Waiting for newleaf [open]

Mr. Tips zat op de hoge hoed in de vensterbank voor het raam en staarde naar buiten. Hij wachtte op nieuwblad. Eigenlijk zou het prachtig zijn, dacht hij, als nieuwblad straks gewoon mijn tuin binnen komt wandelen, alle sneeuw wegjaagt, op een stoeltje op het balkon gaat zitten en niet meer weggaat. Dat zou ideaal zijn. Helaas gebeurden dat soort dingen niet in het echte leven. De verwarming stond aan en op de thermostaat viel te lezen dat het 20.4 graden Celsius was in huis, maar hij had het nog steeds koud. Het was gewoon de aanblik van al die sneeuw die hem tot op het bot verkilde. Hij had ongelofelijk weinig zin om naar buiten te gaan, maar hij zat hier al uren en ad ook ongelofelijk weinig zin om hier de rest van de dag te blijven zitten. Het was nu middag. Warmer dan dit zou het niet meer worden buiten. Als hij nog een wandeling wilde maken, kon hij dat maar beter nu doen.

Hij sprong op de grond en stapte door zijn mooie kattenluikje de kou in. De zon scheen, maar er woei een ijzige wind. Beth had de sneeuw van het tuinpad geveegd en een mysterieuze vreemdeling - waarschijnlijk gewoon iemand uit de straat - had de stoep geveegd. De koude stoeptegels deden pijn aan Tips' pootkussentjes. Al na een paar stappen besloot hij dat hij hier geen zin in had en hij liep terug naar zijn tuin, waar hij enigszins beschut naast het muurtje ging zitten. Misschien zou er wel iemand langskomen om mee te praten.

Waiting for newleaf [open] V9y2R1j

Honeydew had verwacht dat ze sneeuw zou voelen onder haar poten, maar het enige wat ze voelde waren koude tegels. Ze keek om zich heen en besefte dat ze in de Tweebeenplaats was aangekomen. De plaats was niet zo heel ver van het ThunderClan kamp, en ze kwam hier soms om gewoon wat rond te kijken. Tweebenen fascineerden haar. Ze konden rennen en springen en lopen, hard schreeuwen en zacht praten, net zoals katten konden doen. Soms werd ze achternagezeten door kleine tweebenen, die haar staart probeerden te grijpen, maar ze wist ze altijd af te schudden. De tegels voelden niet fijn onder Honeydews poten en ze sprong op een schutting waarna ze in een tuin kwam, waar gelukkig wel sneeuw op het gras lag. Meteen had ze spijt van haar sprong. Haar wonden klopten onder de goudsbloem en spinrag en de koud leek de pijn niet te verdoven, maar juist erger te maken. Toen ze een zwarte kat naast een muurtje zag staan, spitste ze haar oren. De kat was bijna niet te zien met zijn zwarte vacht tegen de donkere muur. 'Hallo,' zei Honeydew zo vriendelijk mogelijk. Ze had nog nooit met een Kittypet gepraat en ze wist ook niet wat ze van hen moest verwachten. Met haar gouden ogen keek ze de vreemdeling nieuwsgierig aan en wachtte op antwoord.

Mr. Tips staarde voor zich uit. Hij twijfelde of hij zijn trotse, rechte houding, waar hij nu in zat, zou behouden of wat meer in elkaar gedoken zou gaan zitten, wat in deze kou misschien comfortabeler, maar ook een stuk minder elegant zou zijn. Hij had zijn keuze nog niet gemaakt, toen hij werd opgeschrikt door zijn stem. Hij schrok zich een hoedje toen hij de grijze poes zag staan. Pas nu hij zich bewust van haar was, rook hij haar sterke clangeur. ThunderClan, als hij zich niet vergiste. Het was een jonge kat, zoals gewoonlijk. Voor zijn gevoel was Silverthorn de enige kat die ouder was dan vijftig manen die hij ooit was tegengekomen in deze stad. Of was Mr. Spain ook ouder geweest? Dat kon hij zich niet meer herinneren. In ieder geval kwam hij verder alleen maar jongelingen tegen. Hij voelde zich oud.
"Goedemiddag", miauwde hij. "Mijn naam is Mr. Tips." Zijn voornaam noemde hij niet. Deze clankat was een onbekende. Het viel hem op dat deze poes dezelfde kleur ogen had als hij. Verder leek ze in niets op hem, al leek ze wat betreft bouw wel wat op zijn vader. Eigenlijk leek Tips bijzonder weinig op zijn ouders, wat best apart was. Er stroomde enkel Britse kortharen- en perzenbloed door zijn aderen, en toch was hij slank en had hij een vrij smal gezicht. Niet zo smal als een siamees, maar toch smaller dan je bij een mengeling van zijn ouders' rassen zou verwachten.

