Free day

Spinnend rolde Shadepaw zich om. De warme zonnestralen schenen al op zijn slaapplaats maar de rode kater vertikte het om uit zijn nest te komen. Hij vond het wel lekker die warme stralen op zijn vacht. Vandaag had hij een dagje vrij, wat hem goed uit kwam. Een beetje uitslapen en lummelen was voor een keer wel leuk. Shadepaw dacht dat hij wel de meeste uurtjes kon uitslapen wanneer hij in de Den bleef. Dan kwam er tenminste geen andere Warrior. Die hadden meestal de rotklusjes zoals mos ophalen voor de Elders en de kittens. Training was beter, of een patrouille. Maar wanneer alle mentors erop uit waren en je zwierf als Apprentice rond in het kamp werd je meteen aan de gang gezet. Shadepaw hoefde geek kittypet leventje maar voor een keer uitlslapen leek hem geen zonde. Alle andere Apprentices waren weg dus het was heerlijk rustig in de Den. Misschien dat hij later wat kon praten of trainen met iemand die vroeg klaar was met zijn training. Of wat er dan ook op zijn pad kwam te liggen. Voor nu rolde hij nog een keer om en krulde zich tot een klein oranje balletje. Niemand die hem nu nog kon storen.

- Only Tearpaw, sorry moet eten D: -

Al slapend luisterde hij intensief naar de geluiden om zich heen. De kater was een lichte slaper, altijd al geweest eigenlijk. De kater sliep wel, maar niet diep. Hij hoorde het geluid van pootstappen. Het zachte mos dempte het geluid genoeg om een slapende kat niet wakker te maken. Maar voor de hypergevoelige zintuigen van Shadepaw was het net alsof iemand de Den binnen dreunde. Zijn snorharen bewogen kort om zijn ergernis te laten blijken. Niet dat iemand dat zag, alleen hij wist dat hij zich ergerde. Zijn snorharen waren verstopt tussen zijn poot en zijn lijf. Opgekruld zou niemand zijn kop zien, zeker niet als hij met zijn rug naar de ingang lag.
Zijn neus bewoog een klein beetje bij het ruiken van de herkenbare geur. Nou ja, elke geur was bekend maar deze kende hij persoonlijk. Tearpaw achtte hij als een goede vriendin. Ze was in sommige opzichten zijn tegenpool. Veel rustiger en kalmer dan hijzelf. Shadepaw was soms wat chaotisch en halsoverkop met sommige dingen. Toch was hij erg leergierig en zijn wraakzucht naar Frostkit was groot genoeg om zijn drijfveer te zijn. De warmte van de poes straalde door zijn dikke vacht heen toen ze naast hem ging zitten. Zijn oor draaide zich wat naar achter om naar haar gesnor te luisteren. Haar staart krulde langs zijn kop en hij voelde hoe haar borstkas op e neer ging. Het voelde erg rustgevend maar hij kon niet meer slapen.
'Geen training?' Bromde hij tussen zijn tanden door. Zonder ook maar om te kijken naar de oranje poes wachtte hij op een antwoord.

