You're like music in my ears

Een korte gaap rolde over zijn lippen toen de kater zich overeind hees uit zijn mosnest die in de tunnel van zijn oude dassenburcht was. Hij had ervoor gezorgd dat hij - als leider van zijn toekomstige leger - een eigen kamer had bemachtigd in het grote hol. Hij stond op en trippelde door de lange gang heen, langs de prooikamer, hij zou wel wat verse prooi vangen voor zichzelf. Toen hij naar buiten stapte ademde hij de frisse morgenlucht goed in en greens hij kort, wat een heerlijke dag om nieuwe rekruten te gaan zoeken voor zijn legertje. Hij spitste zijn oren toen hij opeens geritsel hoorde door de enige ingang van de kleine open plek van zijn kamp, die omringt was met rozenstruiken die een kleine opening hadden. Hij vernauwde zijn ogen en keek wie die indringer dan wel niet mocht wezen.

{Lullaby}

Lullaby liep rustig door het droge zand, liet stof opwaaien en hulde haar gestalte in een rode gloed. De kattin keek met haar donkere ogen om haar heen, niet bepaald naar iets zoekend. Ze was dit leven gewent, de sleur van steeds doorreizen. Tot nu toe kreeg ze zichzelf nooit op een plek gevestigd, hoe mooi die plek ook was. Het leek verkeerd, verkeerd zo zonder haar zoon. Daarom dwaalde ze maar rond, als een verschijning die je vergat zodra je haar zag. Miste ze Riverclan? Nee. Zeker niet. Maar of ze de aanwezigheid van andere miste was zeker een andere vraag. Ja, die miste ze zeker. Soms was de stilte fijn, maar wat was er van haar geworden? Een prachtige witte kattin met rossige stroken door haar pels, donkere ogen waarin je kon verdwalen en een gezond lichaam. Al moest ze toegeven dat die nu wat vermagerd was. Maar wat moest zo’n prachtig wezen met de rang Rogue? Alsof ze een stuk weggegooid vuil was, al kwam dat nog dicht bij de waarheid. Ze rook een vage geur van kat maar deerde zich er geen seconde aan. Kort liet ze haar blik over de rozen gaan wannaar ze weer aanstalte maakte om weg te lopen.

Zijn rode pels schitterde in het zonlicht toen de kater een paar stappen in de richting van de rozestruiken deed. Een gedaante die voor hem onbekend was stond daar, had hem wel geroken maar besteedde er geen aandacht aan. Met grote passen stapte de massieve kater op de witte kattin af, die zo hier en daar wat plukken rood haar tussen haar vacht had zitten. Bijzonder. De kater stopte voor haar neus en keek op haar neer. Zijn ambere ogen stonden indringend en keken recht in haar diepblauwe. "Wie ben jij, en wat doe je op mijn territorium?" mauwde de kater met een bittere stem.

De eigenaar van het mooie perkje kwam uit zijn hol, aan nemend dat het zijn hol is. Ze moest toegeven, hij zag er tamelijk indrukwekkend uit met zijn flammende vacht en sterke blik. Waarschijnlijk zal een ander al in koud zweet zijn uitgebroken. De kattin keek echter even doordringend in zijn ogen als hij in de hare keek. Geen minimeten kromp ze in en daarbij bleef ze nog charmant in haar pas staan. "Wie ben jij, en wat doe je op mijn territorium?" Zonder haar blik van de zijne los te maken negeerde ze zijn toon. Daarbij gaf ze een korte zwiep met haar staart en gaf antwoord op haar eigen kalme toon die een hard randje had. ‘De naam is Lullaby en ik kwam hier toevallig voorbij’ Ze keek hem nogmaals aan en besloot dat ze geen behoefte had in een gevecht te verliezen. Daarom haalde ze nonchalant haar schouders op en zwiepte nog eens langzaam met haar bolle staart. ‘Maar als je er heel veel last van hebt zal ik wel verdwijnen’ Een paar seconden zou ze zijn antwoord afwachten en daarna zou ze weer verder gaan.