Honeydew zag dat de kat schrok door haar stem en ze probeerde hem meteen gerust te stellen. 'Oh sorry, ik wilde u niet laten schrikken!' zei ze zo lief mogelijk. Honeydew kwam een paar stappen dichterbij en ze zag dat het een redelijk oude zwarte kater was, met ogen die net zo goud waren als de hare en sterk afstaken tegen zijn ravenzwarte vacht. De kater vertelde zijn naam. Een aparte naam, vond Honeydew, maar de naam paste wel bij hem. 'Aangenaam, Mr. Tips,' zei ze en ze knikte even. 'Mijn naam is Honeydew.' Honeydew wist dat de meeste Clankatten de kater nu hadden verjaagd of dat ze überhaupt geen gesprek met hem aan zouden gaan, maar Honeydew had altijd al met een Kittypet willen spreken. Ook was hij een oudere kater, en als er een ding was wat Honeydew geleerd had, was het dat ze ouderen moest respecteren. En zoals de vier Clans bestonden, zo bestonden er ook Kittypets. 'Komen er meer Clankatten hier?' vroeg ze, benieuwd naar wat de kater zou antwoorden.

'Oh sorry, ik wilde u niet laten schrikken!' zei de clankat. Ze stelde zich voor als Honeydew, wat Mr. Tips herkende als een typische clannaam, die bestond uit twee woorden. 'Komen er meer Clankatten hier?' vroeg Honeydew. "Een enkele keer", antwoordde Mr. Tips, "niet heel vaak." Hij dacht aan de zwarte poes van RiverClan. Was zij de enige? Hij kon het zich niet goed herinneren. "Je zult hier voornamelijk huiskatten aantreffen", miauwde hij, "aangezien dit een stad is en geen bos. Eenlingen willen zich hier ook nog wel eens vertonen, net als Elitekatten." Hij dacht opnieuw aan Silverthorn. Zij was niet de enige rogue die hij had ontmoet. Desire, Eriksen, James... En Elitekatten, zoals de jonge en nog ongevaarlijke Mr. Mistoffelees, Ziva en die vreemde, witte kat die hem gered had van een vos. Hij bleef het een raadsel vinden waarom een kat van dat bloeddorstige clubje een huiskat zou helpen.

'Een enkele keer, niet heel vaak.' Dat antwoord van de oude kater had Honeydew al verwacht, maar het voelde leuk om met een Kittypet te praten. 'Ik ben nieuwsgierig,' miauwde ze, 'soms zelfs iets té nieuwsgierig. De meeste van mijn Clangenoten zouden me verachten als ze wisten dat ik hier soms kom.' Ze wachtte even. 'Jullie fascineren me, net als jullie... leiders?' Honeydew wist niet hoe Kittypets hun Tweebenen noemde, dus koos ze iets wat haar een algemene term leek. 'Jullie wonen in een grote stenen... grot,' Honeydew knikte naar het huis van Mr. Tips. 'Jullie hebben een omheind territorium... Zou je nooit eens weg willen gaan van je territorium en de wijde wereld verkennen?' Honeydew dacht aan haar leider Firestar, die als een jonge Kittypet in de Clan kwam en zich uiteindelijk opgewerkt had tot Clanleider. Het was al lang gebeurd voordat Honeydew geboren was, maar het was nog steeds een van de mooiste en spannendste verhalen uit de Clan.

