Cold as ice {Tallpaw}

Zijn spieren voelden stijf aan, maar hij was alsnog blij dat hij gisteren tenminste enkele uurtjes slaap had kunnen inhalen.
Zijn blauwe ogen zochten het kamp af, een bepaalde kat zoekend. Hij had gisteren geen woord tegen Tallpaw gezegd, met een reden ook. Hij zou het zelf ook niet fijn hebben gevonden om gestraft te worden door zijn vader waar iedereen bij was, en dus zou hij vandaag een woordje met de apprentice wisselen. Zijn ogen stonden kil toen hij over de open plek naar Tallpaw toeliep. Hij begroette zijn zoon dan ook maar slechts met een zwiep van zijn staart. "Tallpaw," Sprak de kater, ietwat kortaf. "Kan ik je even spreken." Het was geen vraag, eerder een bevel. Na deze woorden verliet hij het kamp met ruime, ietwat schokkige passen. Zijn spieren deden pijn, Starclanverdomme. Hij hoopte maar dat wanneer hij klaar was met Tallpaw, hij zo'n voor geval niet meer hoefde mee te maken.

Tall speurde het kamp af, op zoek naar eten, of naar zijn vrienden, het was de kater om het even. Zijn blik ving echter geen van beiden, in plaats daarvan zag hij iets compleet anders, een grote tabby kater met ijzige blauwe ogen. De jonge apprentice kroop in elkaar en keek toe hoe zijn vader hem wenkte, met langzame passen liep Tall achter hem aan. 'Zij die gaan sterven groeten u' Ja, dat paste wel bij deze situatie. Daarom knikte de ietwat bange apprentice toen zijn vader vroeg of ze even konden praten, en slikte. De schokkige bewegingen van zijn vader vielen niet op, nee, in Talls' ogen was zijn vader een held, altijd, en niets wat fout ging was te zien. Dat imponeerde hem wel een beetje, maar de kater weigerde onder te doen aan zijn vader, hij wist dat dat hem toch nooit een compliment op zou leveren. Dus werd de rug gerecht, en liep hij statig mee. Inderdaad, Zij die gaan sterven groeten u

Zodra hij zich buiten het kamp bevond draaide de kater zich om in de richting van zijn zoon, om de jongere kat ook gelijk een wat kille blik toe te werpen. O ja, hij was slecht gezind. Hoe zou je zelf zijn als de helft van je slaap afgepakt was geworden door een zoon die zich niet had kunnen inhouden? Maar goed, hij zou de situatie alsnog anders aanpakken dan Tallpaw nu waarschijnlijk dacht. Geweld werkt niet, dat herinnerde hij zich nog maar al te goed. Hetgeen wat er tussen hem en Strugglebug was gebeurd, stond nog steeds als een verse wonde op zijn netvlies gebrand. "Waarom had je vannacht die kitten bij haar moeder weggehaald?" Begon hij, meteen tot het onderwerp komend. Hij had geen zin om over koetjes en kalfjes te praten. Tallpaw moest weten wat hij verkeerd had gedaan, en Wolftail wou liefst ook een reden horen van zijn daden.

De jonge kater liep nog steeds een beetje bang achter de grote tabby aan, en moest zijn best doen niet een meter omhoog te springen van schrik toen die zich omdraaide. Alleen zijn vader had dit effect op hem, zo graag wilde Tall het goed doen, zo enorm graag! Nu leek dat echter onbereikbaar voor hem. Zijn vader kwam meteen terzake, en ook de apprentice besloot om gewoon to the point te komen en deze keer niet dicht te klappen in de buurt van zijn vader. "De eerste keer dat ik de kitten onmoette maakte ik een domme fout, ik wilde het goedmaken maar weet duidelijk nog niet genoeg van kittens af, want het ging niet zoals gepland," Hij zweeg, rechtte zijn rug, en keek ietwat onzeker naar de ander, zou zijn vader nu boos worden? Hij was eerlijk geweest, zou zijn vader nu trots zijn? Please let him be

