Things you'll just have to learn [Training, Kittypay&Whalepaw]

Petal was het kamp uit gegaan. En naast een grote boom gaan staan. Het was tijd voor de training van haar twee apprentices. En dit was het afspreekpunt. Zo als het hoorde was de poes iets eerder dan afgesproken. Geen van beiden leek te komen. Nouja het was dan ook nog geen tijd. Zachtjes herhaalde ze de namen nog een keer."Kittypaw, cyperse poes met groene ogen. Whalepaw, ook een cyperse poes met groene ogen, maar een sneeuwwit buikje." Geen van de beschreven katten leken in de buurt te zijn. De spierwitte poes ging zitten en keek op zich heen. Haar plan was goed uitgewerkt. Ze zou ze meenemen naar de Stream en daar gaan beginnen met de basis van zwemmen. Het ondiepe riviertje was daar goed voor, en misschien konden ze vis vangen ook wel oefenen.

Flutpost sorry.

Slaperig opende Whalepaw haar ogen. Ergens in de verte hoorde vaag een stem. ''Kittypaw, cyperse poes met groene ogen. Whalepaw, ook een cyperse poes met groene ogen, maar een sneeuwwit buikje.'' Geschrokken stond Whale op en keek omhoog. Het licht dat door het wolkendek scheen, kwam recht van boven, het was dus al lang middag. Ze had niet kunnen slapen vannacht, dus was ze zo moe dat ze midden in het kamp in slaap moet zijn gevallen. Beschaamt keek Whale om zich heen, en trok daarna een sprintje naar Petelrose. ''Heey, hier ben ik.'' Zei de apprentice vrolijk. Dit was haar eerste training dus ze was een beetje zenuwachtig. ''Wat gaan we doen?''

"Heey, hier ben ik." Zei de apprentice vrolijk."Wat gaan we doen?" Petal keek achter zich en zag de cyperse apprentice staan die ze had beschreven. Aan het wite buikje kon ze zien dat dit Whalepaw moest zijn."Welkom Whalepaw."zei ze vrolijk terug."Ik ben van plan de gaan vissen & misschien wat zwemmen." De poes voor haar leek iet wat zenuwachtig, maar dat was begrijpelijk. Het was natuurlijk aar eerste training, en zij was niet de enige die zenuwachtig was."We gaan straks richting de kleine rivier hier dichtbij." Haar ogen keken even om zich heen."We zullen wel eerst voor Kittypaw moeten wachten." Dus ging Petalrose weer zitten en wachtte ze op haar tweede apprentice.

De geluiden om haar heen hoorde Kittypaw beter en beter en langzaam werd ze wakker. De poes liet haar ogen een paar keer knipperen, om alles helder te zien. Ze strekte haar bruine, langharige poten uit en gaapte. Vandaag zouden Petalrose en Whalepaw met haar trainen. Kittypaw kon niet wachten; en nu was het moment eindelijk daar. Trainen om een warrior te worden. De poes hoopte dat ze alles zou onthouden en goed doen en optijd zou komen. Ze keek even om haar heen, maar voor zover ze kon zien was de apprentices den leeg. Af en toe zag je wat katten liggen te slapen of praten, maar de meeste apprentices waren aan het trainen. De groene ogen van Kittypaw konden Whalepaw niet vinden, dus besloot ze maar te gaan. Maar pas toen ze haar poten buiten de apprentice's den zette, zag ze dat het al redelijk laat was! Ze versnelde haar pas; ze wilde eigenlijks op tijd komen bij haar eerste training! Kittypaw drong haar lijfje door de ingang en zag het bos bedekt met sneeuw. Koud was het in Leafbare. Gelukkig dat Kittypaw's vacht lang was, ze had er dus niet veel last van. Ze sprintte naar de boom waar ze de poezen Whalepaw en Petalrose zou ontmoetten. ''Hoi!'' miauwde ze toen ze aankwam en stopte met rennen. Kittypaw was een beetje teleurgesteld dat ze de laatste was die hier kwam. Het liefst wou ze zo vroeg mogelijk komen om indruk te maken. De apprentice wou laten zien hoe graag ze wou trainen om haar doel, warrior worden, te bereiken. Maar dat ze nogal laat aankwam hield haar natuurlijk niet tegen. ''Sorry, ben ik te laat?'' vroeg ze voor de zekerheid.

