A truer love has never been

.. up until his last breath he loved her so ♡

Moeizaam sleepte hij zich voort. Elke stap die hij zette gaf hem het gevoel alsof zijn lichaam zwaarder en zwaarder werd. Cinderfall die dwong zichzelf door te gaan. Nog één laatste keer. Hij moest haar bereiken en haar nog één keer in de ogen kijken. Er was geen andere manier. Eindeloos leek hij door te dwalen. De bomen verdwenen op een bepaald punt maar doken toen weer op. Ze wierpen lange schaduwen over hem heen. Hijgend stopte hij toen hij BloodClan rook. Hij was tussen allerlei tweebeen tuinen heen gelopen en was nu op een open plek. Het stonk hier enorm naar BloodClan. Maar hij rook Lostvoice niet. Hij verwachtte haar geur te kunnen herkennen op een kilometer afstand. Hier hing hij niet wat betekende dat ze hier niet was. Hij keek om zich heen en wankelde toen maar naar de boomgrens in de verte.  

Hij stond op een open plek die omringt was door tweebeen muren. Er lagen twee, dikke, stalen pijpen voor hem met eentje er op. De plaatst was overwoekerd door gras. Het rook hier wel erg naar BloodClan. In feiten, hij was er zeker van dat er eentje op dit moment was. Overal om hem heen rook hij hem. Hij ging zitten, gedeeltelijk omdat hij te zwak was om nog langer op zijn vier poten te staan, en miauwde luid. “Laat je zien” Cinderfall zijn stem klonk vast maar van binnen rilde hij. Het was nu of nooit. Hij zou de kater vragen naar Lostvoice.. Hij moest toegeven dat zijn plan vreselijk klonk maar hij wist dat hij haar nooit op een andere manier zou vinden. Ze kon wel kilometers van hem vandaan zijn. Daar tegenover stond dat een BloodClan kat zo maar vragen waar een clan genoot was zo veilig was als je poot in een vuur steken. En toen verscheen hij. Cinderfall haalde diep adem en probeerde zo min mogelijk zwak over te komen.

Lítill, Appleblossom en later Lostvoice!

I don't play nice
I don't give in
Was it nature? Was it nurture?
Maybe I was just born evil.

Met zijn olijfgroene ogen keek hij het kamp rond van de ooit machtige BloodClan. Ooit zouden zij degene zijn die over het woud zouden heersen, ooit zouden ze al die Clans verwoesten. Met Miles en Lostvoice aan zijn zijde zouden ze alles aankunnen. Een zwakke geur van RiverClan rijkte zijn neus, alweer? Wat moesten ze deze keer van hem hebben? Alhoewel, deze geur was bijna weg, dus misschien een rogue die vroeger RiverClan was? Misschien was het Appleblossom wel, maar deze rook toch echt anders. Hij volgende geruisloos het geurspoor, en zag uit de verte een kater, tabby met wit. Hij sloop naar de kater, maar lang kon hij zich niet verbergen. “Laat je zien” sprak de stem, dus hij deed het. "Wat doe je hier op mijn territorium?" miauwde hij kil, en richtte zijn olijfgroene ogen op de grotere kater. Hij had al vaak zat bewezen dat hij niet groot hoefde te zijn om te winnen, zo was hij inmiddels leader geworden.

I am most disturbed
I deserve to be interred
Don't you dare turn your back on me
I'll attack without a warning sign
Terror lurks in the night

Toen hij verscheen nam Cinderfall hem kort in zich op. De olijfgroene ogen die terug keken naar hem hielden geen enkel spoortje menselijkheid vast. De toon was alles behalve vriendelijk. "Ik ben opzoek naar iemand" Begon hij koeltjes, hopend dat zijn stem niet al te zwak klonk. Hij besefte wel dat hij er zeker niet sterk en machtig uitzag. En hij wist dat de kater dat snel door zou hebben en dan zou het gebeurd zijn. "Ik ben opzoek naar Lostvoice" Begon hij zorgvuldig, de woorden partner liet hij maar achterwegen. Hij krulde zijn dunne, haveloze staart om zijn voorpoten en stak zijn borst vooruit. "Dat is het enige. Dan vertrek ik weer zo snel als ik gekomen ben als ik haar eenmaal heb gezien" Probeerde hij de kater te overtuigen.

I don't play nice
I don't give in
Was it nature? Was it nurture?
Maybe I was just born evil.

