Ummm, Silverpool, we've got to talk..

~Alleen Silverpool, pm me als je erbij wilt~

De horizon was door de zon roze gekleurd en de vroege ochtend brak aan. Slaperig open Owlpaw zijn ogen en zijn kaken vormden een gaap, hij was nog wat moe, maar kon niet verder meer slapen. Deze nacht was nog rustig geweest, Hollystar was terug gekeerd naar het kamp en nam haar taken als leider goed over. Owlpaw trok zijn vermoeide poten uit zijn mossige nest en liep naar de open plek, het werd helder verlicht door de nog opkomende zon en alles was verder rustig. Een paar vogels floten vrolijk hun ochtendlied en vlogen sierlijk door de lucht. Een koel briesje waaide door zijn bruin gestreepte vachten zijn angsten ogen schoten naar de Warriors den. Hij moest en zal met Silverpool spreken over hun, ja het klinkt vreemd, relatie. Rustig trippelde hij naar de den en snoof de geuren op. "Silverpool?" Fluisterde hij zachtjes, hij wilde totaal niet dat een andere Warrior hem hoorde.. "Ben je wakker? Ik moet met je praten, over, je weet wel. Kom naar de Grote Steen.." Zijn woorden werden afgebroken, omdat hij schrok van een ritselend geluid. Een piep klein muisje kroop door de doorns heen en snuffelde aan zijn poten. Met een slag van zijn poot brak Owlpaw zijn nek en liep ermee buiten het kamp. Hier buiten waaide het nog wat harder en werd zijn vacht ruw in de war gebracht. Het hangende lichaam van de muis viel steeds bijna uit zijn mond, maar Owlpaw hield het stevig vast. Hij liep naar de dicht begroeide bosjes en voelde de takken tegen zijn vacht duwen. Zijn zintuigen waren geprikkeld voor elke beweging, misschien zou een kat hem volgen? Dreigend keek hij om, maar toen hij niets zag trippelde hij verder. Steeds voelde hij alsof er honderden ogen naar hem staarden en over hem spraken. Het gaf Owlpaw kriebels op zijn rug. Uiteindelijk kwam de Grote Steen in zicht en gooide hij zijn prooi er tegenaan. Nu Silverpool er nog niet was kon hij wel wat gaan jagen, met een hongerig gevoel in zijn maag kroop hij door het gras. Een harig wit staartje stak fel op tegen het hoge gras en zijn maag knorde zachtjes aan de gedachte fan konijn. Owlpaws tong ging over zijn lippen en hij spande zijn spieren. Het kon een achtervolging worden, maar daar waren WindClan katten ook erg goed in. Met een gigantische sprong belandde hij op het dikke lichaam en verzette zich tegen de spartelende achterpoten. Zijn tong proefde de vacht toen hij de nek met een beet knakte, bloed droop langs de bruine vacht en in Owlpaws mond. Trots liep hij weg met zijn prooi en ging weer terug naar zijn ontmoetingsplek. Hopend dat Silverpool er al was..