Plechtig begroette Petelrose de apprentice. ''Welkom whalepaw, ik ben van plan te gaan vissen en misschien wel te zwemmen.'' Zei de witte poes. Even werd Whalepaw bang, ze was heel slecht in jagen en dan voornamelijk vissen, maar toen ze hoorde dat ze ook gingen zwemmen ontspande ze een beetje. Zwemmen dat kon Whale al wel, en dat vond ze ook, in tegenstelling tot de meeste andere katten, heel erg leuk. Ze was dan ook tamelijk goed voor iemand die het zichzelf had aangeleerd. ''We gaan straks richting de kleine rivier hier dichtbij.'' Vervolgde de mentor. ''We zullen wel even op kittypaw moeten wachten.'' De tabby zag haar mentor om zich heen kijken en zelf deed ze dat ook. In de verte zag ze al iemand aan komen rennen, die dan waarschijnlijk Kittypaw was. ''Hoi'' Begroette Kittypaw. ''Sorry ben ik te laat?'' ''Hoi'' begroette Whalepaw vrolijk terug.

Niet lang daarna zag ze de gestreept bruine poes aankomen rennen. Met haast zo te zien."Hoi!" Ze leek heel enthousiast, maar verbrak de stilte al snel. ''Sorry ben ik te laat?'' Whalepaw reageerde bijna meeteen op Kittypaw met een vrolijke 'hoi'. Petalrose besloot ook maar eens te beginnen met praten."Hallo Kittypaw. Je bent op het randje, maar maakt niet uit hoor." Ze glimlachtte."Nou zullen we maar eens vertrekken?" Zonder veel vragen draaide ze zich om en liep richting de stroom. Het was niet al te ver van het kamp."Whalepaw wist het al maar we gaan naar het kleine stroompje. Daar gaan we oefenen met vis vangen." Of de apprentices naast haar liepen wist ze niet, maar ze liep met een stevige pas.

''Hoi!'' miauwde Whalepaw naar Kittypaw terug als begroetting, en Kittypaw was blij dat Whalepaw niet gemeen of zo tegen haar ging doen. Het is namenlijk een stuk leuker om te trainen met je vrienden, dan met katten die je niet mag. ''Hallo Kittypaw. Je bent op het randje, maar maakt niet uit hoor,'' miauwde Petalrose en glimlachte. De volgende keer zal ik er eerder zijn, dacht Kittypaw. ''Nou zullen we maar eens vertrekken?'' Voor Kittypaw kon vragen waar ze heen gingen, had de poes zich al om gedraait en begon te lopen. De apprentice liep haar achter na en wist dat Whalepaw ook wel zou komen. ''Whalepaw wist het al maar we gaan naar het kleine stroompje. Daar gaan we oefenen met vis vangen,'' vertelde Petalrose. Gelijk voelde Kittypaw geluk door haar heen gaan. Ze herinnerde zich die keer dat ze met een warrior uit het kamp, Petaldawn, ging proberen te vissen! Het lukte haar bijna om er een te vangen, maar de vis ontsnapte jammer genoeg. Ze herinnerde zich ook de hond nog goed, die ze toen had gezien waar zij en Petaldawn nog levend weg van gekomen waren gelukkig. Kittypaw zette de gedachtes van zich af. Ze moest nu focussen op de training. ''Denk je dat de rivier nog bevroren zal zijn, Petalrose?'' vroeg Kittypaw aan haar mentor. Het was een koude leafbare geweest, maar ze wist dat het nu minder begon te worden. De poes volgde de twee katten terwijl ze rustig wachtte op een antwoord.

