Hall of Fame

Hij was dus ineens kittensit. Echt, waar de Ekster mee bezig was. Als je nog een rede nodig had om de clan niet uit te stappen werd het al helemaal gek. En nee hoor, niet zomaar een kitten. Een royale kitten, de zoon van Ekster zichzelf. Crossroad wist niet eens zijn naam, het interesseerde hem ook geen bal. Zoals de meeste waren was zelf de kitten groter als hem, zelf was hij ongeveer de grootte van een apprentice. Toch kon hij als een van de beste jagen, zijn vacht maakte hem in alle seizoenen op Leafbare na bijna onzichtbaar in het territorium. Maar zelf dit werd hem niet gegund, want onze leiders zoon liep hier nog slomer dan een elder. ‘Nou, gaan we nog wat doen of blijven hier als een stel ouwe wijven wandelen?’ Hij gaf niks weg van zijn gedachten en zijn gezicht stond onafleesbaar. In zijn stem klonk toch ietwat sarcasme. Het werd de ander vast snel duidelijk hoe hij was.

"U moet mij vandaag trainen, zegt u het maar," Zijn wenkbrauw vloog de lucht in bij de toon maar er werd geen woord uitgesproken. Het was niks persoonlijks, hij was nou eenmaal zo. Maar ja, hoe kon de ander dat weten. Dus zonder aandacht te besteden aan het antwoord liep hij verder. Geluidloos liep hij verder op een ferme tred. Bij een groeve sprong hij naar beneden en wenkte de ander. ‘Val me aan.’ droeg hij simpel op. Zijn blik stond even hard als altijd maar zijn houding was ontspannen. Hij wist dat hat alleen slecht was als je je spieren gespannen hielt.

Crossroad twijfelde geen moment aan de kracht die de kater tegenover hem, of ja boven, bezat. Hij was een stuk kleiner dan de ander en zou daarbij ook minder kracht hebben. Maar hoewel hij wist wat hij kon en zou gebruiken van kracht was dat nog de vraag over de apprentice. Er waren dingen die je uit ervaring opdeed, en als je zo klein bent als hij leer je zeker creatief om te gaan met je mogelijkheden. En zowel de goude ogen van de apprentice als de blauwe van de warrior hielden de ander in de gaten. Hij kon met enigszins goedkeuring bekennen dat de ander geduldig was, en dat de meeste meteen rechtstreeks op hem af waren gestormd bleef hij even schatten en wegen. De eerste zet was aan de tabby, hij zou daarna evengoed de ander uit zijn evenwicht willen krijgen. Ook al zag met bewondering toe dat de apprentice de omgeving gebruikte om hem aan te vallen liet hij er niks van merken. Zodra de ander zich afzette reageerde hij razendsnel door vooruit te springen waardoor enkel zijn staart nog zou worden kunnen geraakt, jammer genoeg werd zijn achterwerk nog geraakt. Dit kon de ander uit zijn evenwicht brengen omdat hij een weerstand verwachtte maar nu enkel lucht raakte, misschien wat minder nu zijn achterwerk ook wat had opgevangen. Zonder zijn genoegen met de aanval te laten zien stond hij nu tegenover de apprentice ‘Ik kan met spijt mededelen dat mijn achterwerk hier emotionele schade aan over zou houden’ Weer wat spot in de stem te ontdekken, maar zeker niet zo slechtbedoeld. Hiermee spoorde hij ook aan voor aanval nummer twee.