~Alleen Silverpool, als je er bij wilt, om me dan~

Silverpool werd wakker van een zachte, fluisterende stem. "Silverpool?" het was Owlpaw, "Ben je wakker? Ik moet met je praten, over, je weet wel. Kom naar de Grote Steen.." hij stopte met praten en ging achter een muisje aan. Silverpool bleef even liggen, maar stond toen geeuwend op. Ze rekte haar poten uit en schudde haar kop om helder te worden. Vervolgens trippelde ze naar de Hoge Rots, maar ze zag Owlpaw nergens. Dus ging ze zitten en drappeerde haar staart om haar poten. Ze bleef nog even zitten. Ze zag Owlpaw eindelijk verschijnen. Hij had blijkbaar net gegeten, want in zijn vacht hing vers bloed. Hmm, eten. Dat moest zij straks ook nog even doen. Ze had sinds de vorige ochtend nog niks gegeten en voelde zich aardig leeg. Maar ze bleef wachten tot Owlpaw bij haar was. Eten zou ze straks wel. Met een klein trekje van haar oren begon ze met praten. "Je wou met me praten. Over onze relatie, neem ik aan?" begon ze vrolijk. Haar oogleden voelden zwaar en ze wou eigenlijk diep har hol inkruipen om nog even wat te slapen, maar haar hoofd hield haar tegen. Ineens realiseerde ze zich dat Hollyfur vannacht Hollystar geworden was. Haar hart voelde nog steeds als een leeg gat, een zwaar blok, door de dood van Tallstar. Het lag haar nog steeds zwaar. Ze had hem verraden. Ze had zomaar een rogue toegelaten op WindClan territorium. Hij had enorme twijfels aan zichzelf en zijn Clan gehad. Dat hele Rogue gebeuren had nooit moeten plaatsvinden. Het was verkeerd geweest. Gelukkig was de Rogue snel vertrokken. Sparrowpelt niet lang daarna. Onloyale verrader. Ze begroef haar nagels in hat zand toen ze aan de ex-WindClankat dacht. Ze was zomaar vertrokken. Had Tallstar de rug toegekeerd. Ze trok haar nagels weer in. Nooit, nooit van haar leven zou ze ook nog maar één Rogue op WindClan gebied toelaten. Ze zou hem levend in stukken scheuren. Ze zou Tallstar een dienst bewijzen. Ze vestigde haar blik weer op Owlpaw, haar vertrouwde vriend. Ze hadden samen veel meegemaakt. En dat door een kleine patrouille. Ze zijn een vos tegengekomen, die ze samen hebben kunnen verslaan. Maar dat was niet genoeg geweest voor Owlpaw. Hij had een onderdrukte woede gehad, eentje die een sterke krijger in hem had losgemaakt. Heel lang is Owlpaw in zijn greep gebleven, maar Silverpool heeft hem daaruit gehaald. Nu was de band die ze hadden opgebouwd enorm sterk. Het nare was dat Owlpaw nog een Apprentice was, terwijl zij zelf al een Warrior was. Het moment dat Owlpaw een Warrior werd zou voor Silverpool erg belangrijk zijn. Ze was nieuwsgierig; wat had hij te zeggen?

Ja, Silverpool had al meteen gelijk, alsof ze zijn gedachten kon lezen. Owlpaw knikte, zijn maag zat erg vol en hij plofte vermoeid neer op het zand naast de zilveren poes. "Dat klopt, ik.." Hij stotterde even en nam een grote hap lucht. Wat hij nu zou gaan zeggen was ernstig belangrijk voor hem en Silverpool, ze hadden een band, maar die was niet zoals een gewone vriendenband. Nee, het was een hele sterke band, eentje van geliefden. Al een paar Manen was dat zo, sinds hij in de ,acht kwam door hem.. Zijn vacht prikkelde toen hij die gedachte in zijn hoofd kreeg, hij wilde alles liever dan die kater ooit weer tegen te komen.
"Ik denk dat we het moeten openbaren!" Zei hij met al zijn moed, nog niemand wist het, maar toch zou ooit iemand het ontdekken. Wat dan ook, het was beter om het nu te zeggen dan dat hij werd gesnapt en stiekem werd verklaard. "Ze komen er ooit wel achter, ik heb nog een hele training voor me en Appletree heeft het erg druk. Zelfs jij hebt een eigen Apprentice." Tja, ze hadden niet echt tijd voor elkaar en dat was niet echt goed voor hun relatie. Het gaf een ongemakkelijk gevoel aan hem en hij krabde met zijn nagels aan de steen. Gruis viel langzaam naar beneden, wat kon hem het toch schelen? Hij had zijn eigen Clan verraden en ook nog eens onderdak aan een Rogue gegeven! Hij schaamde zich keer op keer, steeds als hij tijdens een ceremonie de nieuwe Warriors zag, dacht hij. "Ik word er toch nooit een, ik heb ze allemaal verraden!" Altijd sjokte hij naar zijn nest en dwong hemzelf tot slaap, altijd kreeg hij dezelfde droom.

