Assassment?

Innerghost~

De apprentice had opdracht gekregen van haar mentor om op jacht te gaan. Het was net ochtend toen ze vertrok en de dauwdruppels stonden nog op de grassprietjes. Slenderpaw stak haar neus de lucht in om de heerlijke ochtendgeur op te nemen. Maar het was ook om de geuren uit het bos in zich op te nemen. Het naaldwoud was niet ver meer en her en der rook ze al wat geuren. Mits de geuren niet dagen oud waren. Haar staart stak voorlopig nog wat de lucht in. Hier in de open vlakte viel ze onmiddellijk op. Maar hier was ze dan ook niet van plan om te gaan jagen. Het naaldwoud kwam dichter en naarmate het naderde hield de leerlinge haar staart alsmaar lager. Tot op een bepaald punt half verwege stond. Zo ving ze genoeg signalen op en kon ze nog voldoende haar evenwicht bewaren. Ze hield haar staart zoals Innerghost het haar geleerd had. 'Ga opzoek naar prooi en kom terug met minstens één buitgemaakt diertje. Hield ze zichzelf voor. Het bos was donker en de schaduwen die zich over haar heen wierpen gaven haar een veilig gevoel. Vlakbij een boomstronk hield ze plots stil toen een geluid haar oren bereikt had. Zou het een prooidier zijn?

Het was ochtend toen de deputy haar apprentice het kamp zag verlaten. Ze had haar er op uit gestuurd voor een jacht assessment. Hier in zou ze haar apprentice beoordelen op het gebied van jagen, een belangrijk onderdeel voor het warriorschap. Tot nu toe zag het er goed uit, Slenderpaw was alert en gebruikte goed wat zij haar geleerd had. Naar mate Slenderpaw verder de Pinewoods in ging, ging haar staart ook lager. Goed. Innerghost bleef op een goede afstand, een afstand van waar zij de apprentice zien kon, een afstand waar Slenderpaw haar onmogelijk zien kon. Ze kon zien hoe Slenderpaw veel goed op pikte, draainde oortjes, bewegende snorharen, et cetera. Toen Slenderpaw plots stopte met bewegen, had Innerghost door dat ze iets opgepikt had. Innerghost snoof de geur op, en rook zelf ook prooi. Een spitsmuis, hoogstwaarschijnlijk.

Het geritsel bleef aanhouden. Zo nu en dan stopte het en toen begon het opnieuw. Voorzichtig had ze zich al enkele stappen van haar plaats bewogen om de grootte van het dier; waar te nemen aan het geritsel; en de kracht van afzetten in te schatten. Ze gokte op een klein diertje. Misschien een woelmuis of baby rat? De wind was stil op dit moment maar voor alle zekerheid had ze zich toch nog gecamoufleerd met wat bladeren en modder. De geur van het bos bleef aan haar vacht plakken. En dat was gunstig want op dit moment had het dier haar nog steeds niet door gehad. Terwijl haar achterpoten zich al opspanden voor een kleine sprong lette ze er op om zo weinig mogelijk kabaal te maken. En op tijd, want het muisje rende ervan door terwijl ze netjes op haar vier pootjes landde op de plek waar de muis zojuist nog zat. Dankzij haar trage tred en haar ongelofelijke soepelheid wist ze de muis goed af te zijn. Het diertje verschool zich onder een halm gras. Uitgeteld en onoplettend als het was was het te laat om de zwarte poes voor zich op te merken. Eén enkele klap maakte een eind aan het diertje's leven. Voorzichtig pikte de poes het op; alsof het porselein was wat ze vast greep; om vervolgens met opgeheven kopje weer terug te keren naar het territorium. Deze keer zou ze de buit gewoon op de prooistapel leggen. Het dier was groot en dik genoeg om er een elder of apprentice van te voorzien. De open vlakte kwam in zicht, maar voor ze die bereikt had was er een ander geluid die haar deed opschrikken. Haar rug- en nekharen schoten overeind waarbij ze zich in een ruk omdraaide en net één of ander dier de lucht zag inschieten. Ah das dan pech.

Sorry echt zo flut

Met vernauwde ogen keek Innerghost naar haar apprentice, naar hoe ze het aanpakte. Ze had een muis opgepikt, maar nam te veel tijd om zich voor te bereiden. Als je op jacht ging moest je gewoon al voorbereid zijn, en je niet nog eens voorbereiden wanneer je een prooi in je versier kreeg. Je moest klaar zijn om direct te kunnen toeslaan, om direct het diertje te vangen, en een einde aan het leventje te maken. Slenderpaw was bijna haar prooi kwijt geraakt, voor Innerghosts idee, maar had het diertje toch nog weten te vangen, iets wat wel goed was. Slenderpaw liep met de prooi in haar bek, terug in de richting van het kamp. Wat? Was ze nu al klaar? Voor Slenderpaw de open vlakte bereikte, schrok ze van het geluid van een vogel. Slordig. Innerghost liep hoofdschuddend achter haar apprentice aan, en liet haar aanwezigheid merken. "Slenderpaw," miauwde ze, terwijl ze op haar apprentice neer keek. "Heb jij je dag wel vandaag? Want ik vind dat het niet zo goed gaat met het jagen. Ben jij je wel bewust van dat dit een assessment is? Een test voor je warriorschap?" Miauwde ze terwijl ze haar apprentice aan keek met vernauwde ogen.

