Help! I'm drowning!

Zonnestralen verlichtte het kamp. Ja, het was licht en zonnig, maar er waren meer wolken dan dat je blauwe, heldere lucht zien kon. Ze vroeg zich wel eens af of de wolken wel niet gewoon blauw waren, in plaats van andersom. Het getjilp van vogles vulde de lucht ook. Nou en of dat het een prachtige dag was. Misschien wel één van de mooiste dagen die ze had mee gemaakt, al was het nog steeds klam en koud.
Haar blauwe oogjes waren gericht op alles buiten de nursery, al kostte het haar wat moeite gezien haar ogen iets minder gevorderd waren dan die van andere katten. Verschillende katten maakten zich klaar voor patrouilles, patrouilles georganiseerd door Innerghost, de clan deputy. Zij wou ook, maar al te graag. Jagen, met klauwen vol prooi terug komen in het kamp. Zijn kon het vast beter dan alle andere warriors, gezien zij niet met meer dan twee broodmagere stukken prooi terug kwamen. Was het echt omdat prooi schaars was? Nee, zo hoorde toch duidelijk het getjilp van vogeltjes. Die vogeltjes zouden best in de magen van de katten hier passen.
Observerend bleef ze toe kijken, nu ze wat langer aan het staren was, kostte het kijken haar veel minder inspanning en moeite. Apprentices zaten bij de apprentices den. Ze waren vechttechnieken aan het showen. Kijken welke beter waren, en het op elkaar uit oefenen. Opdat moment kwam een warrior op ze afgelopen, haar ogen moesten opnieuw wennen aan het nieuwe beeld in haar zichtveld, maar dat was van korte duur. "Jullie zijn goed bezig, kom maar mee, dan gaan we buiten verder trainen, er valt nog een hoop te verbeteren," hoorde ze de warrior zeggen. Vast de mentor van één van de apprentices. Zij wou ook, en dat maar al te graag. Ja, als zij vechten zou, zou iedereen voor haar vrezen. Haar warrior naam zou dan uiteindelijk Roughstrike, Roughclaw, of Roughfighter worden. Ze zou vernoemd worden naar haar krachtige vechtkunsten, vernoemd worden naar alleen al de katten die ze verslagen had als apprentice. Ja, de beste warrior ging ze worden.
Verlangend trappelde ze ongeduldig met haar pootjes op de rand van de nursery. Jagen en vechten! Misschien werd het tijd om te laten zien dat ze het kon. Drie maanden was ze toch al, dus om vast te oefenen dat ze jagen kon voor ze apprentice werd? Dat zou gaan kwaad kunnen. Tevens was het dan honderd procent dat zíj de beste van heel de clan worden ging. Oké, om maar te beginnen met; de beste van de apprentices. Langzaam kwam ze de nursery uit, haar blauwe ogen over haar omgeving heen glijdend. Ondanks dat haar zicht wazig was als ze telkens naar andere dingen keek, kon ze wel inschatten of er anderen in de buurt waren, en natuurlijk hielpen haar andere zintuigen ook daar bij. Haar den genoten waren aan het spelen, verlangend om mee te doen staarde ze er naar, al haar zintuigen daar op gericht. Nee! Jij gaat iets veel beters doen! Moedigde ze zich zelf aan. Één van de kittens keek op, en fronste. Roughkit trok zich er niks van aan, en deed als of ze aan het jagen was om een denkbeeldige muis. Dit was haar techniek om zo dichter bij het kampuitgang te komen. Niemand zou het raar vinden dat ze over de hele open plek heen stuiterde. Ze was tenslotte een onschuldige kitten, spelend met iets dat niemand, behalve zij met haar rijke fantasie, zien kon. Even werd ze letterlijk mee getrokken met haar rijke fantasie. Ze zag het muisje voor zich, dat was veel makkelijker om te zien, omdat het nep was. Ze sprong er achter aan, maar toen hoorde ze het aankomen van een patrouille. Oh ja! Ze keek op en snoof de lucht op, en al snel hoorde ze hun pootstappen als maar dichter bij komen. Ze zette een onschuldige grijns op toen ze het kamp binnen kwamen. De warriors gaven weinig aandacht aan haar. Ze was tenslotte een onschuldige kitten, spelend met haar eigen fantasie.
Mooi, ze waren weg bij het kampuitgang. De kust was veilig, want iedereen was afgeleid en wou luisteren naar de verhalen van de teruggekeerde patrouille. Ze vertelden iets over een vos, of iets dergelijks. Dat kon haar nu niets schelen, al zou ze normaal gesproken van een afstandje met liefde mee geluisterd hebben.