‘De naam is Lullaby en ik kwam hier toevallig voorbij’ mauwde de poes toen schouderophalend en haar donkerblauwe ogen keken hem aan. Een kleine grijns sierde zijn lippen, ergens mocht hij die nonchalance van haar wel. ‘Maar als je er heel veel last van hebt zal ik wel verdwijnen’ De rode poes leek wel af te wachtten of hij haar weg zou gaan jagen, maar hij had al snel zijn zinnen op een heel ander doel gezet dan een poes uit zijn territorium weg jagen. Nee, hij moest het nu slim spelen. Deze poes, Lullaby of hoe ze dan ook mocht heten, zag er sterk uit en mocht er ook best wel zijn. Waarschijnlijk was ze ook ongeveer zijn leeftijd en zou ze aardig wat vecht en jaagskills kennen, anders zou een kat niet zo lang in het wild overleven. Als hij haar nu wegjoeg, zou dat even erg zijn als dat je een dikke muis liet lopen in het koudste seizoen van het jaar. De kater verzachtte zijn blik ietwat en keek weer naar de poes. "Nee, ik denk niet dat jij veel overlast zult veroorzaken." Hierna stond hij langzaam op en liep in de richting van zijn hol, waar de sterke geur van verse prooi uit kwam zetten. "Heeft madame misschien honger?"

De blik van de kater verzachtte wat. Had ze ineens een gevoelige snaar geraakt of had deze kater een zwak voor de dakloze? Hoe het dan ook mocht zijn, hij had vast een rede achter deze gedragsverandering. Of hij ineens het licht gezien? Was hij plots bekeerd? Wie weet, maar de kattin kon momenteel niks anders dan afwachten. "Nee, ik denk niet dat jij veel overlast zult veroorzaken." Dat was ineens een wisseling van de stemming, eerst werd ze ondervraagt en nu mocht ze ineens blijven. Nou, dementie kan op vroege leeftijd toeslaan. Tevens gestoordheid. Maar goed, waarom zou ze deze kans afslaan? Ze hing wel eens vaker rond deze buurt en als onze vuurvacht zich gekroond had tot heer en meester kon ze hem beter leren kennen. Of zichzelf wat vermaken. "Heeft madame misschien honger?" Sprak de nieuwe gastheer toen hij zich weer tot zijn hol wende. ‘Vraag je me nu al uit tot een etentje?’ merkte ze op een poeslieve toon op, al was er duidelijk wat te horen dat ze zich niet zomaar gewonnen gaf. Daarbij was hij ook ermee begonnen. Natuurlijk had ze zich ook aangepast op zijn verbeterende gedrag, als een soort kluif voor een brave hond. ‘Mag ik ook de naam van de heer der huis weten?’ vroeg ze nog terwijl ze zich omdraaide en wat dichterbij liep. Een naam was altijd handig, zeker wanneer je de jouwe al had gegeven.

De rode kater zag een lichte vonk van verwarring in de donkerblauwe ogen van Lullaby, iets wat hem van binnen stiekem in zijn knuistje deed gniffelen. Zijn ogen stonden niet meer zo hard en emotieloos als eerst, eerder een beetje geamuseerd. Ja, hij had al moons geen kat meer gesproken, dus stiekem vond hij het wel leuk om een beetje gezelschap te hebben. Maar echte heersers mochten geen zwakte tonen tegenover hun onderdanen, want dat bleven alle anderen. Hoe graag hij hen in de toekomst ook zou mogen, hij stond hoger in rang en daar moest de rest maar vrede mee hebben. ‘Vraag je me nu al uit tot een etentje?’ mauwde de poes toen op een poeslieve toon, iets wat bij hem weer die amusante grijns op zijn gelaat liet komen. ‘Mag ik ook de naam van de heer der huis weten?’ vroeg de poes toen terwijl ze zich omdraaide en een paar stappen dichterbij deed. Gravepath was gestopt voor de ingang van zijn hol en keek toe of de poes nog zou komen of niet. "Gravepath," mauwde hij toen, misschien klonk het ietwat kortaf. Maar dat kwam voornamelijk omdat hij ook niet bepaald trots kon zijn op zijn clanachtige naam. Echter besloot hij om daar nu niet over na te denken en zich geheel op zijn doel te focussen. "Dus, heeft madame trek in een verse muis..?" vroeg hij toen en tikte met zijn staart op de grond voor het hol, duidelijk makende dat het eten daar binnen zou zijn. Echter wist hij zeker dat als de poes als eerste zou gaan ze verdwaald zou raken in het ondergrondse gangenstelsel.

