I'm pretty bored

Amberkit opende haar ogen. Er was weer een nieuwe dag aangebroken, ze wist niet wat ze vandaag zou gaan doen, misschien zou er wel iets gebeuren wat er niet elke dag gebeurde, want op deze manier bleef het toch wel een beetje saai, omdat elke dag hetzelfde was. Haar ogen liet ze langzaam langs de nursery heen gaan, ze had deze keer redelijk lang geslapen zag ze, maar dat weerhield haar er niet van om nu op te staan. Ze stond langzaam op en rekte haar kleine lichaam, ze wist dat het nog een lange tijd zou duren voor ze een apprentice zou worden, maar ze kon nu al niet meer wachten, want ze was de nursery aardig zat. Ze sloot haar ogen even en een zucht ontsnapte haar mond, wat zou ze toch graag een keer het kamp uit willen, maar ze wist dat ze dan grote problemen zou krijgen en Winterstorm leek al niet al te blij nadat Brightkit een paar keer het kamp uit was gegaan. Ze begreep het aan de ene kant ook wel, het was niet makkelijk om in je eentje voor vijf kittens te zorgen, maar Amberkit vroeg zich dan wel constant af waarom haar vader niet hielp. Wie was haar vader überhaupt? Ze wist het niet en tot nu toe had ze het haar moeder ook nog niet gevraagd, misschien zou ooit nog eens de tijd komen dat ze het haar moeder zou gaan vragen, maar dat was niet nu in ieder geval. Haar moeder lag nu nog te slapen en ze wilde haar niet wakker maken om zo'n vraag te stellen. Ze begon richting de ingang van de nursery te lopen, ze hoopte dat Winterstorm niet bezorgd zou zijn als ze merkte dat ze al de nursery uit was gegaan, maar dan zou ze het wel uitleggen als het moest, want ze was niet het kamp uitgegaan, tenminste dat was ze niet van plan, maar in het kamp waren er ook dingen die ze uit kon halen. Ze moest ze alleen nog even bedenken, maar de ideeën zouden haar wel te binnen schieten als ze eenmaal buiten de nursery was.
Niet veel later stond ze buiten de nursery. Ze had haar neus in de lucht om de frisse ochtendlucht in haar op te nemen. Het gaf haar een soort rustgevend gevoel, maar tegelijkertijd ook een teken dat een nieuwe dag was aangebroken en dat het weer een dag was om zich te vervelen. Ze begon haar poot te likken en liet haar ogen ondertussen over het kamp gaan. Het zag er vredig uit, maar ze hoopte aan de ene kant dat er iets zou gebeuren, zodat ze iets te beleven had, maar wat zou het dan moeten zijn? Alles dat juist een beetje spannend was, was slecht voor de clan en dat wilde ze nou ook weer niet, misschien was het toch maar beter dat ze zich verveelde, want dat betekende dat er ook niks aan de hand zou zijn. Ze liet haar blik een paar keer langs het kamp gaan, misschien was er ook wel iets te doen zonder dat ze zich zou hoeven vervelen, maar er kwam op dit moment niet echt iets in haar op, misschien later. Ze ging zitten en focuste haar blik op het kamp, als er iets zou gebeuren zou ze het nu merken en ze hield haar zintuigen op alert voor het geval iemand haar zou willen besluipen of dat ze zomaar aangevallen werd door een van de andere kittens, maar dan zou ze wel laten merken dat ze zich niet zo snel over zou geven. Ze liet haar staart rustig heen en weer gaan en keek even naar de lucht, het was al wat later, maar het was nog steeds niet zonhoog, dus er was bijna nog een hele dag voor haar en als ze hier de hele dag zou moeten zitten, dan zou ze zich te pletter vervelen. Ze besloot dat ze misschien toch maar iets zou moeten gaan doen en ze stond op. Misschien zou ze iets tegenkomen als ze een rondje rond het kamp zou gaan lopen, ze wist dat ze weinig geduld had en misschien kon ze op deze manier toch iets doen. Ze begon aan haar tocht om het kamp heen. Ze liet haar blik op van alles om haar heen vallen, in de hoop dat er iets zou zijn waar ze zich mee kon vermaken, maar op dit moment was er nog niet echt iets te vinden, dus liep ze verder.

