I believe you can Fly

De gele ogen stonden onzeker, de pootstappen waren zacht, alsof hij zich elk moment kon omdraaien en wegrennen. De ademhaling verliep gejaagd, en als je het hem had gevraagd had de kater altijd geantwoord dat zijn hart niet meer normaal klopte. De wond in zijn oor prikte, maar dat kon ook komen omdat hij iets wilde wat hem van dit moment af zou leiden. Hij moest het doen, hij moest wel. Toch? Even was de twijfeling duidelijk te zien op de jonge kater's gezicht, maar toen deed hij het dan toch maar. Zijn poot ging naar voren, en raakte het lichaam heel zachtjes. Jammer, ze werd niet wakker, omdraaien en wegwezen dan maar.

- Slatekit

De kater had zich omgedraaid en wilde al gaan, maar zijn mooie plan was mislukt, en het poesje was wakker geworden. Hij vloekte, zacht genoeg zodat geen enkel paar tere kitten oortjes het zou horen, en liep weer terug naar het nest. Daar trof hij de kitten aan, opgekruld van angst, zo diep mogelijk in het mos. Hij glimlachte weemoedig, en porde haar nog eens, nu wat zachter. "Hey," Fluisterde hij, "Mag ik je wat moois laten zien?" Zijn ogen waren groot, en hoopvol. De kater had best lang lopen tobben over wat hij moest doen om het goed te maken, en nu wist hij het dan eindelijk. Nu nog zorgen dat de poes ook daadwerkelijk mee durfde te lopen.

De kater zuchtte heel zacht toen de poes hem zomaar weg probeerde te krijgen. Had hij daarvoor al die moed verzameld en was hij daarom zo laat hiernaar toe gekomen? Nee, dat was het duidelijke antwoord, hij was moe, en hij wilde dit afhandelen. "Dat komt wel goed," Mauwde hij dus ongeduldig, en pakte de kitten, wederom, in zijn bek. Hij had echter wel iets geleerd van de vorige keer, dus bewoog hij nu behendig en snel de nursery uit. Nog voor de kitten goed en wel kon weten wat er gebeurde, al was dit pluizebolletje daar naar zijn idee veel te snel mee, stonden de twee buiten. Daar zette de kater haar galant weer neer, en wees met zijn staart omhoog. Ze zou hem het allemaal wel vergeven als ze het zag. Naïviteit, of waarheid?

Oke. Dat was niet geheel hoe het in zijn hoofd zich voorgespeeld had, in zijn hoofd had de kitten vrolijk rondgehobbeld, maar nee, natuurlijk niet. De kater begon toch echt vermoedens te krijgen dat dit kleine beestje hem allesbehalve mocht, en dat was nog best irritant. Weglopen was geen optie, tot zijn grote spijt. Maar hoe kon hij dan zorgen dat dit poesje zou stoppen met dat angstige getril? Want van vrolijk rondhobbelen was er bij haar dus duidelijk geen sprake, ze lag opgekruld op de grond en trilde. Heerlijk hygienisch.
Ineens doorboorde een ijselijk gekrijs zijn oren, de kater dook naar de grond en bedekte ze met zijn poten, dat leek niet te werken. Sterker nog, op de grond was het geluid alleen maar harder! Zijn ogen schoten naar het kleine bolletje, en zijn mond viel open van ontzetting. Hoeveel geluid kon zo'n klein iets ooit produceren!? Hij moest snel handelen, anders zou het hele kamp straks wakker zijn, dus besloot hij te doen wat zijn moeder altijd deed. De kater krulde zich rond het poesje om, en legde zijn staart over haar heen. Het geluid werd nu al een stuk gedempt, en het donker zou de poes rustig maken. Wel, in theorie.

Het poesje leek wat rustiger te worden, maar juist toen barstte alles los. Van achteren kwam Ashdrizzle, die hem vroeg of Shrewstar gehaald moest worden terwijl, op hetzelfde moment, een razende Fawnstep de nursery uitkwam. Tall vloekte binnensmonds, en sprong op zodra de zwarte poes haar kitten teruggepakt had. "Nee dank je Ash," Mauwde hij dankbaar naar de grijze kater, en probeerde de woedende blik van de queen te vermijden. "Ik wilde haar alleen de sterren laten zien," Mompelde hij, en schoof wat heen en weer met zijn poten. Het poesje had het geweldig gevonden, de kater wist het zeker. "Ze was trouwens warm genoeg, ik lag om haar heen," Verdedigde hij zichzelf toen, want hey! Het was goedbedoeld.

Oke, nu werd het lastig en toch wel erg druk naar Talls' idee. Meteen kreeg de jonge kater spijt van wat hij had gedaan toen Ash, zijn bud, zijn kant koos en een ruzie begon te trappen met Fawnstep. De kater stond er maar een beetje onhandig tussen en trok beschaamd met de oren toen hij ineens de kitten in zich kreeg die duidelijk niet erg blij was met de situatie. Nog voor Tall kon reageren op alles wat er, opnieuw door hem, gebeurt was, kwam zijn vader. Zijn zwakte, ook al was de zoon bijna even groot, bang voor zijn vaders' woede was hij wel. Nu leek de andere grote kater niet echt woedend op het moment, maar voor de zekerheid zette Tall een klein pasje achteruit, en keek beschaamd naar zijn poten terwijl zijn vader praatte. Toen hem een zijdelingse blik toegeworpen werd glimlachte hij schuldbewust en knikte haast onmerkbaar naar zijn vader om te laten zien dat hij op zou letten en zou leren. Wat Wolftail te zeggen had verbaasde hem echter wel flink, waarom werd hij niet gestraft? Waarom begon de grote tabby tegen Fawn en Ash? De jongste kater richtte zich weer op, waardoor zijn lengte bijna die van zijn vader tipte. "Het spijt me verschrikkelijk Fawnstep," Mauwde hij, schuldbewust, maar met een bepaalde vlam in zijn ogen dat hij het toch wel uiterst vermoeiend zou vinden als de poes er nog verder op in zou gaan. Hij bood nu zijn excuses aan, dat moest goed zijn right? "Ik dacht niet goed na, en begrijp waarom dit geen handige actie was, ik zal voortaan beter nadenken voor ik in de buurt kom bij jullie kittens," De 'jullie' was er subtiel ingestopt, maar wel duidelijk te horen, waarbij Tall zijn vaders' voorbeeld volgde en een zijdelingse blik op zijn vriend Ash wierp. Hierna keek hij onzeker naar zijn vader, zo graag, zo graag wilde de kater een 'goed zo' horen, it meant the world to him.