Gold

Always believe in your soul...

Zijn poten klonken dof op de bosgrond, de verbeten trek op zijn gezicht kenmerkte het feit dat Tall het nu echt zat was. Al die problemen die er maar steeds bijkwamen, steeds die irritante gevoelens, de keuzes. Nu moest het over zijn, te beginnen met Running, zijn zusje, zijn zusje die hem koelbloedig had verwond. De kater wilde uitleg, een oplossing, terug naar het verleden. Hij wilde zijn zusje terug, daarvoor rende hij nu zo hard, zo hard achter haar aan. Hij was in het voordeel, aangezien zijn poten langer waren, maar zij was stiller, dus alles moest op zicht en geur. Zolang hij haar maar zou vinden.

» Runningpaw *Eerdere Topic*

Net op tijd was hij, om de witte vacht te zien te verdwijnen. Een zucht ontsnapte, nee, nu moest hij zoeken, alsof hij daar zin in had! Vermoeid van al het gedoe liep hij op de struik af, en tikte erin met zijn poot, niets. Volgende struik dan maar, ook daar tikte hij er random in, tot hij bij de een na laatste kwam. Daar tikte hij, en voelde hij de overbekende vacht van zijn geliefde sibling. "Tikkie," Zei hij, vermoeid en met een glimlach in zijn ogen. Geen serieus gepraat, nog.

De kater haalde zijn schouders op toen Running zichzelf snel van hem wegtrok, en bleef zitten waar hij zat. Geen woord kwam uit zijn mond, zijn staart lag stil en zijn wang brandde. Een traan van frustratie, pijn en woede zat vast achter zijn oog, maar te zien was het niet. Integendeel, zijn ogen stonden juist hard, bijna kil. Ze had hem pijn gedaan, geestelijk, de wond deed hem niets. Het feit dat ze steeds van hem wegrende wel. Uiteindelijk hield de kater het niet langer, hij moest haar zien, het was nu zo lang stil. Tall volgde het spoor naar een boomstam, en zag haar toen liggen. Maar kwam er niet bij. In plaats daarvan krulde hij zich netjes voor de uitgang op, geen behoefte om bij haar te liggen nu. Hij was boos.

Hij zuchtte gepijnigd toen de poes alleen maar bozer werd, maar maakte geen aanstalten om te verplaatsen op enige manier. "Waarom zou ik? Ik hou van je," Hij sloot zijn ogen, en legde de zware kop op zijn poten. 'Maar zij niet van jou...' De woorden kwamen zomaar op in zij hoofd, meteen sloeg hij naar zichzelf met zijn poot. Gefrustreerd schudde de kater zijn kop ook nog eens, dat was niet zo! Toch?

De enige reactie die meteen volgde op de schreeuw van de poes zorgde alleen voor een diepe zucht van onmacht bij de kater. Zijn hoofd draaide, zodat de panische poes in zicht kwam. "Zeg dan eerst, alsjeblieft, terwijl je in mijn ogen kijkt of je ook nog van mij houd," Hij slikte, bang voor het antwoord, "Want zo voelt het niet meer Running, en ik mis het..." Zijn stem stierf weg, maar hij bleef naar haar kijken. Don't hurt me

Zijn mond viel open, zijn hart zonk en de ademhaling stopte. Alles wat hij nog kon was zijn kop laten vallen, en een laatste zucht uiten. "Wat heeft het dan voor zin voor mij om nog te bestaan?" Het klonk als een fluister, een laatste boodschap. Tall was radeloos, moe, bang en zag het acuut toen zijn zusje.. Zijn bloedgenoot! Had gezegd dat ze het niet kon, waarom niet? Waarom speelde ze zo met hem? Waarom wilde ze hem dood hebben? Hij wist het allemaal niet meer, en was klaar met vechten. Hij was haar kwijt.

Verbaasd keek hij op toen ze wel een hele zin tegen hem zei, en al was de boodschap niet positief, in zijn ogen was het een vooruitgang. Dus stapte hij inderdaad opzij, maar bleef bij haar. "Maar dat zijn gewoon vrienden, geen van allen begrijpt me zo goed als jij, wilde je liever dat ik vriendloos en gepest zou zijn?" Een beetje in de war keek de grote kater haar aan, sociaal was hij wel, maar poezen snapte hij compleet helemaal niets van.

De kater had hoop in zijn ogen, maar zorgde er wel voor dat zijn zusje het niet zag. Dat ze tegen hem praatte deed hem alweer goed, en even leek hij weer een kitten, wanhopig vriendjes met haar te willen zijn. "Daarom ging ik ook achter jou aan, wat zij denken hoef ik toch niet te denken?" Vroeg en zei hij de poes, in zijn gedachten riep hij uit tot Starclan, waarom wilde Running hem niet geloven. Zo ongeveer zijn gehele leven draaide om die poes, al sinds ze geboren waren.

Zijn ogen vergrootten toen de poes hem zei dat ze hem gewaarschuwd had. Wanneer dan? Hij had even iets gemist blijkbaar, en dat kwam nu terug naar hem. "Wil je dat echt?" Wist hij alleen uit te brengen, "Heel zeker?"

Het deed hem meer pijn dan dat Tall wilde toelaten en -geven. De kater liet het niet merken, mooi, als de poes dat echt wilde stopte alles hier, het stopte, niet een beetje, het stopte. "Oke Running, maar het word geen 'even' zoals je dat zegt," Hij bleef staan, en keek zijn zusje na, "Vaarwel!" Was alles wat hij riep, voor zijn poten zijn lichaam omdraaide, dit was het dan. Een kille blik was in zijn ogen verschenen, dan mochten anderen haar ook niet meer zien, daar zou hij voor zorgen.