[Ganzenopdracht] Honey, honey, how you thrill me, ah, hah

[Ganzenopdracht] Honey, honey, how you thrill me, ah, hah V9y2R1j

Opdracht: Laat Honeydew een bijenkorf vinden en er honing van proberen te proeven

Honey, honey, how you thrill me, ah, hah, honey, honey
I'd heard about you before, I wanted to know some more

Een lichte motregen had die middag het territorium bedekt en het gras was nog steeds nat. Honeydew stapte voorzichtig over het territorium en bedacht toen dat ze best naar de Twolegs kon gaan: heel veel meer was er niet te doen op zo'n saaie grijze dag als deze. Ze had besloten om een andere route te nemen. Deze keer ging ze niet langs de huizen met Kittypets, maar langs de andere grote huizen, met rieten daken en grote, rare beesten op het gras. Ze wist dat de grote hooistapels bij de huizen muizen en andere knaagdieren aantrokken: misschien kon ze er wel eentje vangen. Honeydew sprong op de omheining rond het gras met de rare beesten en bleef even zitten om naar ze te kijken. Ze bleven raar, met hun zwart-witgevlekte huid en hun gigantische lijf. Honeydews aandacht werd getrokken door een raar bouwwerk dat op een tafel stond, een beetje verder weg van de rare beesten. Snel rende ze naar het ding toe. Dit was zo'n ontzettend raar ding, dat konden alleen Twolegs gemaakt hebben. Een halve ovaal, met een half rond gat erin, gemaakt van iets dat op riet leek en het maakte een raar zoemend geluid. Honeydew schrok toen er iets uit het rare bouwwerk kwam vliegen. Een bij. Bijen? Woonden hier bijen? Maar dit lijkt niks op de bijenkorven in het bos! dacht ze verbaasd. Ze zette voorzichtig haar voorpoten op de tafel en snuffelde aan de bijenkorf, terwijl er een paar bijen uitvlogen en weer terugvlogen met stuifmeel aan hun pootjes.

Met een dikke ham tussen zijn kaken geperst sprong Vulture in een noodvaart door het half open raam. Achter hem hoorde hij twolegs heel harde geluiden maken en iets knalde uit elkaar naast hem het moment dat hij het raam door sprong. Rennend alsof das hem achterna zat sprong hij de tuin over en dook hij door het gat onder het tuinhek waar hij door was gekomen. Zijn klauwen maakte groeven in de aarde, zo hard gaf hij mee. Hij rende heel lang maar toen hij eenmaal stopte waren enkele twoleg huizen te zien in de verte. Hij stond nu naast een groot veld met grote, logge beesten met vlekken. Om er zeker van te zijn dat niemand hem stoorde of een twoleg hem zag dook hij het gras in aan de andere kant. De gevlekte beesten stonden te ver weg om aandacht aan hem te besteden. Kauwend alsof hij in dagen niet gegeten had, wat een erge realiteit was, schrokte hij de ham op. Door het gebrek aan eten was zijn maag gekrompen dus had hij moeite het binnen te krijgen. Vulture dwong zichzelf om door te eten omdat hij wist dat dit mogelijk zijn laatste maal kon zijn voor de komende week. Hij likte zijn snorharen schoon en stond op. Met een volle buik en een voldaan gevoel zuchtte hij verlicht. Jeetje wat smaakte dat goed .. Terwijl hij nog zijn snuit na likte gingen zijn ogen naar een beweging links van hem. Nu pas merkte hij de poes op die een eindje verderop bezig was met een buienkorf! Meteen schoot hij op haar af en vloog tegen haar op, haar snel uit de weg duwend van de korf. Meteen sprong hij weg van haar. "Pas op! Die kunnen steken!" Waarschuwde hij serieus en hij keek haar geschokt aan. Bij alle goden, waarom zou je bij een nest bijen komen? Nu pas rook hij haar geur. "Nee maar .. jij bent ThunderClan!" Miauwde hij toen hij haar geur rook. Wat deed die zo ver weg van haar territorium? De prooischaarste had haar hier vast heen gedreven.. maar honing kon je niet eten. Het smaakte vreselijk vies.