"De eerste keer dat ik de kitten onmoette maakte ik een domme fout, ik wilde het goedmaken maar weet duidelijk nog niet genoeg van kittens af, want het ging niet zoals gepland," Wolftail trok even een wenkbrauw op maar hield zijn koude blauwe blik op zijn zoon gericht. Hij kon het de kater niet kwalijk nemen omdat hij slecht was in omgang met kittens, aangezien hij zelf ook niet altijd dé beste vader was geweest. Maar Tallpaw moest weten dat wat hij had gedaan, volkomen roekeloos was geweest. Als Tallpaw een goede krijger wou worden, moest hij weten dat niet alles zomaar kon, en dat ook niet alles zomaar vergeven zou worden. Wolftail zuchtte even, sloeg even met zijn dikke staart in de lucht en spitste zijn oren richting de jongere kater. "Ik wil je één maan niet meer bij de nursery zien, is dat begrepen?" Zijn stem klonk doodserieus. Eigenlijk mocht de kater nog blij zijn dat hij er zo goed vanaf kwam. Hij kende tal van krijgers die hem zo een maan lang de nesten van de elders liet verschonen.

Tall's ogen werden werkelijk enorm toen zijn vader hem de straf gaf, en even kwam het in hem op te protesteren. Gelukkig wist de apprentice wel beter dan dat, maar erover onderhandelen zou hij wel doen. "Ehm," Zij hij zacht, en schoof even met zijn poten. "Mag ik dan niet in plaats daarvan ik weet niet.. Nesten verschonen ofzo?" Zijn ogen stonden smekend, "Ik wil het echt heel graag goedmaken met zowel Fawnstep als de kitten, ik begrijp nu hoe ongelooflijk stom het van me was haar zomaar mee te nemen," De jongere kater slikte even, zijn vader imponeerde hem altijd een beetje maar daar moest hij nu maar overheen stappen. "Als ik nesten moet verschonen kan ik ondertussen leren beter met de kittens om te gaan," Onzeker keken zijn ogen omhoog naar de grote kater, het was op zich een goed idee, maar alles waar Tall op hoopte was een knikje van zijn vader, iets wat liet zien dat Wolftail het goed vond dat zijn zoon nadacht, iets wat duidelijk maakte dat de grootse warrior trots was op zijn zoon.

"Ehm," Wat? Overwoog de kater het echt om in opstand te komen tegen zijn vader? "Mag ik dan niet in plaats daarvan ik weet niet.. Nesten verschonen ofzo?" Even was hij verbaasd, maar Wolftail liet dit niet blijken en keek zijn zoon slechts kil aan. "Ik wil het echt heel graag goedmaken met zowel Fawnstep als de kitten, ik begrijp nu hoe ongelooflijk stom het van me was haar zomaar mee te nemen," Tallpaw was duidelijk nerveus. Maar Wolftail zou geen medelijden tonen. Hij had zijn straf al gegeven, en nu besloot de apprentice snel om er zelf eentje te kiezen? "Als ik nesten moet verschonen kan ik ondertussen leren beter met de kittens om te gaan," De jongere kater keek hem onzeker aan, maar Wolftail weigerde nog steeds enkele emotie te tonen. "Oké," Miauwde hij zuchtend, echter verscheen er nadien toch een sluwe grijns op zijn gelaat. "Op één voorwaarde," Vervolgde hij. "Dat je ook dan de nesten van de elders verschoont." Dat was dat. Tallpaw wou liever nesten verschonen? Dan mocht de apprentice zijn gang gaan.

De kater bleef vol spanning kijken, en wilde haast opgelucht zuchten toen zijn vader uiteindelijk toestemming gaf. De kille blik snoerde hem echter al snel de mond, dus bleef de kater stil, en luisterde braaf naar zijn vader. Hij leek een compleet andere kat zoals hij daar zo zat, wanhopig van alles proberende om zijn vaders' goedkeuring te krijgen. Die had hij nu dan eindelijk, voor een onnozele opdracht, maar die voorwaarden. Nooit was Tall goed genoeg, er was altijd iets extras, iets anders, iets nieuws. Zo ook nu, maar heel erg klonk het niet in Tall's oren. "Oke," Stemde hij er soepeltjes mee in, en haalde zijn schouders op. Een den of twee, het maakte hem niet echt uit. Het was zwaar werk, misschien zou hij er zelfs nog beter door worden.