Go on, kill me {+Tallpaw}

De jonge kater, die dit nooit voor ogen had gehad, keek vol ontzag naar de poes toen die nog steeds kracht had om te vechten, hij schrok zich echter te pletter toen ze zich ineens omhoog hees, en op hem af sprong. Bang haar nog erger toe te takelen sloeg hij zijn nagels weer in, en liet zich meeveren toen ze op hem sprong, een luide grom van frustratie en pijn vond zich een weg naar buiten toen de klauwen zijn dijen openhaalde. Starclan! Hij keek omhoog naar waar de katten dan toch zouden moeten zijn, wat moest hij doen? De poes zou hem vermoorden als hij niet terugvocht! Voorzichtig duwde de kater haar weg, haar buik werd niet aangeraakt, maar haar hoofd werd niet gespaard. Ruw duwde zijn poten in haar neus, en raakten soms ook de ogen, de klauwen bleven echter ingehouden. Anders zou hij haar teveel pijn doen. "Ik daagde je niet uit!" Riep hij, gefrustreerd en verward, "Je viel me gewoon aan!"

Tallpaw duwde haar weg, en ze snauwde hem nog even af. Stilaan begon ze toch meer moeite te krijgen om bij haar positieven te blijven, en ze schudde met haar hoofd. "Maar .." ze keerde haar hoofd, ze kon hem niet aankijken. Bloed droop nog steeds uit haar wonden, en de pijn begon af te nemen. Zacht liet ze zich valln, en keek toch even in Tall's ogen. "Voelt .. Sterven zo?" vroeg ze zich af, en hoestte. Haar longen leken volgepropt met watten, en Frostnight voelde de kracht uit haar lichaam stromen. De poes zuchtte, en vervloekte dat konijn. Ze legde haar hoofd neer, en ademde zwak. "I'm sorry." Haar hart klopte zacht en traag, maar ze probeerde wakker te blijven. "Ik denk .. Dat het .. Te laat is .. Voor even- .. Eventuele hulp." stotterde ze in stukken, en keek met licht glazige ogen naar de kater.

De jonge gast keek met grote ogen naar de duidelijk steeds zwakker wordende poes. Angstig bleef hij haar wonden te dichten, en ineens merkte hij dat zijn gehele lichaam trilde van zowel de inspanning als de angst. "Nee," Antwoordde hij angstig, terwijl zij hoofd heen en weer zoefde, op zoek naar een kat die kon helpen. "Het is niet te laat!" De kater sprong op, en rende heen en weer langs de kat, luidkeels om hulp roepende. "Help! Help dan toch!" Tranen welden op in zijn ogen, dit kon hij niet gedaan hebben, was dit zijn schuld? "Starclan help dan," Fluisterde de kater zacht, waarna hij bij de poes ging zitten, en haar voorzichtig toedekte met wat mos en met zijn staart. Tranen rolden over zijn wangen, "Dit was niet hoe dit moest eindigen... Het spijt me zo, zo enorm veel,"

De poes zag dat Tall heen en weer liep, en dat tranen over zijn wangen rolden. "Tallpaw, don't cry," fluisterde ze hees. "Ik kwam in jou Territory, en viel je nodeloos aan," Frostnight hoestte opnieuw, en probeerde haar ogen te openen. Met haar staart veegde ze zijn tranen weg, en probeerde geforceerd te glimlachen. "Het is niet jou fout, Tallpaw, ik hoor hier gewoon .. Niet," ze ging nog iets zachter praten, en sloot haar ogen een paar tellen. "Verzorg je wonden, het spijt mij, jij hoeft geen spijt te hebben." Haar hart sloeg een tel over, en zuchtend fluisterde ze nog een paar zinloze woorden. Verbeelde ze het zich, of kwamen de sterren al op? De poes schudde haar hoofd, en probeerde de kater nog een keer aan te kijken. "Het spijt me wat ik over dat Warrior-gedoe zei, je wordt een prima Warrior, de beste ShadowClan Warrior ooit. Beter als je moeder, of wie dan ook," Een frisse bries waaide dor haar vacht, en ze besloot haar ogen te sluiten. "I'll .. I'll see you once .. Again." fluisterde Frstnight zwak, waarna ze haar ogen groot open deed en die glazig werden. Een laatste schokkerige beweging van haar poot eindigde iedere beweging die ze ooit gemaakt had. Beelden van haar nest en haar weinige vrienden flitsten nog voorbij, waarna alles zwart werd, het bloed leek te stoppen met vloeien, haar pijn verdween en haar problemen waren vergeten. En toen .. Toen was de StarClan daar ..

