I have some wish (Silverthorn)

Aarzelend stond Silverthorn aan de rand van een zwartgeblakerd gebied. Ze was hier nog nooit eerder geweest, maar meende zich vaag te herinneren dat hier ooit de grenzen van een clanterritorium waren geweest. Was de clan verhuisd? Silverthorn wilde graag geloven dat dat waar was, maar de sporen van vuur waren niet te missen. Verbrand... alles verbrand... Ik hoop maar dat er geen doden zijn gevallen... dacht de zilvergrijze poes somber, terwijl ze probeerde in te schatten hoe lang het geleden moest zijn geweest dat de brand had gewoed. Toen de wereld nog donkerder had geleken dan hij als is, bedacht ze zich, terwijl herinneringen zich aan haar opdrongen. Ze was ver weg geweest van dit gebied, maar ze had de rookpluimen gezien, maar niet beseft dat het een territorium was die in brand stond. Niet dat het uitmaakt... Ik had toch niets kunnen doen.

Langzaam liep Silverthorn het uitgestorven territorium op. Het voelde ongemakkelijk om hier te lopen, en ook wat onveilig, hoewel ze niet verwachtte hier andere katten tegen te komen. Elk stukje aarde leek dood uit te stralen en juist dat beangstigde de oude poes, maar ze was nieuwsgierig en wilde dit gebied, dat ooit had toebehoord aan een clan, graag bewandelen. Ik zou het over kunnen nemen... Het als mijn eigen territorium bestempelen en proberen katten aan mijn zijde te krijgen. Ik zou..., ze glimlachte bij de dwaze gedachte, ...mijn eigen clan op kunnen richten. Het zou haar dromen verbuigen tot de werkelijkheid, maar ze wist dat het niet mogelijk was. Welke kat zou vrijwillig tot haar clan willen behoren? Ze was maar een oude kat, meer een last dan een zegen.

Plotseling viel haar oog op een glinstering in de verte. Omgeven door de stilte van de nacht stapte ze verder, aangetrokken door het licht, dat al gauw de weerspiegeling van de sterren bleek te zijn. Ademloos keek ze toen hoe duizenden lichtpuntjes op het water leken te dansen. Starclan... dacht ze verbouwereerd, maar ze wist dat dat niet waar kon zijn. Met haar blik gefocust op het water liep ze dichter naar de rand van het meer toe. Eenmaal aan de rand bleef ze staan. De neiging was groot haar met as bevuilde poten in het water te zetten, maar ze durfde niet goed, uit angst dat ze het prachtige water zou bevuilen. Ze bracht haar snuit naar het water toe en durfde het voor een kort moment aan te raken. Toen het koude water haar raakte, trok ze abrupt haar hoofd terug. Het was alsof met de aanraking van het water duizenden herinneringen van gestorven katten bij haar naar binnen probeerden te dringen.... Of was dat maar een illusie? Bij Starclan, ik word krankzinnig, dacht Silverthorn verward en ze liet haar ogen over het meer glijden.

Ze zag een gestalte langs het meer zitten. Een kat, wiens lichte vacht oplichtte door het weerspiegelende water. Ik kan beter weggaan, dacht Silverthorn, maar ze aarzelde. Wat als de kat die daar zat, ooit deel uit had gemaakt van de clan die hier had geleefd? Het zou... Ze durfde het bijna niet te denken. Het zou een stap kunnen zijn naar het clanleven. Weg van het Roguebestaan. Met veel moeite wist ze haar angsten opzij te zetten en begaf ze zich in de richting van de kat. ‘Hé,’ riep ze zachtjes, toen ze binnen gehoorafstand van de kat was. Ze liep nog iets dichter naar de kat toe, op haar hoede, bang dat de kat een onverwachtse beweging zou maken. ‘Is het goed als ik bij je kom zitten?’