'Ik ben nieuwsgierig,' miauwde Honeydew, 'soms zelfs iets té nieuwsgierig. De meeste van mijn Clangenoten zouden me verachten als ze wisten dat ik hier soms kom.' Ze was even stil. 'Jullie fascineren me, net als jullie... leiders?' Na een paar tellen besefte Mr. Tips dat ze de baasjes van huiskatten bedoelde. Persoonlijk had Mr. Tips het niet zo op het woord baasje, dan leek het net alsof Beth hoger stond dan hij. Hij noemde het liever een menselijke huisgenoot, of simpelweg een vriend.
'Jullie wonen in een grote stenen... grot, jullie hebben een omheind territorium... Zou je nooit eens weg willen gaan van je territorium en de wijde wereld verkennen?' "Oh, nee zeg, alsjeblieft niet. Als ik heel eerlijk mag zijn begrijp ik niet waarom jullie clankatten maar in dat koude, natte, oncomfortabele bos blijven wonen", antwoordde Mr. Tips. "Nee, mijn huis is perfect. Het is mooi, het is warm, er zijn zachte kussens, er is altijd genoeg te eten - en wat voor eten! - en Beth is er natuurlijk." Hij besefte dat Honeydew natuurlijk niet wist wie Beth was. "Het spijt me, ik heb haar nog niet voorgesteld. Beth Pendle is mijn... leider, zoals jij het noemt. Mijn vriendin." Hij glimlachte even toen hij aan haar dacht.

Honeydew lachte toen Mr. Tips haar vertelde dat de Clankatten volgens hem in een koud, nat en oncomfortabel bos wonen. 'Nouuu, dat valt best wel mee,' lachte ze. 'Onze holen zijn bedekt met warm mos en nou ja, met mijn dikke vacht voel je de tocht bijna niet. Alleen in Leafbare, dan is het wat moeilijker uit te houden.' Honeydew luisterde verder naar het verhaal van de oude zwarte kater en hield soms geïnteresseerd haar kopje scheef. 'Maar wat eten jullie dan?' vroeg ze niet-begrijpend. 'Ook vogels of vis of... maakt je vriendin... Beth Pendle... die dood en eet je die dan?' Honeydew begreep nog steeds niet hoe tweebenen vrienden van katten konden zijn, maar Mr. Tips glimlachte toen hij haar naam zei, dus Honeydew nam aan dat het mogelijk was. De oude kater wist natuurlijk een stuk meer af van tweebenen dan zij. 'Of kunnen jullie ook jagen?' Alle nieuwsgierigheid die Honeydew door de 24 manen die ze leefde had verzameld, kwam er in één keer als een soort vragenvuur uit. Opeens begreep Honeydew dat ze waarschijnlijk heel onbeleefd klonk en zei: 'Sorry voor mijn nieuwsgierigheid. Het is zo bijzonder, met u praten, eigenlijk.'

'Nouuu, dat valt best wel mee,' lachte Honeydew. 'Onze holen zijn bedekt met warm mos en nou ja, met mijn dikke vacht voel je de tocht bijna niet. Alleen in Leafbare, dan is het wat moeilijker uit te houden.' Mr. Tips snoof even. Dat bladkaal was ook precies het probleem. In dit seizoen was het in zijn huis soms al wat frisjes. Hij moest er niet aan denken om op zo'n moment buiten in een bos rond te lopen. Hoe veel mos er ook in die holen van ze mocht liggen, een verwarming hadden ze niet.
'Maar wat eten jullie dan?' vroeg de clankat niet-begrijpend. 'Ook vogels of vis of... maakt je vriendin... Beth Pendle... die dood en eet je die dan?' Het idee alleen al was absurd. Beth Pendle die op muizen jaagde... 'Of kunnen jullie ook jagen?' vroeg Honeydew. Mr. Tips glimlachte. "Ik kan redelijk jagen, jazeker, maar dat is niet waar wij huiskatten ons eten vandaan halen. Hoe zal ik dit uitleggen... de tweebenen hebben winkels, een soort grote huizen waarin spullen verkocht worden, dat wil zeggen: geruild voor geld. Dat is het betaalmiddel van de tweebenen. Nu, zij kopen al hun voedsel, en dus ook dat voor hun katten, in de winkels", probeerde hij uit te leggen. Hij vroeg zich af of een clankat er veel van zou begrijpen. "Sommige katten krijgen zogenaamd 'kattenvoer' voorgeschoteld, brokjes. De meeste katten zijn daar wel tevreden mee, maar Beth is vrij rijk, zie je, dus mijn voedsel is van betere kwaliteit dan dat van de meeste huiskatten. Beth maakt mijn maaltijden zelf klaar. Een clankat als jij zal wel niet begrijpen hoe tweebenen met sauzen en kruiden kunnen toveren." 'Sorry voor mijn nieuwsgierigheid. Het is zo bijzonder, met u praten, eigenlijk', verontschuldigde Honedew zich. Mr. Tips glimlachte. Ze was tenminste beleefd. Ze deed hem een beetje aan Eriksen denken, die was ook al zo nieuwsgierig geweest.

