I was too late.. {Clan}

Eventjes voor het camp stopte hij. De grote witte kater zette een zielige blik in zijn ogen en zorgde ervoor dat hij er nog verwaaider uitzag dan een kitten na een storm. Daarna stapte hij kalm en het camp in, met het lijkje van Silverkit in zijn muil. Naast de prooistapel, in het midden van het camp, legde hij haar neer, haar gezicht nar boven gekeerd. "Ik.. Ik kon haar niet meer helpen..", fluisterde hij, een neptraan over zijn wang laten rollen. Met zijn verschillend gekleurde ogen zocht hij de ouders, Dyingblack en Cinderfell.

~Hele clan. Whitelion brengt het lijkje van Silverkit, een kitten van Dyingblack x Cinderfell, het camp binnen.

vervolg op dit topic -> https://www.warriorcatsnl.com/t17370-help-me-whitelion

De poes lag verslagen in de nursery bij de rest. Toen de wind een geur in haar neus blies rook ze de geur van...Whitelion en...Silverkit! Ze snuffelde even aan haar kittens en besloot hieruit dat ze even weg kon. Wat ze buiten zag liet haar hart stil staan. Háár kitten was dood! "Jij! Jij hebt haar vermoord! Ruik dan! Je ruikt het onder het bloed door! Kijk naar zijn nagels! Ik zal het bewijzen want hij wou wraak op mij!” Schreeuwde ze boos. Een kille blik stond in haar ogen. “Verrader!” Siste ze kil. Haar ogen stonden zo kil dat je zou denken dat ze ging aanvallen. Ze duwde de witte kater aan de kant met een harde duw en ging gebogen over haar kitten zitten en begon haar schoon te likken.

"Jij!" de kreet galmde door het camp, geroepen door een stem die hem bekend voorkwam. Cinderfell! Hij rende naar haar toe. "Jij hebt haar vermoord! Ruik dan! Je ruikt het onder het bloed door! Kijk naar zijn nagels! Ik zal het bewijzen want hij wou wraak op mij!" Zijn partner stond in het midden van het camp, te roepen op Whitelion, die bij een levenloos lichaampje stond. De donkergrijze kater rende naar haar toe. Hij wreef zijn kopje tegen haar, in de hoop haar te kalmeren. "Sssht..", fluisterde hij. "Rustig.." Maar Cinderfell liep weg van hem, duwde de witte kater in het midden van het camp weg en begon het lijfje schoon te likken. Maar.. Hij rende naar haar toe, zich nog steeds niet helemaal bewust van wat er gebeurd was. En toen zag hij het. Het lijfje van een kleine kitten. Silverkit. Het besef drong door als een donderslag bij heldere hemel en hij zakte door zijn poten. Een deja vu overviel hem. Een andere keer, toen hij door zijn poten gezakt was. Toen hij nog Dyingblack was, en Cinderfell nog Cinderpaw. Toen ze in de medicine cats den lag na haar vreselijke ongeluk.. Maar nu was het erger. Nu was hun kitten dood. Bij beide ongelukken was Whitelion betrokken geweest. Hij richtte zich op en keerde zich naar de witte kater. "Wat is er gebeurd?" Zijn stem trilde, en een enkele traan rolde uit zijn ooghoekje.

Ik bleef bezorgd bij het camp waken. Aan de ingang om precies te zijn. Het was mijn taak, al moest dat van niemand. Het was gewoon omdat ik veel van kittens hield en nu er ééntje weg was, moest ik iets doen.

Daarom reageerde ik geschokt toen ik Whitelion zag. Hij had de kitten in zijn bek, en het zag er niet echt gezond uit. Ik duwde mijn neus in de vacht van de kitten toen de witte kat haar op de grond zette. "Ik.. Ik kon haar niet meer helpen.." Ik keek geschokt naar Whitelion, en boog dan mijn hoofd. "Jij! Jij hebt haar vermoord! Ruik dan! Je ruikt het onder het bloed door! Kijk naar zijn nagels! Ik zal het bewijzen want hij wou wraak op mij. Verrader!” Het was Cinderfell, de moeder van de kitten. Niet veel later voegde de vader zich er ook bij. "Wat is er gebeurd?" Ik wist niet of ik Cinderfell moest geloven dus snuffelde ik aan de zilverkleurige kitten. Op zich was ze helemaal schoon. Niets aan te merken. Ik hief mijn kop op. "Ik ruik niets, en ik zie ook geen wonden.", miauwde ik voorzichtig. Dan zette ik een paar stappen naar achter en ging naast Cinderfell zitten. "Ze is nu veilig en gelukkig." Ik liet mijn staart troostend over Cinders schouders gaan. Het was zo erg om iemand te verliezen, en zeker als het je kitten is.

