Is it what I think? {OPEN}

De misselijkheid was gewoon niet te negeren, telkens had de poes het gevoel dat al haar eten naar buiten zou komen, maar telkens wist ze het net binnen te houden. De nacht was allang gevallen en naast zich hoorde ze de zachte ademhaling van de katten om zich heen. Weer een golf kwam omhoog en een kokhalzend geluid verliet haar bek. Met op elkaar geperste lippen kwam ze omhoog. Zou ze Rushleap wekken? Nee, ze kon hem beter laten slapen, hij had zijn rust hard nodig. Zachtjes hees ze haar gehelen lijf omhoog terwijl ze een volgende golf onderdrukte. Het was zo naar! Langzaam slenterde ze met kleine pasjes naar de uitgang van de den, misschien dat wat frisse lucht haar goed zou doen.

Rustig lag de grijze kattin te slapen in de warrior's den. Het was een zware dag geweest; ze had bijna de hele daag gejaagd en ze was doodop op haar mosnest neergevallen. Plots klonk er een vreemd geluid uit een uithoek van de den. Iciclespirit keek bijna verschrikt op. Het was een kokhalzend geluid geweest, en de grijze ThunderClanpoes wilde meteen weten van wie het geluid afkomstig was. Haast een tel later verscheen Softvoice, die naar de uitgang van de den strompelde. De grijze poes herinnerde zich met een schok dat de poes die net de den verliet zwanger was. Dus stond Iciclespirit op, schudde zich kort uit en volgde de goudbruine poes naar buiten. Het was een heldere nacht, enkele wolken dreven langs de Silverpelt, maar de maan was duidelijk te zien. Het zwakke zilveren licht bescheen de open plek en de blauwogige warriors die achter elkaar door het kamp liepen. Iciclespirit haalde Softvoice in. "Hé, gaat het wel met je?" vroeg ze, eenmaal naast haar lopende. Ze keek bezorgd in de blauwgroene ogen van de kattin naast haar en wachtte haar antwoord af. Haar ogen schoten even over de andere dens, maar toen ze zag dat er niemand anders wakker was, ging de grijze poes zitten op het platgestampte gras.

(Tags: Softvoice | Words: 212 | Notes: I'll just join you! ^.^)

Voor de ingang staand voelde ze al de koude lucht van de nacht. Zachtjes schudde ze haar lijf zodat haar vacht wat hogerop gezet kwam. Over het algemeen was haar vacht niet erg lang en gaf dus ook niet zoveel warmte. Zich schrap zettend stapte Softvoice de den uit terwijl ze haar oortjes in haar nek legde. Het was fris, maar de hemel was helder en de sterren waren als kleine lichtgevende puntjes aan de hemel te zien. Het idee dat Starclan bij haar was gaf de poes een rustig gevoel en ze liet zich vlak bij de warrior den op de grond neerzakken. Even sloot ze haar blauwe ogen en genoot van de zachte wind die haar vacht streelde. De frisse lucht hielp inderdaad, het misselijke gevoel was er nog wel, maar ze had niet meer het idee dat ze ook echt moest overgeven. "Hé, gaat het wel met je?" Geschrokken keek ze naar de poes die deze woorden had uitgesproken, ze wist vaag de naam Iciclespirit aan haar te koppelen. Waarschijnlijk was de poes wakker geworden van het geluid dat zij had gemaakt en was haar toen gevolgd. Met een schuldig gevoel keek ze even naar de grond, het was helemaal niet haar bedoeling geweest andere katten wakker te maken. Ook de grijze poes ging zitten, ze was blijkbaar niet van plan snel weer weg te gaan. "Ja hoor," Antwoorde ze zachtjes terwijl ze knikte. "Ik ben gewoon een beetje misselijk, meer niet."

Niemand weet nog dat ze zwanger is, zelf zij niet, daar gaat ze in deze topic achter komen ^^