"Ik ben opzoek naar iemand" Lítill snoof even, maar hij wachtte op de naam. Hij kende redelijk veel namen, maar hij had een voorgevoel dat hij wist naar wie deze kater zocht. "Ik ben opzoek naar Lostvoice" Zijn voorgevoel klopte, maar hij wist niet of ze dat wel wou. Of híj dat wel wou... "Dat is het enige. Dan vertrek ik weer zo snel als ik gekomen ben als ik haar eenmaal heb gezien" Lítill schudde zijn kopje met een gemeen lachje. Hij dacht dus echt serieus dat dat zo 1, 2, 3 ging? "En wat maakt het dat je mijn partner wilt zien?" loog hij, maar het leek serieus. Ach, zij had ook gelogen dat ze kittens van hem verwachtte, en misschien kon hij dat wel doorzetten. "Ja, ze verwacht zelfs haar eerste nestje van ons." miauwde hij, waarna hij zich even uitrekte. Dit zou leuk worden, en er speelde daarom ook een gemene lach om zijn lippen.

I am most disturbed
I deserve to be interred
Don't you dare turn your back on me
I'll attack without a warning sign
Terror lurks in the night

Cinderfall draaide zijn oren weg bij de venijnige blik van de kleine kater. Toen Lítill zijn woorden uitsprak leek het alsof de grond plotseling onder zijn poten vandaan werd geslagen. Zijn hart werd ijskoud en zijn ogen vervulde zich met afgunst en ongeloof. Hij had het niet echt door dat hij het deed en hij had ook niet verwacht dat zijn lichaam het toeliet. Binnen enkele seconde had hij de kleine, lelijke onderdeur getackeld en hield hem nu tegen de grond. Zijn oren brandde vol woede en voor één keer in zijn leven zou hij een uitzondering maken op de regel 'vermoord nooit een kat'. "Jij gaat mij nu heel snel de waarheid zeggen, dwerg. Of ik stuur je naar de hel" Spuwde hij de kater toe. Woedend ontblootte hij zijn klauwen. Leugens. Het waren allemaal leugens. Appleblossom had vast ook gelogen. Dit kleine ding hield Lostvoice gevangen en daarom rook ze naar BloodClan. Appleblossom loog niet, nee nee ze had het gewoon verkeerd geschat. De kat die de kittypet uit elkaar reet moest vast veel op Lostvoice lijken. En deze kleine rat loog vast om hem te pesten. "Spreek de waarheid, rat, ik waarschuw je!" Blies hij er nog achteraan, adrenaline begon door zijn aderen te stromen, alle uitputting allang vergeten. "Waar is ze!?" Knalde hij.

I don't play nice
I don't give in
Was it nature? Was it nurture?
Maybe I was just born evil.

De kater tackelde hem, en hij voelde de zware poten op zijn borst, waardoor er een beetje van zijn lucht werd weggeduwd. Hierdoor zag hij die poes weer, waardoor zijn ogen weer gemeen stonden. Dus deze leuke kater was de ex-partner van Lost huh? "Spreek de waarheid, rat, ik waarschuw je!" Lítill lachte alleen maar, nog niks uitbrengend. "Waar is ze!?" Riep hij. "Ze wilt je niet meer, ze is veranderd weet je." perste hij eruit. "Ze heeft een RiverClan apprentice vermoord, en daar heeft ze leuk verteld dat ze van mij kittens verwacht voor de ogen van twee warriors, ga daar maar na vragen ex-partner." zei hij met een gemene uitdrukking. "En wil je nou echt een kat vermoorden voor de ogen van je eigen dochter? Lijkt me niet slim..." Lítills kleine kop ging richting het oor van de kater, waarin hij fluisterde; "Heel BloodClan zal achter je aankomen, je hebt hier te maken met de nieuwe BloodClan leader..."