Regen spette tegen zijn vacht, onweer donderde in de verte en een zwarte gedaante verscheen voor hem. De bliksem slaat in vlak achter de kat en een zwarte vacht wordt zichtbaar, Darkness, de Rogue. Owlpaw wil op haar af springen en haar vacht uit klauwen, maar hij staat aan de grond genageld. Steeds komt de poes dichterbij, haar ogen glimmen kwaadaardig en de regen deed haar niets. "Kom maar bij ons, wordt een Rogue en maak je eigen egels" Zegt ze smalend, haar stem is erg overtuigend, maar toch beslist Owlpaw hier te blijven. "Nee, ik laat mijn Clan niet in de steek! Zelfs al heb ik ze verraden, ik kan ze niet achter laten, vooral niet.." Hij aarzelt even, hij durft het niet te zeggen, ookal is het maar een droom. Angst kruipt door hem heen en zweet druipt over zijn rug. "Silverpool!" Met die woorden komt hij los van de grond en werpt zich op Darkness, woede vloeit door zijn lijf en met al zijn kracht klauwt hij naar haar. Bloed druipt uit de verse wonden, het voelt goed, maar dat gevoel herkent hij! Dat is hetzelfde genot toen bij hem!

Geschrokken werd hij uit zijn gedachten gewekt, het konijn wat hij zonet had gevangen was door zijn klauwen flink bewerkt. O nee! Dacht hij even, zo kon hij geen prooi naar de Clan brengen. Het was niet echt zijn ding om dit te doen, maar toch achtervolgde het genot hem. Hij had dus nog steeds wat van die kater, Silverpool zou hem alleen maar meer haten als hij zo door ging..
"I..ik moet nu gaan." Stotterde hij, hij sprong op uit het zand en vluchtte weg, weg van Silverpool en zijn genot. Hij wilde het niet meer, ze was te goed voor een kleine kwade kater. De struiken openden zich voor hem en de sterke muren van het kamp kwamen ook in zicht. Velen katten waren bezig met hun ding, hij wilde even weg van iedereen. Gewoon alleen zijn! Gelukkig vond hij achter het kamp een grote holle boomstronk, gras groeide erover heen. Zo was hij even niet zochtbaar voor Silverpool, die hem misschien zocht, en de paddenstoelen die er voor groeiden zouden zijn geur maskeren. Met moeizame stapjes kroop hij door de nauwe openong, maar al gauw opende een grotere ruimte zich. "Kalm, Owlpaw, je wilt hem niet meer zijn.." Gelukkig werkte het en ging zijn bebloede vacht liggen, hij was alleen, maar niet voor lang..

"Ik denk dat we het moeten openbaren!" zei Owlpaw, zijn stem klonk moedig. "Ze komen er ooit wel achter, ik heb nog een hele training voor me en Appletree heeft het erg druk. Zelfs jij hebt een eigen Apprentice," Silverpool knikte. "Maar jij bent anders! Je bent dan nog wel een Appre.." zonder pardon ging Owlpaw door met praten, maar nu zag ze pijn in zijn hart. "Ik word er toch nooit een, ik heb ze allemaal verraden!" Silverpool schrok. Hij had zichzelf gered, dat daar nou een Rogue aan te pas was gekomen. "Je zult er nooit overheen komen hè, Owlpaw?" ze wou naar hem toelopen, maar hij negeerde haar, hij zat diep in zijn gedachtes verzonken. Zijn versgevangen prooi was helemaal bewerkt door zijn klauwen. Silverpool kon het niet meer aan zien, al de pijn en al zijn verdriet. "Owlpaw?" ze keek in zijn geschrokken ogen. Wat was er aan de hand? Alles was toch over nu? Ze dacht.. "I..ik moet nu gaan," stotterde hij. Hij vluchtte weg, maar Silverpool bedacht zich dat hij even alleen wou zijn. Doodstil zat ze in het rijzende stof, waar Owlpaw haar zo net had achtergelaten. Geruisloos. Maar een paar minuten. Muizenbruin! zei een klein stemmetje in haar. Ga dan naar hem toe! Hij heeft je nodig.. ze gaf niet toe aan haar twjfels en begon Owlpaw te zoeken. Waar was hij? Ze pikte zijn geur op. Een heel stuk kon ze zijn spoor vinden, maar deze werd langzaam vervangen door de muffe geur van paddenstoelen. Ze schudde haar kop; het had geen zin, hij was waarschijnlijk allang het kamp uitgerend ofzo.. Ze wilde zich net omdraaien en de moed opgeven toen ze zijn zachte stem hoorde fluisteren. "..je wilt hem niet meer zijn.." mompelde hij. Ze draaide zich weer om, maar zag hem nergens. Er stond alleen maar een nattige boomstronk, de perfecte plek voor paddenstoelen en andere schimmels, en dat maakte het weer de perfecte verstopplaa.. Owlpaw! Silverpool rende ernaartoe en keek door de nauwe opening. Silverpool zag al meteen dat deze veel te smal was voor haar. Ze zou vast ergens vast komen te zitten ofzo. Ze stak haar kop door de opening en riep zachtjes zijn naam. Ze zag zijn gestalte liggen, in het midden van de stronk. Achter hem was nog een opening, een weidere. "Wacht even.." mompelde ze en liep langs de grote holle tak. Ze wrong zich door de dikke WindClan muren zodat ze bij de tweede opening kwam. Mosslierten maskeerde hem, het was moeilijk om hem op te merken als je niet wist waar hij was. Ze liep tussen de slierten door naar Owlpaw en plofte naast hem neer. Kalmerent gaf ze hem een paar likken. Ze keek hem aan maar zei niets, hopend dat hij ou beginnen met praten..

