Skykit and the expedition

Beige ogen keken nieuwsgierig naar de uitgang van de kraamkamer. Rustig wachtte Skykit af tot echt iedereen sliep. Het was heel erg vroeg in de morgen, maar een paar kittens lagen te vechten met elkaar. Als ze nu wegging, zou ze alleen maar vragen krijgen en vervelende, pesterige blikken. Toen ze uiteindelijk niemand meer hoorde, stond Skykit op. Ze snorde zacht. Ze liep richting de uitgang van de kraamkamer en liep zo naar buiten. De expeditie kon beginnen! Ze had nu al een paar dagen een beetje naar buiten gekeken en rustig bekeken wat iedereen zoal deed. Ze was erg nieuwsgierig geworden naar hoe het er allemaal bij die grote grotten zou uitzien. Zou er een monster wonen? Een monster die elke kat elke dag moest voeden? Of zouden daar allemaal kittens geboren worden? Of zou daar soms een dikke kat liggen die bevelen opgaf, waaraan andere katten moesten voldoen? Was dat soms een soort slavernij-grot? Skykit's fantasie begon te werken. Toen stond ze op en keek ze weer om zich heen. Ze was ondertussen ergens in het midden gekomen. 'Waar zit je, groot monster?' vroeg Skykit, terwijl ze omhoog keek naar de lucht. 'Zit je daar?' vroeg ze, terwijl ze met haar kopje naar Crookedstar's Den keek. Alleen wist Skykit niet dat daar haar Clanleider zat. Ze liep richting de Den van Crookedstar. 'Ik ben niet bang voor je!' riep Skykit speels naar de Den. Ze sprong heen en weer en toen naar voren... Bam! Pijn overviel haar en Skykit bleef zielig op de grond zitten. Haar oortjes bewogen heen en weer. Ze liet haar klauw naar beneden gaan, die schaapte over een steen. 'Ik geef niet op!' zei ze, terwijl ze haar klauwen tegen de steen liet gaan. Ze legde zich uitgeput neer. De steen deed niks terug. 'Stom ding! Waarom behoor je bij dit gebied als je niet eens kunt vechten?' vroeg Skykit boos, terwijl ze haar klauw boos tegen de steen liet gaan. Die reageerde niet. Ze werd wéér eens genegeerd. Waarom negeerde iedereen haar altijd? Behalve Dapplekit deed nooit iemand mee. Dat rare ding in het bos niet en deze steen ook niet. Sommige dingen lieten zich altijd heel snel kapot maken. Skykit had laatst gevochten met een bruin blad, die met een hoop gekraak op had gegeven. Dan moest ze steeds weer een nieuw slachtoffer zoeken. Daar had ze ondertussen helemaal geen zin meer in. Waarom een nieuw slachtoffer zoeken als ze steeds opgaven? Uitgeput legde Skytkit haar kopje op haar poten. 'Is hier iemand?' riep ze uiteindelijk, terwijl haar oortjes heen en weer bewogen.

Crookedstar liep geergerd naar buiten en zag een jonge kitten rondlopen en rennen. 'Is hier iemand?' riep de kitten. "Ik ja, Skykit. Zou je wat stiller willen zijn. De andere clans zouden je kunnen horen zo hard roep je." Crookedstar verzachte even en zei "Je mag heus wel spelen, maar doe het dan niet zo luidruchtig, er zijn katten die willen rusten als ze wonden hebben. Snap je?" Hij keek naar de kleine kitten en herinnerde zich de vele manen geleden. Hij was toen zelf een kitten en had toen ook altijd luidruchtig geroepen en gespeeld. Hij keek naar de kitten. "Als je wilt vechten met iets doe het dan met mos. Dat beweegt nog als je het slaat." Crookedstar ging richting zijn den maar besloot er buiten te gaan liggen om even te kunnen genieten van de zon. Waarschijnlijk zou hij die avond snel proberen te jagen. Hij genas snel dankzij Seastream. Crookedstar sloot zijn ogen en genoot van de zon. Hij luisterde rustig naar de geluiden in het kamp. Binnenkort zou hij weer een ceremonie moeten houden. Sommige Apprentice´s verdienden echt hun naam nu. Hij keek weer naar de plek waar hij de kitten zo net had gezien. Kittens, de toekomst van de clan, gelukkig waren de rivierclan kittens actief en niet zo slaperig. Dat beloofden als ze goed getraind zouden worden grote warriors te worden. Lang leven de rivierclan. Hij sloot zijn ogen weer even.