Nadat de begroetingen waren geweest draaide Petelrose zich om en liep, op de voet gevolgd door kittypaw, het kamp uit. Ook Whalepaw draaide zich om, en met een paar grote passen liep ze al weer vlak achter haar mede apprentice. Plots begon Petelrose te praten. ''Whalepaw wist het al, maar we gaan naar het kleinde stroompje. Daar gaan we oefenen met vis vangen.'' Heel even kwam er weer die walging voor jagen bij Whalepaw op, maar al snel duwde ze die weg. ''Denk je dat de rivier nog bevroren zal zijn, Petelrose?'' Vroeg kittypaw. Heel even had Whalepaw de neiging om te zuchten, Kitty mag misschien aardig zijn, maar heel pienter lijkt ze niet, maar die onderdrukte ze en met een moeilijk gezicht, alsof ze nadacht, legde ze het uit. ''Ik denk het niet, aangezien de sneeuw ook al begint te smelten. Dus waarschijnlijk is het ijs ook wel gesmolten.'' Nee, misschien is niet al het sneeuw gesmolten, maar grotendeels begint dat wel, en ijs smelt nou eenmaal sneller dan sneeuw, dacht ze en ze liep tevreden met haar antwoord door.

''Denk je dat de rivier nog bevroren zal zijn, Petalrose?'' vroeg Kittypaw. het was inderdaad heel koud geweest dit jaar. En toen Petal haar mond open wou trekken begon Whalepaw met praten.''Ik denk het niet, aangezien de sneeuw ook al begint te smelten. Dus waarschijnlijk is het ijs ook wel gesmolten.'' De witte poes liep tussen de twee jonge poezen in te luisteren. En trok ten slotte haar eigen mond ook open."Waarschijnlijk zal er een klein laagje ijs liggen. En zelfs al zij het dik zijn, ook dan moet je weten hoe je vis vangt." Petalrose had niet opzij gekeken. Ze bleef kijken naar het pad voor zich."Met dit weer weet je nooit zeker of er nog ijs ligt." Beiden leken ze niet al te zenuwachtig, maar naar elkaar waren ze ook niet bepaald open geweest. Nou ja het zou wel liggen aan dat ze elkaar niet lang kenden. En ze legde de gedachte opzij.
Na een korte tijd lopen kwam het stroompje achter een boot vandaan. Net zoals haar voorspelling lag er een klein laagje ijs. Makkelijk te breken met gewicht, die deze twee niet echt leken te hebben. Ze glimlachte om haar eigen grap en nam het woord."We zijn er." het water was 5 meter van hun af en je zag hoe dun het ijs was. De sneeuw was al bijna helemaal weg, soms zag je nog een hoopje liggen. Aan de overkant zag ze een perfect plekje voor het oefenen. Een boom die over het water lag kon ze over ene groot deel van de stroom helpen. Hier was het stroompje best dik niet diep want je zag de bodem, maar in het water was niet de beste optie met deze kou."Aan de overkant zie ik een goed plekje. We gaan niet door het water, dat is te koud met dit weer. Die boomstam zou goed moeten zijn." Met een sukkeldrafje ging ze er heen en sprong op te boom. De boom was niet dik, maar je zou er zelfs als apprentice of zelfs kitten overheen moeten komen. Aan het eind van de stam aangekomen keek ze naar de overkant. Een anderhalve meter sprong, was te doen. Even keek ze achterom."Lukt het riep ze achterom." Ze achteraan in het rijtje van drie staan."Spring maar naar de overkant. Als je het eng vind kom ik helpen ja? Niet bang zijn om hulp te vragen." Wie van de twee eerst durfde wist ze niet, maar ook voor Petal was het een pittige sprong. Maar er kan niks gebeuren en al zouden ze op het ijs liggen, dan zou zij er binnen twee seconden bij zijn in het ondiepe water. Toch weet ze dat zijzelf het wel zou kunnen doen."Kijk om je heen, en als het fout gaat gebeurd er niks ja? Ik kom je achteraan." Of iemand bang was wist ze nog niet. Maar geruststellende woorden konden nooit kwaad.