Het ene moment snuffelde Honeydew nog aan de rare bijenkorf en keek ze naar de vrolijk voorbij zoemende bijen, het andere moment werd ze woest op de grond gebeukt door een vreemde tabby kater. 'Pas op, die kunnen steken!' riep hij haar toe. 'Dat weet ik...' zei Honeydew stilletjes, nog steeds verbaasd dat ze de kater niet aan had horen komen. 'Nee maar .. jij bent ThunderClan!' zei hij weer tegen haar. 'Dat... dat klopt...' zei ze, nog steeds stilletjes en met wijd opengesperde ogen naar hem kijkend. 'En jij bent een Rogue, toch?' zei ze voorzichtig. Ze moest toch ergens beginnen? 'Nou ja, het is waarschijnlijk niet wat het lijkt... Ik was gewoon een beetje verveeld vandaag en ik dacht: laat ik maar eens naar de Twolegs gaan! Daar is vast wel iets te doen, misschien kan ik wel een prooi vangen. Toen zag ik dat rare ovalen ding,' ze keek naar de bijenkorf, 'en ik dacht: wauw, zoiets heb ik nog nooit gezien. Dus ja, curiosity nearly killed the cat.' Ze lachte even en keek weer naar de Rogue. 'Het meest ironische van alles is dat mijn 'voornaam' Honey is.' Honeydew giechelde zenuwachtig. Ze vertelde altijd veel te veel aan vreemdelingen als ze bezorgd of een beetje bang was, maar deze Rogue leek haar redelijk vriendelijk: hij had haar tenslotte van de bijen gered.

Vulture nam de poes vluchtig in zich op. Hij was zich bewust van haar stille houding dus besloot hij om ook maar iets rustiger te doen. Naar zijn mening was een bijensteek alles behalve plezierig. Misschien reageerde hij een beetje té overdreven. 'Jij bent een rogue, toch?' Hij knikte verwoed. Aye dat was hij inderdaad! Hij kon zichzelf vanaf nu zo noemen. Hij greens ook een beetje nerveus toen ze begon te grinnikte. Het was inderdaad ironisch .. "Ik denk niet dat bijen je kunnen vermoorden maar .. hun steken doen erg veel zeer!" Riep hij uit. Toen hij kit was had hij het briljante idee gehad om een nest boze wespen te gaan lastig vallen. Sinds dien was zijn relatie naar zoemende, stuifmeel dragende, bloembestuivende vliegers enorm afgezwakt. "Ik ben Vulture en .. wat is jouw volledige naam?" Vroeg hij aarzelend. Inmiddels was hij meer gewend geraakt aan gewoon 'Vulture'. Het ging zijn gangetje. Hij vroeg zich op dat moment af of ze misschien zo erg door de prooischaarste was geraakt dat ze honing wilde gaan eten. In plaats van dat ze gewoon verveeld was? Het smaakte vreselijk naar zijn weten.

Honeydew knikte ook voorzichtig toen de kater bevestigde dat hij een Rogue was. Had ze ooit een Rogue ontmoet? Hmm... Niet dat ze zich zo kon herinneren. Meestal stonden Rogues in de Clan bekend als agressieve katten die je kwaad wegjoegen als je in hun territorium kwam. Maar deze kater vond ze steeds aardiger worden, in ieder geval aardiger dan het beeld dat Clankatten van ze schetsten. 'Oei, ik ben gelukkig nooit gestoken,' zei ze. Ze moest er niet aan denken hoe dat zou voelen. Aan de andere kant... misschien zou ze wel niks voelen door haar dikke grijze vacht. 'Vulture...' herhaalde ze. Honeydew was nog steeds niet echt gewend aan namen van niet-clankatten, die niet zoals hun namen bestonden uit twee natuurlijke dingen, maar uit één naam. 'Mooie naam,' zei ze lief. 'Mijn volledige naam is Honeydew.' Ze stond voorzichtig op en probeerde haar vacht weer goed te doen, haar vacht was namelijk een beetje warrig door de plotselinge val. 'Ik heb een héél klein likje kunnen proberen van de honing voordat je me wegbeukte,' zei ze lachend. ''Het was echt ontzettend zoet, ik weet niet of ik het lekker vond... Het is de eerste keer dat ik het probeerde, bij ons in het territorium hangen bijenkorven meestal heel hoog in de bomen.'