Ze aarzelde geen moment en rende het kamp uit. Buiten het kampuitgang schoot ze in een bocht naar rechts, zodat ze van het pad afdwaalde en niemand haar tegen komen zou. Gespannen liep ze door. Geritsel van links maakte haar alert, en geschrokken sprong ze opzij. Een spitsmuis stoof er vandoor. Fijn, als het nu al zo ging, hoe ging ze dan de beste jager van het hele woud worden... De beste jager van alleen al de apprentices? Gefrustreerd sloeg ze tegen een takje aan, die door de lucht heen stoof, zo tegen een boom aan. Ze vernauwde haar ogen, snoof de lucht op, en probeerde alle geluidjes te horen die ze horen kan. Dit hoorde bij jagen, had ze geleerd. Geduld had ze er enkel niet voor. Ze liep door.
Nu was ze al een stukje verder weg, maar aan thuis, of de weg terug denken deed ze niet. Prooi lucht vulde haar neus gaten, en meteen werd ze helemaal alert. Enthousiast zwaaide haar staart heen en weer, terwijl ze haar pootjes in de grond kneedde. Waar herkende ze deze lucht van..? Ze had de doodde geur wel eens geroken van deze prooi. Maar... waarschijnlijk was deze geur afkomstig van één van de prooien bijna net zo groot als zij was. Rat. Haar haartjes kwamen overeind, en haar staartje zwaaide wild heen en weer. Na even diep adem gehaald te hebben, besloot ze dat ze dit wel kon. Warrior en apprentices kunnen dit... dus waarom ik niet? Het was een geheel onrealistische gedachte. Maar ze wou dit. Ze wou geloven dat ze dit kon. Ze probeerde zich zo groot mogelijk te maken en bleef waar ze was, de rat kwam namelijk haar kant al op. Eerst kwam een spitse neus in beeld, vervolgens de kop met felle, gemene, kraal oogjes, en vervolgens het lichaam. De rat was net zo groot als zij was, en waarschijnlijk afkomstig van de Carrionplace.
De rat viel haar aan. Een luide angstkreet verliet haar bek, en meteen begon ze te rennen. De rat kwam achter haar aan, maar omdat de kitten nog kleiner was, wist ze wel makkelijk te ontkomen. Al was ze nog niet van de rat af. Die klom namelijk moeiteloos overal over heen. Ze maakte een scherpe bocht, en wrong zich zelf een in een gat, waar ze helemaal in kroop. De rat snoof, en begon te graven. Oh, hoe ging ze hier toch eens vanaf komen! Geluid van andere pootstappen vulde haar oren. Dat was de jacht patrouille die ze deze dag nog had zien weg gaan. Ze werd gevuld met enthousiasme en het gevoel van angst verdween als sneeuw voor de zon. De patrouille raasde langs de boom heen, waar zij onder zat, en ging achter de rat aan. Ze wou zich laten zien, maar besefte in eens dat ze zo nog wel eens in de problemen kon komen. Toen het geluid van de pootstappen verdwenen waren in de verte, wurmde ze zich uit het holletje. Ze keek om zich heen, en besefte in eens dat ze de weg terug ook niet meer wist. En dat allemaal omdat ze wou bewijzen wat voor fantastische jager ze was. Haar enthousiaste, avontuurlijke stemming werd toch wel weer wat minder. En zich zelf herpakken lukte nu ook even niet.
Staartje over de grond heen slepend was ze weer in beweging gekomen. Zo liep ze door. Ze was intussen alweer de hele dag uit het kamp. De angst die ze had gevoeld bij de rat was weer aanwezig. Ze wou niet weer zo'n beest tegen komen. Ze waren toch een stuk anders wanneer ze leefden, dan wanneer ze dood op de prooistapel lagen. Ze voelde zich niet alleen angstig, ook zwaar teleurgesteld in zich zelf. Ze had zich laten verjagen door een dom stuk prooi! Frog-brain! Haar blauwe ogen vonden de lucht, ze staarde even, zodat ze alles zo goed als mogelijk onderscheiden kon. De lucht was donker grijs geworden, en wat er aan het begin