[Gelieve eerst te pm'en als je erbij wil]

Woollenkit lag al een tijdje wakker. Met halfgesloten ogen had ze naar de andere kant van de nursery liggen staren. Waarom zou ze opstaan? Er was toch niet zoveel te doen. Even zuchtte Woollenkit. Ze wilde zo graag een apprentice worden. Dan mocht ze eindelijk uit het kamp, jagen en spannende dingen meemaken. Woollenkit snorde zachtjes en sloot haar ogen nu helemaal. Ze zag het al helemaal voor zich, hoe ze rende door de bossen en het malse vlees van vers gevangen prooi proefde. Woollenkit maakte een verrukte draai in haar doezelslaapje zodat haar kwetsbare buikje bloot kwam te liggen. Wat maakte het uit? Niemand in het Thunderclan kamp zou haar pijn willen doen. Niemand zou sowieso een kit pijn willen doen. Een zacht zonnetje scheen naar binnen op Woollenkit’s lichaampje. Haar pluizige vachtje werd al snel heerlijk warm en ze opende haar gouden ogen. Nieuwsgierig keek ze om zich heen en zag wat andere moederkatten met hun kittens liggen. Een trieste golf overspoelde Woollenkit en ze stond op. De warme zon gleed van haar vachtje af en rustig liep ze naar de uitgang van de nursery. Ze had nu wel lang genoeg niets liggen doen en had zin om met iemand te spelen. De meeste kits lagen nog te slapen. Woollenkit wilde liever niemand wekken en stak haar kopje om de rand van de nursery. Een blije overvloed viel over Woollenkit heen. Daar, daar buiten op het kampterrein liep Amberkit. Het leek alsof ze zich te pletter liep te vervelen. Zo zag ze er in ieder geval wel uit. Hmm, was Amberkit dan nog eerder dan haar wakker geworden? Woollenkit kon zich niet herinneren dat ze iemand de nursery uit had horen lopen. Woollenkit schudde haar kopje. Nee, dat had ze inderdaad niet. Amberkit was alleen en verveelde zich. Als Woollenkit ook alleen was geweest zonder dat er ook maar iemand wakker was om mee te spelen, dan had ze er waarschijnlijk ook zo bijgelopen. Oh, wat was ze blij dat ze Amberkit zag. In een drafje ging Woollenkit erop af en riep:
‘Hee, Amberkit! Hoe gaat het? Verveel jij je ook?’
Woollenkit stopte toen ze Amberkit bereikt had en ging nieuwsgierig voor haar staan. Ze stak haar pluizige staartje hoog in de lucht en stond bijna op haar tenen. De warmte was verdwenen toen ze uit de zon was gegaan in de nursery, maar hier buiten kwam het weer terug. Woollenkit hijgde rustig en genoot van de warmte en het gezelschap.
‘Phoe, wat ben ik blij jou te zien zeg. Als ik daar nog iets langer had gelegen was ik van verveling misschien wel weer in slaap gevallen!’
Een tevreden snor ontsnapte uit Woollenkit’s keel en rustig ging ze zitten. Haar staartje om haar pootjes gewikkeld en haar ogen sterk gericht op Amberkit.

Amberkit liep rustig verder rond het kamp, haar ene poot voor de andere zettend. Het leek wel alsof dat het enige was waar ze haar aandacht op kon richten, aangezien er toch niks anders gebeurde. Ze stopte even om van de zon te genieten, het was dan wel een mooie dag, maar ze mocht het kmap nog lang niet uit en daar baalde ze wel een beetje van. Het was juist een goede dag om te gaan jagen, maar ze zou dan waarschijnlijk toch niks vangen, maar proberen zou altijd leuk zijn. Ze schudde de gedachte weg, ze kon er beter niet aan denken, want straks wilde ze het té graag en dan kon ze het niet. Ze besloot dat ze beter nog wat verder kon gaan lopen, misschien zou er dan iets gebeuren, maar het leek alsof alles gewoon hetzelfde zou blijven en ze hier dus alleen rond zou blijven lopen. Ze liet een kleine zucht ontsnappen, het was niet echt prettig om alleen rond te lopen, maar ze had niemand anders wakker willen maken en nu besefte ze dat ze het misschien toch had moeten doen. De eenzaamheid gaf haar geen prettig gevoel en ze besloot dat het misschien beter was als ze zo snel mogelijk weer terug bij de nursery was, want misschien was er al wel iemand wakker en anders zou ze wel iemand wakker maken.