Speckleleaf zat buiten naar de sterren te kijken. De zilverpelt spiegelde mooi in de hemel en de maan gaf alles een lichte zilveren tint. Ze hoorde in de verte de zachte ademhalingen van de andere katten. De reden waarom dat ze weg was gegaan waren al die stelletjes die ze tegenwoordig zag en haar echt irriteerde. Ze spitste haar oren toen ze wat hoorde en keek om. Aan de geur kon ze ruiken dat het Softvoice was met,een andere kat. Rustig stond ze op en liep naar ze toe. Ze ging naast Softvoice zitten. "Hé, gaat het wel met je?" Vroeg een andere poes. Kennelijk schrok Softvoice ervan. Nu ze de stem hoorde ontdekte ze dat het Iciclespirit was. "Ja hoor," Antwoordde ze zachtjes terwijl ze knikte. "Ik ben gewoon een beetje misselijk, meer niet." Antwoordde Softvoice. “Je kunt beter naar Maskheart gaan,ik ben er zeker van dat hij wel iets voor je heeft.” Zei ze rustig zodat de poes ook niet van haar ging schrikken. “Mij heb je niet wakker gemaakt,ik was al een tijdje op.” Vervolgde ze. Haar blik stond vriendelijk en meelevend. “Moet ik Maskheart of Rushleap voor je gaan halen? Of iemand anders?” Vroeg ze toen maar.

Wat verlegen drukte ze haar oortjes in haar nek terwijl ze zo geloofwaardig mogelijk probeerde te kijken. “Je kunt beter naar Maskheart gaan, ik ben er zeker van dat hij wel iets voor je heeft.” Verbaasd keek ze op, blijkbaar was het een drukke nacht want daar zat nog een poes. Aan de stem had ze haar als Speckleleaf herkend, een lapjespoes met groene ogen. Ze kende elkaar niet heel goed, maar ze had Soft altijd al wel aardig geleken. Rustig gleed haar staart richting haar poten terwijl ze zachtjes met haar oren wiebelde. Al die medeleven was lief enzovoort, maar soms wilde een kat gewoon even alleen zijn. Vriendelijk hoorde ze aan hoe de poes vertelde dat ze haar niet had wakker gemaakt, een kleine opluchting. “Moet ik Maskheart of Rushleap voor je gaan halen? Of iemand anders?” Zachtjes schudde Soft haar kop, ze wilde niemand tot last zijn. Rushleap had zijn slaap hard nodig en Maskheart had het al druk genoeg met al die zieke na zo'n barre bladkaal. "Nee, dat hoeft niet hoor, het ga..." Ze voelde hoe haar eten door haar keel weer omhoog kwam en met moeite perste ze haar lippen op elkaar. Zo wist ze het net binnen te houden, alleen klonk ze nu waarschijnlijk niet zo overtuigend meer. "Het gaat wel." Ze knikte vriendelijk waarna ze haar kop even naar de grond richtte. "Ik..." Snel kwam de poes omhoog waarna ze kokhalzend bij de twee andere wegsnelde. Nu kon ze het niet meer tegenhouden, dat was zeker. Snel hing ze haar kop voorover. De volgende gebeurtenis zal ik maar niet al te precies beschrijven, maar het kwam erop neer dat haar eten nu via haar mond naar buiten was gekomen. Puhh, vol afschuw spuugde ze het laatste beetje kots haar mond uit. Opgelucht dat ze nog net op tijd bij de twee andere poezen was weggelopen bedrukte ze een volgende golf. Haastig begon ze zand over het stinkende spul heen te gooien, voor eventuele katten die hier morgen langs zouden lopen. Daarna draaide ze zich om naar de twee poezen. "Ehm... Misschien dat toch een van jullie Maskheart wil gaan halen..." Sprak ze aarzelend terwijl ze zich voorzichtig op de grond liet zakken. Het was niet meer te ontkennen, het was echt beter dat hij even kwam kijken waar het aan lag.

Maskheart kon maar niet in slaap komen, dus had hij besloten om de den maar te verlaten, want hij wilde Milkypaw ook niet wakker maken alleen maar omdat hij niet kon slapen. Eenmaal buiten de den bleek dat hij er niet alleen was. In de buurt van de warriors den zag hij nog drie andere katten, alleen het leek erop dat er iets aan de hand was. Hij versnelde zijn pas iets tot hij aan was gekomen bij de drie poezen. "Ehm... Misschien dat toch een van jullie Maskheart wil gaan halen..." Ving hij nog de laatste zin van de poes op. "Ik ben er, dus wat is er aan de hand?" Vroeg hij. Het was hem al wel duidelijk dat er iets mis was met Softvoice, maar hij had nog geen idee wat en dat zou zo meteen hopelijk duidelijk worden.