Silverthorns haren schoten overeind toen de jonge poes fel tegen haar uitviel en riep dat ze weg moest gaan, om vervolgens haar verontschuldigingen aan te bieden en te antwoorden dat Silverthorn best erbij mocht komen zitten. De grijsgestreepte poes bekeek de rode poes aarzelend, maar ging toen toch naast haar zitten. De vreemdeling excuseerde zich nog eens, waarop Silverthorn mompelde dat het oké was, en vroeg toen vervolgens of ze wist waarom het water zo vreemd was. Silverthorn schudde haar kop. ‘Nee, ik ben hier nog nooit eerder geweest,’ zei ze vriendelijk. ‘Ik dacht dat jij misschien hier woonde, maar dat is dus niet zo.’ Plotseling klonk de stem van de vreemdeling: ‘Hey hey hey wie is die gek Dot? Ze ziet er namelijk niet uit...’ Gekwetst sloot Silverthorn haar ogen voor een moment. Bij Starclan, waar ben ik beland? vroeg ze zichzelf in stilte af en ze probeerde de kwetsende woorden van zich af te laten glijden. Ze was al wel vaker lelijk genoemd, dus wat dat betreft was de opmerking niet nieuw voor haar. Ze opende haar ogen weer en wendde haar blik weer tot de vreemdeling, die inmiddels opbiechtte dat ze met zichzelf praatte omdat “niemand zijn of haar mond kon houden”. Dat verwarde Silverthorn enigszins, want ze waren hier maar met z’n tweeën. Toch? Onzeker keek ze om zich heen, maar ze zag en rook geen andere katten dan de vreemdeling en zijzelf. Ze keek weer naar de rode poes. ‘Dat geeft niet... Dot... Zo heet je toch? Dot? Ik ben Silverthorn.’ En met een aarzelende blik bleef ze naar de vreemdeling kijken, verward door diens opvallende karakterwisselingen.

Silverthorn vond het lastig om te doen alsof ze hier naast een doorsnee kat zat. Het was haar al gauw duidelijk geworden dat Dot niet helemaal in orde was. Ze heeft vast problemen met zichzelf, dacht ze, lichtelijk bezorgd. Bezorgd om de jonge poes, maar ook bezorgd om zichzelf. Wat zou er gebeuren als Dots slechte kanten het wonnen van de goede? Er zaten hatelijke gedachten in dat mooie hoofdje, had Silverthorn gemerkt, maar ook mooie gedachten. Welke van de twee zouden sterker zijn? Dot verontschuldigde zich omdat ze zich niet had voorgesteld en Silverthorn glimlachte vriendschappelijk naar haar. ‘Misschien als je het niet erg vindt, ga ik een beetje bidden tot Starclan. Vreemd genoeg geloof ik daar in.’ Silverthorn knikte toen Dot was uitgesproken. Ze wilde het één en ander zeggen over de Starclan, maar hield haar mond omdat Dot haar ogen al gesloten had. Geduldig wendde ze haar blik af om weer over het water uit te kijken, terwijl haar gedachten afdreven naar lang vervlogen tijden.

De Starclan... Ze geloofde er wel in. Maar ook weer niet. Ze wílde erin geloven, maar als ze erin geloofde, begon ze de Starclan te haten voor wat ze gedaan hadden. Het maakte haar in de war en daarom meed ze het onderwerp vaak. Bovendien had ze gehoord dat Rogues niet in de Starclan terecht konden komen, iets wat ze vroeger als “oneerlijk” had bestempeld en haar in de huidige dagen vooral beangstigde. Waar zou ik terecht komen als ik dood ben?

Ze draaide haar hoofd weer terug naar Dot toen ze merkte dat de jonge poes bewoog. ‘Is er ooit iets bij jou gebeurd, Silverthorn?’ vroeg de poes. Silverthorn liet een zachte zucht ontsnappen en staarde weer over het meer heen, terwijl ze zei: ‘Ach... Als je in het wild leeft gebeuren er zo veel dingen. Het ene maakt wat meer indruk dan het ander.' Ze lachte verontschuldigend naar Dot. Ze wílde wel meer vertellen, ze wilde zelfs dolgraag vertellen over haar moeder, maar iets in haar zei dat ze dat beter niet kon doen. Niet nú al. ‘Zijn er dingen gebeurd in jouw leven die grote indruk op je hebben gemaakt?’ vroeg ze aan Dot.