I am most disturbed
I deserve to be interred
Don't you dare turn your back on me
I'll attack without a warning sign
Terror lurks in the night

Cinderfall voelde de woede met de minuut groeien, als een tikkende tijdbom die elke seconde af kon gaan. "Leugens!" Brulde hij toen de nog naamloze kater begon te praten. Er kwamen allemaal domme woorden uit die Cinderfall niet aan elkaar kon knopen en hem alleen maar bozer maakte. Lostvoice zou zoiets nooit doen. Hij negeerde zijn milde waarschuwing over Appleblossom, die hij overigens nog niet eens opgemerkt had. Zijn geest zoemde als een korf woeste bijen. En toen begon hij te grijnzen. Heel breed. Het verbaasde hem meer dan het de ´zogenaamde´ BloodClan leider zou doen maar hij stopte niet. "Des te meer reden om geen woord uit jouw mond te geloven" Siste hij. "En moet ik nou echt geloven dat zo een klein, lelijk ding als jij de BloodClan leid?" Hij haalde diep adem en zuchtte toen diep. Vergeef me, StarClan Dacht terwijl hij zijn klauwen ontblootte in Lítill zijn vel. "Bereid je voor om te sterven, wurm" En hij hief zijn klauw op en bracht hem neer.

Nu mag Losty inspringen!

Er stond een grijns op het gelaat van de witte kattin, als ze met haar scherpe tanden het vlees van een muis eraf trekt. Dat was een van de dingen waarom ze het beter kon vinden in Bloodclan, dan in Riverclan, waar je alles moest delen. Nee, hier was het gewoon ieder voor zich. Ze mocht dus gewoon meteen opeten wat ze ving en ondanks dat ze dicht bij het twoleg gebied zat, er waren nog aardig wat muizen en ratten te vinden, eten genoeg dus.
Lostvoice begroef de restje en stond op om een wandelingetje te gaan maken. Het leven zonder echte regeltjes beviel haar nog best goed, al was dit toch iets meer geordend dan als rogue leven, zoals haar dochter nu blijkbaar deed. Ze zuchtte zachtjes en stapte gehaast door het gebied heen.
De geur van Lítill deed haar opkijken, de geur was gecombineerd met een zwakke andere geur, een geur die ze zo snel niet kon thuisbrengen. Riverclan? Ja, vaag. Rogue? Ja, tevens vaag. Weer een Riverclanner die het vrije leven had gekozen? Nieuwsgierig kwam ze dichterbij, maar nog voordat ze haar bek kon openen om iets te zeggen, merkte ze hoe een vreemde kater over haar leader heen gebogen stond, op het punt om aan te vallen.
De witte kattin siste, spande in een tel haar achterpoten en katapulteerde zichzelf in de richting van de kater, die ze van Lítill af wist te beuken. Ze siste grof, terwijl ze in een reflex haar ene poot tegen zijn keel gedrukt hielt en met haar andere poot een grote kras er net onder maakte. Ze voelde hoe warm bloed over haar poot heen gutste en ze stapte van de kater af. Waarschijnlijk was de wond groot en diep genoeg om hem te laten doodbloeden, dus het had geen zin om hem nu meteen af te maken. Zo kon ze nog eventjes genieten van het gegorgel wat ze zou gaan horen. Echter was er nu iemand die haar zorg meer nodig had en ze wandelde terug naar Lítill. "Lítill, gaat het?" vroeg ze, toch nog iets van bezorgdheid in de kille blauwe ogen van de witte kattin.

Cinderfall kon het denkbeeldige bloed al bijna voelen toen een sterk gewicht tegen hem aan kwam. Hij kwam op zijn rug neer en was totaal verrast door de situatie, te verrast om te snel haar te verweren. "Lost-" Begon hij in een vlaag van blind geluk toen hij haar geur rook zijn tanden ontbloot in een grijns. Die verdween echter zo snel als hij gekomen was toen koele, ijskoude klauwen zich naar zijn keel grepen en eentje doel trof. Hij probeerde krampachtig adem te halen, maar zijn keel werd geblokkeerd door dik bloed. Hij begon met zijn poten krampachtig te trekken, in een vruchteloze poging lucht in zijn longen te krijgen. Hij keek Lostvoice recht in de ogen met een onbegrijpende blik in zijn ogen en een verlangende blik. Hij liet zijn hoofd naar achteren vallen en probeerde uit alle macht te ademen, poten maaide steeds wilder en wilder terwijl hij zijn ogen stijf dichtkneep en wist wat de uitkomst zou zijn.

Hij werd warm van binnen bij dat stemgeluid, het klonk zo oprecht, en aandoenlijk. Cinderfall probeerde zich te herinneren hoe ze ook alweer als kit was geweest. Hij was twee en een halve maan eerder geboren dan haar, het hele kamp was in rep en roer geweest omdat er twee katten waren overleden. Hij keek plotseling heel bedroefd, hij herinnerde nog hoe gebroken Lostvoice toen was. Sinds toen was ze zo stil geworden. Woede vulde zijn aderen toen hij bedacht hoe zwaar ze het had gehad, en geen enkele kat zich om haar leek te bekommeren.