Ze opende geschrokken haar oogjes toen de warme vacht van de moeder opeens verdween. Waarschijnlijk had ze haast, want ze zij geen gedag. Slaperig knipperde Angel tegen het zonlicht, ze had even een klein middagdutje gedaan. Wat verbaasd keek ze de den rond. Alles zag er rustig uit, of naja, rustig, laten we het op normaal houden. Geschrokken keek de kitten op toen ze van buiten verschillende kreetjes hoorde, blijkbaar was er toch echt iets aan de hand. Glazig zag ze hoe ook andere Queens hun kittens even achterlieten en de den uit snelde om te kijken wat er aan de hand was. Het liefst was ze zelf ook gaan kijken, maar of het ook zo verstandig was... Waarschijnlijk zou ze toch zo weer terug gebracht worden door een oudere kat. Het was ook zo vervelend, waarom mocht je als kitten zo weinig en was je zogenaamd te klein?! Puhh, ze was helemaal niet te klein, ze begreep alles al prima en ze zou zo apprentice kunnen worden. Verwaand hief ze haar hoofdje omhoog en sloeg met haar kleine staartje op de grond. Maar al snel veranderde die houding, want ze hoorde vanbuiten de stem van haar moeder. Het leek wel of ze iemand ergens van beschuldigde, maar echt goed kon de zwarte kitten het niet hoorde. Dat gaf de doorslag, ze moest weten wat daar buiten aan de hand was, of het nou mocht of niet. Snel kwam ze overeind en liep zo snel ze kon naar de uitgang van de den. Ze zag hoe Dyingblack, haar vader troostend naar haar moeder liep. Wat was er toch in Starclansnaam aan de hand? Uit haar ooghoek zag ze hoe verschillende katten komen aanlopen, toen ze dichterbij kwamen verscheen er op alle gezichten een verdrietig uitdrukking. Angel was niet dom, zeker niet, maar dit begreep ze echt niet. En er was maar een manier om daar achter te komen. Snel trippelde ze in richting van haar moeder, op het ergste voorbereid en met haar oortjes plat in haar nek gedrukt. Haar kennis van geuren was nog niet zo groot, maar ze herkende al wel die van haar vader, moeder, Silverkit en... Bloed? He, maar!? Snel wrong ze zich door de menigte heen, totdat ze haar moeder en vader had bereikt met daarbij... Haar ogen werden groot. Silverkit! Wat was er gebeurd? Ze zag hoe haar moeder haar zusje schoon likte, toch waren nog duidelijk de bloedsporen zichtbaar. Maar het allerergste was nog wel dat haar zusje niet bewoog terwijl... Haar mond viel open, was Silver...? Haar blik werd benauwd en haar adem stokte. "Ze is nu veilig en gelukkig." Hoorde ze een poes tegen Cinderfell zeggen. "Is.." Ze durfde het eigenlijk niet te vragen, bang voor het antwoord. "Is Silverkit dood?" Haar ogen werden vochtig, want ja, het antwoord wist ze al. Zachtjes kneep ze haar lippen op elkaar. Silverkit, haar zusje, was dood, overleden, zou er nooit meer zijn. De tranen begonnen te stromen, grote zoute bolletjes vocht die haar wangen vochtig maakte. Nog steeds was haar blik vol verdriet op Silver gericht, die arme Silver die... Snel wendde ze haar blik af en keek naar haar vader. Na een paar aarzelende pasjes kwam ze naast hem te zitten en vrijwel meteen duwde ze haar kopje in zijn vacht. Silverkit was er niet meer, nooit meer.

Cinderfell bleef het levenloze vachtje likken,in de hoop dat het op de een of andere manier terug ging leven en dit maar een droom was. "Sssht..", fluisterde hij. "Rustig.." klonk de stem van haar partner maar ze luisterde niet en liep weg. "Wat is er gebeurd?" Zijn stem trilde, en een enkele traan rolde uit zijn ooghoekje. Cinderfell gaf geen antwoord. Er kwamen stilaan meer en meer katten erbij. "Ik ruik niets, en ik zie ook geen wonden.", miauwde Quietnight voorzichtig. De warrior zette een paar passen achteruit en kwam naast de grijze poes zitten. "Ze is nu veilig en gelukkig." Ze voelde hoe de poes even met haar staart haar schouder troostend aanraakten. De tranen waar ze tegen gevochten had barsten los. Het drong laat pas tot haar door dat een van de kittens er was. Ze keek om en zag Angelkit staan. "Is.." Het leek of de kitten bang was om het woord te zeggen,een van haar slimme kittens. "Is Silverkit dood?" klonk haar stem. Toen ze naar haar keek met tranen in haar ogen keek ze haar kitten aan waar de tranen over haar zwarte wangen gleden. “J..ja” Zei ze snikkend. Ze keek hoe de zwarte kitten naast haar partner ging zitten en zelf liep ze naar haar toe,liet zich naast haar zakken en sloeg troostend haar staart om haar heen. “Ze blijft alteid hier in ons hart. En StarClan zal goed voor ze zorgen,en ooit zien we haar terug.” Fluisterde ze zachtjes tegen haar kitten. Ja,Silverkit had een plaatsje in haar hart en ze zou haar nooit vergeten,nooit.