Inplaats van het antwoord van Petalrose te krijgen, gaf Whalepaw antwoord. Dat vond ze niet zo erg, want zo hadden ze tenminste een gesprek. ''Ik denk het niet, aangezien de sneeuw ook al begint te smelten. Dus waarschijnlijk is het ijs ook al gesmolten.'' Kittypaw dacht na over het antwoord, maar voor Kittypaw kon zeggen dat ze waarschijnlijk gelijk had, begon Petalrose te praten. ''Waarschijnlijk zal er een klein laagje ijs liggen. En zelfs al zij het dik zijn, ook dan moet je weten hoe je vis vangt. Met dit weer weet je nooit zeker of er nog ijs ligt.'' De bruine apprentice knikte, ze had haar antwoorden nu duidelijk genoeg. Het stroompje waar ze heen gingen was niet al te ver weg, want na een korte tijd kwamen de drie aan. Er lag inderdaad ijs op het water, maar niet al te dik. Waarschijnlijk was het te breken, maar het was iniedergeval niet zo dik als eerst. ''Aan de overkant zie ik een goed plekje,'' miauwde Petalrose. Kittypaw volgde haar blik en zag een boomstam, niet al te dik maar ook niet al te dun die een soort halve brug vormde naar de overkant. 'We gaan niet door het water, dat is te koud met dit weer. Die boomstam zou goed moeten zijn.'' Petalrose liep wat vlugger naar de boomstam, dus ook Kitty versnelde haar pas om haar bij te houden. Haar mentor sprong als eerste op de boom en ging makkelijk naar de overkant, dus ook Kittypaw begon haar voorpoten en klauwen in de stam te zetten. Ze hoopte maar dat hij niet ging draaien of glijden, maar aangezien het niet had geregend was het nog best te doen. ''Lukt het?'' riep Petalrose. De apprentice knikte en zette ook haar achterpoten in de stam en al snel stond ze er goed op, ook al zou ze ieder moment kunnen vallen bij een verkeerde stap. ''Spring maar naar de overkant. Als je het eng vind kom ik je helpen ja? Niet bang zijn om hulp te vragen,'' miauwde Petal. Kittypaw knikte en probeerde zo ver mogelijk aan het randje van de boom te staan zodat de sprong minder ver werd. Het was best eng, want geen kat heeft zin om in de koude stroom te vallen. Toch probeerde ze dapper te springen. Ze zette haar poten klaar voor de sprong, zette af en één korte seconde kon ze zich nergens aan vast grijpen. Al snel raakte haar voorpoten de grond van de overkant en haar achterpoten ook. Het is gelukt dacht ze. Gelukkig viel ze niet in het water. Was het Whalepaw ook gelukt? Kittypaw keek achterom of Whalepaw en Petalrose ook al gesprongen waren.

Nadat Whalepaw antwoord had gegeven op kittypaws vraag, gaf ook Petelrose antwoord. ''Waarschijnlijk zal er een klein laagje ijs liggen. En zelfs al zij het dik zijn, ook dan moet je weten hoe je vis vangt." Natuurlijk, een mentor antwoord, dacht Whalepaw en ze grinnikte zacht. Maar toen realiseerde ze dat als er ijs zou liggen, ze niet zouden gaan zwemmen. Heel even werd de tabby chagrijnig, het enige wat ze kon zouden ze natuurlijk niet doen. Maar als snel bedacht ze zich dat er nog genoeg kansen waren en ze niet zo moest mopperen. niet veel later kwamen ze aan bij een klein stroompje met, helaas, inderdaad een klein laagje ijs. ''We zijn er.''Riep petelrose. Even bekeek Whalepaw het stroompje goed, en verderop zag ze een aardig dunne boomstam liggen. Ook was het de mentor opgevallen, want die begon te praten: "Aan de overkant zie ik een goed plekje. We gaan niet door het water, dat is te koud met dit weer. Die boomstam zou goed moeten zijn." snel liepen de drie naar de boomstam, en Petelrose sprong soepel naar de overkant. ''Lukt het?'' riep Petlerose weer, maar de apprentices bleven stil. Al snel sprong Kittypaw als eerste op de stam, maar ze leek nogal te twijfelen. ''Spring maar naar de overkant. Als je het eng vind kom ik je helpen ja? Niet bang zijn om hulp te vragen.'' Probeerde petelrose aan te moedigen., en al snel stond Kitty aan de overkant. Nu was het Whale's beurt. Soepel sprong ze de stam op, en zonder een aarzeling te laten zien, ondanks dat ze die wel voelde, sprong ze er weer af aan de overkant. Bang om in het water te vallen was ze zeker niet, maar voor de kou was ze dat wel. Trots dat het allemaal zo soepel ging, en dat het was gelukt haalde ze opgelucht adem. De trots liet ze welliswaar niet zien, maar ze voelde hem wel door haar heen stromen. Een beetje stom vond ze, want zo'n prestatie was het nou ook weer niet, maar heel erg vond ze het niet. Even keek ze haar mentor aan. ''Is hier veel vis te vangen?''

