I'm finaly free! {& Dark Forest kat}

Hij leek ergens van wakker te schrikken. Maar toen hij zijn ogen opende was er niemand. In zijn eentje zat hij in een gigantisch groot donker bos. Vragend keek hij in het rond. Ergens voelde het leeg van binnen. Maar het rare was de gene die er wel was. Burnedpaw. Normaal gesproken zat hij vast in Flamepaw's lichaam, het was niet mogelijk om hem te besturen. Alles wat hij was, was een stem in Flamepaws kop. Maar nu had hij controle over het lichaam. Eindelijk kon hij zelf bewegen, en zelf praten. Maar hier was niemand om tegen te praten. Tenminste dat dacht hij. Zijn kansen grijpend begon Burnedpaw te rennen, zonder er verder over na te denken waar hij eigenlijk was. Hij moest stoppen met rennen door een grote boom die zijn pad versperde. Zijn rode ogen volgde de stam van de boom tot aan de top. Zo'n grote boom had hij van zijn hele leven nog nooit gezien. Een brede grijns verscheen op zijn kop terwijl hij nog eens goed naar de barst van de boom keek. Rustig zette hij nog een paar stappen vooruit en plaatste een van zijn voorpoten tegen de stam. Dit eenmaal gedaan te hebben zette hij zijn vlijmscherpe klauwen in de boom. De grijns op zijn kop werd nog net iets groter dan dat deze al was. Vanuit het niets begon hij hevig tegen de boom te krabben, stukjes barst vlogen rond zijn oren. Hier genoot hij van, eindelijk eens zijn irritaties en woede kwijt. De rode tabby kater was zo druk bezig met de boom dat hij niet eens merkte dat er vanuit de schaduwen een kat op hem kwam aflopen.

In haar hoofd herhaalde de poes de woorden, "kom tot me, kom tot me jonge apprentice" En ja hoor, ze zag de apprentice verschijnen. Ze liet hem eerst wennen aan de omgeving, en de kater begon een boom te bewerken met zijn nagels. Ze liet hem even, maar liep uiteindelijk naar hem toe. Dit was Flamepaw, een ThunderClan apprentice. Gesplitste persoonlijkheid, ze wist alles van hem. Haar ThunderClan geur zou de kater comforteren, en hem niet bang maken. Alleen de felle groene gloed van haar ogen zou de kater kunnen schikken. Uiteindelijk besloot ze om naar de kater te lopen, ze zou beginnen met haar wraak! "Goedenavond Flamepaw, of moet ik Burnedpaw zeggen?" miauwde ze met haar kille stem tegen de kater. "Het doet er tenminste even niet toe. Jij bent uitgekozen, door ons, om getraind te worden. De beste warriors zullen je stuk om stuk, dus niet altijd ik, je trainen. Lijkt dat je niet wat?" Och och, lief voordoen, maar grootse plannen hebben. Alle Clans te pakken nemen, weg met die zwakke leaders! Weg met die vrouwelijke leaders, dat moesten katers zijn. Weg met de Kittypet leader, die zichzelf zo goed vind. En, StarClan overheersen! Straffen voor wat ze ons hebben aangedaan! Ze had haar partner nooit meer gesproken, geen idee waarom. Misschien was het niet eens zijn lichaam die toen vermoord was! Oh, whatever. Nu moest ze zich focussen op de kater. Die moest ze van perfecte trainingen voorzien voor deze avond.

OOC: May i? :3

De jonge kater was druk bezig met zijn klauwen in de boom te zetten toen er een kille stem achter hem klonk. "Goedenavond Flamepaw, of moet ik Burnedpaw zeggen?" Met een ruk draaide hij zijn kop om en keek de she-cat recht in haar ogen. Hier door werd het wel even verblind door het felgroene licht dat er uit kwam. Kort snoof hij waarna hij zich meteen weer tot de boom wendde. "Het doet er tenminste even niet toe." zei de tabby achter hem. Als het niet uitmaakte waarom praatte ze dan nog tegen hem en vroeg ze dat? Kon ze nu niet heel even haar kop houden nu hij eindelijk vrij was? Minachtend snoof hij weer waarna Burnedpaw zijn klauwen weer in de boom zette. "Jij bent uitgekozen, door ons, om getraind te worden. De beste warriors zullen je stuk om stuk, dus niet altijd ik, je trainen. Lijkt dat je niet wat?" ging de she-cat verder. De apprentice stopte zijn bezigheden met de boom waarna hij zich tegen de bast afzette. Zijn lichaam draaide behendig een rondje zodat hij met zijn poten voor de she-cat landde. "En wie mag jij dan wel niet zijn, mij zomaar durven aanspreken op die manier?" antwoordde hij. Eigenlijk was hij wel een beetje verbaast dat zijn stem zo zwaar en hol klonk nu. Het was in ieder geval een heel stuk beter dan die vriendelijke stem van Flamepaw.

