Speedpaw's second training

Bluewave gaapte. Zijn ogen vielen allebei naar links. Hoe laat was het? Bluewave gaf Kittyheart een lik. 'Goedemorgen schoonheid!' snorde hij vrolijk, terwijl hij haar een lik gaf. 'Ik ga Speedpaw trainen. Maar vanavond ben ik terug, schatje,' fluisterde hij in haar oor, waarna hij haar een lik gaf en toen echt vertrok. Het zonlicht scheen fel in zijn ogen. Bluewave keek naar de lucht. Hij snorde luid. De zon scheen en het was niet al te laat, dus kon hij mooi een tweede training voor Speedpaw starten. Hij wou haar deze keer iets nieuws leren. Iets wat moeilijk voor vijanden was om je dan te verslaan. Maar hoe hij het ging uitleggen en leren, zou hij dan wel zien. Hij ging Speedpaw eerst hun gebruikelijke tourtje laten rennen. Dan kon al haar energie eruit en gehoorzaamde ze beter. Dat had Bluewave al vanaf haar eerste training doorgehad. Het was ondertussen nog maar een paar dagen geleden voor haar laatste training die hij met haar gehad. Hij moest er natuurlijk wel een beetje vaart achter zetten. Dadelijk was er een ceremonie en was die voor Speedpaw en dan had hij haar veel te weinig geleerd. Alhoewel... Als Tallstar merkte dat niet alle katten er klaar voor zouden zijn, dan zou hij heus geen ceremonie geven. Nee, daarin kon hij zijn leider wel vertrouwen. Maar natuurlijk, wat ook logisch was, werd er van de krijgers wel verwacht dat ze aan de trainingen voldeden en dat er een klein beetje vaart achter gezet werd, wat Bluewave ook volledig begreep. Bluewave keek richting de Apprentice's Den en stapte daar toen naartoe. 'Speedpaw?' vroeg hij zachtjes, terwijl hij naar binnen keek en daar allemaal rustige op en neer deinende vachten zag. Nu wist hij hoe het voor Mintwhisker geweest moest zijn om hem te vinden in zo'n donkere Den. Alhoewel... Die vacht daarachter leek heel erg op die van Speedpaw. 'Als je wakker bent, rustig komen,' waarschuwde Bluewave zachtjes, aangezien dat de vorige keer een beetje minder was geweest. Bluewave dacht na. Hij was zelf fout. Hij had Speedpaw laten jagen, meteen die dag na de training. Hij had Speedpaw wel in het oog gehouden, maar had dat niet opgevat als een training, meer als een oefening. Hij keek naar zijn Apprentice.

- *hoog vrouwelijk stemmetje* Ooooh Speedpaw!!! *

'Speedpaw?' hoorde ze, maar Speedpaw werd nog niet wakker, ze draaide zich om. 'Als je wakker bent, rustig komen,' nu opende Speedpaw haar ogen. Ze gaapte even en gaf zich zelf een snelle was buurt, slaap dronken stapte ze de Den uit. Ze gaapte nog maals, en groete Bluewave met een knikje, 'goede morgen', miauwde ze vrolijk. Speedpaw liep naar de prooi stapel en koos een konijn uit, zoals altijd, ze at 'm rustig op en keek toen weer naar Bluewave. 'Wat gaan we vandaag doen?' Vroeg ze blij. Ze hoopte een vecht training of weer jagen, want daar was ze ook nog geen kampioen in. 'Gaan we jacht trainingen doen, of vecht trainingen, of conditie trainingen?' Vroeg ze blij. Ze wouw graag een supper krijger worden, de beste krijger die de Windlcan ooit eheft gehad! Gevreesd worden door alle buitenstanders, en respect vol bekeken worden door haar mede clan genoten! Dat was haar doel, en daar zou ze voor gaan werken ook! Ze zou het nooit op geven! Ze likte haar lippen nog even af, en ging teon klaar staan om het kamp uit te gaan om te gaan trainen!

