The worst feeling in the world

Een misselijkmakend gevoel vulde haar buik, al de hele jacht lang. Ze had bijna tot geen contact meer met haar siblings, alleen Eaglepaw sprak ze zo nu en dan wel eens, en een blik van Gloriouspaw wist ze soms ook wel op te vangen. Maar geen van hen was zo geïnteresseerd in haar dat ze echt leuke dingen met haar deden, die siblings samen behoorden te doen. Haar ijsblauwe ogen stonden wat onzeker toen ze in de verte verschillende stemmen hoorde. Ze hoorde de stem van Runningpaw, Acepaw en Tallpaw. Vrolijk trippelde de poes in hun richting, het vreemde voorgevoel vergetend. Even leek haar wereld in te storten toen ze zag wat er aan de hand was: Tallpaw en de vuurrode bes die hij naar zijn mond toe bracht. Alles gebeurde in een fractie van een seconde, ze tackelde zijn poot en het rode besje rolde over de grond. Met grote ogen keek ze naar Tallpaw, vervolgens naar Runningpaw en naar Acepaw. "T-tall?"

De kater sloot even zijn ogen. Hij dacht even na, moest alles op een rijtje zetten. Maar hoeveel keer had hij dat al niet gedaan de laatste tijd? Al snel opende de warrior zijn ogen terug. Zijn kille blik was gericht op de nog levenloze bomen, die snel hun weer vol leven zouden hebben. Langzaam hees hij zichzelf overeind. De leegte die meestal in zijn ogen lag, lag er ook vandaag. Hij had er niet veel zin in vandaag, hij moest teveel denken aan Heather en de rest. Hij zuchtte even en voelde hoe zijn spieren instinctief in werking kwamen. Hij paradeerde wat vooruit, kop laag, blik gericht op de met naalden bezaaide vloer. De geur van de dennen gaf hem een beetje rust... Althans dat hij had hij gedacht. Opeens verscheen een nieuwe gedaante voor hem. Hij keek op en volgde de kattin die naar voren schoot. Hoe... Had hij dat niet kunnen opmerken? In zijn ooghoek zag hij katten, bekende en onbekende. Toen de zwart-witte kattin van eerst de meest bekende kat tackelde, leek alles te vertragen. Hij had de lach nog net gezien, de gekheid die erin had gedanst. Hoe kon hij? Hoe kon HIJ van alle katten... Opeens verdween de opkomende woedegolf. Alles stond even stil. Het rode bolletje dat door de licht vloog was duidelijk genoeg voor hem. De ogen van de blauwzwarte kater werden even groot. Alle emoties leken door elkaar te gaan en toen versnelde alles weer. In een fractie van een seconde was zij gezicht vertrokken in een grauw van pure woede. Zijn hele lichaam trilde toen hij zijn spieren spande en naar voren stormde, elke kat die hem in de weg stond werd aan de kanten geduwd. Hij spande zijn spieren op, woede laaide in zijn lichaam. Dit gebeurde er dus als de emoties hem teveel werden... Zonder iets te zeggen bracht hij een van zijn massieve poten op de jonge kater, zodat hij niet nogmaals als een gek met die bessen kon gaan spelen. Hij gromde even naar hem, meer uit bezorgdheid dan uit woede. Maar goed, in Never's geval werd alles nu omgezet in woede. Hij was gewoon bang, bang om zijn enige echte vriend te verliezen.

OOC:: kon het niet laten x3

Ze stond op het punt haar broer achter te laten met Acepaw, toen ze iets op de grond hoorde vallen. De zacht voor een kat. Nieuwsgierigheid dreef haar ertoe om zich om te draaien en ze zag een gebroken besje over de grond rollen en een rilling gleed over haar rug. Nee. Haar blauwe ogen richtten zich op Tallpaw, maar voordat ze iets kon zeggen werd ze hard opzij geduwd en voelde haar pootje pijnlijk draaien toen ze geland was. Ze beet op haar lip toen ze opstond en zag een grote zwarte Warrior boven Tallpaw staan, een gevaarlijke grom was te horen. Wat.. wat ging hij doen met haar broertje. Runningpaw legde haar oren plat in haar nek en hinkte wat voorzichtig naar achteren. "Laat hem met rust, jij.. jij.." Jammerde ze, bang dat hij haar broertje alleen maar meer kwaad aan zou doen, maar ze waagde het niet om dichterbij te komen.

