schrok even van de plotse verschijning. Nog maar een seconde later liep er een kat door de bomen maar de eekhoorn maakte een grote sprong waardoor de kat in het water belandde. Het was een zwart-witte poes met mooie blauwe ogen. Fadingpaw kende haar niet maar had haar wel al eens gezien in het kamp. De kater liep snel naar de poes toe. De poes krabbelde overeind en liet zuchtend haar kopje hangen. "Gaat het?" vroeg Fadingpaw bezorgt.

Haar vachtje begon gelijk aan haar huid te plakken en zachtjes begon ze al te rillen van de kou. Maar de schaamte die ze nu voelde weerhield haar ervan om haarzelf nu droog te likken. "Gaat het?" Ze schrok van de plots verschenen stem en viel bijna achterover toen ze in de blauwe kijkers van een apprentice keek. Fadingpaw, zo heette hij. Ze beet op haar lipje en keek snel naar de grond. "Ja." Antwoordde ze licht kortaf en weigerde nu om hem aan te kijken. Oh nu had iemand het ook nog eens gezien, mousedung.

De poes was duidelijk geschrokken en had Fadingpaw niet horen aankomen. Bijna was ze weer achterover gevallen in het beekje van de schrik. "Ja." antwoorde de zwart-witte poes. Ze liet haar kopje zakken. Fadingpaw wist wel dat ze zich schaamde en dat kon ze haar niet kwalijk nemen want hij zou zich ook wel een beetje schamen als iemand hem in een beek zag vallen. "Je hoeft je niet te schamen hoor." miauwde Fadingpaw geruststellend, "Dat had bij iedereen kunnen gebeuren." Fadingpaw zette zich neer en krulde zijn staart over zijn poten. "Hoe heet je?" vroeg de zwarte kater nieuwsgierig.

"Je hoeft je niet te schamen hoor." De gerustelling hielp haar niet echt, maar goed, Fadingpaw probeerde het ook maar. "Dat had bij iedereen kunnen gebeuren." In zichzelf moest ze hierover lachen, maar het leek haar wel altijd te gebeuren. "Hoe heet je?" Ze keek de kater weer aan, de vraag deed haar zelfvertrouwen niet veel goeds. "Runningpaw." Antwoordde ze met een krakende stem.

"Runningpaw." antwoordde de zwart witte poes. "Hoi, Runningpaw" miauwde Fadingpaw, "Ik ben Fadingpaw." Runningpaw zag er niet echt zo uit alsof ze op haar gemak was. Misschien was het Fadingpaw's schuld? Of was er misschien meer aan de hand? De zwarte kater duwde de gedachte al snel weg. Het lag vast niet aan hem of dat hoopte hij toch. En als er iets anders aan de hand zou zijn dan kon hij misschien daar maar beter niets over vragen want dan zou ze toch niet willen antwoorden. Fadingpaw zou dat ook niet doen. Hij zou zo een dingen alleen maar zeggen tegen iemand die hij vertrouwt en niet tegen een kat die hij voor de eerste keer ziet.

Het water liep over haar vacht heen en zo nu en dan druppelde het op de grond. De pogingen om het geheel droog de likken had ze al opgegeven. "Hoi, Runningpaw, ik ben Fadingpaw." Ze keek voorzichtig weer omhoog en kreeg een wat klein glimlachje op haar gezicht geplaatst. "Eh.. aangenaam, denk ik." Zei ze voorzichtig.

Runningpaw kreeg een klein glimlachje op haar gezicht en dat maakte Fadingpaw blij. De poes leek een beetje verlegen maar dat vond hij niet zo erg. Zelf was hij ook niet echt van de sociaalste. "Eh.. aangenaam, denk ik." zei de poes. Fadingpaw glimlachte. Het was nogal stil en Fadingpaw werd er nogal ongemakkelijk van. "Heb jij al veel gevangen?" vroeg de zwarte kater uiteindelijk om de stilte te verbreken.