'Cinderfall, ik moet je wat vertellen'. Zei Lostvoice zacht op een toon die meteen Cinderfall zijn aandacht had. ”Gooi het er uit liefste” Murmelde hij terwijl hij zijn snuit eventjes tegen de hare aanduwde. Met een zacht gesnor besefte hij diep van binnen dat er iets mis was. Hij maakte zich zorgen, maar liet daar niets van merken. L:"Ik..." begon ze langzaam, maar meer kwam er niet uit. Haar kop was volledig blank. Ze had geen idee wat ze moest vertellen en hoe ze het moest brengen. "Ik. Ik ben zwanger Cinderfall," het kwam er makkelijker uit dan dat ze verwacht had. Ze draaide haar kop iets, zodat haar blauwe ogen in zijn gele ogen konden kijken. "Van jou," C:”Lostvoice ..!?” Meer kon hij niet uitbrengen, overweldigd door geluk. Hun eigen kleine familie .. Hij trippelde op haar af en duwde zijn neus tegen de hare. Met een geruststellende lik tussen haar oren begon hij te spinnen. Op een zachtere toon vervolgde hij: ”Ik ben zo blij, het is alsof ik droom…” Snorrend duwde hij tegen haar aan, vrolijker dan hij in tijden geweest was. Hij gaf haar snorrend kopjes, terwijl hij haar ook overlaadde met likken tussen haar oren. Hij stopte en keek recht in haar prachtige, straalblauwe ogen. Hij zag het al voor zich, het visioen die hij had gehad toen hij haar net ontmoet had. Cinderfall die werd achtervolgd door een stel kits, met Lostvoice op de achtergrond die vrolijk toe keek.

L: Ze hijgde steeds erger en het persen hielt aan.
Na nog geen vijf minuten voelde ze dat de eerste kitten was geboren. Lostvoice trilde van top tot teen en ze werd draaierig. Toch hielt ze de kitten bij zich en begon hem schoon te likken. "Mintkit," miauwde ze zachtjes, terwijl ze opgelucht was dat de kitten leefde.

Cinderfall spande zijn spieren aan toen de tweede kit er uit floepte. Ze was klein, heel klein, maar prachtig wit net als Lostvoice. Hij glimlachte maar zo snel als die kwam, verdween die ook weer. Het bewoog niet .. Toen Lostvoice hem aan keek trok hij wit weg (figuurlijk). Zijn nagels boorde zich in de aarde, terwijl hij Lostvoice’ blik ontweek en zachtjes tegen de kit aanduwde, gevolgd door wat snelle likjes. ”Icekit, laat StarClan je pad belichten ..” Hij pakte haar op en legde haar wat waardiger neer, rechts van Lostvoice haar bek, en links van de zijne. Hij zag Lostvoice redelijk ontspannen liggen, dat betekende dat ze gezegend waren met maar één kit. Gesnor borrelde op in zijn keel, maar het klonk verstomd. ”Lostvoice, Mintkit word koud ..”

L:Ze voelde een steek van kramp door haar buik heen gaan. Lostvoice hapte naar adem en keek Cinderfall even vreemd aan. Kwam er nog een? Kon het zijn dat er nog ene kitten leefde? Direct begon ze te persen, met veel pijn en moeite. "Cinder?" miauwde ze zachtjes, hopend op steun van haar partner. Ze haalde diep adem en met nog één harde push voelde ze dat ook de laatste kitten geboren werd.
Rustig, maar ergens toch gehaast, begon ze de kitten te likken. Ook deze leek weer op Cinderfall. Een steek ging door haar hart heen, de enige kitten die op haar had geleken was overleden. Ze slikte, maar liet zich er niet door afschrikken. Ze zuchtte opgelucht toen de kitten begon te piepen. "Applekit," miauwde ze zachtjes, terwijl ze opkeek naar Cinderfall en haar neusje tegen die van hem tikte. Ze schoof Applekit tegen haar buik aan en ging er ontspannen bijliggen.