Eigenlijk viel gingertje wel mee, hij leek in ieder geval manieren te hebben gekregen. Ook ontkwam zijn geamuseerde blik haar niet, tevens ging ze er wat op in. "Gravepath," Een clans naam. Misschien zou de kater verwachtte dat ze weg zou gaan bij dit teken, maar Lullaby was het gewent. Zelf had ze evengoed haar clan verlaten. Natuurlijk niet voor het lichtste onderwerp, een dode en twee kersverse elders. Maar goed, als ineens een clanvijand werd kon je het ook beter goed doen. Eenmaal Rogue had ze haar naam veranderd, geen dubbele clan naam meer. Deze leken nu zo overdreven, zo, zo onnodig. Daarbij stond de kattin een stuk hoger dan dat stelletje gezelschapsdieren, daarom wou ze er niet meer aan herinnert worden. Waarschijnlijk deze ook, daarom knikte ze en liep verder naar hem toe. "Dus, heeft madame trek in een verse muis..?" Ze lachte even. ‘Als je het zo charmant zegt kan ik natuurlijk geen nee zeggen’ Om haar woorden bij te zetten liep ze naar de ingang toe, om daar ze wachten tot de ander haar voorging. Huisbraak ging zelfs een zwervende kattin nog te ver.

De grijns die zich om zijn lippen had gevormd was nog altijd duidelijk te zien. Een gevoel kwam in zijn maag die hij nog nooit eerder had gevoeld tegen een andere kat, een gevoel van hebberigheid: deze poes moest zijn bezit worden. Hij vernauwde zijn ogen kort en wachtte af of ze nu nog zou komen, want dan zou hij haar binnen iets te eten aanbieden en zijn grote onderwerp ter sprake gaan brengen. ‘Als je het zo charmant zegt kan ik natuurlijk geen nee zeggen.’ De poes liep naar de ingang toe en wachtte om hem voor te laten. Hij gaf een ferme zwiep met zijn staart en liet zijn ambere blik kort over haar heen geleiden, om vervolgens in het gangenstelsel te verdwijnen. De geur van Firestone was duidelijk te ruiken, maar hij was nu niet aanwezig in de tunnels. Hij keek vanuit zijn ooghoek naar Lullaby om zeker te zijn dat ze hem nog volgde en stopte toen bij de prooikamer, waar hij twee muizen pakte en doorliep naar zijn eigen hol. Ze kwamen langs de kamer met de lege nesten waarvan er maar een bewoond uitzag: die van Firestone. Zijn kamer was redelijk groot en het rook er naar vers mos. Hij trippelde naar binnen en tikte met zijn staart op de grond waar ze kon gaan zitten, zelf nam hij plaats tegenover aan. Hierna schoof hij een van de twee muizen naar haar toe om duidelijk te maken dat ze mocht eten. Zelf nam hij een grote hap van zijn eigen muis, de poes nog altijd in de gaten houdend.