Haar gezicht werd benauwd toen de kramp in haar buik erger werd. Blij ademen Softvoice, blijf ademen, was het enige advies dat ze zichzelf kon geven. Ze had totaal geen verstand van alles met medische stuff en alles wat daarbij hoorde en wist dus ook echt niet waar deze krampen en de misselijkheid vandaan kwamen. "Ik ben er, dus wat is er aan de hand?" Verbaasd wist ze haar hoofd te heffen waar ze Maskheart te zien kreeg. Toevallig dat hij net nu hier was. Op andere momenten had ze erom gelachen, maar nu werd haar aandacht meer afgeleid door haar misselijkheid. "Ik ehm... Niks ernstigs hoor." Probeerde ze de kater eerst gerust te stellen. "Ik voel me alleen een beetje misselijk." Ze keek Maskheart een beetje benauwd aan, of het kwam door haar misselijkheid of door het feit dat ze zich schuldig voelde over dat hij nu helemaal hier hen moest komen was niet duidelijk. "Of naja, een beetje... Best wel eigenlijk."

"Ik ehm... Niks ernstigs hoor." Als hij eerlijk was geloofde hij niks van de woorden van de poes. Er leek namelijk niet niks aan de hand te zijn. "Ik voel me alleen een beetje misselijk." Daar kwam het al, misselijk dus. Er zouden verschillende oorzaken voor kunnen zijn, maar bij poezen was er meestal maar één reden voor. Ook al was het nu dan nog niet echt duidelijk te zien als dat het geval was. "Of naja, een beetje... Best wel eigenlijk." Hij liep even wat dichter naar de poes toe. "Kun je even op je zij gaan liggen?" Vroeg hij aan de poes. Als ze dat deed kon hij aan haar buik voelen of zijn vermoedens juist waren of dat er iets anders aan de hand was.

"Kun je even op je zij gaan liggen?" Soft knikte zachtjes terwijl ze benauwd haar oortjes in haar nek duwde, hopelijk was er niks ernstigs aan de hand. Tuurlijk niet, stelde ze zichzelf gerust, vast iets verkeerds gegeten, niks ernstigs, geen infectie... Een ontstoken darm of... Soft hou op! Beval ze zichzelf, fantaseren was nergens goed voor, ze zou zo wel te horen krijgen wat er aan de hand was. Rustig draaide ze zichzelf op haar zij, waarna ze geduldig afwachtte wat Maskheart zou gaan doen.

Hij wachtte geduldig tot de poes zou doen wat hij gevraagd had en toen ze dat deed voelde hij voorzichtig met zijn poot op haar buik. Hij wilde namelijk niet te veel druk zetten, maar ook weer niet te weinig, want dan zou hij sowieso niks voelen. Voorzichtig voelde hij op een paar plekken, maar al snel werd duidelijk dat zijn vermoedens juist waren geweest. "Gefeliciteerd, je wordt moeder." Zei hij terwijl hij zijn poot van haar buik af haalde. Hij had geen idee hoe de poes erover zou denken, maar dat was niet aan hem.

De kater duwde met zijn poot op haar buik, het deed geen pijn maar een erg fijn gevoel kon je het niet noemen. Vandaar ook dat ze even haar oogleden naar beneden liet glijden en zo verder afwachtte wat Maskheart hieruit zou kunnen constateren. Hij was sneller klaar dan verwacht en zijn poot gleed al weer van haar buik. Langzaam opende Soft haar ogen weer en keek met een half benauwde half verwachtingsvolle blik naar de Medicine cat. "Gefeliciteerd, je wordt moeder." He wacht wat? Haar rossige oortjes schoten totaal verbaasd naar voren terwijl haar bek half openviel. Bedoelde hij dat... Waren er... Kreeg ze kittens? Natuurlijk het zou kunnen want... Laat maar. Toch, het was zo onwaarschijnlijk zo onverwacht, niet te beseffen eigenlijk. Vrijwel meteen schoten haar gedachten naar Rushleap, wat zou hij ervan vinden? Soft wist dat hij zich bij het onderwerp kittens altijd een beetje ongemakkelijk voelde maar hij zou het geen ramp vinden, toch? Hopelijk niet, nee tuurlijk niet! Rushleap was de liefste kater die ze zich kon voorstellen, die zou daar heus wel blij mee zijn, al was het maar voor haar. Maar wat vond ze er zelf eigenlijk van? Eigenlijk kon ze het gevoel dat ze opdat moment had niet beschrijven, maar waarschijnlijk was fantastisch veruit de beste. Eindelijk ging haar droom in vervulling! Ze zou kittens krijgen! Van Rushleap! De verbaasde glimlach op haar gezicht veranderde al snel in een glimlach. "Echt?" Een beetje in shock hees ze zichzelf omhoog waarna ze Maskheart vragend aankeek. "Echt waar?"