{+Frostnight's dood}

Langzaam begon Innerghost weer op te sterken, haar weerstand was nog laag, dus eigenlijk moest ze opletten met wat ze deed. Maar er voor eens weer uit gaan leek haar geen kwaad te kunnen. Innerghost versnelde haar tempo wat, en merkte meteen dat haar conditie redelijk achteruit was gegaan in die dagen van rust en revalideren, en dat frustreerde haar, maar ze ging door. Enkel wat ze uiteindelijk aantrof deed haar minder goed.
Ze werd overmand door Windclan geur, en meteen versnelde ze haar pas. Ze versnelde haar pas nog meer toen ze rook dat Tallpaw er bij was! Toen ze dichter bij kwam, begon ze ook stemmen te horen, en dit was voor haar duidelijk: "...beste ShadowClan Warrior ooit. Beter als je moeder, of wie dan ook," hoorde ze een zwakke stem zeggen. Ze kwam dichter bij en zag toen een bluepoint windclan poes liggen. "I'll .. I'll see you once .. Again." Innerghost keek geschokt naar het tafereel. De windclan poes was dood. "Tallpaw..." miauwde ze, een tikkeltje geschokt. Ze wist niet wat ze denken moest. Was dit uit verdediging geweest? Was dit nodig geweest? Of was hij nou een moordenaar? Nee dat laatste kon ze helemaal niet geloven! "Wordt rustig, en vertel me wat er is gebeurd..." miauwde ze, op de kater neer kijkend, terwijl haar blik langzaam naar de dode poes dwaalde. Rest in peace, Windclan warrior...

De Tabby trilde over zijn hele lichaam, het schokte en tranen van angst, pijn en ongeloof rolden langzaam over zijn wangen naar de nog natte grond. De woorden van de poes prentte hij in zijn hoofd, en knikte langzaam, steeds onrustiger wordende. Zijn ademhaling ging steeds sneller, en even leek het of hij zou gaan hyperventileren, juist op dat moment braken de ogen van de poes, en kwam Innerghost eraan gelopen. Nooit was de kater zo blij geweest om haar in plaats van zijn moeder te zien, en zonder na te denken over de consequenties rende hij naar haar toe, en begroef vol angst zijn kopje in haar warme vacht. Zijn ademhaling was nog steeds gevaarlijk snel, en bloed bleef uit de wonden op zijn rug, zij, poten en oren, stromen. Het deed hem niets, nu moest hij eerst rustig worden, zo zei ook Innerghost, maar makkelijk was het niet. De beelden, de horror van het gevecht, het zat allemaal in zijn hoofd en wilde er niet meer uit. "I-is ze doo...Do.. Dood?" De kater fluisterde het, en om het zo mogelijk nog onverstaanbaarder te maken had hij zijn ademhaling nog steeds niet onder controle. Zijn ogen stonde groot, vol angst waarin de horror die hij nu voelde te zien was. Doodsbang was hij, als er iets zeker was, was dat het wel.

Shadowclan mocht dan enigszins bekendstaan als de beruchtste clan. Ze waren inderdaad niet de meest zoete katten. Ze leefden in de schaduwen, bewogen zich als schaduwen, en gingen toch liever sneller in een gevecht dan een Thunderclan of Windclan kat. Tevens waren ze trots, en wouden ze dat zeker ook kunnen zijn. Maar snel doden? Dat deden ze niet, als ze het deden, was dat met de zelfde reden als elke clan kat, omdat ze geen keuze hadden gehad. Daarom was ze er ook zeker van dat Tallpaw genoodzaakt was geweest. Innerghost gunde geen enkele kat de dood toe, hoe erg ze die gene ook haatte, tevens was het leven als een levende harder dan het leven als een dode.
Toen Tallpaw haar zag, rende hij vol angst naar haar toe, en duwde zijn kopje in haar dikke warme vacht. Innerghost liet het toe, ze begreep het, dít was niet niks. Ze voelde hoe opgejaagd Tallpaw was, zijn ademhaling was akelig snel, en het viel Innerghost op dat Tallpaw gewond was. Ze moesten maar snel terug naar het kamp, maar eerst wou de zwarte Deputy weten wat er gebeurd was. Eerst vroeg ze Tallpaw rustig te worden, om haar daarna te kunnen vertellen wat er gebeurd was. Enkel kon Tallpaw waarschijnlijk nog niet geloven dat de Windclan warrior ten dode was opgeschreven."I-is ze doo...Do.. Dood?" Was zijn vraag. Innerghost zweeg even en gaf Tallpaw eerst nog een kalmerende lik over zijn kop, waarna ze zich van hem los maakte. Ze keek de apprentice aan. "Ja, Tallpaw... Ze is nu samen met Starclan," miauwde ze kalm. "Tallpaw... haal even diep adem, en probeer me te vertellen wat er gebeurd is..." miauwde ze rustig. "Daarna kunnen we naar het kamp, en kan jij naar de medicine cat den, je bent gewond," vervolgde ze. Ze zei er niet bij dat Innerghost dit ook zal bespreken met Shrewstar, dat zal niet rustgevend overkomen.