[Inspi loos]

'Rustig, Speedpaw,' zei Bluewave lachend. 'Wat we gaan leren, zie je dan wel weer,' Speedpaw keek eigenwijs, 'maar ik wil eht nu weten!' Protesteerde ze. 'We gaan een tour rennen,' zei Bluewave toen. Speedpaw knitke, en volgde, ze rende snel door, nog lang niet zo snel als Bluewave, hij was echt snel, ag hij heet niet voor niets Blue-wave! Speedpaw rende door en sprong net zoals Bluewave over twee boom stronken, ze deed eht goed lenig en soepel. Speedpaw begon sneller te rennen, en sprong ook over een paar rotsen, en ook weer over een boom, en ze sprong nog een paar keer gewoon in de lucht, lenig en spoepel, en totaal fout loos! Toen Stopte bluewave, en Speedpaw voglde hem, en stopte dus ook op de zelfde plek. Speedpaw hijgde amper, je kon kmerken dat ze ook in haar vrije tijd veel had gerend. 'Vijanden vallen elkaar moeilijker aan als het om stenen gaat. Je vijand gaat je minder snel van zich af kunnen slaan, maar het is ook een goede truc om snel te ontwijken of om een verrassingsaaval te plegen,' legde Bluewave uit. Dit klonk leuk! speedpaw leusterde geïntreseert. 'Probeer nu is zo snel als je kunt op die rots te gaan en mij op mijn rug aan te vallen. Ik sluit mijn ogen. Jij moet het juiste moment afwachten waarop jij denkt dat je me kan aanvallen,' Legde Bluewave uit. 'Begin maar!' Spedpaw liep rondjes om hem heeng en sprong heel veel, zo dat eht verassent aan zou komen. Ze trainde ook wel eens alleen, bijvoor beeld emt dingen dat ze leuk vond,e ndat ze Warriors en apprentices vaak hat zien doen, en dat was dit ook, tijdens de jacht om een makkelijekre bocht te makenin een vorm van een sprong. Speedpaw begon te rennen, met op zet op vele takjes staan, en supper snel, toen ging ze sluipen, teon sprong ze tegen de rots op, maar ze sprong emt op zet over haar mentor heeng, en dat deed ze nog een keer, daarn alangs hem heen, en toen op zijn rug, ze hielt even vast, en liet teon los. 'deet ik het goed?' Vroeg ze toen.