C:Opgekruld in een nest van gras en mos lag Cinderfall in een oud en verlaten vossenhol. Hij was heel ver de wildernis in gegaan na zijn vlucht en was nu echt te ver weg van het bos af om terug te gaan. Hij ging wel, ooit. Hij had gerend alsof zijn leven er van af hing en toen hij eindelijk stopte, voorgoed stopte, barstte hij open. Alle emotie kwam er uit. Hij had het gebot viert op prooi en bomen. Bomen zaten onder de krassen van zijn nagels. Hij had zijn hele familie vermoord. Het begon al met Icekit. Door dat hij zo stom was geweest om niet op te letten toen Lostvoice moest bevallen was zij gestorven. Nog een voorbeeld, Jayshade. Zijn geliefde broer. Hij was het kamp uit gegaan en ziek geworden. Omdat hij zo nodig niet op zijn oudere broer had gelet was hij bijna dood geweest .. De gele ogen van Cinderfall keken strak voor zich uit terwijl hij zijn kop ophief en op zijn borst ging liggen met zijn voorpoten er onder gestoken en zijn oren naar achteren. De nachten die hij gehuild had, rouwend om zijn al lang dode ouders, dode Icekit en zijn bijna dode broer. Over de band die hij zo juist totaal kapot geklauwd had met Lostvoice en Applekit, om nog maar te zwijgen over Mintkit. Wat vond zij wel niet van hem? Hij haalde haperend adem en legde zijn kop op de grond.

Het gebeurde allemaal binnen een seconde of twee. Zijn leven schoot voor zijn ogen voorbij. Toen hij weer de realiteit in getrokken was, begon zijn lichaam op te geven en zijn schokken te verminderen. Hij zocht koortachtig naar Appleblossom en vond haar. Hij kruiste zijn blik met haar, tranen stonden in zijn ogen, hij wilde haar nog één keer zien voor hij .. en toen gingen zijn ogen naar Lostvoice. Ze stond met haar rug naar hem toe. Al die gelukzalige herinneringen samen. Hij zou ze nooit meer meemaken, hij zou .. hij zou.. sterven had hij altijd anders voorgesteld. Nooit zo. Hij moest haar nog één keer zien.. nog één keer bij zich hebben. Tranen vormde zich in zijn ooghoeken terwijl hij met een misselijkmakend gegorchel haar naam sprak. "Lostvoice .." Het was zacht, onhoorbaar en verbroken door het bloed in zijn keel.. maar ze keek om en hij keek haar recht in de ogen. Die prachtige blauwe ogen die hij zo lief had. Die hij altijd voor zich zag de Seconde dat hij in slaap viel en de seconde dat hij wakker werd toen hij weg uit de clan was. Weggerukt door tweebenen. Hij stak zijn klauw uit alsof hij naar haar wilde reiken. Hij voelde letterlijk het leven uit zijn keel sijpelen terwijl hij zijn hoofd zacht naar achteren liet vallen, en met een onheilspellend gegorgel en gerochel zijn laatste adem schokkend uitblies.

"Lostvoice, jij bent speciaal" Murmelde hij. Het was waar, hij had nog nooit zo'n poes tegen het lijf gelopen. Ze was bijzonder, enig in haar soort. Cinderfall zijn gele ogen glommen bij de gedachten aan haar mooie, hagelwitte vacht en haar onnatuurlijk, hemels blauwe ogen. Hij had nog nooit zo'n kat gezien. Hij begon weer met spinnen terwijl hij zachtjes in haar oor fluisterde, tussen het spinnen door: "Ik zal je beschermen, niemand zal jou ooit weer pijn doen. Zo lang als mijn hart nog klopt zal ik jou beschermen, zelfs als zou het mijn eigen leven kosten"