van deze dag aan zon was geweest, was nu ook niet meer aanwezig. Tevens was het een stuk kouder geworden, en vond ze het lang niet zo leuk meer. De volgende keer als ze zou iets ging doen zou ze één van haar zusjes mee nemen. Hailkit? Nee, zij was te saai. Aurorakit? Zij was te luidruchtig voor dit soort serieuze taken. Dan bleef Slatekit over. Zij was angstig, maar ze wist ook dat Slatekit zich over angsten heen kon zetten. Ja, zij was geschikt. Wanneer dit voorbij was... Ze was er in eens niet meer zo zeker van of dit überhaupt wel voorbij zou gaan. Zacht gejammer verliet haar bekje, terwijl ze door liep. En dat gejammer veranderde in gesnik.
Nee, nee, nee! Weerklonk er in haar kopje. "Kom op... ik ben een Shadowclan kat... ik ben moedig en angstloos!" Moedigde ze zich zelf luidkeels aan. Ze wou niet als een wanhopige kitten door het woud heen lopen, bang voor een stuk prooi dat groter is dan zij zelf. Maar eng was het wel. Ze stopte met lopen en sloot haar ogen om zich weer geheel bewust te worden van haar omgeving. Ze had zich zo danig mee laten slepen dat ze haar bewust zijn over waar ze zich nou precies bevond vergeten was. Ze werd zich bewust van stromend water. Misschien als ze daar heen ging, kon ze een waterrat vangen. Die was kleiner, en als de dan toch nog wat had weten te vangen, zou ze niet boos ontvangen worden in het kamp. Als ze al wist hoe ze terug moest komen. Ze wist namelijk echt niet wat ze doen moest.
Ze versnelde haar pasje, en ging op het water af. Ze was dan behoorlijk moe, ze had zich toch weten te herpakken en over haar vermoeidheid, angst, en een beetje verdriet heen weten te zetten. Het water kwam in haar zichtveld, al duurde het even voor ze kon zien hoe mooi het eigenlijk was. Allemaal dode bladeren, lagen er om heen, met daar door heen hier en daar stukjes groen. In het water zaten allemaal stenen, en ook om het water heen. Ze had de elders hier over gehoord. Wacht... dan was dit Little Creek! De elders hadden verteld dat het niet zo ver was van het kamp, maar gezien het nu al een stuk later was, en ze intussen al een hele middag weg moest zijn geweest... dan moest het toch best wel ver zijn... toch? Het maakte niet uit. Voor zicht stapte ze er op af. als ik nou iets dichter bij het water kom... dan kan ik misschien en waterrat vinden! Ze probeerde zich zelf enthousiast te maken, enkel was dat tevergeefs. Ze was moe, had het koud, en stond te trillen op haar pootjes. Langzaam kwam ze nog wat dichter bij het water, haar oogjes van links naar rechts laten glijden, en haar oortjes heen en weer wiebelend. Haar staartje zwaaide klunzig heen en weer, waardoor het lastig was evenwicht te bewaren. Ja, daar!
Ze gleed uit. Het waterratje piepte luid en ging er vandoor. Ze zag nog maar net het staartje verdwijnen. Het water ving haar lichaampje op, en ze slaakte een hoge jammerklacht. Ze werd omhuld door het koude water, en trappelde wanhopig met haar pootjes. Ze wist boven water te blijven, want zo diep was Little Creek niet. Tenminste, niet voor een apprentice, of een warrior. Voor haar wel, ze kon net haar kopje boven water houden. En dan stond ze enkel met haar achterpootjes op de bodem. Ze trappelde wild om zich heen, tot haar rechter achterpoot vast kwam te zitten. Nog een hoge jammerklacht verliet haar bekje. Maar dit keer bleef het, angstig gepiep en gesnikt vulde haar omgeving, terwijl ze zich zelf wanhopig los probeerde te trekken. Het deed zo'n pijn. "Mama! Mama!" Piepte ze angstig, steeds als maar vermoeider raken. Ze was bang, ze was in paniek, ze was moe... Ze wou hier zo graag weg.