OOC: Sure!

Het leek de kater niet te boeien wat ze zei. Maar dat zou nog wel komen, gewoon afwachten. De kater draaide behendig zijn kleine lichaam zodat deze met zijn poten voor haar terecht kwam, maar het deed haar totaal niets. Gewoon een kort kunstje, dat kon iedere kat leren. "En wie mag jij dan wel niet zijn, mij zomaar durven aanspreken op die manier?" Ashpelt snoof even, als hij eens wist wie zij was hé... "Mijn naam is Ashpelt, voormalig warrior van ThunderClan," miauwde ze op de nog steeds kille toon die ze altijd al had gehad. "En ik ben vele moons geleden overleden." voegde ze eraan toe, hem laten weten dat hij zich bevond tussen dode katten, tenminste, voor nu was het alleen hem en haar. Maar ze wist dat er nog meer warriors hem zouden trainen. "Ik weet dat ik met Burnedpaw spreek, en ik heb een leuk aanbod voor je. Wat als wij je zo kunnen trainen dat jij de macht over het lichaam krijgt van Flamepaw?" miauwde ze met een iets opkrullende lip, waardoor een iets gemene glimlach op haar smoel stond. Oh wat hield ze van haar taak.

De she-cat snoof waardoor Burned nog minder zin had om überhaupt naar deze te luisteren. "Mijn naam is Ashpelt, voormalig warrior van ThunderClan," sprak ze. Nog steeds zonder ook maar enige interesseren te tonen keek hij haar aan. Toch spookte er een aantal vragen in zijn kop rond. "En ik ben vele moons geleden overleden." ging Ashpelt verder. Dood eh? dacht hij. Dit was zeker niet starclan, in ieder geval het zag er niet uit zoals dat zou moeten. "En wat maakt mij dat uit..." sprak op hij op een ongeïnteresseerde toon. Wacht eens even. Waarom verspilde hij eigenlijk zijn kostbare tijd aan een dode kat. "Ik weet dat ik met Burnedpaw spreek, en ik heb een leuk aanbod voor je. Wat als wij je zo kunnen trainen dat jij de macht over het lichaam krijgt van Flamepaw?" vertelde de she-cat hem. Met een redelijk emotieloze blik keek hij recht in de felgroene ogen van de she-cat maar ergens in zijn rode ogen was er een sprakje ongeloof te vinden. "Zou ik dat nu echt moeten geloven?" sprak hij kil. De gemene glimlach die de Ashpelt op haar kop had deed hem niets. Flamepaw zou misschien flippen maar hij, nee hij zeker niet.

“Zou ik dat nou echt moeten geloven?” sprak de kater, en Ashpelt lachte. “Ik kan je nu zo laten gaan, en je keert hier dan nooit meer terug, je kan nooit meer die domme kater overnemen, ik heb je immers hier gebracht, toch?” miauwde ze op haar kille stem. “Je kan kiezen, weggaan en nooit meer zo kunnen leven, en nooit het lichaam overnemen, of je blijft hier, en wij helpen je om controle over te nemen.” Zo, dat was haar praatje, nu was het aan de kater, anders stuurde ze hem weg en zou ze hem niet meer trainen. Ondankbaar mormel.

radius:60px;">

I'm just gonna let it all burn down.

Burnedpaw vernauwde zijn ogen, hij keek recht in de felgroene ogen van de she-cat voor hem. Deze moest lachen, blijkbaar had hij iets heel grappigs gezegd. Maar de lach van de kat stond hem zeker niet aan. “Ik kan je nu zo laten gaan, en je keert hier dan nooit meer terug, je kan nooit meer die domme kater overnemen, ik heb je immers hier gebracht, toch?” zei ze she-cat al snel weer tegen hem. Burnedpaw moest haar wel gelijk geven dat hij daar echt geen zin in had. “Je kan kiezen, weggaan en nooit meer zo kunnen leven, en nooit het lichaam overnemen, of je blijft hier, en wij helpen je om controle over te nemen.” vervolgde de she-cat haar verhaal. Ze had wel een punt, ze had hem waarschijnlijk wel hier gebracht. Maar wat hier was... Daar had hij nog wel een aantal vraagtekens bij. Toch boeide het hem niet veel, hij kon het op zijn minst proberen. Als het niets was stopte hij er gewoon mee. "Fine then I'm in." besloot Burnedpaw uiteindelijk toch maar. For now atleast... dacht hij er wel achter aan. Het zou toch geen kwaad kunnen, dat dacht hij in ieder geval. "En wat zou ik dan zo al wel niet moeten doen dan?" vroeg hij toch een tikkeltje nieuwsgierig aan Ashpelt. Hij ging er maar eens goed voor recht staan. Wie zou weten wat ze precies van hem wilde en wat die 'training' in zou houden. Wat het ook was, hij was er klaar voor. Hij zou alles doen om zelf dit lichaam altijd te kunnen besturen.