"Lost-" Het woord was uitgesproken, nog voordat ze hem de vitale klap had gegeven. Het woord dat pas enkele tellen later tot haar door was gedrongen. "Lost-" Ze herkende de stem, al was het lang geleden, al was het vaag. Ze herkende de stem. Haar poten trilde, haar blauwe ogen doofde. Met een druk draaide ze zich om, in slow motion keek ze toen hoe hij daar lag, het bloed dat uit de open wond gutste. Hetzelfde bloed dat nu ook aan haar klauw zat, terwijl het leven uit zijn lichaam verdween. Ze was de dader, zij was diegene die hem zijn leven had afgenomen. Net zoals ze had gedaan met die kittypet, net zoals ze had gedaan met Greypaw. Maar dit, dit was haar partner, dit was de kater waar ze moons van har gehouden. De kater waarbij ze twee nestjes had gekregen, de kater die haar gerust had gesteld als de andere katten haar weer aan het pesten waren. Had ze dit daadwerkelijk gedaan?
Lostvoice's oren waren in d'r nek gezakt en haar ogen waren groot geworden, als twee grote blauwe bollen. "Papa!" De ijzige gil deed haar opkijken. Verbaast, verdoofd, keek ze toe hoe haar dochter naar het levenloze lichaam van haar vader toe rende. Nog steeds kon ze niet geloven dat zij dit had gedaan. Een huivering ging over haar rug heen en het bloed dat ze voelde aan haar klauw maakte haar misselijk. Ze had het juist gedaan door Lítill te beschermen, maar daarvoor had ze wel het leven van haar partner moeten nemen. Hoe had ze dat kunnen doen? "Hoe kon je! Hoe kon je hem dit aandoen!" Lostvoice keek naar Appleblossom, niet wetend hoe ze moest reageren. Ze voelde zich klein, veel kleiner dan dat ze ooit was geweest. Haar dochter kwam op haar afgelopen, zachtjes jammerend. Automatisch schoten haar ogen weer naar de bruine kattin en op instinct haalde ze uit naar de kattin, niet wetend of ze iets zou raken of niet. "Laat me met rust," miauwde ze zachtjes, nadat ze haar stem terug had gevonden. "Laat me met rust!?" Haar stem sloeg over en ze huiverde, haar blauwe ogen vochtig van de tranen. Ze kon dit niet aan, het was haar fout, haar fout ... Allemaal.

I don't play nice
I don't give in
Was it nature? Was it nurture?
Maybe I was just born evil.

Hij wist even niet meer wat er gebeurde, er gebeurde zo veel... Het enige wat hij voelde was dat hij meer lucht kreeg, en op het volgende moment hoorde hij de stem van Lostvoice, "Lítill, gaat het?" Hij knikte even, en keek naar het stervende lichaam van de kater. Naar wat hij had begrepen tot nu toe, was dit de ex-partner van Lostvoice. Toen hij echter een ijzige gil hoorde draaide hij zich om, en zag de dochter van de witte poes opgerold op de grond liggen. Hij draaide zijn kop naar Lostvoice en liep naar haar toe. Hij zag dat ze het eigenlijk niet meer aankon. "Lostvoice..." murmelde hij tegen haar. "Je... je hebt me gered... Bedankt..." Dit soort dingen zei hij niet vaak, maar het moest nu gezegd worden, deels om haar wat op te fleuren. Hij was hier sowieso niet goed in, hij was altijd de 'Badboy'

I am most disturbed
I deserve to be interred
Don't you dare turn your back on me
I'll attack without a warning sign
Terror lurks in the night

Call all your friends
Tell them I'm never coming back
'Cause this is the end
Pretend that you want it, don't react

Mijn lichaam trilde, ik kon mijn poten niet meer voelen. Gedachten verschenen en verdwenen in mijn kop, beelden spookte voor mijn geestesoog. Ik wist niet meer wat ik moest doen, ik wist niet meer wat ik kon doen. Langzaam drong het tot me door wat ik had gedaan, daar in tegen. Het lichaam achter me begon koud te worden en nu pas drong het zachte gesnikt tot me door. Langzaam gleden mijn blauwe ogen naar mijn dochter, die opgerold op de grond lag, haar oog omklemt. Vaag herinnerde ik me dat ik een paar tellen geleden naar d'r had uitgehaald en zo te zien had ik haar oog geraakt. Een mengeling van gevoelens overspoelde me. Woede? Verdriet? Schaamte? Ik wist niet meer hoe ik me moest voelen, maar alles deed pijn. Zachtjes achter me, hoorde ik gemurmel; "Lostvoice..." Mijn oren draaide zich naar achter toe en langzaam draaide ik me om, mijn blauwe ogen groot van angst. "Je... je hebt me gered... Bedankt..." De woorden gleden langs me heen, terwijl ik hem in shock aankeek, aankeek maar door hem heen keek. Ondertussen speelde zich vanalles af tussen mijn oren.