Silverthorn voelde zich zelden echt op haar gemak bij andere katten, maar bij iemand zoals Dot voelde ze zich al helemáál slecht op haar gemak. Vooral toen Dot in een onoplettend moment weer tegen zichzelf begon te snauwen en zichzelf een klap gaf. Silverthorn schrok daarvan, maar weerhield zichzelf ervan weg te springen en mompelde een nauwelijks hoorbare “geeft niet” toen Dot zich weer verontschuldigde.

Toen Silverthorn vroeg of Dot al wel eens iets had meegemaakt dat grote indruk had gemaakt, leek de situatie alleen maar vervelender te worden voor Dot. ‘Mijn ouders, mijn broer...’ begon de kat, maar Silverthorn zou misschien wel nooit weten wat Dot had willen zeggen, want de jonge kat was weer even in zichzelf gekeerd, tilde een poot op en legde die op haar borst. Silverthorn keek er verbouwereerd naar, niet goed wetend wat ze moest doen. ‘Wat wil je zeggen Dot?’ vroeg ze. ‘Of heb ik je gekwetst? Als dat zo is moet je het zeggen, ik heb geen kwaad in de zin!’ Ongemakkelijk ging ze verzitten en keek ze naar de poot die op Dots borst lag. Ze had geen idee wat er in het hoofd van Dot omging, maar ze had het idee dat het voor ofwel haarzelf, ofwel voor Dot niet in de haak was... Of was ze nu te wantrouwig?

Gelukkig was Dot niet gekwetst. Silverthorn wist weer een voorzichtige glimlach op haar gezicht te krijgen, hoewel ze – ongemerkt – op haar hoede bleef, bang dat Dot weer een stemmingswisseling zou krijgen. Letterlijk. Het bleef even stil tussen de twee, iets wat Silverthorn wel kon waarderen. Ze dacht na over de afgelopen paar minuten, waarin ze veel verschillende kanten van Dot had leren kennen. Ze besefte dat ze in een korte tijd een beetje genegenheid had gekregen voor de “gewone” Dot, de Dot die steeds verontschuldigingen maakte. Dat verontrustte haar, want ze wist dat ze wel op haar hoede moest blijven. Normale katten – voorzover Dot niet normaal was – konden Silverthorn al overvallen met onverwachtste ideeën, maar Dot, met haar eigen wereldje in haar hoofd, was helemaal een lastig geval wat dat betreft.

Plotseling begon Dot weer te praten. ‘Mag ik iets vragen?’ vroeg de poes. Silverthorn keek naar de trillende pootjes van Dot en het gevoel van wantrouwen won het weer van het gevoel van genegenheid. ‘Natuurlijk,’ zei ze. Ze probeerde zeker te klinken, maar kon het niet helpen dat een lichte aarzeling doorklonk in haar stem. Wat wilde Dot vragen?

Silverthorn wilde weten wat er in het hoofd van Dot omging, maar ook weer niet. De jonge kat riep angst bij haar op, maar ook medelijden en Silverthorn eiste van zichzelf dat ze naar het medelijden zou luisteren, niet naar de angst. Misschien kon ze Dot helpen, misschien ook niet, maar ze moest het in ieder geval proberen. ‘Wat...’ Ze aarzelde even, Dot’s angstige blik ontwijkend, maar toen ging ze dapper verder: ‘Wat wilde je vragen Dot? Kan ik je misschien ergens mee helpen? Je lijkt in een vreselijke strijd verwikkeld, is er iets wat ik voor je kan doen om je angst weg te nemen?’