De kater wist niet meer wat te doen, alles ging te snel voor zijn traag werkende brein en nu liet hij zichzelf in de schaduws hullen. Hij keek toe hij zijn vriend zowat zelfmoord pleegde, Arcane de bes wegtrapte en een of andere warrior Tall in bedwang hielt. Wat kon hij doen? Als hij naar het tavereel ging stond hij alleen in de weg. Zuchten luisterde hij half naar de woorden van Running. Zelfs zij had de moed gevonden te helpen. En hij, hij stond daar, niet wetend wat te doen of wat te maken. Steeds als hij wat wou zeggen sloot hij zijn mond weer. Uiteindelijk zette hij nog een stap verder in de schaduwen, wachtend op een teken dat hij nog nodig was. Maar hij vermoedde dat die niet meer kwam. Alles schreeuwde dat hij weg moest gaan, maar de kater bleef voor enkele goede reden, en keek toe.

Zijn ogen werden zo mogelijk nog groter toen hij ineens getackled werd, en een bekende geur rook. De katers' ogen stonden echter niet heel veel ander tot Nevermind ineens opdook, zijn vriend pinde hem naar beneden, en deed Tall kuchen en hoesten. Het doorslaggevende was het feit dat Running er nog was, dat ze zich nog met hem bemoeide, dat was zijn houvast. Voorzichtig duwde hij Never van zich af, en keek naar Ace, Arcane, Running en Never. "Sorry," Was alles wat hij uit kon brengen.

Zijn blik was enkel gericht op de apprentice. Zijn ogen brandde diep in dat van zijn vriend. Koel vuur danste kil in zijn cyaanblauwe kijkers, in de hoop deze kat te kunnen intimideren. Maar hij wist best wel dat Tall niet bang zou zijn voor die ogen. Waarom zou hij dat ook moeten zijn? De kater onder hem wist best wel dat hij hem geen kwaad ging doen. En dat maakte het gevaarlijk voor de tabby. "Laat hem met rust, jij.. jij.." Hij keek op, zijn ogen brandde in dat van de andere apprentice. Zijn ogen werden even groot toen hij een vlaag van emoties in zijn gezicht kreeg. Maar opnieuw overwon zijn woede van het alles. Hij draaide zich om naar de kattin, maar hield Tall nog steeds onder hem. Hij mocht dan wel als een gek reageren, maar dat mocht Tall niet doen. Hij snoof even en vergat wie deze kat was. "Ik?" Blies hij uitdagend naar haar. "Doe ik het weer niet goed? Doe ik wel IETS goed voor jouw?" Gromde hij naar haar. De gelijkenis was te groot. "Wat heb je toch tegen mij, Shrew," hij viel stil, hij wierp meteen zijn blik naar de grond. Zijn ogen groot van woede en angst. Opeens voelde hij hoe Tall vanonder hem kwam en hij besefte dat hij letterlijk stond te trillen op zijn poten. Zijn spieren rilden zachtjes onder zijn zwarte pels, niet van de koude, maar van de spanning die erop werd uitgeoefend. "Sorry," Nevermind slikte. Langzaam keek de warrior op, zijn blauwe ogen ontmoette die van zijn vriend. Dit had hij nooit mogen doen... Langzaam zakte de kater door zijn poten, waarna hij even zijn poten langs zijn kop liet gaan. Kalm blijven... Kalm blijven... Met een beangstigende lege blik staarde hij met grote ogen naar de grond. Zijn nagels kraste langs zijn kop. Dit werd hem echt te veel.

OOC:: Hehehe, he's losing it >3

De gigantische Warrior draaide zich om en Runningpaw drukte haar oortjes tegen haar nek en haar staart raakte angstig de grond. Hij bleef wel op zijn plek, maar die blik in zijn ogen deed haar bijna overgeven van angst. "Ik?" Rillend deed ze een pas naar achteren. "Doe ik het weer niet goed? Doe ik wel IETS goed voor jouw?" Haar ademhaling viel uit zijn ritme en paniek schitterde in haar ogen. W-wat? Ze hadden elkaar nooit ontmoet en nu deed hij dit..? Verwarring en angst dreven haar weg bij deze plek en zijn bewoners. "Wat heb je toch tegen mij, Shrew," Dat was de druppel. Meteen draaide ze zich om en sloot haar oogjes, waarbij een eenzame traan over haar wangen liep en ze zich zo snel mogelijk verwijderde van deze gek. De woede die zijn stem bezat had haar bang gemaakt en daarom zette ze een zo snel mogelijke pas in. Wat de kater met haar broertje zou doen nu, was nu maar een vraag.

