Tiny

Het was stil in het nieuwe kamp. Ze had het nooit echt ontvangen of aanvaard, dat dit haar nieuwe thuishaven was. Het voelde niet veilig aan, alsof die windclanner elk moment kon terugkomen omdat ze niet haar afspraak was nagekomen. En dan zouden ze weten wat ze had gepland. Hij was toch nooit goed geweest om in haar plan te passen. Maar goed, daarvoor was ze hier niet gekomen. In haar bek bungelde twee vissen, die ze rustig op de prooistapel legde. Het viel haar op dat ze vooral uit vis bestond, het was vast omdat de rivier zo hoog stond en de meeste landprooi naar droger gebieden waren getrokken. Ze liet een zucht horen en draaide haar kop naar de tijdelijke nursery. Daarom was ze hier, om het allernieuwste nestje te bewonderen. Dat van Silverstream. Ze voelde sympathie voor die kattin en ergens moest ze de kattin gaan feliciteren. Zij had respect getoond tegenover Rainpaw, die nu bij Starclan was. Ze zuchtte nogmaals en vervloekte stil haar zwakte, voordat ze zich naar de den draaide en stil naar binnen stapte. Haar ogen gleden van nestje naar nestje, het leek er wel overbevolkt naar haar smaak. Tot ze opeens een paar grijze pluisbollen zag. Voorzichtig stapte Mazelock op het nestje af. Ze voelde hoe pijn haar hart vastpakte. Ze had hier ook nog gelegen, maar toen had ze opnieuw haar eigen zwakte weggenomen. Ze liet zich door haar poten zakken, deels uit verdriet en deels uit tederheid. Haar neus raakte het dichtstbijzijnde jonkie. "Hallo daar," fluisterde ze teder.

OOC:: Eerste post voor Rushingkit

Nadat ik weer, zoals altijd, wat gegeten had na heerlijk geslapen te hebben, had ik me weer voldaan neergelegd naast mijn moeder. Dit keer lag ik niet zo dicht bij haar vacht, maar wel dichtbij genoeg om haar warmte te voelen. Ik vind het heerlijk, dit leven. Het was alsof ik leefde als een prins, een koning misschien, iemand die alles voor het zeggen had en deed wat hij wilde doen wanneer hij dat wilde doen. Helaas voor mij zou daar ooit ook een einde aankomen, alleen daar had ik nu nog geen besef van. Ik had van weinig dingen besef. Ik had het besef niet dat we niet in het eigenlijke kamp van de clan aan het slapen waren, maar ergens buiten het kamp omdat ons oude kamp een gevaar was geworden door water. Ik had het besef niet dat er weinig voedsel was om te eten en dat de clans in spanning leefden op het moment. Ik was nog te jong om het besef te hebben van oorlog, pijn, verdriet en honger. Iets nats raakte opeens mijn kleine neusje aan en een tedere, fluisterde stem weerklonk in mijn oren toen ik ze ophief. "Hallo daar," Werd er gezegd. Ik herkende de stem niet. Het was niet die van mijn moeder en al zeker niet die van mijn vader, al had ik die waarschijnlijk nog nooit gehoord, en een stem die ik nog nooit gehoord had in de den. Ik piepte zacht als een antwoord. Mijn stembanden waren nog niet zo goed en woorden kende ik nog niet echt, ik wist wat een begroeting was, maar zelf uitspreken lukte nog niet. De woorden waren zo moeilijk voor mij om te begrijpen, soms zeiden ze dingen te snel en begreep ik er geen snars van. Geen enkele uitleg voor mij, het was net alsof ze me in het diepe gooide en van mij verwachtte dat ik alles zou kennen. Maar hoe? Hoe moest ik leren om te praten, te lopen en te zien? Wie ging mij dat leren?

Het kleine, grijze bolletje haar tilde zijn kopje op en gaf een zachte piep als antwoord. Ze lachte zachtjes naar het nog blinde kittentje. Haar adem streek langs zijn haren heen. Vanbinnen was ze al alle katers aan het afgaan die de vader kon zijn van deze kitten. Maar goed, daar ging ze wel nog achter komen. De zachte ademhaling van de kit kalmeerde haar een beetje. Miste ze dit niet? Nee, echt niet. Het was beter zo en het zou altijd beter zijn zo... Toch? Misschien ook niet... Op een dag moest ze voor een nageslacht zorgen, ze zou niet voor eeuwig leven. Dat deden zelfs leaders niet en die hadden negen keer de kans om te herleven. Ze haalde diep adem en zuchtte zachtjes. Haar blik gleed over de andere bergjes haar, hun flankjes rezen zachtjes op en neer, alles was zo vredig hier. Echt te vredig voor haar. Ze liet haar neus langs de flank van het kleine diertje voor haar gaan. Ze vond ze wel schattig, dat was wel een pluspunt.

Het enige wat mijn tedere oortjes nog hoorden was de ademhaling van haar en de katten om mij heen. Het waren zachte pufjes en de warmte die iedere keer over me heen gleed toen ze haar adem weer uitblies, voelde heerlijk aan. Het liefst hield ik dat gevoel voor eeuwig vast, maar het ging niet. Want vanaf het moment dat ze weer inademde, was het weer weg. En dan kwam het weer, en dan verdween het weer. Het ging zo door en dankzij de plotselinge warmte kwam er ook plotselinge kou bij. Zachtjes kroop ik dus weer dichter tegen mijn moeder aan, die verleende mij alle warmte die ik nodig had. Weg met die vieze kou, ik wilde het niet koud hebben. Ik hief mijn hoofdje op toen iets nats over mijn flank heen gleed. Het voelde fijn aan, maar toch ook weer raar. Ik kende deze kat niet eens, wat was hij eigenlijk aan het doen? Zacht gespin herrees uit mijn keel en even schrok ik ervan. Het was een onbewust actie die ik niet zelf gepland had, maar het betekende dat ik het gevoel fijn en vertrouwd vond. Wat waren sommige katten toch aardig voor mij. Hij hield mijn hoofdje even scheef en piepte vragend, alsof ik waar wilde vragen wie ze was en waarom ze hier was. Maar vragen in woorden kon ik natuurlijk nog niet, dat was te moeilijk voor mij en eigenlijk had ik er ook geen zin in om het te proberen.