De blik van de kater liet kleine prikken achter in haar vacht, alsof deze staties was. Dit kwam gewoon door zijn ogen, hielt de kattin zich voor, al wist ze niet waarom ze de ander verdedigde. Maar des ondanks volgde ze de gastheer door zijn nederig onderkomen. Nou ja, nederig. De kattin vond het enorm, en verassend ruim. De wit met rossige pels was lang en breed maar toch leek die geen enkele wand te raken, het gaf een fijn gevoel, een machtig gevoel. Maar ja, ze moest zich vooral consenteren op de kater. Zonder hem zou ze de uitgang vast nooit meer vinden. Vreemd genoeg rook ze ook een andere geur, duidelijk van een kater maar ze herkende hem niet. Misschien kon ze het hem straks vragen, al zou ze pas spreken als het moment er was en de ander begon. Zo werkte het nou eenmaal, in zijn huis moest ze dus wachten tot hij de gelegenheid gaf te spreken. Daarom hielt ze nu wijselijk haar mond en probeerde de gangen in zich te prenten. Al snel weerkwam een prooigeur, en ook verassend veel voor wat ze had verwacht. Zelf was ze goed doorvoed, op het nodige gewicht wat je in leven hielt bij de kou. Daardoor stonden haar ogen helder en glom haar vacht al bij het minste beetje licht. Nog steeds volgde Lullaby de bewegingen van de ander, totdat deze stopte in een kamer. De geur van vers mos was aanwezig maar nog sterker die van de kater zelf. Zijn geur overheerste al in de gangen maar hier was hij sterker, de kattin nam aan dat dit zijn verblijf was. Daarbij nam ze ook aan als ze hier uit zou komen ze nog lang de geur van de kater bij zich zou dragen. Maar dat was iets voor later, en misschien was dat ook niet zo erg. Een poes werd minder lastig gevallen met de geur van een kater. Bij het commando van de ander ging ze soepel zitten en vleide haar staart langs zich neer. Niet om haar poten maar ze liet zich open, iets wat vaak sprak voor respect. Dat was wel noodzakelijk met de muis die in haar richting werd geduwd. Met een veelzeggend lachje en een dankbare knik pakte ze deze aan en nam een beschaafde hap. Zo bleef ze doorgaan tot de ander een gesprek zou aanknopen, anders werd dit een wel een saaie eerste afspraak.

De poes volgde hem naar zijn hol en nam toen netjes plaats tegenover hem. Lullaby leek hem wel wat dankbaar aan te kijken toen ze een hap van haar muis naam en rustig begon te eten. De rode kater zelf nam nog een hap toen hij zijn kop hief en zijn blik weer op haar neer liet vallen. "Nu, je vraagt je zeker wel af wat die andere geur van net was," mauwde hij en een scheve grijns sierde zijn lippen, die langzaam maar zeker steeds verder omhoog krulden. "Dat was Firestone," begon hij met zijn verhaal. "Firestone is een kater die zich een aantal dagen terug bij mij heeft gevoegd, bij mijn Rogue groep genaamd de Terror Claws." Hij nam een hap van zijn muis om deze informatie even te laten bezinken in de poes. "Ik heb deze groep opgericht om de clans dwars te zitten, op een dag zal deze groep heersen over het woud en zullen alle clans deze naam kennen." Een grijns sierde zijn lippen en hij keek naar de poes.

"Nu, je vraagt je zeker wel af wat die andere geur van net was," Wetend dat het gesprek begon keek ze op, likte haar lippen af en richtte haar aandacht op de ander. De vraag zelf beantwoorde ze niet, dat zou hij zelf doen. "Dat was Firestone," Ze knikte, wetend latend dat hij verder kon gaan en dat ze het begreep. Dit ging ergens naar toe en de kattin wou graag weten waarnaar. "Firestone is een kater die zich een aantal dagen terug bij mij heeft gevoegd, bij mijn Rogue groep genaamd de Terror Claws." Een groep dus. Het clan leven maar dan makkelijker. Wat een prachtige woorden, en leuk voor Firestone. Maar verder had de kattin niks geroken dus ze ging ervan uit dat het maar een mannen groep is. Ook leuk, gezellig wat bijkletsen en jagen maar uiteindelijk sterven zulke groepjes uit. Zelfde bij een vrouwengroep, het was niet te doen. De ander ging echter al verder. Ik heb deze groep opgericht om de clans dwars te zitten, op een dag zal deze groep heersen over het woud en zullen alle clans deze naam kennen." Dat was heel mooi, maar ze had geen uitnodiging ontvangen. Ze zou het dus meespelen. De gedachte aan de val van de clans liet haar denken aan haar zoon. Deze zat daar, gevangen in Riverclan. Het verontrustte haar, als iedere moeder zou doen. ‘Dan mag ik me gelukkig achten om met de leider van die groep een diner te hebben’ Sprak haar stem vloeiend. ‘Of met de toekomstige leider van het hele woud.’ Misschien klonk het einde zelf wat zangerig.