OOC; She's out.

Meer woorden gingen aan hem voorbij, de kater vernauwde zijn blik toen de zwarte warrior uit begon te vallen tegen Running. Wat was er mis met iedereen? Was iedereen hier ziek? Tall verontschuldigde zich. Zijn groene blik boorde zich in de van de ander, er stond veel in geschreven. Een duidelijke scheut woede, woede van Talls reactie. Een grote hoeveelheid vragen, waarom gebeurde dit? En het laatste, een koude harde door verraad. Zijn enige mannelijke vriend. Zijn eerste. En deze had hem verraden en verlaten. Running rende weg, ironisch misschien maar hij maakte zich zorgen. Weer ving hij met zijn groene blik die van Tall, duidelijk had Ace een oor in zijn nek gelegd. Hij rechtte zich, waardoor je zijn grote en breedte zag. Zo draaide hij zich om, zijn staart gebroken achter zich aan slepend. Hij liep weg, weg naar Starclan mocht weten waar.

Compleet verbaasd, en niet wetende wat hij nou precies gedacht en gedaan had, stond de kater op en keek in het rond. Oke, iedereen was gek, het was hem duidelijk nu. Nevermind had zijn zusje weggejaagd en klauwde nu de oren van zijn hoofd, Ace schoot hem een dodelijke blik toe, en Running liep dus weg. Tall zat daar maar, en keek nog even verbaasd in het rond voor hij actie ondernam. Eerst Never, want die was er overduidelijk slecht aan toe, Ace en Running zou hij later mee handelen, niet wetende dat dat bij een dodelijk ongeluk zou zijn. Langzaam stapte hij op de kater af, en ging naast hem zitten. "Ik ben er weer," Klonk het zacht. Terwijl hij zijn staart om de kater heen legde.

Hij hoorde niks. Alleen het gerasp ban zijn nagels langs zijn kop. Zijn ogen stonden glazig en groot. Zijn hele lichaam trilde. Hij had moeite met zichzelf in bedwang houden. Hij moest lopen. Ja, lopen. Nee, lopen zou weer voor een verbrijzelde prooi zorgen. Hij moest blijven, ja, blijven. Gewoon doen alsof er niks is. Er was niks, er gebeurde niks. Nee, alles was in orde. Ja, ja, ja, ja. Geen problemen, geen problemen. Het leek lang te duren en in al die tijd staarde de kater enkel voor zich uit, alsof hij iets bijzonders had gezien en zijn ogen niet kon geloven. Er was niks gebeurd, nee, helemaal niks. Hij had nooit die apprentice verwond, nooit Lone ontmoet, nooit Aury ontmoet, had geen kits en kende geen Tall. Nee, nee, ze bestonden niet. Hij stopte met het klauwen en legde zijn poten op zijn kop. Langzaam voelde hij hoe bloed langs de kleine sneetjes naar buiten sijpelde. Nee, hij was gewoon een kat. Hij was nooit de mislukking van zijn ouders, de schaduw van zijn broer, de zondebok van vele, hij was een gewone kat met een leuke jeugd. Hij had dit maar gewoon voorgesteld. Hij was gewoon gek geworden, nee dat was hij gewoon altijd al geweest. Tall was niet echt, Aury was niet echt, nee, niks was echt. Misschien was de Shadowclan zelfs niet echt. Hij begon zwakjes te lachen. Ja, ja, niet echt. Het gebeurde niet... Nee, nee... Ja, ja... Verwoed keek hij op van waar hij lag naar de tabby kater. "Ik ben er weer," Toen voelde hij de staart die zich rond hem legde. maar Nevermind bleef gewoon staren. Zijn ogen groot, een misplaatste grijns op zijn lippen. Niet echt. Niet echt. Niet echt.

Verward keek de kater naar zijn vriend, wat was hij ooit aan het doen? Een soort manische blik stond in zijn ogen, en zijn staart ging ongecontroleerd heen en weer. Tall keek er even naar met een schuin kopje, en deed toen het enige waarvan hij heel zeker wist dat het Never in de realiteit zou brengen. Zijn hoofd ging dichter naar dat van de kater, de neuzen raakten elkaar bijna, en toen sloeg Tall heel hard met zijn poot tegen de zijkant van het grote zwarte hoofd voor hem. "Hallo? Iemand thuis?" Over random vragen gesproken, maar misschien was het wel precies wat Never nodig had op dit moment.