Ze merkte op dat Shadepaw's ademhaling niet zo rustig ging zoals die van een slapende kat zou gaan en Tearpaw betwijfelde of ze iets zou zeggen tegen Shadepaw. Zijn stem weerklonk en Tearpaw schrok van deze onverwachte wending. 'Nee,' beantwoordde ze zijn vraag, waarna ze haar lichaam iets dichter tegen dat van Shadepaw drukte. Ze legde haar kopje rustig tegen hem aan, terwijl ze zijn ademhaling probeerde te volgen. Het was stil in de Apprentice's Den. 'En jij?' vroeg Tearpaw stilletjes, terwijl ze het antwoord al wist. Tearpaw's oortjes gingen heen en weer. Shadepaw zou zich misschien verbazen als hij haar zou zien. Haar pels was helemaal verkleurd. Eerst was het rood geweest, toen ros-wit en nu was het oranje geworden. Trouwens, dit zou niet haar laatste verkleuring zijn. Straks zou het misschien weer anders zijn. Tearpaw's hart pompte sneller dan normaal, waarvan Tearpaw even opkeek. Ook het sterke gevoel in haar maag kon ze ook niet onderdrukken, evenals plaatsen. Haar ademhaling was sneller dan normaal en Tearpaw probeerde dit een beetje te temperen. Tearpaw keek richting Shadepaw en snorde zachtjes. Ze kende het fijne gevoel niet, maar het was in elk geval fijn. Ze durfde het niet tegen Shadepaw te zeggen, bang dat hij iets zou merken. Haar borstkas ging sneller op en neer dan daarnet. Tearpaw keek op naar iemand die binnenkwam. Ze keek de Apprentice even recht aan. Daarna legde ze haar kopje weer op Shadepaw's rug, terwijl de schaduw alweer verdween, wat erop wees dat de Apprentice weg was. 'Shadepaw?' vroeg ze, op het moment om hem gewoon alles te vertellen van het onbekende gevoel en wat er allemaal in haar rondspookte. Haar oortjes gingen heen en weer, terwijl ze afwachtte. Met de minuut die ze wachtte, sloeg haar onzekerheid toe. Haar ademhaling werd onrustig en haar hart klopte veel sneller, dat Shadepaw misschien kon voelen. Tearpaw wachtte in spanning af, maar keek opzij naar de Apprentice's Den. Ja, Shadepaw was een hele goede vriend. Ze keek weer naar Shadepaw en legde haar kopje rustig neer, terwijl ze haar hart en haar ademhaling probeerde te temperen en het onbekende, fijne gevoel probeerde te temperen. Haar pootje legde ze vlak naast haar en haar staart sloeg nerveus heen en weer.

Shadepaw voelde hoe het lijfje van Tear een beetje opschoof dichter tegen hem aan. Hij voelde hoe ze haar kopje op zijn flank legde dat zijn vacht een beetje naar beneden drukten. Gelukkig was Tearpaw niet erg zwaar. 'Raindrop heeft me een dagje vrij gegeven.' Mormelde hij rustig terug. Zijn oren draaide zich wat meer naar tearpaw toe om haar beter te kunnen horen. Het duurde maar eventjes of hun ademhaling ging gelijkmatig omhoog en omlaag. Een rustgevend gevoel golfde over zijn ziel heen. Nog net wist hij een zucht tussen zijn mond vast te klemmen maar alle spieren in zijn lijf zakten een beetje in als een pudding. Shadepaw sloot eventjes opneiuw zijn ogen en gaf zich geheel over aan dit prettige rustige gevoel. Geen zorgen, nergens kon hij nog over piekeren. Alleen rust en stilte. Heerlijk was het, dit soort momenten zorgde ervoor dat hij niet meteen paranoia werd van elke vreemde Rogue die hij rook op Shadowgebied. De laatste tijd stonken de grenzen naar die buitenstaanders.
Nee, oh, stop. Niet piekeren, geen zorgen. Relax en ontspan is voor een keertje, dacht Shadepaw streng tegen zichzelf. Tearpaw's stem klonk zachtjes door zijn gedachten. Zijn kop draaide zich half om en keken recht in de blauwe ogen van zijn vriendin. Vragend trok hij een wenkbrauw op. Een teken van affectie of verliefdheid kon je er niet in zien. Misschien herkenning, vriendschap en een wat hangende oogleden vanwege het slaap. 'Wat is er?' Vroeg hij rustig. Zijn ogen keken even naar haar oranje witte staart die wat heen en weer bewoog. Te snel om normaal te zijn. Was ze ziek?