‘J-jou vermoorden?’ Silverthorn keek geschokt naar de poes. Was dit weer één van haar andere stemmen die sprak, of was het nu echt Dot die de vraag stelde? ‘Dot... Je bent een aardige poes... Ik kan je toch niet... Waarom...’ stamelde ze overrompeld en ze keek recht in de standvastige ogen van Dot. ‘Je maakt een grapje, toch? Zeg me alsjeblieft dat je dit niet meent. Het leven is niet iets om zomaar weg te gooien in een moment van depressie. Waarom zou je dood willen?’ Ongemakkelijk keek ze naar de poes. De dood was bij haar zelf altijd een lastig onderwerp geweest. Sinds de dood van haar moeder klampte ze zich vast aan het leven. Ze zou er werkelijk alles voor over hebben om maar niet dood te hoeven gaan. Als Dot echt dood wilde, zou ze het dan op kunnen brengen die wens in vervulling te laten gaan? Of beter: wilde ze die wens wel in vervulling laten gaan?

‘Ik maak geen grapje,’ zei Dot, ‘bedankt Harpus.’ Silverthorn keek haar met opengezakte mond aan. Waar was het overlevingsinstinct van deze jonge kat gebleven? Het kon toch niet waar zijn dat ze écht dood wilde! Een dergelijke gedachte was voor Silverthorn onbegrijpelijk. Het liefst wilde ze voor dit probleem en het dilemma weglopen, maar ze wist dat ze dat niet kon maken tegenover Dot. Bovendien zou het schuldgevoel haar altijd blijven achtervolgen. Dus zei ze tegen Dot: ‘Ik heb ook veel verkeerd gedaan, heel vroeger al. Maar ik leef nog steeds. Wil je me vertellen wat je verkeerd hebt gedaan? Waarom je denkt dat het allemaal beter zou zijn zonder jou? Ik geloof er namelijk niets van. Ik weet zeker dat je naast die verkeerde dingen, ook heel veel goede dingen hebt gedaan.’ Haar stem trilde een beetje, door de angst dat Dot bij haar standpunt zou blijven staan. ‘Of heeft het soms iets te maken met die andere stemmen? Die soms aardig en dan weer gemeen lijken te zijn?’

Dus Dot had haar broer vermoord... Silverthorn staarde over het donkere water van de Starlake heen. Het leek alsof het nog donkerder was geworden, maar misschien was dat maar een illusie. Een waanbeeld dat zich aanpaste aan haar gevoelens – want haar gevoelens, ja, die waren ook duister. Git- en gitzwart en ongelooflijk diep. Het was alsof ze zojuist in een gat was gevallen en ze moest vechten om er weer uit te komen. Dot zou dit gevoel ook vast hebben, alleen was haar gat dieper. Je broer vermoorden... Silverthorn was onder een ruzie gescheiden van haar broers, maar daar was geen moord bij komen kijken. Ze was toen kapot geweest, hoe moest Dot zich nu dan wel niet voelen? Zelfs als ze niet van die broer had gehouden, moest de moord indruk op haar hebben gemaakt, anders had ze het nu niet in haar hoofd gehaald dat ze dood moest.

Ze leek echter niets te willen horen over haar stemmen. Toen Silverthorn er naar vroeg, sloeg Dot haar nagels uit en Silverthorn verstijfde geschrokken, terwijl ze luisterde naar Dots heldere en zekere stem. ‘...alleen Alice vertrouw ik  en zij zei dat het beste is om dood te gaan.’ Silverthorns voelde een woede door zich heen trekken. Waar haalde die Alice het vandaan om Dot de dood in te praten? ‘Niemand heeft altijd gelijk. Alice ook niet,’ zei Silverthorn. ‘Je kunt me vragen je van kant te maken en denken dat dat al je problemen opgelost zijn, maar je zult er niet gelukkiger van worden, geloof me. Blijf in leven, probeer goed te maken wat je verkeerd hebt gedaan en je zult als een waardige kat sterven. Je kunt je gestorven broer niet terughalen, maar je kunt andere katten helpen en laten zien dat je wél een goede kat bent. Ik denk dat je dat kunt, dat je daar sterk en goed genoeg voor bent. En als je er hulp bij nodig hebt, dan ben ik hier om je te helpen, maar ik ga je niet doden.’