(sorry Crookedstar kan nog niet zoveel doen dus daarom die korte post)

Een stem liet Skykit opschrikken. Het zorgde ervoor dat haar oortjes plat tegen haar kopje kwamen, om ervoor te zorgen dat het geluid iets minder werd, wat natuurlijk niet hielp. Skykit keek op naar de kat die haar op haar plaats wees, om vervolgens gehoorzaamd een beetje door haar poten te zakken. Volgens de andere kittens was dit Crookedstar, de leider van dit gebied. Daar moest ze veel respect voor hebben! Anders werd ze geen leerling! Haar oortjes gingen nog platter toen Crookedstar opeens iets zei over mos. Haar oortjes gingen omhoog. 'Echt?' vroeg ze, terwijl ze Crookedstar nieuwsgierig aankeek. Een ander beeld van Crookedstar kwam direct in haar op. Crookedstar was een lieve kater. Tenminste niet zo vervelend als die kater die in de kraamkamer rondliep en haar soms pestte. Hij was ook aanwezig geweest bij Dapplekit. Ze keek opzij naar haar leider, die ondertussen lekker lui op de grond lag. Skykit zakte een beetje door haar poten en sloop voorzichtig achteruit, totdat ze vlakbij Crookedstar was. Toen kwam ze weer in haar normale stand en gaf voorzichtig een likje aan zijn pels, waar het er een beetje rood uitzag. 'Doet dat pijn?' vroeg Skykit, terwijl ze nieuwsgierig met haar neusje richting Crookedstar's wond wees. Skykit legde haar pootje tegen de flank van Crookedstar aan, waar ze geen rood zag. Ze had van een andere kat al begrepen dat dit gebied RivierClan werd genoemd. Maar wat bedoelde Crookedstar met 'andere Clans'? 'Is er dan nog een RivierClan?' was Skykit's volgende vraag, doelend op wat hij daarnet over die Clans gezegd had. Skykit ging zitten en keek aandachtig met overeindstaande oren richting Crookedstar. De zon verwarmde haar pels, waardoor Skykit vol gesnor richting de hemel keek. Blij keek ze weer richting Crookedstar. 'Crookedstar, wie zorgt er eigenlijk voor mij? Ik heb geen mama!' zei Skykit, terwijl ze Crookedstar vragend aankeek. Haar oortjes gingen plat, dan weer recht en vervolgens weer plat. Skykit was een kitten met veel vragen. Ze moest nog groeien. Ze was één maan. Ze vertelde Crookedstar maar niet dat ze zich soms verveelde en dan wel is het gebied een beetje verder verkende. Want dat mocht niet van Moonpaw, de zilvergrijze poes die ze al is was tegengekomen. De grote poes. Moonpaw was groter dan Skykit, misschien toch iets kleiner dan Crookedstar. 'Klopt het dat je naam later verandert? Mag dat dan?' waren de volgende vragen van Skykit, terwijl ze Crookedstar nieuwsgierig aankeek. Tja... Bij Skykit moest je maar eens proberen om niet moe te worden van al die vragen! Maar gelukkig onthield Skykit de antwoorden wel. Dat was dan wel weer goed aan haar karakter. Ze onthield gemakkelijk de antwoorden die katten gaven op al haar vragen. En aangezien ze veel, veel te veel, katten tegenkwam per dag, kon ze heel veel vragen stellen, wat haar dan ook meer hielp!

