Hello! {Shrewstar}

Dit keer was de kleine tabby kitten verder afgedwaald van het nest. Haar moeder sliep waarschijnlijk, aangezien ze geen protest had gehoord. In het donker voortstrompelend probeerde ze om zich heen te voelen. Opeens had ze weer iets zachts vast. Uit ervaring wist ze dat het wel een kat moést zijn, en dus bleef ze porren. Zou deze ook beweging geven, of zou ze slapen? Windkit had geen idee of het dag of nacht was, en had eigenlijk ook geen besef van tijd. Ze wist niet eens dat er zoiets was als dag en nacht, alleen dat er soms meer licht door haar oogleden scheen dan anders. Ze slaakte even een zacht piepje en porde toen een beetje harder.

Haar blik ving een klein kruipend bundeltje vacht. Verdwaald? Wat bezorgd stapte ze de Nursery binnen en pakte het kleintje uitermate voorzichtig op bij haar nekvel en tilde het niet al te hoog van de grond op, terwijl ze naar een mosnest toestapte. Daar zette ze de kitten neer en inspecteerde haar dat ze geen wondjes had opgelopen die niet gevoeld waren. "Niet zo ver van je mama afgaan, kleintje." Waarschuwde ze haar, maar niet op een uitermate strenge toon.

Opeens werd ze opgepakt. Hevig spartelend met haar pootjes probeerde ze vrij te komen, maar het haalde niets uit. Maar uiteindelijk werd Windkit toch weer neergezet. Meteen zette ze een stapje achteruit, zich toch afvragend wie haar opgepakt had. "Niet zo ver van je mama afgaan, kleintje.", zei een zachte stem. Ze klonk een beetje als haar moeder, zeker de toon waarop ze het zei. De tabby kitten piepte eventjes zachtjes en ging toen op zoek naar het lichaam van de kat. Uiteindelijk had ze hem gevonden, en begon ze, zoals haar gewoonte was, erin te porren.