Ook Whalepaw kwam aan de overkant van het riviertje. Alles ging tot nu toe erg goed, vond Kittypaw. Maar de training was nog maar net begonnen, er kon nog van alles mis gaan. Kitty probeerde daar niet aan te denken, en wachtte tot Petalrose ook naar de overkant kwam. ''Is hier veel vis te vangen?'' vroeg Whalepaw. ''Ik hoop het,'' antwoordde Kittypaw. De Clan zou vis goed kunnen gebruiken, en zelf hield Kittypaw ook veel van vis. Veel prooi was er deze leafbare niet, en door de kou bevriest de rivier en konden de katten niet vissen. Een koude wind ging door de lange bruine vacht van de apprentice. Gelukkig zou leafbare al weer snel voorbij zijn.

- Flutpost, sorry ben een beetje inspiloos.. -

Allebei de poesjes sprongen soepel naar de overkant. En Petal volgde."Is hier veel vis te vangen?" vroeg Whalepaw. Kasumi glimlachtte, en Kittypaw reageerde gelijk.''Ik hoop het,'' Dat hopen was inderdaad slim van haar. Want het was ene heel streng bladkaal geweest. Vis zou misschien wel lukken, maar wat moeizaam."Slim van je Kittypaw." Ze ging zitten op de plek die ze eerder had aangewezen. En keek haar aan."De bladkaal heeft de vissen in een strenge winterslaap gehouden, zelfs nu. En als ze niet sliepen zijn ze waarschijnlijk doodgevroren." Petal keek de poesjes niet aan, omdat ze bang was op teleurstelling. Maar ze maakte ze blij met een maar."Maar...Er zijn vissen wakker geworden. En die moeten wij zien te vangen." Het was een moeilijke eerste klus. Petal zou zelf al wat moeite hebben. Maar geduld had je hier vooral voor nodig."Kom eerst de eerste stap." Ze koos een ondiep stukje water uit, waar ze goed kan gaan zitten en naar het water kijken tegelijkertijd."Kies een plek waar je makkelijk toe kan slaan en naar het water kan kijken." De witte poes zette haar poten zachtjes op het ijs en leunde er niet op. Wat ruw beukte ze er twee keer zou hard ze kon op en het ijs brak of. Met haar poot duwde ze het stuk onder de rest van het ijs, en creëerde zo een gat in het ijs die aan de rand van het water zat."Probeer het eens""

Bijna meteen na haar vraag antwoorde Kittypaw. ''Ik hoop het.'' Zei die. Whalepaw knikte, zij hoopte het ook. Ook Petalrose was het met Kitty eens. ''Slim van je Kittypaw.'' Zei de mentor, en daarna nog een reeks van informatie waar Whalepaw niet echt naar luisterde. Een beetje afwezig keek ze naar het ijs. Op het eerste gezicht zag ze niet echt vissen, maar misschien kwam dat ook wel door het ijs. Plots liep Petalrose naar het ijs toe. Snel keek Whalepaw weer geïnteresseerd. Petal en beukte daarna twee keer op het ijs, en schoof het daarna onder het andere ijs. ''Probeer het eens.'' Zei ze. Een beetje onzeker keek de tabby naar het gat. De weinige vissen die er waren, waren geschrokken weg gezwommen, maar kwamen nu weer voorzichtig tevoorschijn. Even keek ze Kittypaw aan. Zou zij het al kunnen? Langzaam liep Whale naar het ijs en keek er doorheen. De vissen waren nu echt weer tevoorschijn gekomen, maar zouden natuurlijk weer weg zwemmen zodra ze het ijs hoorde kraken. Toch moest ze het doen en ze zette een poot, net als haar mentor, even op het ijs om het te testen. Daarna probeerde ze er doorheen te beuken. Haar poot kwam twee keer hard op het ijs terecht, en het begon al te kraken. Met een derde beuk brak het ijs eindelijk, en ze schoof het ijs ook weer onder het andere ijs. Daarna keek ze naar het lege water. De vissen waren er alweer vandoor, maar die zouden hopelijk wel weer terug komen. Daarna keek ze naar haar mentor, wachtend op verdere instructies.