'Doet dat pijn?' vroeg Skykit toen ze zijn wond aanraakte en Crookedstar hield zijn adem in. "Nee, want het gaat in balans met een goed gevoel." Hij vond het niet erg, het was wel eens leuk om met iemand te praten. 'Is er dan nog een RivierClan?' vroeg Skykit. Crookedstar lachte "Nee, wij zijn de enige Rivierclan, er zijn nog wel andere clans zoals donderclan, schaduwclan en windclan. Ik duidde op hun," lachte Crookedstar. 'Crookedstar, wie zorgt er eigenlijk voor mij? Ik heb geen mama!' zei Skykit, terwijl ze Crookedstar vragend aankeek. Crookedstar keek de kitten aan en begon "Wij zijn één clan, wij zorgen voor elkaar. Wij vechten naast elkaar, jagen met elkaar en leven met ze allen naast elkaar, en zelfs vanuit de Starclan kijken de vroegere krijgers,leiders en katten op ons neer." Hij keek naar Skykit en knikte vriendelijk. 'Klopt het dat je naam later verandert? Mag dat dan?' vroeg ze weer. Crookedstar zuchtte even, "Ja, op je zesde maan word je een apprentice en gaat een warrior je leren te vechten en te jagen. Later als je volleerd ben word je een warrior. Jouw volgende naam word Skypaw, later zal je een warrior naam krijgen die dan word bepaald door mij." Hij keek naar Skykit en sloot zijn ogen even om rustig te genieten van de zon. "Snap je het nu?" vroeg Crookedstar met zijn ogen gesloten.

Nieuwsgierig keek Skykit richting Crookedstar. Ze luisterde aandachtig en knikte af en toe. Maar waarom kwam dan geen enkele moederkat naar haar toe en waarom werd ze dan gepest? Skykit's oren werden slap bij die gedachte. Ze keek naar Crookedstar en luisterde verwonderd. DonderClan, SchaduwClan en WindClan dus? Die namen deden en zeiden haar helemaal niks. Misschien kwamen daar dan ook die geuren vandaan die ze al is geroken had toen ze een expeditie had gedaan. Het rook er sterk en een beetje naar... kraai? Skykit keek richting Crookedstar en knikte toen hij een vraag stelde. 'Maar er komt nooit een kat naar mij toe, tenminste niet zo'n katten die ik bij de andere kittens zie en u zegt dat iedereen elkaar helpt, maar ik word alleen maar gepest door een kat in de kraamkamer!' floepte eruit, terwijl ze Crookedstar verontwaardigd aankeek. Meteen gingen haar oren slap. Ze zou het tegen niemand zeggen! Ze wou niet dat ze meer problemen kreeg met die kat. 'Dat hebt u niet gehoord,' zei ze, terwijl ze beschaamd richting de grond keek en haar hele houding veranderde. Eerst was ze vrolijk en nu voelde zij zich rottig, omdat ze het uiteindelijk toch verteld had tegen Crookedstar dat ze gepest werd door iemand uit de kraamkamer. Beschaamd legde Skykit zich tegen de grond neer en begon te huilen. Haar schouder bewogen mee met de schokkende bewegingen en kleine vochtige druppeltjes vielen op de grond. Skykit's staartje hing slap en haar hele vacht zag er slordig uit. Tja... Skykit's humeur kon redelijk snel veranderen. Ook nu voelde ze zich rottig. En wat al helemaal vernederend was, was dat ze hier zat te huilen in de buurt van Crookedstar, die net haar vrolijkheid had moeten verdragen en nu tegen een huilende kitten aankeek. Skykit begroef haar kopje tegen de grond, zodat alleen haar oren te zien waren en natuurlijk ook haar beigekleurige vacht. Skykit kon haar tong wel afbijten. Ze zou niks tegen niemand zeggen over de kater die haar al vanaf haar eerste weken pestte en nu had ze het toch gezegd. Skykit keek verdrietig op naar Crookedstar. 'Ik wil u niet lastigvallen met mijn problemen,' zei Skykit, terwijl ze languit op haar rug ging liggen en naar de zon keek. Haar tranen werden langzaam droog en Skykit keek weer even vrolijk als daarnet opzij naar Crookedstar. Misschien omdat ze een kitten was en omdat een gevoel nou eenmaal niet lang bij haar aanhield. 'Hebt u al een mooie naam voor mij in gedachten, Crookedstar?' vroeg Skykit met dezelfde nieuwsgierige blik als ze hem daarnet nog gegund had, voordat ze moest huilen. Ook de pijn in haar hart verdween. Dat maakte plaats voor een fijn gevoel. Het gevoel dat haar waarschuwde dat ze kitten was en nog een heel leven voor zich had. Ze keek vrolijk naar Crookedstar. Die Skykit toch!