Plotseling hoorde ze iets achter haar en ze stond abrupt stil. Ze draaide zich om en zag Woollenkit naar haar toe komen. Eindelijk iemand om iets mee te doen! Misschien zou ze zich nu niet meer gaan vervelen. "Hee, Amberkit. Hoe gaat het? Verveel jij je ook?" Zei Woollenkit. Amberkit begreep dat de andere kitten zich ook moest vervelen en ze begreep het ook volkomen. Ze snapte wel dat kittens niet het kamp uit mochten vanwege de veiligheid, maar dat nam nog niet weg dat het in het kamp saai kon zijn. "Hoi, Woollenkit." Begroette ze de andere kitten. "Het gaat goed, maar ik verveel me echt te pletter! Er is niet echt iets te beleven hier in het kamp." Zei ze. Ze kon het net laten om dat laatste erbij te zeggen, er was gewoon niet echt iets te beleven in het kamp, tenminste niet als je zelf niet iets uithaalde, maar dan zouden ze misschien straf krijgen. Misschien was dat het wel een keer waard, want dan zouden ze wel een keer plezier hebben, maar het was alleen de vraag of ze wel straf wilde. "Phoe, wat ben ik blij jou te zien zeg. Als ik daar nog iets langer had gelegen was ik van verveling misschien wel weer in slaap gevallen!" Amberkit knikte instemmend, dat was ook één van de redenen waarom ze de den maar was uitgegaan, want ze had geen zin om zich te vervelen in de nursery, want daar was helemaal niks te beleven. "Misschien kunnen we nu iets samen doen." Stelde ze voor. "Iets om de verveling tegen te gaan." Voegde ze eraan toe. Ze hoopte dat Woollenkit misschien iets wist wat ze konden doen, zodat ze zich niet meer zouden vervelen. Zelf probeerde ze ook een idee te bedenken, want wat kon je nou in een kamp doen? Want erbuiten mochten ze niet. Er waren natuurlijk een aantal verschillende slaapplaatsen van de katten en misschien konden ze naar eentje gaan, maar wat nou als ze dan een kat wakker zouden maken? Zou diegene dan niet heel boos worden en hun misschien wat aandoen? Ergens wist ze wel dat niemand hun iets aan zou doen, dat was nog wel een voordeel als je een kitten was, maar dat nam niet weg dat diegene niet boos kon worden en of ze nou zoveel zin had om een boze kat tegenover haar te hebben betwijfelde ze. Ze schudde de gedachte weg, ze zouden nog wel iets verzinnen en misschien kon het ook nog wel leuk zijn om een boze kat te hebben, want dat betekende dat je diegene wel eerst had mogen irriteren en dan had je in ieder geval iets gedaan tegen de verveling, ook al duurde het misschien niet zo lang. Alleen was de vraag hoe haar moeder zou reageren als ze merkte dat ze iets hadden uitgehaald. Op zo'n moment was ze blij dat ze niet wist wie haar vader was, want dan had ze hem ook nog op haar dak gehad en of ze dat wel aan zou kunnen betwijfelde ze. Ze richtte haar aandacht weer op Woollenkit, ze moest nog niet aan dingen gaan denken als die nog niet gebeurd waren en daar was ze nu wel mee bezig. Misschien was er namelijk ook wel iets te doen zonder dat anderen boos op hun zouden worden.

Woollenkit was blij toen Amberkit liet merken dat ze haar aanwezigheid waardeerde. Niet iedereen was altijd even blij als kittens wilde spelen, ook andere kittens niet altijd. Opeens flitste een vraag door Woollenkit heen waar ze nog nooit echt over na had gedacht. Hoe zouden de kittens in andere clans zijn? Zouden ze gezelliger zijn of juist saaier? Hmm, van Shadowclan verwachtte ze in ieder geval niet zoveel. Shadowclan…Een beeld van een voor haar vreemde kat verscheen in haar gedachten. Een zwart met witte kater. Hij had de meest angstaanjagende ogen die Woollenkit ooit had gezien. Ijsblauw en zo kil. Zo kil dat Woollenkit ervan huiverde. Ze werd echter al snel uit haar rare gedachte weggetrokken toen Amberkit vroeg of ze wat wilde gaan doen. Ooh, Woollenkit wilde zo graag iets leuks doen. Spelen, ontsnappen aan de dagelijkse sleur! Woollenkit’s oortjes schoten naar voren. Een energiestoot schoot door haar wollige lichaampje. Het spannende gevoel verplaatste zich van haar pootjes naar haar borst en vanaf daar naar haar buik waar het even nableef gloeien. Woollenkit stuiterde in het rond en keek Amberkit verrukt aan.