Natuurlijk al binnen een paar seconden hoorde hij het geluid van poten, dat moest Silverpool wel zijn. Owlpaw slaakte een zucht en keek naar boven, de binnnenkant van de boom was gerot, kleine wormpjes maakten er gaten in en lieten kleine houtsnippertjes naar beneden vallen. Owlpaw wilde niet meer zo leven, hij kon het gewoon niet meer aan! Of hij moest voor altijd met deze gedachten blijven doorleven of zelf een Rogue worden. Ja, hij zou het doen en dan kan hij gaan en staan waar hij wilde en niemand zou hem iets kunnen doen! Dit was zijn besluit en hij zou het gaan doen ook. Zonder het opgemerkt te hebben voelde hij een paar kalmerende likken van Silverpool. Ze moest de andere ingang hebben gevonden, die een soort van in het kamp zat. "Silverpool," Begon hij treurig, ook al was hij net zo duidelijk
geweest over ziin idee, had Silverpool alles in de war geschopt. Nu moest hij het wel bespreken met haar, hij had haar nu het meest nodig, tranen welde op zijn ogen en vielen neer op het licht kleurige hout. "Ben ik niet beter af als ik een Rogue wordt? Dan kan ik deze fouten niet meer maken, dan heb jij en de Clan geen last meer vannmij. Ik heb gewoon teveel fouten gemaakt, die Rogue ongeveer een maan geleden, dat van mijn duistere mentor en dat ik de Warrior Code heb overtreden door verliefd op je te zijn. Ik kan alleen gaan als jij het goed vindt, mijn mentors laten me toch in de steek. Ze willen mij niet eens trainen! Ik blijf voor altijd een Apprentice!" Na die woorden boorden zijn nagels in het hout en zwiepte zijn staart heen en weer. Hij kon het niet meer aan, al sinds die keer dat hij hem had ontmoet was er een woede in hem los gebarsten, een die hij niet kon tegenhouden. Het liefst wilde hij nu de hele boom bewerken, maar dat kon, hij wilde niet dat Silverpool hem zo zag. Een klein wormpje wurmde zich door het hout onder hem, spartelend viel het op zijn rug, Owlpaw kreeg meteen de drang om hem zo te pletten. Maar iets in hem liet dat verdwijnen, iets goeds. Zonder erbij na te denken of iets te doen duwde hij met zijn klauw het wormpje weer rechtop. Meteen begroef het zich weer onder de aarde en liet alleen een hoopje aarde achter, meer niet. Hij had toch nog iets goeds in hem! Misschien hoefde hij geen leven als Rogue te leven! Zijn ogen richtten op die van Silverpool, ze had hem geholpen, zonder iets te zeggen, of was het toch ietsin hem zelf. "Laat maar Silverpool, zoals je al eerder had gezegd ik kom er nooit over heen, maar dat is niet heel erg. Wantij heb jou en dat is al heel erg veel. Kom,"Hij duwde zich naar voren en gaf Silverpool een paar likken over haar oor en wurmde zich door de iets grotere uitgang van de boomstronk. "Laten we gaan jagen, en alleen maar lol hebben!" Met die woorden rende hij het kamp uit en verdween in het struikgewas.

~Je hebt Owlpaw een beetje geholpen over zijn probleem! Zonder iets te zeggen.~