'Maar er komt nooit een kat naar mij toe, tenminste niet zo'n katten die ik bij de andere kittens zie en u zegt dat iedereen elkaar helpt, maar ik word alleen maar gepest door een kat in de kraamkamer!' zei Skykit, Crookedstar verbaasde zich niet. Kittens pestte en plaagden elkaar soms wel dat was normaal. "ik neem aan dat het komt omdat dat echt de ouders zijn, niemand zou een kitten laten stikken," zei hij terwijl hij de kleine kitten voorzichtig een geruststellend kopje gaf. 'Ik wil u niet lastigvallen met mijn problemen,' zei Skykit, "Iedereen kan naar mij komen, kitten of krijger. En ik heb toch niet zoveel te doen nu ik gewond ben." sprak Crookedstar. 'Hebt u al een mooie naam voor mij in gedachten, Crookedstar?' bombardeerde Skykit naar hem toe. "Ik heb eerlijk gezegd nog geen geheel, het is een zware tijd nu, rogue´s, honden en allemaal van dat soort dingen. Maak je maar geen zorgen je zal een geweldige naam krijgen Skykit." Hij knikte vriendelijk en gaf nog een kopje. Hij keek naar Skykit en lachte even vriendelijk.


(sorry even geen inspi)

Verwonderd keek Skykit opzij. Ja... Het was een goede leider! Dat dacht Skykit al meteen toen ze hem hoorde praten. En zij had nu een gesprek met de leider. Wat een eer! Daar kon die stomme kater in de kraamkamer voor stikken. Crookedstar leek zich niet echt te bekommeren om de kater. Was het dan normaal als iemand je zo hard pestte dat er bloed te zien was? Skykit was namelijk een paar dagen geleden een beetje aan het spelen toen de kater opeens binnenkwam en haar zo hard duwde, dat ze ergens op viel en toen bloedde. Dat vergat Skykit nooit meer. Trouwens, dat was ook de reden waarom ze schrik voor hem had. Ze was bang dat hij terugkwam en haar weer zo hard liet vallen. Een moeder en een vader om haar te helpen en de kitten straf te geven had ze niet en Crookedstar nam het niet serieus genoeg. Skykit zuchtte even en snorde zacht. Het kopje van Crookedstar voelde wel fijn. Het voelde alsof iemand echt om haar gaf. Skykit wandelde naar Crookedstar toe, verlaagde zich, wat eigenlijk niet moeilijk was omdat, zelfs als Crookedstar lag, hij nog steeds een kop boven haar uitstak en drukte haar wang tegen zijn borstkas aan. 'U geeft tenminste om me,' snorde ze, terwijl ze hem een kopje teruggaf en haar kleine flank toen tegen Crookedstar aandrukte. Ze snorde en liet haar staartje helemaal omhoog gaan. Fier dat ze was, keek ze Crookedstar toen aan. Ze ging naast hem liggen en krulde zich op tot een balletje. Ze viel in slaap. Na een paar minuten, Skykit dacht een paar uur, werd ze alweer wakker en keek ze opzij naar Crookedstar. Ze ging zitten en gaf haar langharige in de war zittende vacht een wasbeurt. Ze probeerde op een bijna onbereikbare plaats te komen en viel op de grond. Verwonderd keek ze even naar Crookedstar, toen naar de zon, toen weer naar Crookedstar en stond toen op. 'Stomme achterpoot,' vloekte ze op haar poot, waarna ze die met moeite in de lucht stak en haar kleine kopje ernaar toe boog. Met lange halen waste ze de poot en zette ze die weer neer. Skykit keek opzij naar Crookedstar. Toen ze twee katten voorbij zag komen, keek ze verwonderd. 'Crookedstar, waarom houden die twee elkaars staart vast?' vroeg ze, met haar kin wijzend naar de staarten die in elkaar verstrengeld waren. 'Dadelijk loopt de een links en de ander rechts en dan liggen hun staarten er vanaf!' zei Skykit verschrikt, getroffen door haar eigen fantasie. Ze stond op en liep achter de katten aan. Ze viel op de grond toen ze probeerde te springen. De katten trokken zich niks van haar aan en liepen door. Skykit liep met een lage staart terug naar Crookedstar. 'Sommige katten vallen gewoon niet te begrijpen,' verzuchtte ze, terwijl ze voor zich uit keek.