OOC: Woah! Ik heb echt mijn best gedaan aan deze post! 2038 woorden!
Graag eerst even vragen voor je hier op post ^^

Nog een golf van water schoot over haar kop heen, waar door haar bekje zich vulde met het water. Voor de komende moons zou ze zeker geen dorst meer hebben. Zwakjes probeerde ze haar kopje nog in de lucht te houden, elk beetje zuurstof dat ze pakken kon inademen. Maar het werd vermoeiend, en ze stond op het punt het op te geven. Nee! Ik wil warrior worden, en uiteindelijk deputy, en daarna zelfs leader. Roughstar klinkt veel te goed! Zo probeerde ze zich telkens moed in te spreken wanneer ze voelde dat ze het niet meer aan kon. Wanneer ze merkte dat ze aan het opgeven was. Ze wou niet opgeven. Ze wou de beste apprentice, en uiteindelijk de beste warrior worden van het woud. Dan zou de volgende Shadowclan leader haar tot deputy benoemen, en wanneer die leader, misschien Shrewstar, en anders Innerghost, die dan de naam Innerstar draagt, dood is zou zij de rang van leader over nemen. Maar als ze nu al dood ging, zou misschien Hailkit haar plek in nemen, en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Vele golven volgden, en sloegen over haar kopje heen. Nee, al die dromen zouden niet uitkomen, en de kitten ging volledig kopje onder. Op dat moment werd ze uit het water getrokken, en voelde ze hoe haar pootje een nare beweging maakte, echt reageren lukte niet. De tong van haar moeder schraapte over haar koude, natte lijfje. Dood was ze niet, echt aanwezig was ze ook niet. Misschien voelde ze voor een overbezorgde Queen wel dood aan. Ze ademde wel, maar dat waren, kleine, nauwelijks merkbare ademhalingen. De woorden die Fawnstep uitsprak hoorde ze wel, maar ze reageerde er niet op. Dat kon ze niet.

Een zwarte schim had hem bijna omvergelopen, welke Warrior zou nou zo gehaast het kamp uitglippen? De kater haalde zijn schouders op en trippelde het kamp in, met een eekhoorn tussen zijn kaken geklemd en plaatste deze op de prooistapel. Om zich heen hoorde hij wat gemompel en nieuwsgierig draaide hij zijn oortjes naar het geroezemoes. Wat was er gebeurd? Een roddeltante was hij niet, maar zo nu en dan een nieuwtje oppakken vond hij niet zo erg. Maar toen hij eenmaal een naam hoorde vallen, van een bepaalde Queen die hij wel kende, lagen zijn oren binnen een mum van tijd in zijn nek. Alweer? Alweer had ze het geflikt?

De woede in zijn lijf versnelde zijn pas en het verse geurspoor van Fawnstep hielp hem enorm. Het geluid van water wekte zijn aandacht en al snel zag hij een hoop zwarte vacht. De grom werd niet eens verzacht, hij negeerde de aanwezigheid van een doordrenkte Roughkit en glipte voor het zicht van Fawnstep. Woede fonkelde in zijn blauwe ogen en hij boorde zijn nagels woest in de aarde. "Wat ben jij wel niet voor een moeder?!" Snauwde hij, zijn stem diep gebrand met irritatie en drift. "Dit is al de tweede keer dat jij onze kittens weg laat lopen! Wat was je aan het doen? Plaatste je weer eens je eigen benodigdheden voor dit nest?!" Hij tolereerde geen tegenspraak en vervolgde zichzelf snel weer. "Ik wil een andere Queen die voor deze kittens zorgt. We zijn er straks een kwijt door jou en dat wil ik voorkomen. Ik wil dat je je rang als Queen nu opgeeft." Hij klemde zijn kaken opelkaar en spande zijn spieren.

