Chillax

De kleine keek vanonder de veilige staart naar de net zulke blauwe ogen van haar vader, en glimlachte waterig toen deze haar gerust stelde. "Nee natuurlijk niet! Ze zullen alleen maar denken dat ik hele stoere kittens heb die iedereen kunnen verslaan! Ze zullen denk ik sneller bewonderd zijn van jou dan dat ze mij uitlachen. Anders geef ik ze wel een flinke beet in hun staart." Stoer stak Hail haar kin de lucht in, en raakte met haar neus de haren van Ash's staart. De kitten nieste luid, en schrok zich dood van het geluid dat ze plots geproduceerd had, angstig keek ze om zich heen, waar was dat vandaan gekomen? Bang voor wat misschien uit de bosjes zou duiken dook ze verder weg in de staart van de kater. Help!

De kitten dook meteen verder in de staart toen haar vader die weer optilde, maar stak nieuwsgierig haar kopje omhoog toen deze zei dat het geluid door haarzelf gemaakt was. Geïnteresseerd door deze nieuwe ontdekking dook ze weer in de staart van haar vader om te kijken of het opnieuw zou kunnen. Ze stak haar neusje in de haren, maar nieste niet, zo ging het nog even door tot het plots allemaal nog steeds heel donker was. De kitten ging stilzitten en keek even rond, waar was het einde van pappie's staart?! Angstig begon ze zich een weg door de vacht te graven, "Help pappie!" Piepte ze zo hard als ze kon, "Ik ben verdwaald," Haar ogen waren zo groot als golfballen, en haar mini-staartje trilde hevig. Dit was het einde der tijden alweer voor haar? Sterven in je vader's staart, hoe ironisch.

Het zou niet lang meer duren of de kleine kitten zou hyperventileren. Help! Angstig draaide ze rondjes toen ineens de warme deken van haar af ging en haar vader haar voorzichtig bij haar nekvel oppakte. Ze spinde on zijn woorden en gaf een zacht kopje tegen de borst van haar stoere pappie. Hij was de liefste van de heeeele wereld, en niemand mocht hem gaan pesten omdat ze hem verslagen had want dan zou ze ook anderen gaan verslaan en dan zouden die ook gepest worden. Haar vader kon alles. "Dankjewel," Mauwde ze zacht terwijl een wijde gaap haar woorden onderbrak, het was ook wel vermoeiend hoor; verdwalen.

De lik was de druppel die haar weg deed zakken, de dromen waren zo mooi, de vacht van haar vader lekker warm. Slapen deed ze graag, ontsnappen aan al het enge in de buitenwereld, in dromen waren er geen katten die boos werden als je iets verkeerd deed. In dromen mocht het juist en was het goed. Haar kleine klauwtjes grepen de vacht van de kater stevig beet, en zacht begroef ze haar kopje erin. De stem was al te ver weg om nog te kunnen verstaan voor haar, en dus negeerde de kleine het allemaal gewoon. Niet te lastig doen, gewoon genieten van je dromen.

De sterren waren zo mooi en glansden schitterend in het mooie diepe blauw van de nacht. Ze voelde zich sterk, zo sterk dat het mogelijk zou moeten zijn dat ze vloog, dus dat deed ze, de kitten richtte zich op en sprong. In haar droom vloog ze ver omhoog, naar de sterren. In het echte leven sprong ze volg in de diepe vacht van haar lieve vader, geen piep, de kitten slaapwandelde.

De kitten schrok zich dood van de woorden, en begon acuut te trillen van angst. "Nee papa," Mauwde ze zacht, en tranen verschenen in haar ogen. Ze was enorm bang om alleen gelaten te worden door hem, ze was zijn papa, hij moest voor haar zorgen en haar beschermen, anders zou niemand het doen.

De jonge poes keek angstig op naar haar vader toen er plots een gespannen sfeer hing. De vraag die hij stelde viel niet goed, het maakte haar alleen maar angstiger, zou mama dat gaan doen? Zie je wel, dat gebeurde er nou als papa weg ging, mama zou eng doen volgens hem! Hail had hem nodig, tranen van angst rolden over haar kleine gezichtje, en snel liep ze naar hem toe en duwde haar kopje in zijn vacht. "Help," Mauwde ze zacht. Ze was te klein om te begrijpen dat dit wel eens problemen kon geven tussen pappie en mammie.

De kleine kitten knikte met traantjes in haar ogen toen haar vader weer tegen haar sprak. Ze wilde niet dat hij wegging, dat was eng en ze had hem pas net gezien, hij mocht nog niet weg! "Mag ik niet bij u slape in nest?" Vroeg ze toen, met lichte hoop in haar blauw/groene oogjes. Misschien kon dat, en dan hoefde pappie nog niet weg, dan was hij er nog.

Ze keek met enorme ogen naar haar vader, en vloog haast een halve meter de lucht in van geluk toen hij tot haar grote verassing 'ja' zei. "Ik kan lopen," Mauwde ze, in antwoord op zijn vraag, een stuk stoerder dan haar gedrag soms deed lijken. Ze moest toch iets van haar dignity bewaren niet? "Waarheen?"

De kitten volgde de blik van haar vader naar de overkant van de plek toen hij haar vraag beantwoordde, en knikte toen. Ze wist wel waar dat was, dacht ze, en dus zette ze koers. Langzaam waggelend, aangezien ze nu toch wel moe was, volgde ze de grote kater. Na een paar stapjes stond ze even stil, en gaapte breed, heel breed. Haar oogjes knepen zich dicht toen haar bekje zich open strekte, en kleine traantjes verschenen in haar ooghoeken vanwege de impact. Daarna schudde ze even haar hoofdje, en volgde toen haar vader weer. "Is het ver papa?"