My life, but your always in it {Nevermind}

Lone-one stond op en rekte zich lang uit. Het was verschrikkelijk, verschrikkelijk dit leven. Als ze uberhoud dit kamp uit zou mogen had ze er allang een eind aan gemaakt. En zelfs dat recht werd haar ontdaan. Wat moest er nog van haar worden? Diep van binnen hielt ze van al haar kittens, zelfs van Littlekit. Enkel was ze nog in de ontkenningsfase, het was nog niet doorgedrongen dat ze moeder was. Daar kon ze niks aan doen, ondanks dat zat onder haar pels een echte moeder kat. Ze kon er niet tegen als er wat met haar kittens gebeurde of als er wat over werd gezegd. Nu deze kittens ergens aan het spelen waren had ze geen rust gevonden in de nursery. Ze wou naar buiten om te zien of ze een oogje in het zeil kon houden. Het was vreemd hoeveel ze was verandert, niet alleen mentaal. Ze was na de bevalling weer flink afgevallen, nu zag je in het juiste licht ook duidelijk haar ribben zitten. Haar pels was een deel van zijn glans verloren en haar gouden ogen leken soms dof te worden. Het was vooral de stres die het haar aan deed. Toch vond ze het dat ze het al met al goed deed. Ja, ze vond dat ze het goed deed in deze vreemde wereld van het moederschap. En net zoals vele moeders voor haar deden hielt ze een wakend oog over haar kittens,

Hij aarzelde lichtjes, wist niet echt of hij dit moest doen. Aury kon opdagen en der kop afrukken. Dat zou geen goede indruk geven op de kits, ze mochten nog niet zoveel bloed zien en ze hadden lone nodig, want Lone had de melk en Lone moest ze verzorgen. Zijn kleine schatjes. Maar niemand mocht het weten en dat was zo ergerlijk. Het feit dat niemand mocht weten wat voor een schatten van een kits je had! Ugh! Om echt boos van te worden. waarom was leven zo ingewikkeld? Kon iedereen niet gewoon zijn eigen gelik geen zoeken? Zonder al die stomme gevoelens erbij, dan zou iedereen een stuk blijer zijn met de keuzes die iedere dag werden gemaakt... Of keuzes die maar zelden werden gemaakt. Hij liet zijn ogen langs de nusrery gaan en ontmoette even in een flits de hare. Zonder er verder bij na te denken wandelde hij op haar af, zijn pas zelfzeker, zijn ogen ijzig kalm en leeg. Hij was er klaar voor om alles op te vangen en misschien zelfs terug te gooien naar haar. Ze mocht haar best doen, maar dat ging niet genoeg zijn, niet deze keer. "Lone-one," zei hij en hij knikte even naar haar, waarna hij op een staartlengte afstand ging zitten en haar strak aankeek. "De kits zijn mooi en gezond," zei hij zachtjes en hij knikte even naar de stoeiende pluisjes. "Vooral Heatherkit en Wanderkit, die vind ik het mooiste," hij kon het niet laten even naar haar te lachen, wat niet echt goed samen ging met zijn ijzige ogen.