- Hehe dat zijn jongens xD Hier is de beloofde post :3 -

Bij het zien van de blik van Shadepaw, durfde Tearpaw opeens niet meer. Haar blauwe ogen gingen eerst even naar de grond en keken hem toen weer aan. Trouwens, ze mochten nu nog niet officieel partners worden. Misschien kon ze hem beter vragen als ze wat groter waren. Dàt lag haar niet lekker. Ze had nu de kans om het te zeggen tegen Shadepaw en dan ging zij het verpesten door opeens niet meer te durven. Er was hier niemand die hun kon storen en er was even geen heibel in de Clan. Tearpaw keek naar Shadepaw, voelde een fijn gevoel opkomen bij het ontmoeten van zijn groene ogen, maar durfde er niet veel mee te doen. Tearpaw keek hem heel even aan. 'Ik vind je leuk,' zei ze toen, zonder aarzelen. Ze gaf hem een lik over zijn mond en keek hem toen aan. Hij was erg slaperig, merkte ze aan hem op. Misschien moest hij beter een beetje slapen. Tearpaw liet het even bezinken bij Shadepaw en keek hem toen een tikkeltje bezorgd aan. 'Misschien is het beter als je nog wat slaapt, Shade,' probeerde ze voorzichtig, terwijl ze hem aankeek en lichtelijk bezorgd glimlachte. Ze keek hem even aan, gaf hem nog een likje tegen zijn wang en legde haar kopje neer. Van zijn groene ogen werd ze alleen maar meer verlegen. Ze keek naar haar zandkleurige pootje. Het zou vast niet meer lang duren totdat ze krijger werd. En... En Brokenstar had haar nog niks laten zien of had nog niks gedaan. Ze hoefde het Clanterrorium trouwens ook niet te zien. Ze was al wel eens naar Shadepaw opzoek gegaan en toen had ze het territorium ook al gezien. Tearpaw keek richting Shadepaw en een zacht, snel gesnor, kwam er uit haar keel. Tearpaw liet haar blik door de Apprentice's Den glijden. Als niemand er was, als iedereen op training was, dan zag het er heel anders uit dan dat de Den vol met Apprentice's zat. Sliep Shadepaw's broer, Snakepaw, hier ook niet in de buurt? Dat was toch die zwarte kater met blauwe ogen? Grappig. Hij leek helemaal niet op Shadepaw en toch waren ze broertjes. Misschien hadden ze wel een hele goede band met elkaar. Tearpaw zei maar niks over Snakepaw. Dadelijk zei ze iets verkeerds en dan kreeg ze ruzie met Shadepaw. Nee, dat wou ze niet! Ze keek naar Shadepaw en snorde zachtjes. Ze ademde zijn lichte geur in, die half ruikbaar werd, aangezien ze dicht tegen hem aanlag en voelde een veilig gevoel over zich heenkomen. Shadepaw was hier, dus zou haar niets overkomen. Ze keek richting Shadepaw, waar ze eigenlijk ook het meeste behoefte aan stede en keek toen weer voor zich uit. Ze gaf zachte likjes toen over zijn flank, als bedoeling om zijn flank te wassen. Zacht ging haar tong over zijn flank heen, om de kleinste deeltjes te wassen. Nadat Shadepaw klaar was, likte Tearpaw ook over haar flank. Ze snorde zacht toen haar tong over haar flank kwam. Ze deed het zacht, daarom voelde het wel fijn aan. Tearpaw had vroeger, in de Nursery, al opgemerkt dat sommige kattentongen hartstikke ruw waren. Tearpaw keek richting Shadepaw en gaf zichzelf toen nog enkele likken, dit meer om haar vacht te fatsoeneren. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen tegen Shadepaw. Misschien was die wel in slaap proberen aan het vallen, dan kon ze hem het beste ook niet storen. Tearpaw keek Shadepaw weer aan, kon zijn blik niet van hem afhouden, aangezien ze vandaag al wel veel naar hem gekeken had. Een fijn gevoel drong weer omhoog en Tearpaw dwong zichzelf nu om de andere kant op te kijken. Opeens schoot haar te binnen wie er te kort kwam in de Clan: Frostkit! Ze had haar nooit echt gekend, maar had haar ook niet meer gezien. Misschien wisten de oudsten er wel meer van. Tearpaw schudde haar hoofd om deze gedachten te vergeten en keek weer richting Shadepaw.

