Boring {Open}

Hij verveelde zich... het was opnieuw stil geworden, op een paar piepjes van zijn siblings na dan. Moeder had ook niet meer bewogen, misschien lag ze te slapen, misschien ook niet. Dat wist hij nu echt niet. Hij haalde even diep adem, om daarna al de lucht uit zijn longen te persen in een lange zucht. Dit was gewoon om te haten... Opnieuw strekte hij zijn pootjes uit. Zijn rugje deed nog steeds pijn na die val van een paar dagen terug. Nu hij achter deze 'pijn' was gekomen, wist hij ook veel beter wat hij niet en wel kon doen. Hij kon dus niet zomaar op de grond vallen, dat deed pijn. Waarom eigenlijk? Kwam pijn altijd als je de grond te hard raakte? Of alleen als je iets speciaals deed. Nieuwsgierig als de jonge kit was, draaide hij zich om en kroop hij traag weg van de warmte. Hij wist nu al als hij wegliep van de warmte dat hij de koude grond zou ontmoeten. Hij moest er gewoon meer over weten. Langzaam kwam hij aan de rand van de warme ondergrond. Voorzichtig taste hij de rand af, maar opnieuw verloor hij zijn evenwicht en rolde hij zo uit het nest. Met een zachte 'upmh' kwam hij op zijn buik terecht. Even snoof hij, wat volgde op een zware zucht, gevuld met haat.