‘Ja! Laten we iets leuks gaan doen! Ik heb al zo lang niets gedaan, hihi ooh ik heb écht zin om te gaan spelen!’
Woollenkit gooide haar kopje in de lucht waardoor haar zachte kinnetje en hals schenen in de zon. Daarna zakte ze door haar witte pootjes en gooide haar kontje in de lucht. Ze keek Amberkit uitdagend aan.
‘Pak me dan!’ riep ze.
Woollenkit wist niet of Amberkit van tikkertje hield, maar ze zou er snel achter komen. Snel spurtte ze weg. Woollenkit keek nog even achterom om te zien of Amberkit wel achter haar aan kwam. Daarna richtte ze haar blik weer naar voren om niet tegen iemand op te botsen. Vurig hoopte ze dat Amberkit mee wilde doen en dat ze van dit soort spelletjes hield.
‘Kom dan, Amberkit!’
Woollenkit was zeker niet de snelste of handigste, maar af en toe had ook zij weleens zin om los te gaan. Nu was zo’n moment. Al haar overtollige energie moest eruit. Onhandig sleurde Woollenkit haar mollige lijfje door het hele kamp heen op haar eigen high-speed die niet zoveel voorstelde. Nog nooit had ze voor haar doen zo snel gerend en Woollenkit genoot ervan. Helaas, al snel kreeg Woollenkit het te heet door de brandende zon en was het gedaan met de ‘snelheid’. Haar roze tongetje hing uit haar witte bekje. Ze had niet meer achterom gekeken naar Amberkit, maar ze had het gevoel dat Amberkit haar op ieder moment kon bespringen. Woollenkit rende door en hoopte dat ze Amberkit voor kon blijven. Ondertussen had de hitte en vermoeidheid haar weer aan het denken gezet. Misschien waren de warriors in de andere clans wel veel softer en mochten de kittens daar veel meer. Woollenkit betwijfelde het. Bij Shadowclan waarschijnlijk niet. En bij bijvoorbeeld Riverclan? Die konden toch zwemmen? Wanneer zouden ze het de kits dan leren? Hoe werden de warriors van Windclan ooit zo snel? Woollenkit had geen idee. Ze keek nog een keer om zich heen. Waar zou Amberkit nu zijn?

Amberkit zag hoe Woollenkit op en neer begon te stuiteren en het was bijna aanstekelijk, maar als ze gingen spelen kon ze het beste zoveel mogelijk energie bewaren, want straks was ze al uitgeput voordat ze überhaupt waren begonnen met spelen en dat was nou net iets dat ze niet wilde. Ze zouden wel niet het kamp uit gaan, want dan zouden ze te veel problemen krijgen en dat was nou net iets dat ze niet wilde, ook al zou het wel leuk zijn om iets ondeugends te doen, het was alleen nog de vraag wat ze dan in het kamp konden doen, want ze kon maar niks verzinnen. Ze genoot van de zon die op haar vacht scheen, want dat gaf haar het gevoel dat ze een hele dag door zou kunnen rennen. De kans was dan gelukkig ook klein dat het zou gaan regenen en als het zou gaan regenen, dan wist ze wel dat ze in één weg naar de nursery ging, want ze wilde niet te nat worden. "Ja! Laten we iets leuks gaan doen! Ik heb al zo lang niets gedaan, hihi ooh ik heb écht zin om te gaan spelen!" Zei Woollenkit. Het werd nu toch echt wel steeds aanstekelijker, maar ze probeerde stil te blijven staan, ook al ging haar staart wel enthousiast heen en weer. Ze kon het gewoon niet stoppen en ze was wel benieuwd naar wat Woollenkit had bedacht om te gaan doen. Ze zou er zo wel achter komen, maar dan moest ze nog wel even geduld hebben. Ook al was het nog zo moeilijk om te wachten, gelukkig keek Woollenkit haar met een uitdagende blik aan en het duurde niet lang voor Woollenkit riep. "Pak me dan!" Amberkit wist wat dat betekende en maakte zich klaar om zo te starten, maar misschien moest ze woollenkit een kleine