De trotsheid kwam in Bluewave op. Nu hij er zo over nadacht, vorige keer was Speedpaw gevallen tijdens het tourtje rennen, maar nu was dit niet het geval geweest, terwijl hij toch best wel een moeilijk parcours had uitgekozen! Bluewave grinnikte toen hij Speedpaw overal hoorde. Die poes was echt leuk. Hij wachtte af. Het klonk stil. Hij zette zich schrap om Speedpaw op zijn rug te voelen. Dit was niet het geval en Bluewave hoorde iets voor zich vallen. Bluewave's wenkbrauw trok zich op. Dat was een goede afleiding! Bluewave schrok toen hij een sprong naast zich hoorde en voelde bijna een hartaanval toen hij Speedpaw op zich voelde. Hij opende zijn ogen en keek Speedpaw aan. 'Dat was heel erg goed gedaan! Ik dacht dat je de eerste keer wou springen, maar je sprong over me heen,' zei hij, terwijl hij haar verwonderd aankeek en toen lichtelijk knikte. 'Je hebt het heel goed gedaan hoor, maar onthoud dat je bij een echt gevecht waarschijnlijk niet zoveel tijd hebt. Probeer daar sneller te reageren, dan komt alles wel goed, want de rest deed je prima,' zei Bluewave met een lichte knik, terwijl hij geamuseerd snorde. Hij keek richting Speedpaw. Hij dacht na. Ze had nog niet alles geleerd om een volleerd gevecht te starten met hem. Een schijngevecht. Nee, daarvoor moest ze nog enkele dingen leren. Hij bedacht meer. Wat kon er nog allemaal te doen zijn op een steen? Natuurlijk! 'Nu gaan we je snelheid testen,' zei hij, terwijl hij Speedpaw aankeek. 'Maar deze keer niet op de grond.' Een grijns maakte zich meester van Bluewave's gezicht. 'We gaan je snelheid op stenen trainen,' zei hij, terwijl hij Speedpaw aankeek. Speedpaw was een uitleg gewend waarom hij iets ging doen, dus ook deze keer bedacht Bluewave de juiste woorden om het haar beter te laten begrijpen. 'Een vijand kan zich meer wegwijs maken op de grond, dan bijvoorbeeld op stenen of in bomen,' begon Bluewave simpel. 'Omdat de vijand niet meteen verwacht dat je kriskras over stenen gaat rennen, kan hij minder snel reageren dan dat je bijvoorbeeld een struik zou inschieten,' legde hij uit, terwijl hij haar aankeek. 'Als je bijvoorbeeld achternagezeten wordt door een Rogue, of een vijandelijke kat, is het belangrijk dat je vlucht, voor je aan flarden gescheurd wordt.' Hij liet dit even bezinken bij Speedpaw, om vervolgens verder te praten. 'Stenen bieden een prima uitweg, doordat sommigen niet op gelijke grote zijn, zijn sommigen ook moeilijker te gebruiken om op te rennen, wat je vijand alleen maar meer afzwakt.' Hij keek Speedpaw aan. 'Ik ga je leren hoe je het beste over de stenen kan rennen,' zei hij, terwijl hij opstond. 'Je hebt stenen waar een gat tussen valt, dus waar je moet springen, maar je hebt ook een rij stenen, waarover je gemakkelijker kan rennen, maar wat waarschijnlijk minder schutting biedt dan stenen met gaten,' zei hij. 'Dit, omdat bij een sprong minder snelheid erin komt en de landing ook goed moet zijn, dan dat je de hele tijd kan doorrennen.' Hij demonstreerde. Hij rende over een steen en sprong soepel over een gat heen, zorgde dat zijn landing zo goed mogelijk ging en dat hij weer verder kon rennen. Pas na drie keer zo'n stenen te hebben gelopen keek hij om. 'Nu jij! We beëindigen dit onderwerp, als ik straks een achtervolging doe.' Dit om te zien of Speedpaw het goed kon.