Vulture wiebelde met zijn oren bij haar vriendelijke toon. Hij kon haar nou niet tegenhouden om de honing nogmaals te proeven. Op zijn minst was hij blij dat ze het beter vond smaken dan hij. "Bij mijn oude territorium hingen eigenlijk vrijwel geen bijenkorven" Herinnerde hij zich en zei hij even zonder nadenken. Eentje vinden was toen haast onmogelijk. Maar slim als hij was had hij het gevonden. "Maar ze gingen ook hoog, helaas was mijn eerste ontmoeting met wespen en niet met bijen" Miauwde hij zuur en hij trok een vies gezicht. Hij sloeg eventjes strak met zijn dunne staart alsof hij de smaak weer opnieuw kon proeven. "Misschien vult het wel je maag als je geen prooi kunt vinden" Vulture zei het met een bedenkelijke uitdrukking en greens toen terug naar de oudere Honeydew.

Honeydew keek Vulture geïnteresseerd aan toen hij vertelde over zijn 'oude territorium. 'Ben je vroeger een warrior geweest dan?' vroeg ze een klein beetje verbaasd. Misschien had ze het kunnen zien aankomen: hij had immers haar geur herkend als de geur van de ThunderClan. Ze had nog nooit een kat gezien die vrijwillig zijn Clan had verlaten. Vulture leek haar oud genoeg om een warrior geweest te zijn; misschien was hij zelfs nog een apprentice toen hij wegliep. 'Oei, wespen,' rilde Honeydew. Wespen had ze altijd al verschrikkelijk gevonden, nog erger dan bijen. 'Bijen of hommels doen nog tenminste iets... maar wespen? Dingen steken, dat is het enige wat ze lijken te doen.' Ze zwiepte even met haar dikke grijze staart. Honeydew lachte even om Vultures opmerking. 'Nou... het zoeken naar prooi gaat steeds beter hoor! Magere konijnen en dat soort prooi, maar het is niet zo slecht dat we vegetarisch moeten gaan eten.'

Vulture moest ook meelachen om haar slimme opmerking. 'We' klonk zo gunstig in tijden van nood maar hij kon het niet helpen dat hij alleen maar rillingen kreeg van een gedachte aan het clan leven. Hij haalde diep adem en zijn glimlach stierf een beetje weg. Enof hij een clan kat geweest was. Honeywdew zou vast verstelt staan als ze haar vertelde dat hij ooit een ShadowClan leerling was. Ze nam het haar niet kwalijk. Hij oogde waarschijnlijk niet zo gemeen als zijn oude clangenoten, laat staan strijdlustig en gespierd! Hij was meer lang en slungelig met een uiterst lange staart. De nodige spiermassa was diegen die hij opbouwde als leerling en als rogue, trainen deed hij niet. Zijn groene ogen keken Honeydew recht aan toen hij het zei. “Niet helemaal, ik was een leerling toen ik vertrok” Hij ging zitten in het hoge gras en draaide zijn staart om zijn voorpoten. “Het is nauwelijks een maan geleden dat ik voor het eerst voet buiten het territorium zette om nooit meer terug te keren” Zei Vulture vol eerlijkheid. “Ik was toen Vulturepaw, maar nu ben ik gewoon Vulture” Eindigde hij simpel en hij glimlachte flauwtjes.