Toen hij opeens iets tegen zijn neus voelde, duwde hij even zijn kin tegen zijn borst aan, waardoor hij omviel. Met grote ogen staarde hij naar de apprentice, een beetje boos, maar niet echt woedend, gewoon een beetje pissig om het feit dat zijn mooie pels nu onder de naalden zat. Toen hij een poot tegen zijn kop voelde, schudde hij even zijn grote kop. "Hallo? Iemand thuis?" Nevermind tilde zijn poot op en duwde ook even tegen de zijne. "Ja," mompelde hij zachtjes, waarna hij zichzelf overeind duwde en even naar de grond staarde. "Het spijt me Tall."

De apprentice haalde opgelucht adem toen Never normaal antwoordde, maar rolde dramatisch met de ogen toen zijn vriend zijn excuses weer ging aanbieden. "Gast serieus zeg!" Mauwde hij, als een moeder die haar kit aanspreekt, "Dit is niemands schuld behalve die van mijzelf," Na deze woorden ontving Never een vriendelijke por, "Waag het niet nog eens zoiets te zeggen," Mauwde Tall nog, en ging toen naast zijn buddy liggen. Zo zo, het kwam allemaal vast wel weer goed.

De kater zuchtte, maar Never haalde gespannen adem, tot deze rolde met de ogen, veel te dramatisch ook nog. "Gast serieus zeg!" Nevermind zuchtte even en keek even naar de grond. "Dit is niemands schuld behalve die van mijzelf," Hij keek terug op en ontmoette de ogen van de apprentice, op het incident ingaan van Running zou geen nut hebben. Plus Tall zat er niet mee in, dus zou hij er geen zorgen over moeten maken, toch? "Waag het niet nog eens zoiets te zeggen," Een por nam hij in ontvangst en Never tilde even zijn poot op, een laat reflex. Snel zette hij de poot terug neer. "Ja... Ok dan..." Hij keek even weg van de kat, maar kon het niet laten even lichtjes te grijnzen. "Sawry..." Een pienter lachje verscheen op zijn gelaat, klein en geniepig en pretlichtjes doorschenen even in zijn ogen. Sorry, maar dat moest hij echt doen.

Tall knikte goedkeurend toen zijn vriend ermee instemde. Mooi, dan was dat afgehandeld, en dan konden ze door met belangrijke zaken zoals jagen en verdedigings skills leren. Aanvallen kon Tall, erg goed zelfs, en ook zijn reflexen waren goed, maar hoe hij dat in de verdediging moest gebruiken? Hier dacht hij even over na toen het woordje plots erdoorheen drong. Meteen keek hij met twinkelende ogen naar Never, en begroef zijn vriend onder kietelend gepor. "Wat zei je?!" Klonk het, zijn stem duidelijk gespeeld serieus, Never wist wel dat hij het niet serieus bedoelde.

Neverminds' blik kruiste de zijne en twinkelingen waren in de amberkleurige ogen te vinden. De blauwzwarte kater keek hem een beetje achterdochtig aan alsof hij niet echt wist wat hij bedoelde met die blik. "Wat zei je?!" Zijn blik werd nog achterdochtiger en hij keek de kater met een droge blik aan. Tot het gepor startte. En man dat kietelde. Hij begon wel meteen te lachen en te grinniken en sloeg af en toe zachtjes de poten weg, rustig maar ietwat ongeduldig deed hij het. Hij vond het wel grappig dat Tall zo overreageerde. Natuurlijk was het gespeeld, hij kende de kater door en door. Hoe lang kenden ze elkaar al? Tall kende hem al zijn hele leven en Never kende hem dus al 9 misschien 8 moons. Dus aan het begin van zijn warriorschap had hij de kater leren kennen als een pienter, klein, betweterig ventje. Kijk nu naar hem! Hij was zijn beste vriend en de beste kater die hij ooit had en zal gekend hebben. Hij deinsde achteruit toen het gekietel hem teveel werd. "Kom," zei hij met een zwiep van zijn staart. "Wat wil je doen?"

Onderwerp: Re: The worst feeling in the world