'Dat was heel erg goed gedaan! Ik dacht dat je de eerste keer wou springen, maar je sprong over me heen,' zei Bluewave trots. Speedpaw straalde blij. 'Je hebt het heel goed gedaan hoor, maar onthoud dat je bij een echt gevecht waarschijnlijk niet zoveel tijd hebt. Probeer daar sneller te reageren, dan komt alles wel goed, want de rest deed je prima,' Speedpaw knikte, dit was een super leuke training! Ze had er echt lol in! Het was net spelen, alleen dan wat serieuzer! 'Nu gaan we je snelheid testen,' Speedpaw grijnsde toen Bluewave dat zei. 'Mijn krijgers naam word niet voor niets Speedstorm!' Zei ze. 'Maar deze keer niet op de grond.' Niet op de grond? Gingen ze in de bomen klimmen en springen? Nee dat was onmogelijk, of niet? 'We gaan je snelheid op stenen trainen,' Zei bluewave. 'Op stenen? Hoe?' Vroeg ze. 'Een vijand kan zich meer wegwijs maken op de grond, dan bijvoorbeeld op stenen of in bomen,' begon Bluewave simpel. 'Omdat de vijand niet meteen verwacht dat je kriskras over stenen gaat rennen, kan hij minder snel reageren dan dat je bijvoorbeeld een struik zou inschieten,' legde hij uit, terwijl hij haar aankeek. 'Als je bijvoorbeeld achternagezeten wordt door een Rogue, of een vijandelijke kat, is het belangrijk dat je vlucht, voor je aan flarden gescheurd wordt.' Speedpaw luisterde opgewonden en geïnteresseerd. 'Stenen bieden een prima uitweg, doordat sommigen niet op gelijke grote zijn, zijn sommigen ook moeilijker te gebruiken om op te rennen, wat je vijand alleen maar meer afzwakt.'Speedpaw luisterde en keek haar mentor geïnteresseerd aan. 'Ik ga je leren hoe je het beste over de stenen kan rennen,' zei hij, terwijl hij opstond. 'Je hebt stenen waar een gat tussen valt, dus waar je moet springen, maar je hebt ook een rij stenen, waarover je gemakkelijker kan rennen, maar wat waarschijnlijk minder schutting biedt dan stenen met gaten,' zei hij. 'Dit, omdat bij een sprong minder snelheid erin komt en de landing ook goed moet zijn, dan dat je de hele tijd kan doorrennen.' Bluewave demonstreerde het, het zag er simpel uit, Speedpaw deed dit vaak voor de lol, dus Bluewave zou vast wel verbaast zijn als hij zag hoe simpel ze het deed. 'Nu jij! We beëindigen dit onderwerp, als ik straks een achtervolging doet.' Speedpaw sprong op de stenen, en begon te rennen, ze bewoog zich soepel en lenig, er kwam een gat, ze maakte een nette sprong maar haalde het ent, dus het was een groot gat, ze sprong over en kleinere gaten en rende door, naja sprintte door. Ze sprong soepel over de rest, en sprong daarna van de stenen af, toen rende ze terug naar haar mentor. 'En hoe vond je het, deed ik het goed?' Vroeg ze vrolijk. Ze was helemaal in een goed humeur. Wat zou het volgende zijn, ze zou vandaag vast heel wat leren, en dat was ook mogelijk want het was nog niet eens zon hoog.