‘Dan mag ik me gelukkig achten om met de leider van die groep een diner te hebben,’ mauwde de poes vervolgens op een vloeiende toon en de rode kater kon het niet laten om even naar de mooie poes te grijnzen. ‘Of met de toekomstige leider van het hele woud.’ Haar stem klonk aan het einde van de zin een beetje zangerig, haar naam deed haar eer aan vond hij. Hij nam rustig nog een hap van zijn muis, maar daar was nog weinig van over. Hij tilde zijn kop weer op en zijn gouden ogen zochten de donkerblauwe van Lullaby. "Misschien heeft ma'am zin om zich bij mijn groep te voegen..?" mauwde hij toen en een geamuseerde grijns sierde zijn snoet.

Ze keek met genoegen naar de grijns van haar metgezel, lachte vleiend terug en nam ook een hap van haar muis. Tegen de tijd dat haar blik werd opgezocht had ze nog een hap kunnen nemen, fijnkauwen en inslikken. Weer keek ze in de ambere ogen van de kater waarbij ze zich al op haar gemak voelde, al leek de kattin daar nooit echt moeite mee te hebben. "Misschien heeft ma'am zin om zich bij mijn groep te voegen..?" Weer een klein lachje vanaf haar kant, ze nam even de tijd om met een sierlijke beweging haar staart te verleggen. Tijdens dit al liet ze de blik van de kater niet los. ‘Als een heer het zo vraagt, hoe kan een dame dan nee zeggen?’ Ze nam nog een hapje, wetend dat haar muis nu op was. ‘Natuurlijk Gravepath, dan zal ik je met eer mijn leider noemen’ En zo makkelijk was het, ze zat in een groep, had onderdak en eten. Oké en twee mannelijke huisgenoten, dat was een extraatje. Misschien kreeg ze hierdoor ook een kans haar zoon terug te nemen. Al was ze nu al blij met hoever ze al was.

De poes leek zich op haar gemak te voelen en at rustig haar muis op. Na zijn voorstel verlegde ze haar staart in een sierlijke beweging. ‘Als een heer het zo vraagt, hoe kan een dame dan nee zeggen?’ mauwde de poes en hij volgde elke beweging van haar nauwkeurig. ‘Natuurlijk Gravepath, dan zal ik je met eer mijn leider noemen’ Hij knikte goedkeurend en stond vervolgens op om de restjes van hun eten weg te werpen en er wat zand overheen te schoppen, dat ruimde hij later wel op. Hierna stapte hij naar de ingang van zijn 'kamer' en zwiepte hij met zijn staart als teken dat ze moest volgen. Hij stopte bij de ruimte waar zijn rekruten zouden slapen, en waar Firestone op dit moment lag te slapen. Hij stapte naar binnen en wees haar een geurig mosnest aan. "Welkom bij de Terror Claws, Lullaby," mauwde hij op een oprecht vriendelijke toon en hij glimlachte geamuseerd naar haar.

Op de beweging van de kater, of moest ze haar nieuwe leider zeggen, stond ze op. Haar ogen volgde zijn bewegingen hoe hij het eten begroef. Hij leek niet te deren dat het voedsel nu ging stikken en er na een uur al een opkomende stank kwam. Misschien ruimde hij het meteen weer op, maar zover de kattin van de kater had gezien was dit niet het geval. Wie weet hoe deze Gravepath haar nog veraste. Maar tot nu toe leek het duidelijk dat er vrouw nodig was in deze groep. Toch zei ze er niks over en volgde de wenk van de staart. Ze prentte de route naar deze kamer in haar kop. Zo leidde hij de weg naar de nesten die ze eerder had gezien. Een van die nesten was bewoond door de andere kater, deze sliep. De kater wees een ander nest aan ter teken dat dit nu de hare was. "Welkom bij de Terror Claws, Lullaby," Ook haar glimlach verschilde wat, even zacht en vleiend als altijd maar wat minder afstandelijk, eerder open. Dit beeld zag je ook in haar blik. ‘Dankje zeer, als je me wilt excuseren.’ Ze knikte even en stapte het nest in dat haar deed denken aan de zomer. Zo vormde ze het in tot haar vrouwelijke vorm en ging liggen, nog een tevreden blik op Grave wendend.

Een vervolgtopic?

Onderwerp: Re: You're like music in my ears