The Marrowtree!

Hij was van hem! Het jonge witte katertje had zijn klauwen in de bast van de boom geslagen en zich zo omhoog gewerkt. Nu, uitkijkend over de open plek en zich op de dikste tak begevend, voelde hij de trotsheid door zijn aderen stromen. Het was de Owltree niet meer, het was nu de Marrowtree! Voor altijd, natuurlijk.

Een uurtje of zo was al verstreken en verveeld keek hij voor zich uit. Hoe lang moest hij hier nog zitten? Met een zucht liet hij zich door zijn pootjes zakken, zodat twee pootjes aan de ene kant hingen en twee aan de andere kant. Het was hier zo saa-haai! Een verveelde kreun kwam uit zijn mond en hij liet zijn groene blik naar beneden afdwalen. Was daar iemand?

OOC; Please join!

Lightpaw slenterde wat heen en weer.  Het hoge gras liet dauwdruppeltjes achter op haar vacht. Ze schudde wat heen en weer, niet dat het veel hielp, bij de volgende twee stappen was ze alweer doorweekt. Ze kwam bij har favoriete boom terecht. Toen ze hem zag moest ze spontaan beginnen lachen, in nieuwblad was hij op z'n mooist. Tevreden ging de apprentice zitten. Het was hier zo rustig, terwijl zoveel katten de boom kenden. Toen een geluid haar welverdiende rust verstoorde keek ze snel om zich heen. De apprentice kneep haar bruine ogen tot spleetjes en zocht de omgeving af.

Een glimlach verscheen op zijn gelaat toen hij een kat onder zich zag rondlopen en geschokt om zich heen keek. De perfecte prooi. De witte Apprentice, nu al gewend aan het zich verplaatsten over de brede takken, zocht een lager plekje uit en ging als een echte Leader op zijn plek zitten. "Wie waagt zich in mijn koninkrijk?" Sprak hij hooghartig en duwde zijn borstje trots vooruit. Als een echte koning keek hij neer op de Apprentice.

Marrowpaw drukte zijn klauwen in de tak toen de andere Apprentice plots vliegensvlug de boom in klom en uiteindelijk op een hogere tak terecht kwam. Wat..? Hoe.. zelfs hij was er niet zo snel ingekomen. Wat. 'Iemand die jou van je toren stoot.' De kater zette een pruillipje op, wilde net opstaan om zich tot het uiterste te duwen om boven haar terecht te komen, totdat hij een nieuwe stem hoorde. "Waarom zit je in die boom?" Met een glimlach herkende hij zijn zusje Salmonpaw. "Omdat alle coole Apprentices in een boom zitten, natuurlijk!" Riep hij vrolijk uit en richtte vervolgens weer zijn blik op de andere, oudere Apprentice. "Een beetje jongere Apprentices pesten, tjongejonge, ik dacht dat je wel beter had geleerd van je Mentor!" Snoof hij, maar gaf de Apprentice toch een knipoog.

De oudere Apprentice wilde het natuurlijk niet toegeven, nee, ze deed heel schijnheilig, maar ooit zou hij haar wel eens terugpakken! "Dus ik ben geen coole apprentice?" Nog wat kittenachtig grinnikte Marrowpaw. Was Salmon daar een beetje jaloers? Yes! "Ik vind apprentices die met hun vier poten op de grond staan anders veel cooler" Marrowpaw snoof. En dat was zijn zusje? Nou zeg..! Plots schoot de andere Apprentice langs hem naar beneden, op weg naar de grond. Wat..? 'Laat hem maar koning zijn van ''zijn'' boom, zonder inwoners' Beledigd zette hij zijn vacht wat op. "Dat hoorde ik wel hoor!" Riep hij naar beneden en hief zijn kopje nog trotser dan Salmonpaw had gesproken op. "Maar ik wist wel dat ik de coolste van iedereen hier was. Jullie zijn gewoon jaloers!" Lekker puh!

Boos beginnende te worden pakte hij een paar twijgjes tussen zijn keken en met gemak knakten ze van de tak af. "Volgens mij heeft iemand hier gewoon een beetje last van grootheidswaanzin" Een zachte grom kwam uit zijn keel en met versmalde ogen keek hij naar op zijn zusje. 'Zou kunnen, hij zit daar hoog en droog, misschien is hij gewoon bang van ons!' Zijn groene oogjes werden groot. Wat? Dat was het! Plagend liet hij de twijgjes vallen, zodat ze als een regen op de twee Apprentices neer zouden komen en pakte al snel weer twijgjes en blaadjes, die hij allemaal naar beneden wierp. "Aanvallen!" Luidde zijn strijdkreet.