Nieuwsgierig wachtte Bluewave af totdat Speedpaw nadeed wat hij deed, maar dan op haar eigen manier. Het moest natuurlijk niet gebeuren dat ze exact dezelfde bewegingen aannam. Als Speedpaw precies zoals hem ging rennen, wat eigenlijk onmogelijk was, dan zou ze geen eigen stijl kunnen hebben en dus moeilijker dingen kunnen leren, ook al klonk dat nogal onwaarschijnlijk. Bluewave keek verwonderd toen Speedpaw haar bewegingen deed. Hij volgde haar bewegingen tot op perfectie na. Hij verwonderde zich nogmaals. Hoe kon Speedpaw dat zo goed? Zou ze soms geoefend hebben? Trots keek hij naar haar en knikte heftig toen zij voor hem sprong. 'Dat deed je echt prima! Het leek net alsof je dit al veel vaker hebt gedaan. Is dat zo? Of ben je gewoon meteen goed vanaf de eerste keer?' vroeg Bluewave, terwijl hij realiseerde dat dat ook nog een optie was. Sommige katten konden gewoon al heel veel van hunzelf. Eigenlijk was dat wel mooi. Bluewave kon bijvoorbeeld vroeger van zichzelf al heel erg snel rennen en over obstakels heen springen, zonder dat hij dat geleerd moest hebben van Mintwhisker. Maar ook al kende je iets al heel goed, bijna te goed om nog iets bij te leren, toch was het behoorlijk belangrijk dat je in staat was om meer te leren. Als je ongeïnteresseerd was in je lessen omdat je het allemaal zogenaamd al beter kon, dan zou je veel te goedmoedig over jezelf worden en bovendien miste je dan ook nog enkele belangrijke dingen die je ook moest weten en die je dan misschien nog niet wist. Hij keek naar Speedpaw en wachtte af of ze nog iets zou vragen, zou doen of zou zeggen. Toen dit niet het geval leek, wachtte hij even en bedacht hij wat hij ging zeggen. Wat belangrijk was als mentor zijnde, was dat je erg goed nadacht over hoe je iets ging uitleggen. Sommige dingen kon je makkelijk uitleggen en voor andere dingen moest je weer wat meer uitleg geven, om het toch begrijpbaar te maken, want Apprentice's waren meestal zeer leergierig, wat ook logisch was en onthielden bijna alles wat je zei. Bluewave keek toen naar Speedpaw en begon met zijn volgende uitleg. 'Ik ga je nu leren hoe je vecht op stenen. Vluchten is niet het belangrijkst wat je moet weten. Als het echt niet anders kan, wordt er soms gevochten. Dat zal je misschien wel een keer meemaken. Alleen een enkeling heeft geluk,' zei Bluewave, terwijl hij Speedpaw aankeek en langzaam op een steen klom. Hij keek haar aan. 'Het is alvast een goed begin als je een goede houding aanneemt om te vechten. Dit wilt niet zeggen dat je dit moet doen,' zei hij, terwijl hij vervolgens een hele rare pose nam: hij boog door zijn voorpoten, staart hoog in de lacht en zijn bek wijd open. Hij ging weer in zijn normale stand staan en keek haar aan. 'Nee, daarmee wil ik zeggen dat je goed moet luisteren. Hoor je stappen achter je, voor je, naast je of boven je? Hoor je iets door de lucht suizen, of voel je juist lage trillingen, als stappen die snel naar je toekomen?' vroeg Bluewave, terwijl hij Speedpaw aankeek. 'Daarmee kun je het beste bepalen wanneer en waar je je vijand moet aanvallen.' Hij keek haar aan en dacht even na. 'Wel, op stenen is dat net zo, maar dan veel moeilijker, omdat sommige stenen ver van elkaar verwijderd zijn, hoor je je vijand niet altijd aankomen. Je kan alleen je oren spitsen en op goed geluk afgaan dat je je vijand door de lucht hoort suizen,' vertelde hij, terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. Hij keek haar aan. 'Ik wil een klein gevechtje houden op de stenen met je. Ik wil weten of je alles goed onthouden hebt en of je me hoort aankomen,' zei hij, terwijl hij haar aankeek. Hij sprong achteruit en kwam neer op een steen. Hij wist dat die steen daar stond, zodat hij achteruit had kunnen springen. Hij keek haar aan. 'Eerst ik, dan jij. Ik wil dat je zo goed mogelijk voorbereid bent, mocht er hier ooit een gevecht plaatsvinden,' zei hij, terwijl hij Speedpaw aankeek en snorde. 'Sluit je ogen, spits je oren en zet je poten stevig tegen de grond. Misschien voel of hoor je me wel aankomen,' zei hij zacht, terwijl hij wachtte of dat Speedpaw ook daadwerkelijk haar oren sloot. Toen hij hier zeker van was, puur omdat hij Speedpaw vertrouwde, maakte hij eerst expressieve luide stampen op de grond, zodat hij Speedpaw in verwarring kon brengen. Toen sprong hij twee stenen naar links en toen een steen naar voren. De steen waarop Speedpaw nu nog stond, was rechts van hem. Hij maakte toen een hoge sprong, zodat Speedpaw hem door de lucht kon horen suizen als het goed was en landde achter Speedpaw neer. Hij liet haar expres denken dat hij links van haar was. Toen sprong hij naar rechts en sloop hij zacht naar voren. Nu was het aan Speedpaw om hem neer te halen. Hij bleef staan. Gebruik je zintuigen, Speedpaw dacht hij, terwijl hij voor Speedpaw stond en een grijns over zijn gezicht kwam. Gebruik ook je neus dacht hij. Hij had dat er expres niet bij gezegd, zodat hij kon zien of ze daar ook aan dacht. De wind waaide zijn geur naar Speedpaw toe, dus daarmee kon zij in elk geval ook een richting bepalen.