Met een geeuw en een stel vermoeide ogen was Nightspark dan uiteindelijk toch maar uit zijn nest gekropen. De nachtmerries waren weer terug gekomen en de zwarte kater sliep nog slechter dan voorheen, bang dat hij de rest van de Warrior Den zou wakker gaan schreeuwen. Een huivering trok over zijn rug heen toen een iets wat kille windvlaag het leuk vond om onder zijn vacht te glippen. Zijn blauwe ogen stonden vermoeid en waren iets wat glazig, maar zijn humeur klaarde iets op toen hij het weer zag buiten. Het was misschien niet zonnig, maar het was warmer dan de afgelopen paar dagen en daar was hij al blij mee. Een flauwe glimlach kwam op zijn gezicht, terwijl hij in de richting van de uitgang van het kamp wandelde. Misschien zou hij wakkerder worden van een stevige wandeling en misschien een goede jacht.

Zijn concentratie werd gebroken door een bekende geur en een nog bekendere stem, die niet bepaald ... lief klonk. "(...) jij onze kittens weg laat lopen! Wat was je aan het doen? Plaatste je weer eens je eigen benodigdheden voor dit nest?!" Nightspark's oren doken in zijn nek. Dat was Ashdrizzle die hij zo over de rooien hoorde gaan, en aangezien het over 'onze kittens' had, moest Fawnstep bij hem zijn. Wat was er gebeurd?
Terwijl de zwarte kater dichterbij kwam, kon hij de rest van het verhaal makkelijk horen. "Ik wil een andere Queen die voor deze kittens zorgt. We zijn er straks een kwijt door jou en dat wil ik voorkomen. Ik wil dat je je rang als Queen nu opgeeft." Niet veel later kreeg hij de twee katten in het zicht en na goed te hebben gekeken, merkte hij ook een kitten op, weggedoken bij Fawnstep. Hij gunde de Queen een snelle blik en waagde het toen om naar de kater toe te lopen. "Ashdrizzle!" miauwde hij, strenger dan de bedoeling was. "Het hele woud kan je horen, wat is hier aan de hand?" probeerde hij daarna een verklaring uit de kater te trekken. Zijn blauwe ogen schoten van de kater naar de Queen en haar kitten en hij slikte moeizaam, het kleintje zag er niet bepaald ... levendig uit. "Fawnstep," begon hij rustig. "Je kitten, Roughkit toch? Hou d'r warm, ze ziet er niet bepaald ... levendig uit," ja, hij legde direct de vinger op de pijnlijke plek, maar dit was de enige manier om het bij de twee ouders door te laten dringen, tenminste, daar leek het op.