Honeydew luisterde aandachtig naar het antwoord van de oude zwarte kater en probeerde zijn antwoord samen te vatten in haar hoofd. Winkels... geruild voor geld... betaalmiddel... voedsel? 'Dat klinkt een stuk gemakkelijker dan jagen,' merkte Honeydew met een verbaasde toon in haar stem op. 'Dus jullie hoeven eigenljk geen moeite te doen voor jullie voedsel? Jullie vrienden... kopen het en dan eet je het op? En dan is het al klaar, eigenlijk?' Zoiets had Honeydew niet verwacht. Tsja, wat had ze eigenlijk wél verwacht? Veel informatie over Kittypets en Tweebenen kreeg ze eigenlijk niet in de Clan en de laatste regel van de Warrior Code luidde dan ook: Een warrior verlangt niet naar het zachte leven van een Kittypet. Honeydew luisterde verder naar het verhaal van Mr. Tips, die vertelde dat zijn vriendin zijn maaltijden voor hem klaarmaakte. Há! Had ze toch een klein beetje gelijk toen ze vroeg of Beth kon jagen. Nou ja... een héél klein beetje... 'Nou ja, hoe tweebenen met kruiden kunnen toveren begrijp ik inderdaad niet, maar met kruiden toveren in het algemeen begrijp ik wel,' lachte Honeydew. 'Onze Medicijnkatten zijn geweldig met kruiden, maar dan voor geneesmiddelen, niet om prooi beter te laten smaken. Mijn zusje was er ook heel goed in.' Honeydew voelde een steek in haar hart toen ze 'zusje' zei. Waarom moest ze nou té veel aan een Kittypet vertellen?

'Dat klinkt een stuk gemakkelijker dan jagen,' zei Honeydew. Ze klonk verbaasd. 'Dus jullie hoeven eigenlijk geen moeite te doen voor jullie voedsel? Jullie vrienden... kopen het en dan eet je het op? En dan is het al klaar, eigenlijk?' "Zoiets, ja", zei Mr. Tips. Hij begreep dan ook nooit waarom die clankatten zo veel moeite deden, waarom ze het kittypetleven zo verafschuwden. Waarom koppig zelf blijven jagen als je ook een lieve tweebeen kon hebben die je eten gaf? Waarom keken ze zo neer op huiskatten? Die hadden hun zaakjes beter voor elkaar dan die in het bos levende wildkatten. 'Nou ja, hoe tweebenen met kruiden kunnen toveren begrijp ik inderdaad niet, maar met kruiden toveren in het algemeen begrijp ik wel,' lachte Honeydew toen hij uitgesproken was. 'Onze Medicijnkatten zijn geweldig met kruiden, maar dan voor geneesmiddelen, niet om prooi beter te laten smaken. Mijn zusje was er ook heel goed in.' Ah, ja, geneesmiddelen. Mr. Tips had al eerder gehoord dat de clans zogenaamde 'medicijnkatten' hadden. Hun medicijnen moesten echter vast een stuk minder ontwikkeld en effectief zijn dan die van de dierenarts. Mr. Tips hield niet van de dierenartsen, maar genezen konden ze zeker. Maar Honeydews zusje was dus zo'n medicijnkat? Of, was geweest, Honeydew had het in de verleden tijd over haar. Mr. Tips vroeg zich af waarom. Was ze gestorven? Hij begreep echter wel dat het een pijnlijk onderwerp moest zijn, dus hij vroeg niet door. Hij zou het zelf ook niet waarderen als iemand hem vragen over Oswald Pendle zou stellen en: 'wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet'.
"Wij hebben geen medicijnkatten nodig. Wij hebben de dierenarts, een tweebeen die zo ongeveer iedere kwaal wel kan genezen. Ik ken zelfs een kat die genezen is van een gebroken poot dankzij de dierenarts", vertelde hij.

Onderwerp: Re: Waiting for newleaf [open]