'Een leerling,' herhaalde Honeydew lichtelijk verbaasd. Ze had dus gelijk dat Vulture een apprentice geweest was, maar de gedachte alleen al dat een apprentice weg zou rennen van de Clan deed een rilling over haar rug lopen. Oké, apprentices hadden meestal wat getraind en konden in principe wat prooi vangen, maar helemaal alleen leven...? Haar honinggouden ogen ontmoetten de groene ogen van Vulture voor een ogenblik. 'Een maan geleden!' herhaalde ze opnieuw, nog verbaasder. 'Ben je... ben je het solitaire leven al gewend? Heb je al prooi gevangen? Kon je al jagen toen je vertrok?' Honeydew slikte haar laatste vraag half in: ze wilde niet dat Vulture zich te oncomfortabel bij haar voelde: het was immers slechts een maan geleden dat hij vertrok. 'Maar je ouders dan...? Of je familie...?' Ze fronste even toen ze die zinnen uitsprak. 'Sorry...' zei Honeydew stilletjes. Ze was vast veel te direct met haar vragen, maar ze kon het zich gewoon niet voorstellen dat een kat vrijwillig zijn Clan zou verlaten.

Vulture keek toe hoe Honeydew haar blik van geïnteresseerd naar verbaast. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Een stroom van vragen kwamen uit haar mond en hij moest er een beetje om grijnzen. Inderdaad had het erg onecht gevoeld. Nog steeds van tijd tot tijd. "Geeft niet" Miauwde hij rustig en hij keek met een kalme uitdrukking naar zijn voorpoten. Toen hij haar blik ontmoette was die vol vertrouwen en eerlijkheid. "Ik ben niet zomaar weggegaan zonder plan" Begon hij langzaam. "Ik heb manen en manen aan voorbereidingen getroffen zodat ik niet gelijk diezelfde dag dat ik vertrok ook zou dood gaan buiten mijn territorium" Licht geamuseerd trok hij met zijn snorharen. Hij zag zijn nestgenootjes er wel voor aan dat als ze wilde gaan, ze veel eerder waren gegaan. Vulture had altijd zijn hoofd gebruikt in plaats van zijn klauwen. Iets waar hij tot op de dag van vandaag dankbaar voor was. "Om heel eerlijk te zijn .. al sinds ik een maan oud was wist ik dat er iets anders zat" Zijn toon hield het midden tussen somber en wrokkig "Ik wist toen nog niet wat maar ik zwoer aan mezelf dat ik het uit zou vinden.. zo lang duurde dat niet gelukkig. Toen ik wat ouder werd en meer begon na te denken wist ik het. Ik was niet zoals mijn nestgenootjes, mijn ouders of de hele clan!" Riep hij uit en hij herleefde de momenten weer in zijn hoofd. "Ik verafschuwde vechten, dat is een taboe" Vulture wendde zijn blik geen seconde af van Honeydew terwijl hij sprak. "Ik was ook niet zo gespierd, stevig en sterk als mijn broers, mijn clangenoten zeiden dat het met tijd en wijlen wel eruit zou gaan en anders zorgde me pa er wel voor" Hij slikte "Dat maakte hij al vroeg duidelijk, zelfs ma wilde dat ik zoals iedereen anders was en spoorde me aan dingen te doen die ik helemaal niet wilde" Bitter gal rees op in zijn keel "Elke dag vroeg ik me af hoe het daar buiten zou zijn. Niemand zou je zeggen wat je wel en niet mocht doen, en niemand zou je er voor veroordelen als je niet als de kudde was. Ik voelde me een wit schaap tussen al het zwart, ik mag van geluk spreken dat ze me niet begonnen te pesten.." Zijn stem stierf weg. "Ze plaagde me wel, maar dat was door te komen. Ik heb ook nooit echt door en door van mijn ouders gehouden, ik bedoel, hoe kon je er van houden?" Ze waren niet de kwaadste geweest, maar ze namen hem gewoon niet voor wat hij was. Vulture wist dat niemand dat had gedaan. "Ik begon na te denken toen ik vijf manen werd. Écht na te denken.. tegen de tijd dat ik leerling werd wist ik mijn eindbestemming. Ik werkte iedere dag harder dan welke leerling dan ook zodat ik goed kon jagen en overleven zodra ik de clan verliet. Het viel natuurlijk niemand op, pa dacht eindelijk dat ik eens aan mijn innerlijke ShadowClan ging werken" Greens hij bitter. Honeydew haar honingkleurige ogen staarde terug. "Het clan leven was gewoon niets voor mij .. je zult vast wel denken dat ik overhaast heb gedacht omdat ik anders was, maar als je geboren bent met een gevoel dat je niet hoort waar je geboren bent dan zal ik het vertellen dat het nooit eruit zal gaan" Hij schraapte even zijn keel die droog was van al het plotselinge gepraat. Hij praatte zelden! Hij was meer alleen dan anders. "Natuurlijk .. de eerste nacht was vreselijk. Ik was koud, hongerig en eenzamer dan ik in al mijn dagen in ShadowClan ooit geweest was, gelukkig had ik een voorsprongetje gekregen van een aardige leerling uit jouw clan" Hij glimlachte. "Ze hielp me een schuilplek vinden en dat had mijn leven waarschijnlijk gered, gezien hoe koud het toen was" Vulture bewoog zijn staart heen en weer. "Ik was tien manen oud toen ik vertrok, twee manen weg van het warriorschap" Hij zweeg plotseling en zijn bleek groene ogen sloten zich. Alas, hier, hij had zojuist aan een wildvreemde poes zijn levens geschiedenis in grote lijnen uitgelegd. "Ik ben vertrokken zonder iemand gedag te zeggen, maar ik ben er zeker van dat ze precies weten waarom ik het heb gedaan. Als ik ze tegen kom dan zal ik niet lang meer leven" Gaf hij toe, wetend dat zijn pa hem zonder aarzelen zou laten boeten voor zijn verraad. Zijn stem miste ook de berouw. Hij had tot op de dag van vandaag geen spijt van wat hij gedaan had! En dat zal hij nooit hebben. Hij voelde zich vrijer dan hij ooit gedaan had. Koud, hongerig maar vrij.