De sussende stem van haar moeder klonk in haar oren, en kalmeerde haar wat, al was niet echt aan haar uiterlijk te merken dat ze zich nog net zo angstig en paniekerig voelde als in het water. Ze had het koud, en deze nare newleaf hielp daar niet bij. Straks werd ze nog ziek! Haar hartje klopte wel, en wat zich om haar heen afspeelde kon ze wel horen, maar daar bleef het bij. "Wat ben jij wel niet voor een moeder?!" Dat was papa die er bij was gekomen. Hij klonk boos, heel boos. Zo boos had ze haar vader nog nooit gehoord, maar ze luisterde maar half naar zijn woorden. behalve zijn laatste reeks woorden, die hoorde ze maar al te goed, en beangstigden haar. "Ik wil een andere Queen die voor deze kittens zorgt. We zijn er straks een kwijt door jou en dat wil ik voorkomen. Ik wil dat je je rang als Queen nu opgeeft." Wat? Nee, ze wou niet dat ze een andere mama kreeg. Ze had maar één mama, en dat was goed. Fawnstep was een super mama... ze had haar toch gered? Dat was goed...
Gelukkig bleven haar ouders niet alleen samen, en kwam één van de warriors, toevallig de oom van haar den genootjes er bij. Nightsprak was zijn naam, als ze het goed had. De zwarte kater probeerde beide volwassen katten in de rust te houden. "Ik ging wat drinken, já, ik was even het kamp uit en een andere Queen zou even op hen passen. Want ik ben ook maar een kat en moet drinken om melk te produceren, maar als het aan jou lag zou ik blijkbaar moeten opdrogen in de nursery!" De woorden spuwden uit de bek van de Queen, gevolgd door nog een reeks aan kwade woorden. "Toen ik terug kwam bleek de Queen dus in slaap te zijn gevallen, en Roughkit was er tussenuit gepiept. Ik ga mijn rang als Queen niet afstaan Ashdrizzle, laat het tot je botte hersens doordringen dat ik er alles aan doe om ze veilig te houden!" De boze woorden, de luide tonen, de hele sfeer maakte haar nog vermoeider, maar in slaapvallen was nu niet iets wat ze doen moest. In slaap vallen was het zelfde als opgeven. Naar Starclan gaan... En dat wou ze niet. Ze wou leader worden. Haar ademhaling vertraagde daar in tegen ook, en haar hartje begon ook zwakker te pompen, maar ze was er nog wel, kon nog steeds alles horen, al wist ze niet meer precies wat ze hoorde. Haar lichaampje werd nog kouder, misschien was ze wel stervende. Eigenlijk moest de jonge kit van drie moons direct door naar de medicine cat den, en moesten deze super ouders hun verstand terug krijgen en inzien dat ze haar zo snel daar naar toe moesten brengen! Of de medicine cat moest door hebben dat er iets niet klopte, en hier naar toe komen. Dat kon ook.

"Ashdrizzle!" Met zijn vlammende blik keek hij naar de bijgekomen persoon. Toen hij Nightspark herkende kalmeerde hij iets. "Het hele woud kan je horen, wat is hier aan de hand?" Een vurige blik wierp hij op de mislukkeling van een Queen en snoof. De zwarte Warrior sprak wat woorden, maar Ashdrizzle hoorde ze niet. Hij was zo kwaad dat hij zijn klauwen zo snel mogelijk in iets wilde zetten of het nou een Clangenoot was of niet. "Ik ging wat drinken, já, ik was even het kamp uit en een andere Queen zou even op hen passen. Want ik ben ook maar een kat en moet drinken om melk te produceren, maar als het aan jou lag zou ik blijkbaar moeten opdrogen in de nursery!" Een ijzige lach klonk uit zijn keel. "Laat me niet lachen jij! Jij weet dondersgoed dat Apprentices nat mos naar de Queens komen brengen. Maar dat was waarschijnlijk niet goed genoeg voor je." Siste hij. "Toen ik terug kwam bleek de Queen dus in slaap te zijn gevallen, en Roughkit was er tussenuit gepiept. Ik ga mijn rang als Queen niet afstaan Ashdrizzle, laat het tot je botte hersens doordringen dat ik er alles aan doe om ze veilig te houden!" Hij schudde wild met zijn kop. "Dan hebben die kittens geen vader meer." Grauwde hij en draaide zich met een ruk om en sprong simpel over het beekje. Met snelle passen duwde hij zichzelf door de struiken en liet de zielenpoot met Nightspark achter.

Het gesprek tussen Fawnstep en Ashdrizzle ging er hard aan toe, maar niemand leek zich te bekeren tot de gevaren die het met zich mee bracht voor de kitten die bij Fawnstep lag. Nightspark stond daar maar, hij kon er niet tussen komen, maar zijn ogen gleden tussen de twee ouders heen. Ondertussen probeerde hij zijn aandacht ook nog op de kitten te vestigen, maar die was verstopt onder Fawnsteps staart. Op het moment dat Ashdrizzle ervan tussen rende draaide Nightspark zich met een ruk om. "Ash!" riep hij achter de grijze kater aan, maar die leek hem niet meer horen. Direct spande hij zijn poten om achter de kater aan te gaan, maar hij richtte zich eerst op Fawnstep. "Fawnstep, laat Ashdrizzle aan mij over. Jij gaat nu eerst terug naar het kamp en laat Roughkit controleren door Littlestream," hij keek haar eventjes doordringend aan. "Nu!" gromde hij er achter aan, voordat hij zich omdraaide en achter Ashdrizzle aan rende. Hopelijk had die mousedung zich niets in zijn kop gehaald!