- Alsteblieft se. 904 woorden, speciaal omdat het zo lang duurde -

[Wow thnks xD]
'Dat deed je echt prima! Het leek net alsof je dit al veel vaker hebt gedaan. Is dat zo? Of ben je gewoon meteen goed vanaf de eerste keer?' vroeg Bluewave. Speedpaw glimlachte, 'Agja, ik ben gewoon een springer en renner, dus ditdoe ik vaak genoeg in mijn vrije tijd!' Miauwde ze blij. Blij dat Bluewave zo verbaasd, en trots was, enzo. Speedpaw wachtte even afof Bluewave nog wa ging zeggen, en daarna vroeg ze, 'en wat gaanwe nu doen! Weer iets met srpingen rennen en snelheid?' Vroeg ze blij. 'Ik ga je nu leren hoe je vecht op stenen. Vluchten is niet het belangrijkst wat je moet weten. Als het echt niet anders kan, wordt er soms gevochten. Dat zal je misschien wel een keer meemaken. Alleen een enkeling heeft geluk,' legde Bluewave uit. speedpaw leusterde aandachtg. 'Cool!' Miauwde ze toen. 'Vechten op stenen, vet gaaf!' Miauwde ze. 'Het is alvast een goed begin als je een goede houding aanneemt om te vechten. Dit wilt niet zeggen dat je dit moet doen,' zei Bluewave.Speedpaw knikte, en sprong ook op een steen. 'Nee, daarmee wil ik zeggen dat je goed moet luisteren. Hoor je stappen achter je, voor je, naast je of boven je? Hoor je iets door de lucht suizen, of voel je juist lage trillingen, als stappen die snel naar je toekomen?' Moest ze daar antwoord op geven, want ze wist helemaal geen antwoord in plaats daarvan leusterde ze gewoon rustig. 'Daarmee kun je het beste bepalen wanneer en waar je je vijand moet aanvallen.' Zei bluewave terwijl hij haar aan keek, en speedpaw bleef leusteren. 'Wel, op stenen is dat net zo, maar dan veel moeilijker, omdat sommige stenen ver van elkaar verwijderd zijn, hoor je je vijand niet altijd aankomen. Je kan alleen je oren spitsen en op goed geluk afgaan dat je je vijand door de lucht hoort suizen,' Speedpaw knikte, toen Bluewave dat zei. 'Ik wil een klein gevechtje houden op de stenen met je. Ik wil weten of je alles goed onthouden hebt en of je me hoort aankomen,' speedpaw knikte. 'Mag ik erook dingen van me zelf bij voegen?' Vroeg ze, want ze had veel van een vriendin geleerd, en nog gekeken naar hoe anderen vochten en toen heeft zelf nog zelf tacktieken bedacht. En die wouw zelf zelf ook wel willen laten zien. 'Eerst ik, dan jij. Ik wil dat je zo goed mogelijk voorbereid bent, mocht er hier ooit een gevecht plaatsvinden,' zei Bluewave. Speedpaw stond al op een steen. Ze ging in een goede houding staan, en was op van alles voor bereid. 'Sluit je ogen, spits je oren en zet je poten stevig tegen de grond. Misschien voel of hoor je me wel aankomen,' zei Bluewave. En dat deed Speedpaw. Speedpaw hoorde leude stampen, te luid voor een aaval merkte ze op. Je kon echt merken dat ze daar niet in ging trappen, en dat ze inderdaat al veel had geleerd, niet alleen van hem, maar ook van anderen en zich zelf. Hij hoorde iets achter zich lande, hij had Bluewave ookdoor de lcuht horen suizen, maar nu wist hij niet zeker of hij links of achter haar was, ze bereide zich nu op van alles voor. Ze voelde iets rechts van haar springen! en al haar zintuigen stonden nu op scherp ze voelde iets dicht op haar af sleupen. Ze snoofd de lucht op. en sprong toen recht op Bluewave, ze sloeg met haar rechter voor poten tegenm zijn voor poten aan en ging toen boven hem hangen, ze keek hem even vals aan. 'Nu heb ik je!' Zei ze zo kill als of ze in eens echt hem wouw vermoorden, ze hielt haar blik nog even vast en shcoot toen in de lach. 'Goed he?' Ze ging van hem af en ging zitten.