Haar amberkleurige ogen vielen op het gestalte van een binnenkomende kater. Een tevreden glimlach stond op haar gelaat te lezen toen ze zag dat hij iets bij had, wat vast prooi was. Echter bleek het alles behalve dat te zijn. Toen ze wat beter keek, merkte ze het levenloze lichaampje van een kitten op. Geschokt keek ze naar de krijger die ze herkende als Whitelion, en uit pure kennis wist ze dat de kater geen al te schone lei had in de Clan. "Ik.. Ik kon haar niet meer helpen.." Mauwde hij, waarna hij de kleine poes neerlegde. Haar blik viel meteen op het gestalte van een poes, welke de kater meteen begon uit te maken als verrader. Ze vernauwde haar oogjes wat, maar bleef de poes, welke vast de moeder was, aankijken met medelijden. Ze zou het verdriet van de kattin nu voelde, zelf niet willen ervaren. Voorzichtig kwam ze naar voren getrippeld en legde ze haar staart troostend op de schouder van Cinderfell. "Het spijt me, Silverkit zou vast een uitmuntende krijger zijn geworden," Mompelde ze zachtjes. "De geur van Whitelion is er vast gekomen doordat hij haar naar hier had gebracht." Omdat ze de poes niet nog meer van streek wou maken had ze dit uiterst zacht en voorzichtig gezegd, waarna ze een schuwe blik op Whitelion zelf wierp. Ze vertrouwde hem niet echt, maar zonder bewijs konden ze nu eenmaal niemand iets verwijten.

HAJOLAT

Een hoop commotie waaide over het kamp heen en wat verrast hief Tinderpaw haar kopje. Langzaam knipperde de poes met haar helderblauwe ogen en ze liet haar blik op de uitgang van de den vallen. Alweer iets gebeurd? De poes knauwde eventjes op haar lip, maar hief zichzelf daarna toch overeind uit haar nest. Ze schudde haar pels even uit om het laatste mos uit haar pels en liep toen naar buiten, haar ogen even lichtjes vernauwend door het schouwspel. Wat ze zou zien, daar was ze niet op voorbereid. Een dood leven, een jong leven... Ze liep naar de eerste pels die haar bekend voor kwam, Spottedpaw en drukte haar vacht even tegen die van haar zusje aan. Ze wierp een mistroostige blik op de kitten. Wat vreselijk, een jong leven zo vroeg beëindigd... Ze luisterde zwijgend naar de woorden van haar zus. Wacht, Whitelion? "Alweer een moord die te maken heeft met Windclan..?" Vroeg ze hardop, misschien net iets te hard in haar verbazing. Er gingen de laatste tijd teveel katten dood.... Een huivering trok door haar lichaam heen en ze drukte zich weer tegen haar gevlekte zusje aan.

Zodra ze de vacht van haar zuster voelde keek ze even nieuwsgierig om. En daar stond Tinderpaw, lichtjes te huiveren. Spottedpaw knipperde even bezorgd met haar amberkleurige ogen, wierp nog een laatste blik op de moeder van Silverkit en wenkte nadien met haar gepluisde staart naar Tinderpaw dat ze moest volgen. Ze wou haar zuster hier zo snel mogelijk vandaan halen, en misschien kwam dat ook omdat ze zelf niet met de neus op de feiten wou gedrukt worden. Ze waren nog jong, dus mochten ze nog af en toe ontsnappen uit zulke situaties, toch?

Topic uit~!

HAJOLAT

Toen haar moeder naar buiten liep, bleef Dovekit liggen. Ze was moe, en had zin om te slapen. Buiten was er veel commotie, maar dat kon rond vanalles draaien. Toen ook haar zusje, Angelkit, naar buiten stapte, stond Dovekit op. Ze liep achter haar aan. In het midden van het camp stond een grote witte kater bij een klein lijkje. Haar ouders waren aan het huilen, en Angelkit vroeg: "Is Silverkit dood?" Meteen sprintte de grijze kitten naar hen toe. "Ja." Abrupt stopte ze. Er kwamen geen tranen, er was alleen een shock. Ze kroop weg in de grijze vacht van haar moeder, hopend dat het een droom was...