P E T A L R O S E
Al snel begon Whalepaw met het breken van het ijs. Het ging helemaal perfect. Ze leek niet helemaal zeker te zijn van haar acties."Niet zo verlegen! Het ging super."zei ze tegen Whalepaw. En ze had helemaal gelijk. Ze bleef niet wachten op Kittypaw omdat ze misschien haar eigen tempo had. Petal liep weer naar haar gat in het ijs."Nu gaat het alleen maar om wachten en snel toeslaan." Haar hoofd bracht ze boven het ondiepe water. En ze keek naar beneden. Er leek niks te zitten tot ze kleine bewegingen zag. De visjes waren allemaal 5 cm niet langer wel kleiner. Maar gelukkig niet heel snel. Opzij kijken deed ze niet. Stil zonder enige beweging. En toen een visje dichterbij de oppervlakte kwam keek ze hem aan. Het zwom onder wat hij dacht ijs. Uit het niets haalde Petalrose uit, het kleine visje was door de klap gelijk dood en vloog zeker 2 meter de kant op. Ze liep erachter aan."Kan groter, maar veel groter dan dit zul je niet vinden."

-Geen zin om van acc te veranderen.-

Kittypaw staarde naar het ijs. Het was gelukkig niet heel dik, maar ze twijfelde of ze het kon breken. Petalrose deed dit bijna zonder moeite. ’’Probeer het eens,’’ miauwde ze. Whalepaw ging als eerste en brak het, en daarna was het Kittypaw’s beurt. Het bruine poesje ging dichterbij het ijs staan en keek er door heen. Er zwommen een paar kleine visjes, sommige echt heel klein, maar eten was eten. Ze zette voorzichtig een poot op het koude ijs. Daarna beukte ze er tegenaan en ze zag een paar scheurtjes. Ze beukte nog een keer, maar dit keer zo hard dat haar hele poot er door heen zakte tot haar schouder. ’’Ah!’’ miauwde ze als reactie. Het water was ijskoud en Kittypaw haalde haar poot er snel weer uit. ’’Oef, dat is echt koud!’’ Ze begon haar poot snel te likken en haar tong warmde haar poot al snel weer op. Het ijs was gelukkig wel gebroken dus ze zou kunnen gaan vissen. ’’Nu gaat het alleen maar om wachten en snel toeslaan,’’ vertelde Petalrose. Naast haar zag Kittypaw Whalepaw ook wachten tot er een vis naar boven kwam zwemmen. Kitty richtte haar ogen op het water en wachtte tot er een vis langs kwam. Toch keek ze even op zij toen Petalrose een vis uit het water haalde. ’’Kan groter, maar veel groter dan dit zul je niet vinden,’’ miauwde ze. Kittypaw haar groene ogen gingen weer naar het water. Ongeveer dertig seconden later zag ze iets bewegen. Een klein visje zwom snel door het water. Kittypaw reageerde gelijk en probeerde het te pakken. Het glibberige beestje glipte bijna weg van haar poot maar gelukkig kon ze het nog net een klein stukje de kant op scheppen. De vis leefde nog en spartelde op de kant, dus Kittypaw probeerde het snel te doden met haar klauwen, zodat het niet terug het water in zou springen. Gelukkig ging dit goed en lag de vis doodstil op het gras. ’’Gelukt! Hij was wel bijna ontsnapt,’’ miauwde ze.