[Hoe veel woorden geen idee, maar wel grote post ]

Een grijns kwam over zijn gezicht toen hij zijn klauw vlakbij Speedpaw’s vacht liet gaan. Hij zou haar natuurlijk niet echt pijnlijk verwonden, maar helaas moest hij wel een schrammetje aanbrengen. Dat was gewoon logisch bij een gevecht. Ook bij een schijngevecht moest dat het geval zijn, alleen mocht je niet te ruw zijn. Dat moest je gewoon kunnen onthouden en dan pas kon je vechten. Als Speedpaw hem pijn deed, dan maakte het hem niet uit. Ze was tenslotte een leerling en eigenlijk wou hij er wel achterkomen of zij een sterke houding had. Of haar klauwen lang in zijn vacht konden blijven hangen. Hij keek naar Speedpaw en voelde alles rond hem draaien. De grond kwam sneller dan hij verwacht had en zijn kaak sloeg tegen de grond aan. Verdwaasd bleef Bluewave liggen en keek naar Speedpaw. Hij kon alleen maar grijnzen en lachte zacht, aangezien zijn kaak nu wel pijn deed. Hij keek bewonderend naar Speedpaw. Ze had hem goed opgemerkt. Hij knikte. Hij stond op en likte over zijn borst, om niet te laten merken dat hij wel degelijk pijn had van de aanval van Speedpaw. ‘Dat was zeker goed! Ik vind het knap dat je bij mijn aanval kon bepalen waar ik was en waar je precies ging aanvallen. Geloof me, veel katten hebben daar de eerste keer veel moeite mee,’ zei Bluewave, terwijl hij naar Speedpaw keek. Hij keek haar vertwijfeld aan. Toch wou hij haar vaardigheden ook kennen, zodat hij die kon beoordelen, er eventueel nog wat aan kon doen en haar een betere kans kon geven om een goede krijger te worden. Hij stond op en rekte zich uit. Hij voelde zijn spieren kraken en zijn botten, maar hechtte er geen aandacht aan. Bluewave keek opzij naar Speedpaw en schudde zijn vacht uit. Alsof een scherpe wind door zijn vacht rees, laaide zijn vacht even omhoog en daalde toen weer, om in een nette staat rond zijn lijf te blijven hangen. Tevreden richtte Bluewave nu zijn volle aandacht op Speedpaw, terwijl hij probeerde te herinneren wat hij als volgende – na het gevecht – zou doen. Hij keek naar de lucht. Het was beter dat hij hierna Speedpaw wat rust gunde. Een schijngevecht leek niet energie opslokkend, maar dat was het wel en hij kon het weten! Hij keek naar Speedpaw en zette zich toen schrap. ‘Nu jij,’ zei hij en hij sloot zijn ogen.