De apprentice hield geschrokken haar adem in toen Innerghost achter haar begon te praten. Normaal was het zij die anderen liet schrikken. Haar oren gingen erdoor plat in haar nek liggen toen ze zich omdraaide. "Me..vrouw. Ik eum.." De woorden leken niet vanzelf te komen. "Het spijt me. Het is.." Even bedacht ze zich het juiste woord. "De stress." Haar oren wiebelden wat voor- en achteruit. Stress. "Ik eum.. Wilde dit alvast brengen naar de prooistapel." Nerveus haalde ze haar nagels over de aarde heen. Waarom altijd die stress bij het jagen. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ze afgeleid werd kwam er dit ook nog eens bij. En het leek nietgauw over te gaan.

Het was ongebruikelijk dat de gene die de assessment aflegde tevoorschijn kwam, maar voor haar was het nu nodig geweest. "Me..vrouw. Ik eum.." afwachtend staarde Innerghost haar apprentice aan met haar ijsblauwe ogen. "Ik ben al moons je mentor, noem me gewoon Innerghost," sprak ze. "Het spijt me. Het is.." Innerghost haalde diep adem. "De stress." Ze keek haar apprentice vragend aan. "De stress?" Herhaalde ze vragend. "Ik eum.. Wilde dit alvast brengen naar de prooistapel." Innerghost schudde haar kop. "Je weet het best, tijdens het jagen begraaf jij je prooi om verder te kunnen, als je in een jacht patrouille zit ga je eerst ook niet helemaal terug," sprak Innerghost. "En nu, laat die stress los, en ga gewoon jagen. Het is niet meer en niet minder, ik wil gewoon zien dat je het kan, zoals een warrior behoort te kunnen," vervolgde Innerghost. "Kom op." En toen verdween Innerghost weer in de struiken. Haar apprentice achter latend. Ze moest het loslaten en gewoon gaan jagen, zich inbeelden dat ze al een warrior was, en voor de clan op jacht was, pas dan wist ze zeker dat het goed zou gaan.

Slender knikte gehoorzaam terwijl de woorden zich bleven herhalen in haar kop. Voordat ze ook maar haar mond durfde te openen was Innerghost alweer verdwenen en stond ze terug alleen. Slender zuchtte. De woorden van Innerghost in zich herhalend. Haar blik schoot naar de muis die nu aan haar poten lag. Begraven en straks weer opgraven. Voorzichtig pakte ze de muis weer bij zijn staartje vast en begroef hem aan de wortels van een boom. Ze nam nog even de omgeving in zich op om deze boom niet te vergeten en liep weer het bos in. De geuren vulden zich in haar neusgaten en van daaruit kon ze de positie van de prooien bepalen. Eén diertje had minder gelukkig en bevond zich niet zo ver van haar af. Op jagersvoeten sloop ze door het bos heen tot vlak achter de staart van wat een bosrat bleek te zijn. Het dier was druk bezig met scharrelen in de aarde? Zonder nog langer te twijfelen sprong de poes op en boorde haar klauwen in het lijfje van wat ooit de levende rat was. Het dier gaf nog een schraal gilletje en bloedde dood. Stil als ze was om de andere prooien niet bewust te maken van haar aanwezigheid sloop ze geruisloos terug naar de boom waar ze de rat naast de muis neer gooide.

Het duurde nog even voor ze een volgende prooi in het vizier had gekregen maar uiteindelijk wist ze het dier toch te bereiken. De neiging om te twijfelen onderdrukte ze en sprong zo weer de lucht in waarbij ze vlak naast de vogel terecht kwam en hij opvloog. Zo gauw als ze kon sprong ze weer overeind en wist het dier nog net met haar klauwen uit de lucht te scheren. Het dier crashte vervolgens een eind verderop waar hij zich tussen een rots en de kleine kreek bevond. Slender grauwde. Dit kon niet helpen. Het water stroomde behoorlijk snel voor wat ze gewoon was. Maar het was niet aan haar om er haar poten aan nat te maken. Voorzichtig daalde ze de helling af waarbij ze op de rand zich vast klemde met haar klauwen in de grond en de dode prooi met een zwaai van haar staart tussenuit de rotsen haalde. Het leek even alsof hij door de lucht zweefde. Maar uiteindelijk kwam het dier in het water terecht en stroomde mee met de stroming die het dier tot tegen haar achterpoot leidde. Haar staart schepte het dier weer het water uit waarbij ze het gauw op het droge legde. Slender gromde. Why?.

Ze greep het dier mee in haar bek waarbij ze het in het gras voorbij de boom gooide en het enkele keren ronddraaide totdat het weer droog genoeg was. De rest van de prooien; de rat en de veldmuis; greep ze eveneens in haar bek waarbij ze deze op een rots legde en de vogel nog wat in het gras rolde.

Innerghost keek naar hoe Slenderpaw joeg, het was goed, prima. En in haar warrior tijd zou het zeker verder bevorderen, daar had ze vertrouwen in. Voor nu leek het haar goed genoeg voor een nieuwe warrior. Om warrior te kunnen worden moest je kunnen jagen, en in ieder geval wat prooi mee terug kunnen nemen naar het kamp wanneer er prooi was. Om warrior te kunnen worden moest je kunnen vechten, en dat had Innerghost ook al gezien. Innerghost liet zich weer zien toen Slenderpaw haar laatste prooi had gevangen. Drie prooien, prima, een voldoende.
"Goed gedaan, Slenderpaw," miauwde Innerghost met een knikje naar haar apprentice. "We gaan terug naar het kamp," meer woorden gaf ze er niet aan, dat lag aan Shrewstar. Innerghost was er in ieder geval van overtuigd dat Slenderpaw de volgende ceremonie warrior zou worden.

OOC: Topic uit.