Ordinary Dream {+trainer}

Voor haar zat een muis in de struiken. Mothpaw spande haar spieren aan. Ze was er klaar voor, ze ging dit diertje vangen! Als het in het echt niet lukte, dan moest het wel lukken in haar dromen! Tenminste, dan hoopte ze... nee ze hoopte het niet, het moest gewoon, dromen waren niet echt, dromen waren mooi, daar ging altijd alles in goed. Toch? Ze sprong, en het muisje rende weg. Gefrustreerd slaakte ze een schreeuw. Dit méén je niet! Ze liep naar de eerste beste boom en sloeg haar prooi er tegen aan. "Niks meer dan een mislukkeling!" Schreeuwde ze volledig kwaad op zich zelf. Het lukte niet in het echt, het lukte niet in haar dromen? Wat deed ze verkeerd dan? Wát was het. Ze durfde niet eens te vechten. Ze haatte zich zelf.

Lichtjes spitste Skymask zijn oren toen hij een gefrustreerde kreet hoorde echoën door het bos. Een lichte glimlach speelde op zijn lippen, zijn mondhoeken krulden dan ook omhoog. Dit kon nog wel eens interessant worden.. Want die stem had hij herkend. "Niks meer dan een mislukkeling!" Had de stem geroepen. Gelokt door de wanhoop in het stemgeluid, bewoog Skymask zich naar de bron van het geluid toe. Het duurde dan ook niet lang voordat hij zichzelf tussen de struiken vandaan liet glijden en met een rustige glimlach op de apprentice neerkeek. "Nee, het komt gewoon omdat je getrained wordt door mislukkelingen my dear.." Miauwde de kater op een fluwelen toon, "Lang niet gezien, Mothpaw." Hij herkende haar nog wel uit zijn vroegere clantijd.

Een manische glimlach sierde haar lippen toen ze naar de plek keek waar haar prooi ontsnapt was. Dit alles leek zo écht. "Nee, het komt gewoon omdat je getrained wordt door mislukkelingen my dear.." Haar kop schoot de lucht in bij het horen van de stem. "Lang niet gezien, Mothpaw." Verbaasd keek ze naar de kat. Hij kende haar naam, en zij herkende hem ook... vaag. Was ze kitten geweest toen hij geleefd had. "I-ik... ken jou..." murmelde ze nadenkend. "Is dit echt..?" Ze was haar vorige, vergelijkbare droom niet vergeten, en omdat deze er zo op leek... wou ze er meer over weten. Wat was dit..? Was dit Starclan? Bezochten Starclan warriors haar.

Een rustige en charmante lach ontsnapte Skymask. Op dit moment was het absoluut geen noodzaak meer om gereserveerd te zijn. Eén voordeel had het wel gehad, zijn dood. Hij was een stuk losser geworden in zijn doen en laten. Hij wierp dan ook een glimlach op de apprentice voor hem. "Ah.. Je herkent me nog, how fortunate." Miauwde de kater op fluwelen toon, waarna hij rustig ging zitten. Zijn dikke, pluizige staart krulde hij over zijn voorpoten heen om hem ergens kwijt te kunnen en het hield hem warm in dit kille woud. "Wat kijk je verbaasd, alsof je een spook gezien hebt," miauwde de kater vervolgens luchtig. Ze moest toch eens weten...

"Wat kijk je verbaasd, alsof je een spook gezien hebt," miauwde de kater luchtig. "Volgens mij zie ik dat ook," ontsnapte er uit haar bekje. Oh nee, het was echt niet haar bedoeling om onbeleefd te zijn. "Eh sorry..." ratelde ze vluchtig. "Ik weet je naam niet meer... Maar... je bent wel echt." Een harde ademtocht verliet haar bek. "Is dit Starclan..?" Vroeg ze vervolgens. Ze kon het niet meer laten, haar vorige droom met die grote kater die vaag naar Shadowclan had geroken. Nu deze droom over een Windclan kater die ze vaagjes herkende. Misschien nog van toen ze een kitten was geweest...

De kater grinnikte eventjes lichtjes, diep in zijn keel toen hij de reactie van de poes hoorde. Ze was nog zo jong, zo puur. Ze moest eens weten wat haar te wachten stond. De vraag of dit Starclan was, negeerde de kater echter bewust. Ze moest nu niet afgeschrokken worden door roddels en geruchten... Eerst beïnvloeden. "Ja, ik ben het echt." Miauwde de kater erg rustig. "Ik ben hier omdat je me, bewust of onbewust, geroepen hebt." Zijn charmante glimlach werd wat breder. "Het gaat niet helemaal tiptop, of niet? En daarom zal ik je gaan helpen... Als je mijn aanbod aanneemt natuurlijk."

Door had ze het niet dat haar vraag over Starclan genegeerd werd. Het antwoord op de vraag of de kater echt was leek haar bevestiging genoeg. "Ja, ik ben het echt." Wauw! Ze was had nu gewoon een droom met Starclan. Was de kater uit haar vorige droom dan ook een Starclan kat..? "Ik ben hier omdat je me, bewust of onbewust, geroepen hebt." Nu werd haar blik echter vragend. Had ze hem geroepen naar haar dromen toe? Hij had het over onbebuwst... Maar waarom dan? "Het gaat niet helemaal tiptop, of niet? En daarom zal ik je gaan helpen... Als je mijn aanbod aanneemt natuurlijk." Dat was waar, het ging gewoon niet goed. Alles ging mis. "Klopt," murmelde ze, haar ogen op haar poten gericht. "Ik kan niet jagen... en ik... iets houd mij tegen als het gaat om vechten..." ze wou niet toegeven dat ze bang was om te geven, al wist ze dat, als dit een Starclan kat was, hij het toch wel weten zou. "Ehmm... wat is jou naam..?" Vroeg ze toen.

Skymask hield met een warme glimlach zijn hoofd scheef. Klopt," murmelde de poes. Hij had gelijk.. Mooizo. "Ik kan niet jagen... en ik... iets houd mij tegen als het gaat om vechten..." murmelde de poes vervolgens "Ehmm... wat is jou naam..?" Kwam er toen uit. Skymask lachte even bemoedigend en keek weer naar de poes voor hem. "Het ligt niet aan jou.." murmelde de kater rustig, "je wordt gewoon verkeerd getrained, getrained door zwakkelingen. Maar ik zal je helpen om de sterkste kat te worden van de clan... Je moet immers sterk zijn in een clan vol verraders... Als ik dat was geweest, liep ik nog onder de levende.. En daarom zal ik jou helpen." Zijn lach werd even wat treuriger toen hij sprak, maar werd al vlug weer warm, "Skymask is de naam."

De woorden van de kater raakte haar, en gaven haar hoop. Vervolgens gaf hij zijn naam vrij, en dat gaf haar nog meer vertrouwen in de kater. "Dankjewel, Skymask," miauwde ze hoopvol met een glimlach rond haar lippen. Het eerste wat ze wou leren was jagen, dan kon ze de clan laten zien dat ze niet nutteloos was. Vechten kon ze wel, ze had het wel ééns gedaan... maar dat had volledig verkeerd gevoeld. "Ik wil graag leren jagen, de clan laten zien dat ik níét nutteloos ben! En dat ik de clan heus wel kan dienen door prooien te vangen," miauwde ze uiteindelijk.