Honeydew voelde zich een klein beetje vereerd dat Vulture haar zomaar in vertrouwen nam. Alhoewel, ze had net ook íets te veel gezegd, maar dat stelde niks voor wat Vulture nu aan haar zou vertellen. Blijkbaar had hij al vanaf een jonge leeftijd geweten dat het Clanleven niet voor hem geschikt was. Honeydew schrok een beetje toen Vulture in het midden van een zin schreeuwde. Blijkbaar waren de wonden die het leven in de ShadowClan hadden aangericht nog vers en zijn groene ogen boorden zich tijdens het hele verhaal in haar gouden ogen. Ook was ze geschokt door wat Vulture vertelde: dat ze hem bijna als minderwaardig zagen omdat hij niet zo sterk en gespierd was als de rest van de Clan. Honeydew wist dat ShadowClanners sterke katten waren, maar dat ze er zoveel waarde aan hechtten... Toen ze twee apprentices van de ShadowClan bij de grens ontmoet had, was ze ook verbaasd dat ze zo groot waren, bijna net zo groot als een gemiddelde warrior. Honeydew lachte lief toen hij zei dat een ThunderClanleerling hem geholpen had om een schuilplaats te vinden. Haar dochter Nimblepaw misschien? Die zou zeker zoiets doen. 'Tien manen was je,' herhaalde Honeydew. 'Je verhaal is heftig, Vulture, echt,' zei ze zo meelevend mogelijk. 'Ik snap je beslissing volkomen. Ik hou van het Clanleven, maar ik zou ook niet kunnen leven in de situatie waarin jij leefde. En ik voel me vereerd dat je dit zomaar aan mij vertelt.' Honeydew zwiepte voorzichtig met haar lange grijze staart. 'Ik weet zeker dat je ouders je niet zullen vinden. Als dat - Starclan verhoedde - toch mocht gebeuren, dan weet je me te vinden.' Ze lachte om de spanning van het heftige verhaal te doorbreken.