'Ik vind je leuk.' Shadepaw keek haar wat afwezig en nonchalant aan. 'Ja ik vind jou ook erg aardig.' Zei hij droogjes maar wel gemeend. De kater had geen idee dat Tearpaw het had over de liefde. Voor hem was dat nog onbesproken zaak. Hij had het nog geen een keer in zijn bek genomen. Misschien omdat hij wat minder op de liefde gesteld was. Clan en familie ging voor een vriendinnetje zoeken. Al leek Snakepaw al druk bezig te zijn met zijn fiancé. Darkpaw, een van de weesjes was de gelukkige. Shadepaw wist niet of hij blij moest zijn voor Snakepaw dat hij een vriendin had gevonden of juist moest walgen omdat het ''pleeg''zus was en ook nog een buitenstaander. De grote broer besloot maar om blij te zijn voor Snakepaw. Hij was de gevoeligste van het stel. Viperpaw was net zo'n rare als Graypaw dus die twee konden nog wel is een goede klik hebben. Maar voor de rest dacht Shadepaw er helemaal niet aan. Hij snapte het nut niet van liefde dus zocht hij er niet naar. Hij moest trainen, sterk worden. En zich wreken op frostkit. Dat was zijn leven, daar ging zijn leven om tot hij een nieuw doel had voor ogen. Niks meer en niks minder. Iedereen die hem in de weg stond in zijn leven moest hij opzij schuiven of zonodig vermoorden. Dat was zijn leven zo zal het altijd zijn. Shadepaw had geen ruimte voor liefde in zijn leven. Zelfs als hij het had wou hij het niet, niks voor hem.
Tearpaw bewgoog wat en hij draaide zich vragend naar haar toe. Wat zou er zijn? Shadepaw werd beloond met een lik over zijn bek. Zijn ogen sperde zich zover open dat ze er uit konden vallen. De kater was meteen klaar wakker. TEarpaw begon met het wassen van zijn pels. Ze deed het wel vaker, hij deed dat ook bij Snakie en zijn andere vrienden, dat was normaal. Maar nu Tearpaw dit deed kreeg hij een onbehaaglijk gevoel. Hij legde zijn kop op zijn poten. Hopend dat Tearpaw niet zag dat hij lijkbleek was. Langzaam kreeg hij zijn kleur terug die meteen omschoot naar vuurrood. Hij voelde haar blik branden in zijn achterhoofd. Ongemakkelijk stond hij op. Hij schudde zijn vacht goed en keek kort naar Tearpaw. Het korte moment werd langer en langer. Een eindeloze stilte waarin hij het contact niet verbrak. Je zou bijna de kriebels krijgen van de gespannen sfeer toen Shadepaw hard begon te lachen. Hard en bijna dat de tranen in zijn ogen sprongen. 'Ha.. Haha.. Laat me raden, je hebt een weddenschap gemaakt met Snakepaw? Of nee wacht, een van de andere Apprentices? Proberen ze me te koppelen ofzo?' Hij grijnsde zijn witte tandjes bloot. 'Ik geef toe een geweldige grap, ik had het bijna geloofd. Zeg maar tegen ze, wie het ook zijn mogen, dat ze dit terug kunnen verwachten.' Nagrinnikend nam hij een zit houding aan om naar buiten te staren. Het was prachtig weer..