You're losing your memory now
You're losing your memory now
You're losing your memory now
You're losing your memory now

Ene glimlach kwam rond haar bekje terwijl ze toekeek hoe Cinderfall de vis goedkeurend in haar richting duwde. Ze spinde toen ze zijn lik over haar oor voelde en keek hem met een glimlach aan. "Ik vind het knap van je dat je in die rivier dook," zei ze zachtjes, maar goedkeurend. Ze vond het inderdaad erg knap van hem om zijn angst onder ogen te komen, maar ergens was ze ook bang, bang om hem te verliezen. Ze wilde hem niet verliezen, niet nu al. Niet nu ze eindelijk een vriend had gevonden, iemand waarbij ze zich op haar gemak voelde, waarbij ze wilde blijven. Iemand die wist hoe het was om 'anders' te zijn dan de normale katten. Iemand die haar begreep. Ze huiverde en haalde diep adem om haar hartslag op orde te krijgen en de tranen, die achter haar ogen prikte, terug te dringen. Ze wilde geen pijn meer voelen, geen angst meer. Ze wilde niemand die haar dierbaar was verliezen. Ze huiverde nog een keer en keek op toen ze opeens Cinderfall's ogen op haar zag gericht. Ze vermande zich en glimlachte naar hem. Ze merkte dat hijzelf ook ergens verdriet over had. Ze wilde hem gerust stellen, maar had geen idee hoe. Voordat ze iets kon zeggen was de kater al weer opgestaan en zichzelf uitschudde. Lostvoice deed een stapje opzij om niet nat te hoeven te worden en glimlachte toen ze zijn woorden hoorde. "Gefeliciteerd," zei ze, oprecht blij voor hem. Ze volgde hem toen hij wegliep met de vis, waarschijnlijk om 'm ergens te begraven. Haar oortjes zakte naar beneden toen ze weer in gedachten verzonk, maar al snel stonden ze weer overeind toen ze een stem hoorde. Ze keek op en zag de kat tegen Cinderfall miauwen. Ze kwam iets dichterbij om het gesprek te volgen. Blijkbaar dacht de kat dat hij de vis had gestolen. Lostvoice voelde woede opborrelde, maar wist niet zeker of ze zich er mee mocht bemoeien. Maar toen ze Cinderall's ongeloof zag, knapte er iets. Ze stapte langs de kater heen en ging voor de neus van de kat staan. "Ah, de onzichtbare poes beschermt haar vriendje, hoe schattig," Ze vernauwde haar ogen toen ze de kat hoorde spotten. "Zielig, je bent gewoon zielig," De kat keek even verbaast. "Ze heeft leren spreken, het is een wonder," Lostvoice zetten een dikke staart op en ze blies naar de kat. "Jij bent hier de zielige persoon. Respectloos. Cinderfall heeft geprobeerd om over zijn angst heen te komen door te gaan vissen. En zoals ik net als tegen je zielige vriendjes heb gezegd, in plaats van hem staan uit te lachen, hadden jullie beter kunnen helpen! Ik dacht altijd dat loyaliteit centraal stond in deze Clan. Maar blijkbaar kent niet iedereen dat begrip hier!" Ze keek de kat pissig aan en snoof, voordat ze ging zitten en haar staart over d'r poten heen legde. De kat was even stil, heel eventjes knipperde hij met zijn ogen, voordat 'ie in een bulderende lach uitbarsten. "Kijk dat dan. Ze probeert voor zichzelf op te komen, wat een giller." Lostvoice's oren zakte naar beneden en ze voelde tranen achter haar ogen prikte. Dit wilde ze dus voorkomen. Ze werd toch nooit serieus genomen. Ze stond op, trillend en angstig, waarna ze langs de kat heen stormde en er van door ging. Zonder te weten waar ze heen rende, rende ze zo ver mogelijk weg van de kat en van Cinderfall.