Zelfs de diepste haar, zittend op zijn huid, tintelde van spanning en opwinding om Speedpaw te horen. Het was van belang dat ze al deze informatie goed begreep en goed in haar kopje kon opslaan, zodat ze het even later in een genoodzaakt gevecht zou kunnen gebruiken. Maar geen haar op zijn hoofd gaf toestemming om Speedpaw – bij welk gevaar dan ook – in de steek te laten en haar eigen vaardigheden uit te testen op de vijand. Nee. Hij was een mentor en was verantwoordelijk voor Speedpaw. Hoeveel hij haar op deze jonge leeftijd ook leerde, hij zou haar nooit durven laten vechten als leerling tegen een andere krijger. Hij begreep dat Speedpaw de Clan wou dienen en wou vechten voor de Clan, maar het was ook zijn plicht als mentor om ervoor te zorgen dat haar niets overkwam. De geluiden van fluitende vogels en de geur van overladen prooi in het bos dreef hem tot de zin om Speedpaw op jacht te sturen. Rustig Bluewave, eerst het een, dan het ander dacht hij verwoed, terwijl hij zich concentreerde op de bewegingen die Speedpaw eventueel zou maken. Hij moest moeite doen om zijn ogen gesloten te houden. Het was vervelend om op maar één ding te letten: op de bewegingen van Speedpaw. En ook het tweede, hij moest haar geur ook in de gaten houden. Een kat zijn of haar geur verried meestal waar de kat was en eigenlijk was dat niet zo gunstig in een gevecht. Het was wel gunstig als je je geur ‘dekte’. Dat wou zeggen dat je zorgde dat je geur uit de neus bleef van je tegenstander als je tot de aanval overging. Bluewave had dat al moeten doen toen hij Madiebo, een eenling, aanviel. Toen was hij nog Bluepaw en had hij zich flink verwond. Kittypaw had hem toen geholpen en ook Swiftstorm was er geweest. Bluewave slikte even en probeerde stil te zijn, om de bewegingen van Speedpaw veel beter op te vangen. Zijn instinct waarschuwde hem en instinctief sprong Bluewave opzij, alsof hij al een aanval gehoord had van Speedpaw en die ook graag wou ontwijken. Hij voelde de harde grond van de rots weer onder zijn poten en spande zijn spieren aan om een klap op te vangen. Had zijn instinct juist gehandeld of was het te vroeg geweest?

- Jouw post bevat 637 woorden -

[Dank je voor die super post!]

‘Dat was zeker goed! Ik vind het knap dat je bij mijn aanval kon bepalen waar ik was en waar je precies ging aanvallen. Geloof me, veel katten hebben daar de eerste keer veel moeite mee,’ zei Bluewave. Speedpaw knikte, 'Agja ik ben gewoon goed', zei ze op een fake uitsloverige toon. Wat zouden ze nu doen, Bluewave leek in gedachten verzonken te zijn, hij dacht vast en zeker na over wat ze nu gingen doen. Speedpaw hoopte weer een gevecht te gaan doen, gewoon een gevecht waar je echt in moet vechten wonden mocht uit delen maar natuurlijk neit te erg, wel dat je er wat aan over hielt, maar gewoon dat je er wel hard van wet, zo dat je wat kon hebben tijdens een echtte gevecht. ‘Nu jij,’ Zei Bluewave terwijl hij zijn ogen sloot.
Speedpaw zakte in een prefecte sluip vecht houding en sloop stilletjes om hem een, ze stapte realistisch hard op een takje die links van hem lag en sprong toen geluidloos op hem af van de rechter kant ze beet in zijn nek, niet hard maar ook niet zacht, wel dat hij het voelde maar niet heel erg, gewoon wel zo dat hij kon voelen dat ze veel en veel harder kon bijten!
Speedpaw hoorde vogels fluiten in de bomen en prooi dieren rond scharrelen in de bossen hier, ze wouw best zo na de training op jacht en dan kon Bluewave op patrouille gaan ofzo met andere krijgers. Speedpaw bleef zich consetreren op het gevecht en op de geluiden om haar heen, de prooi geluiden deden haar jacht instincten op roepen maar ze negeerde het. Ze wou wel jagen maar nu eerst vechten, en buiten dat vechten was toch veel en veel leuker. Ze wist dat ze ooit in een gevecht zou komen, maar dan zou ze het ook heel serieus moeten nemen, nu ook, maar dan al helemaal! Ze gooide de gedachtes van zich af en lette nu meer op het gevecht, wat zou bluewaves volgende zet worden?

[Sorry voor mijn mini post.]