De kattin had haar ogen op haar kittens gericht. Ze hielt van die kleintjes, al waren ze niet bedoelt. Het was moeilijk, ze kreeg blikken toegeworpen van andere en er werd geroddeld. Maar het ergste was de vader, hoe de kittens hem ‘papa’ noemde ookal deed hij niks. Hoe de kittens naar hem vraagde en hij níks deed. Het was zichtbaar dat ook zij neigde botter te zijn tegen Littlekit. Maar ze kon er niks tegen doen. Altijd op die dagen waarbij andere blij zaten te praten over het koppelte Aurynight en Nevermind. Over hun tijdelijke verboden liefde en hoe romantisch het wel niet was. Over hoe mooi hun kittens zouden worden en ze die ookal snel verwachtte. Nooit een positief woord over haar kittens, ookal waren ze nog zo mooi. Ze waren perfect in haar ogen, zelfs over Littlekit wou ze geen slecht woord horen. Ookal werd haar moedergevoel gemengd met haat. Haar ogen gleden over het kamp, zoekend naar wat afleiding van haar gedachtestroom. En daar vond haar goude blik de cyaan gekleurde ogen van de vader van haar kittens. Nog erger, hij liep naar haar toe. Met de zelfverzekerdheid die bij een moeder hoorde wierp ze haar oren in haar nek en keek star naar haar kleintjes, weg van de kater die nog steeds iets met haar deed. "Lone-one," Ze richtte haar ogen nu op, en knikte neutraal terug. Gewoon, zoals een clangenoot een andere clangenoot moest behandelen, verder niks. Het was zichtbaar dat de scheiding van het vriendenpaar niet vergeten was. "De kits zijn mooi en gezond," Zonder er bij na te denken keek ze naar de kittens waardoor haar blik op slag verzachtte. Er stond warmte in die blik, en zelfs al was het compliment van de kater, haar kittens waren in haar ogen perfect. "Vooral Heatherkit en Wanderkit, die vind ik het mooiste," Ze keek terug en zag het vage schouwspel van uitdrukkingen op Neverminds gelaat. Ook haar ogen kregen hun normale uitdrukking weer terug. ‘Ze zijn alle drie mooi, een stel prachtige kittens waar een queen trots op kwam zijn’ Haar rug stond recht en haar houding was zeker trots. Háár kittens. ‘Maar is er nog een rede voor je gezelschap?’ De zin klonk op slag wat vijandelijk, ze wou haar jongen beschermen tegen de pijn die de kater haar had gebracht. Want wat als ze wisten dat Nevermind hun vader was, ze zouden contact willen, van hem houden. Dan kreeg hij kittens met dat rode wicht en dan; doei eerste kittens. Ze wou dat koste wat het koste voorkomen.

‘Ze zijn alle drie mooi, een stel prachtige kittens waar een queen trots op kwam zijn’ Nevermind keek haar even kort aan en kon zien hoe haar haren overeind stonden. Haar houding was trots... Dus ze hield van de kitties... Goed... Goed... Dark zou zeker goed opgevangen wordend dan. Hij was hier om haar meerdere dingen te vertellen en zijn excuses aan te bieden... Maar vooral om het voor de kits makkelijker te maken. ‘Maar is er nog een rede voor je gezelschap?’ Het verraste hem hoe vriendelijk ze klonk. Het leek eeuwen terug dat de kattin nog een keer vriendelijk tegen hem had gedaan en ergens voelde het wel goed om de zachte stem van een vriendin te horen. Maar steeds opnieuw werd de realiteit terug voor zijn ogen getrokken, ook deze keer. Hij zag haar houding, nog steeds vijandig en trots en alle gebeurtenissen tussen hen. Hij zuchtte even kort, sloot zijn ogen en haalde nog even alles door. Daarna opende hij zijn cyaanblauwe ogen, de kleur waarmee hij al haar kits had besmet. "Ik heb een voorstel," zei hij kort en krachtig, toch hield hij zijn stem stil. "De kits kunnen niet zonder vader... Dat heb ik al gemerkt..." zei hij, hij werd even stil. "Ik wil dat ze gelukkig zijn," Hij keek haar strak aan. "En dat jij niet nog meer pijn moet lijden," Hij liet dit even inwerken en vervolgde toen. "Darkclaw, mijn broer, zou zich graag willen voordoen als hun vader," zei hij, kort en krachtig en right-to-the-point. "Zo zal je nooit meer last hebben van ik en ik zal nooit meer met hun praten of met jouw, je vergeet mij gewoon, zegt tegen de kits dat Dark en jij enkel meer vrienden wilden blijven..." Hij viel even stil. "Het leek me het beste," Hij staarde haar met verharde ogen aan. "Voor jullie allemaal," Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en wachtte haar antwoord af. Daarna kon hij zijn tweede voorstel doen om haar leven wat gemakkelijker te maken. Hij had nog zoveel achter de poot... Nu nog enkel hopen dat ze er gelukkig mee zou zijn.