Intussen begonnen de stemmen om haar heen toch vager te woorden. Enkele woorden speelde zich nog een aantal keer achter elkaar in haar kop. "Dan hebben die kittens geen vader meer." Dan hebben de kittens geen vader meer? Waarom dan? Ze hield zo veel van haar papa! Ze wou net zo zijn als haar papa wanneer zij een warrior was. Sterk en moedig! Net als hij. Maar als hij haar vader niet meer zou zijn, was dat dan nog wel mogelijk? Ze zou het niet erg vinden om zo te zijn als haar moeder, maar hé, geef toe. Ashdrizzle is wel wat stoerder dan Fawnstep. "Dan hebben die kittens geen vader meer." De woorden klonken gemeen en kwetsend. Als of hij haar en haar siblings in de steek zou laten. Ze begreep er niks van, enkel dat hij er dan niet meer voor haar zou zijn, voor haar en haar siblings. En dat was niet leuk. Dat was niet goed! Dan mocht en kon gewoon niet. Diep in haar voelde ze een akelig gevoel, het soort gevoel dat ze nog nooit gevoeld had. Het gevoel wat haar wou laten huilen, al was ze er geheel bewust niet bij, en was haar lichaam slap en koud. Ze was niet dood, zo leek het alleen maar, al was ze er niet ver vandaan. Ze hoefde nog maar een paar graden kouder te worden, dan zou ze er echt niet meer zijn. Enkel gaf het lichaam van haar moeder haar nog wat warmte, warmte dat haar zou kunnen redden. "Dan hebben die kittens geen vader meer." Ook die woorden hielden haar in leven, omdat ze er een soort van adrenaline van kreeg. Alleen was het niet het soort adrenaline waar ze blij van werd. Was dat het gevoel van woede? En dat andere, meer verzwakkende gevoel dan? Was dat verdriet? In ieder geval vond ze die twee gevoelens niet leuk, vooral niet samen. Woede en verdriet. Twee gevoelens, zo verschillend, maar toch zo dicht bij elkaar.
Intussen tilde haar moeder haar op en bungelde haar zwakke, koude lichaam heen en weer. De wind had nu meer contact met haar lichaam, en dat kon ze voelen. Het maakte haar nog wat zwakker. Nee, veel kouder moest ze echt niet worden, dan zou het haar dood worden. "Dan hebben die kittens geen vader meer." Het verdriet die haar moeder daar bij had gevoeld had zij ook gevoeld. Een kitten en haar moeder waren zo sterk met elkaar verbonden, vooral wanneer ze nog jong en puur waren, dan voelde ze alles een paar keer zo sterk aan, vooral de gevoelens van een dicht bij zijnd iemand. En wie was er nou dichter bij dan een moeder? Een moeder zette haar kit op aarde, haar moeder had haar op aarde gezet. Zo'n band was onsterfelijk. Zelfs in het hiernamaals zou zo'n band nog net zo sterk zijn als bij de geboorte. En door die band kon ze haar verdriet sterk aanvoelen, en merkte ze aan zichzelf dat ze daar ook zeker niet gelukkig van werd. Nee, dit waren rot gevoelens, en ze werd hier niet blij van.
Intussen bracht haar moeder haar naar de medicine cat den, en daar zou haar tante haar weer beter maken. Dat was iets dat zeker was, want iets wat Roughkit zeker niet van plan was, was om deze wereld nu al te verlaten.

OOC: Rough is topic uit.
Daan, wil jij een vervolg in de medicine cat den maken?