All the light we cannot see {Sparrowpaw}

Voorzichtig sloop ze haar vertrouwde den weer in. Ze dacht even aan Sparrowpaw, aan hoe ze hem had aangetroffen. Het was verschrikkelijk om te zien, zelfs om er maar aan te denken. Ze besloot om hem op te zoeken, om te kijken hoe de jonge kater het nu maakte. Ze kroop de den weer uit en liet haar ogen vlug over het kamp vallen. Ze vond de kater niet ver van haar den vandaan, en glimlachte even. Ze trippelde op de jonge kater af en begroette hem vriendelijk. "En, hoe gaat het Sparrowpaw?" vroeg ze aan de kater en keek even bezorgd. Als hij nog veel last had, kon ze hem natuurlijk altijd wel helpen.

- Ik weet niet of Sparrow nog in de medicine den lag, dus als dat zo is verander ik mijn post wel (:

Hij had zojuist de hele medicine cat den eens een keer goed opgeruimd en alles keurig gesorteerd, want wat moest hij anders doen. Sparrow hield er niet bepaald van om gewoon op z'n luie achterste neer te ploffen en niks te doen. Hij at nu kalm van zijn veldmuis die een andere apprentice hem trots was komen brengen. De laatste tijd voelde het net alsof hij geen enkele vriend had in de clan. Mothpaw zag hij bijna nooit meer, maar hij had haar zo graag willen helpen. Het leek enkel of ze hem niet meer toe wilde laten. Waarom? Geen idee. "En, hoe gaat het Sparrowpaw?" mauwde zijn mentor plots die naast hem was opgedoken en hij slikte zijn laatste hap veldmuis net door. "Goed hoor, Brindlepool. Ik heb de hele den opgeruimd, wat katten geholpen.. En met mijn poot gaat alles perfect." Ondanks het feit dat hij er totaal geen gevoel meer in had, die achterpoot, kon hij wel normaal lopen met drie poten. "Ik heb zelfs een ShadowClan apprentice van het territorium af gejaagd een paar dagen geleden."