- Zei toch dat hij hopeloos is in de liefde (AA) -

Geschrokken keek Tearpaw naar Shadepaw. Een weddenschap gesloten met Snakepaw? Nee, ze kende Snakepaw niet eens goed, waarom zou ze dan een weddenschap sluiten? Ze schudde haar kopje en keek verlegen naar haar pootjes. Hoe moest ze het Shadepaw ook uitleggen? Ze was hier niet klaar voor, voor die gevoelens en hij ook nog niet. Hij wou er duidelijk niks van weten en zij had het hem al half verteld. Ze schudde haar kopje nog een keer en keek naar haar voorpoten, terwijl ze zichzelf wel kon vervloeken. Ze had gewoon alles eruit gegooid wat ze eigenlijk pas had moeten doen als ze krijger zou zijn. Ze keek naar Shadepaw. Kom op, ze had A gezegd, dan moest ze nu ook B zeggen. Dadelijk zou hij nog naar Snakepaw gaan of zo als ze toestemde en dan had ze problemen met zowel Snakepaw als Shadepaw. Snakepaw zou zich niks kunnen herinneren van een weddenschap en Shadepaw zou teleurgesteld in haar zijn omdat ze de waarheid niet gewoon verteld had. Ze keek hem aan en schudde haar kopje opnieuw. ‘Nee, geen weddenschap. Dat waren mijn handelingen. Gewoon mijn gevoelens,’ sprak ze en ze gaf een paar likjes over haar borst en poot om de schaamte die ze opbracht te vermijden. Het was aardig klam geworden in het hol, wat het daarnet nog niet was. Ze keek Shadepaw aan. Nu zou ze vast weg moeten gaan of zo iets. Of hij zou, net zoals bij wat ze eerder had gezegd, er niet verder bij stil staan. Logisch. Ze gaf hem een kopje en ze ging zitten. Ze keek naar haar rosse, cyperse vacht. Haar ijsblauwe ogen keken daarna naar Shadepaw’s groene ogen. Het zou niet lang meer duren voor hij krijger zou worden. Hij was een fors gebouwde kater en kon trucjes die zij niet kon. Zij was lenig voor haar leeftijd en kon zich snel voortbewegen. Dat was wel knap, aangezien ze geen training van Brokenstar had gehad. Waarom moest ze zich vereerd voelen als Brokenstar niet eens tijd voor haar had? Waarom had hij haar in godsnaam zelf gekozen als er genoeg katten waren om haar op te leiden? Ze wou dat ze een betere mentor had. Maar ze zou krijger worden zonder training, daar durfde ze haar vacht voor een maan voor te verliezen. Het was ook nog een wonder dat ze kon sluipen zonder fouten te maken. Ze had maar een les gehad en toen hadden ze Aqualight gevonden, dood.

Eigenlijk moest ze moeite doen om het gesprek naar een ander onderwerp te brengen, maar ze wist even niks te zeggen. Het was gewoon een stilte tussen hun geworden die ze moest opvullen met gesprekken over de dood van Aqualight, of de nieuwe kits. Ze wou zelf later ook kits. Ze had nooit echt familie gehad. Iets delen met een kater en kits hebben was wel leuk. Ze keek naar de grond en waste haar pootjes toen. ‘Snakepaw heeft er niks mee te maken,’ vertelde ze hem nog. Ze voelde het schaamrood onder haar vacht. Haar vacht was ros, wat maar goed ook was, anders zou het opvallen. Ze keek even naar Shadepaw en richtte haar blik toen weer ergens anders op. Ze had nu wel schoon genoeg van het zwijgen. Het was ook altijd hetzelfde als ze iets stom zei. Iedereen zweeg en zij zat ermee. Maar deze keer niet. ‘Kan ik wat te eten voor je halen?’ vroeg ze, terwijl ze zelf aanstalten deed om naar buiten te gaan. Even verkoeling tegen haar vacht aan, even rustig nadenken. Ze snorde terwijl ze naar Shadepaw keek en de zon voelde op haar vacht, die deels binnen de leerlingen hol scheen. Haar staart krulde zicht netjes rond haar pootjes toen ze ging zitten. Tearpaw keek naar Shadepaw zoals ze al eerder had gedaan en eigenlijk niet had mogen doen, maar het gebeurde gewoon automatisch, ze had geen controle over zichzelf. Ze wachtte af totdat Shadepaw iets zou zeggen en alles een beetje in zijn hoofd zou krijgen en zou kunnen ordenen. Wat zou zij doen als ze zoiets had gehoord? Ze kon het zich niet interpreteren, aangezien ze zelf gewoon hopeloos verliefd op een kater was die haar misschien niet eens wou en geen blik waardig wierp aan haar. Ze zuchtte. Het leven was gewoon soms verschrikkelijk moeilijk, zeker voor katten met gemengde gevoelens.

- Sorry voor late reactie! -