Vulture boog zijn kop en knikte. Inderdaad, tien manen. Hij waardeerde dat ze hem een beetje probeerde op te beuren door te proberen de stemming van het verhaal te veranderen. "Hopelijk wel, al denk ik niet dat ik er levend vanaf kom.. als me broer of zus me zouden vinden" Hij besloot om maar niet verder te praten. Hij kon naar geen enkel familielid draaien die hem niet zou vermoorden, allemaal zouden ze dat stuk voor stuk doen. Hij vroeg zich af of Honeydew familie had. "Daarbij wil ik je niet in gevaar brengen" Hij wist dat het een lief woordje was geweest.. en dat hij nooit ThunderClan in kon rennen zodra hij zijn hele familie achter zich aanhad. Toch voelde hij de nodige aandrang het te zeggen. "Ik betwijfel dat ze ooit buiten de grenzen zullen treden om mij te vinden" Miauwde Vulture, zeker van de zaak. "En ik zal zorgen nooit meer dicht bij ShadowClan te komen" Hij besloot om het hier maar bij te laten. Hij kuchte een beetje onzeker en om de spanning een beetje eraf te halen. Wie was hij om Honeydew met zijn wereldproblemen op te zadelen? "Genoeg over mij" Besloot hij. "Heb jij een grote familie? Als je het niet erg vind dat ik het vraag" Voegde hij er beleefd aan toe met een voorzichtige glimlach.

"Hopelijk wel, al denk ik niet dat ik er levend vanaf kom.. als me broer of zus me zouden vinden." Die woorden bleven maar door Honeydews hoofd spoken. Wat moest het verschrikkelijk te zijn om te leven in angst voor je familie, iets dat zij Starclandank nooit mee had hoeven maken. "Daarbij wil ik je niet in gevaar brengen." Honeydew glimlachte. Lief van hem. 'Ik kan wel tegen een stootje hoor,' grijnsde ze. Vulture sloot het onderwerp familie af door te zeggen dat hij nooit meer bij ShadowClan in de buurt zou komen en Honeydew begreep dat maar al te goed. Wie zou er nou in de buurt willen zijn van een familie die je met plezier zou vermoorden? Gelukkig waren de Twoleg Place en de Rogue Territory - Honeydew nam aan dat Vulture daar het vaakste was - een heel stuk weg van ShadowClangebied. "Heb jij een grote familie? Als je het niet erg vind dat ik het vraag" 'Oh, natuurlijk mag je dat vragen,' zei Honeydew lief. 'Dat ben ik bijna verschuldigd na het verhaal dat je mij hebt verteld.' Honeydew dacht even na over de juiste woorden en wat ze wilde vertellen. Peinzend zwiepte ze met haar staart. 'Ik ben in een redelijk normale familie geboren,' begon ze. 'Mijn moeder heette Daisyleaf en mijn vader heette Sunflare. Ik had' - haar adem stokte in haar keel toen ze dat zei. Ze hád geen zusje. Ze hééft er een. 'heb een zusje, Lilywhite. Alles ging goed, Lilywhite en ik werden apprentices, warriors... Maar een winter, precies een jaar geleden, werden allebei mijn ouders getroffen door greencough, daar was toen een epidemie van in het kamp. Ze overleefden het beide niet.' Honeydew had nu haar honinggouden ogen van Vulture afgewend - ze vond het nog steeds moeilijk om het te vertellen. 'Mijn zusje Lilywhite wilde eigenlijk Medicine Cat worden en wist ontzettend veel van kruiden en planten af. Ze vervloekte zichzelf bijna toen bleek dat ze onze ouders niet kon redden en is na hun dood weggerend. Ik heb haar nooit meer gezien.' Honeydew richtte haar ogen nu wel weer op Vulture. Tranen prikten achter haar ogen. 'Verder heb ik een dochter, Nimblepaw. Waarschijnlijk heb je haar wel eens ontmoet, ze zwerft echt overal rond.' Een voorzichtig glimlachte krulde rond haar lippen.