voorsprong geven, want anders zou het niet heel eerlijk zijn. Woollenkit keek een keer achterom en ze vond dat het moment om te gaan. Ze zette zich zo hard mogelijk af met haar pootjes en klapte haar nagels uit om extra grip te krijgen, ze was jonger dan Woollenkit, maar misschien had ze geluk als ze het slim speelde of ze kon misschien wel snel genoeg zijn, maar dan moest ze wel heel erg haar best doen aangezien ze kortere pootjes had. Toch leek ze ondanks haar grootte de afstand korter te maken en ze zette zich nog harder af, misschien had ze toch geluk. "Kom dan, Amberkit!" Riep Woollenkit, dat liet ze haar geen tweede keer zeggen en ze zette zich nog harder af. Ze kwam nu eindelijk in de buurt en de adrenaline schoot door haar lichaam heen. Het was een prettig gevoel, maar doordat ze zoveel energie aan het gebruiken was voelde ze zich ook steeds vermoeider worden, maar ze zou niet opgeven, niet voordat ze Woollenkit zou hebben gepakt. Eindelijk was ze dichtbij genoeg en ze zette zich zo hard mogelijk af in de hoop dat ze op Woollenkit's rug zou landen. Ze zou er meteen weer vanaf springen als ze het had gedaan en dan zou zij weggaan en hopen dat Woollenkit haar zou pakken. "Ik heb je toch mooi ingehaald." Zei ze tegen Woollenkit.
Na een tijdje keek ze Woollenkit uitdagend aan. "Deze keer moet jij mij zien te pakken." Zei ze en keek Woollenkit even uitdagend aan voordat ze zich omdraaide en zich klaar maakte om weg te gaan. Ze hoopte dat ze snel genoeg zou zijn, maar haar pootjes waren nog een beetje moe en Woollenkit was nog steeds ouder en groter, maar ze zou gewoon haar best doen en dat zou dan genoeg moeten zijn, want anders zou het niet goed komen en ze wilde deze keer eigenlijk ook winnen, ook al wist ze dat ze het een keer moest opgeven, omdat ze dan te moe zou zijn. Maar zolang ze dat nog niet was zou ze al haar energie gebruiken. Ze zette zich af zo hard als ze kon en keek niet achterom omdat het haar alleen maar zou vertragen, ze moest er maar gewoon op vertrouwen dat Woollenkit achter haar aan zou komen. Ze klapte haar nagels uit om meer grip te krijgen en om sneller vooruit te gaan, want ze moest zien te winnen, want ze had geen zin om te verliezen. Ze durfde nog niet achterom te kijken, want ze moest eerst een groot genoege afstand hebben, ook al wist ze natuurlijk niet hoe ver Woollenkit achter haar was. Maar daar zou ze wel achter komen als ze een keer achterom keek, maar op dit moment was haar blik nog naar voren gericht en probeerde ze zo snel mogelijk te gaan, ook al zou een oudere kat veel sneller kunnen, voor haar voelde dit gewoon snel. Ze durfde eindelijk een blik naar achter te werpen om te zien waar Woollenkit was, maar zo slim was het niet geweest, want ze struikelde ineens en waarover wist ze niet, maar ze viel en landde op haar rug. Ze moest weer snel verdergaan, want ze kon Woollenkit niet laten winnen. Waarom moest ze nou weer gestruikeld zijn? Ze draaide op haar buik en probeerde op te staan, maar haar rechter voorpoot deed pijn. Ze moest er dan maar doorheen bijten, want ze wilde echt niet dat Woollenkit zou winnen. Ze zette haar poot neer op de grond en kneep haar tanden op elkaar om de pijn te verdragen en zette zich toen weer af. Deze keer ging het minder snel vanwege haar pootje, maar zich gewonnen geven kon ze gewoon niet. Ze verwachtte dat Woollenkit elk moment op haar kon springen en ze probeerde alsnog extra veel kracht in te zetten, maar of het veel zin had wist ze niet, dat zou nog moeten blijken.