Ik stond er, ik weet niet hoe. Ik kon kijken naar wat ik toen had gedaan. Was ik dood? Was dit Starclan die me mijn fouten liet zien? Ik wist het niet. Toch brak het mijn hart. Ik was dit, ik had me toen opgericht tegen de katten die Cinderfall aanvielen. Ik had laten horen dat ik wel kon spreken en dat ik mezelf kon verdedigen. Toch was ik niet sterk genoeg, ik was weggerend, bang voor wat de katten gingen zeggen over me.
Ik schudde mijn kop, waarom bleef deze herinnering me plagen? Toen ik opkeek, merkte hoe ik dingen begon te missen. De vachten van de katten, mijn omgeving, ik kon me niet meer herinneren waar ik naar toe was gerend. Beelden begonnen te vervagen en ik deed alle macht mijn best om alles bij elkaar te houden. Maar ik kon het niet meer. Alles was weg. Totdat alleen Cinderfall en ikzelf over waren. Zijn gouden ogen keken me aan, verdriet was te zien in zijn ogen. "Je hebt me verraden, Lostvoice," sprak hij me koud toe. Ik schudde mijn kop, ogen vochtig van de brandende tranen achter mijn ogen. "Nee, Cinder, zeg dat niet. Ik hou van je, ik wist niet wat me overkwam, ik kon het niet. Echt waar, geloof me!" Mijn stem schoot een octaaf omhoog en sloeg bijna over. Ik snikte zachtjes en kroop ineen van de koude blik die Cinderfall me gaf. "Je bent me vergeten, Lostvoice. Net zoals je Riverclan bent vergeten, net zoals je je oude leven bent vergeten. Dit is de straf die je ervoor krijgt," De stem van Cinderfall werd steeds zwakke en ik zag hoe zijn vacht steeds vager werd. "Nee, Cinderfall!" miauwde ik, bijna hysterisch. "Blijf bij me, alsjeblieft. Blijf bij me!" Ik begon steeds harder te snikken, terwijl ik in elkaar kroop en mezelf oprolde. Ik wilde dit niet meer, ik wilde dit helemaal niet meer.

Wake up, it's time, little girl, wake up
All the best of what we've done is yet to come
Wake up, it's time, little girl, wake up
Just remember who I am in the morning

Ik knipperde een paar met mijn ogen en zag hoe ik nog steeds Lítill aankeek en achter me hoorde ik Appleblossom zachtjes snikken. Langzaam probeerde ik te verwerken wat er net was gebeurd. Ik deed een poging om herinneren aan Riverclan, aan mijn kittens, aan Cinderfall, terug te krijgen. Maar het leek erop dat mijn geheugen me in de steek liet. Ik wist wie het waren, ik kon geuren en kleuren uit elkaar halen, maar ik kon geen specifieke herinneringen meer terughalen. Ik was alles kwijt, ik was mijn hele jeugd en leven kwijt, alleen maar door dit ongeval. Door wat ik had gedaan. Door de moord die ik had gepleegd.
"Wat doen we met Appleblossom," miauwde ik, zachtjes, alsof ik de volumeknop van mijn stem omlaag had geschroefd. Mijn ogen verlieten mijn leader en gleden over mijn dochter heen. Ze konden niet hier blijven, er zouden al snel genoeg andere katten hier zijn en dan zouden er problemen kunnen ontstaan. Dat wilde ze nu eventjes voorkomen.

Song:

Het was even een tijdje stil tussen hen, het enige wat je hoorde was het gesnik van die poes. Ze was duidelijk geschokt, en blijkbaar moest ze het nog even verwerken. Maar Lítill geloofde dat ze dat wel kon, hopelijk. Desnoods zou hij haar helpen om er bovenop te komen. In zijn ooghoek zag hij Appleblossom probeerde te vluchten, maar naar een paar staartlengtes weer neerviel. Die zou voorlopig nergens heen kunnen, en eindelijk sprak de poes voor hem. "Wat doen we met Appleblossom," miauwde Lostvoice zachtjes, en Lítill dacht even rustig na. "Wat wil je wat we doen? We kunnen haar meenemen naar het kamp, dan zal ik wel wat klaarmaken voor haar oog, als je dat wilt." Over het algemeen wist hij wel wat van kruiden, iedere BloodClan kat wist algemene kennis van kruiden. De tijd als rogue hebben ze meestal dingen geleerd, of als Clankat goed opgelet. Ook Lítill had wat dingen geleerd -deels door Miles- en hij kon vast het bloeden een beetje stoppen en de pijn verlichten. "Wil je dat we haar meenemen?" besloot hij uiteindelijk te vragen, als ze dat niet wou kon dat ook. Maar ergens wist hij dat ze daardoor veel aan RiverClan zou denken, en hij was even bang dat ze weer terug de RiverClan in wou of de BloodClan uit wou stappen. Maar hij moest nu niet denken, hij moest kalm en rustig blijven. Hij wist wel dat áls ze mee ging naar BloodClan, ze haar voor een tijdje veilig moest houden voor de andere members. Dan moest ze maar mee de schuur in, hij wist wel hoe het ging als ze een gewonde kat binnen brachten. In de meeste gevallen overleefde de kat het dan alsnog niet, dus ze zou maar bij hem en Miles in de schuur moeten komen. Of ze dat nou zou willen of niet.