Zijn ogen werden groot toen bleek dat de poes waarmee hij daarvoor nog had gepraat en gevochten bij Starclan was. De ademhaling ging opnieuw gevaarlijk snel, maar deze keer wist Tall de controle terug te krijgen, zijn ogen gingen weer wat normaler staan maar de angstige blik bleef, samen met het getril. Hij haalde inderdaad eens diep adem, om het advies van Innerghost op te volgen, en was toen nog even stil om haar volgende advies te horen. Dat deed hem echter zijn hoofd schudden, "Nee, zo erg is het denk ik niet," De wonden op zijn zij spraken dat verschrikkelijk tegen, maar Tall was zo geschokt door wat hij had gedaan dat de jonge kater het niet eens gemerkt had. "I-ik was gewoon aan het lopen," Begon hij, al wat rustiger wordende, "Toen kwam ik haar tegen, op ons territorium, aan het jagen, ik vroeg aardig of ze weg wilde gaan, en was zelfs niet boos," Ietwat onzeker keek hij op naar de deputy, was dat fout geweest? "Zij werd echter wel heel boos, en viel me aan, ik sloeg de aanval af maar ze bleef doorgaan, ze werd steeds bozer, overal was bloed en klauwen," Trillend viel de kater stil, de horror van het gevecht kwam nu weer in hem op. Een diep ademhaling hielp hem weer rustig te worden, "Ik verdedigde me, maar ze was woedend, en bleef komen, ineens had ze me in de tang, en handelde ik instinctief, mijn.. Mijn poten.. Ze.." Hij viel weer stil en keek naar de bebloede klauwen voor hem, "Ik raakte haar buik, de wond was te groot, maar ze bleef aanvallen.." De kater slikte en rechtte zijn rug, sterk zijn nu, voor de overleden warrior, "Uiteindelijk lag ze op de grond, en wilde ik het bloeden stelpen, dat was het moment waarop ze mijn oor te pakken kreeg," Zijn staart ging automatisch naar zijn gescheurde oor, het prikte inmiddels behoorlijk. "Het bloeden wilde niet stoppen.. En de rest weet u," De jonge kater wendde zijn gezicht af van de deputy, onzekerheid was alles wat er nu aan hem te zien was, dat, en spijt. Zoveel spijt, "Gaat u dit met mijn moeder overleggen?" Hij moest het weten, het leek hem logisch, maar de reactie van zijn moeder maakte hem nu al bang, zij was een van de enigen die hem intens bang kon maken, zoals nu.

"Nee, zo erg is het denk ik niet," miauwde Tallpaw. Innerghost zuchtte, maar ging er niet op in. Ze wou niet van onderwerp veranderen, en zo spoedig mogelijk naar het kamp gingen ze toch wel. "I-ik was gewoon aan het lopen," begon Tallpaw aan zijn verhaal. "Toen kwam ik haar tegen, op ons territorium, aan het jagen, ik vroeg aardig of ze weg wilde gaan, en was zelfs niet boos," ging Tallpaw verder. "Zij werd echter wel heel boos, en viel me aan, ik sloeg de aanval af maar ze bleef doorgaan, ze werd steeds bozer, overal was bloed en klauwen," miauwde het jonge katertje. Hij leek enigszins getraumatiseerd, dat begreep ze ook wel. Tallpaw was nog maar een onervaren apprentice van acht moons. "Ik verdedigde me, maar ze was woedend, en bleef komen, ineens had ze me in de tang, en handelde ik instinctief, mijn.. Mijn poten.. Ze.." Innerghost streek rust gevend met haar staart over de rug van Tallpaw om hem te kalmeren. "Ik raakte haar buik, de wond was te groot, maar ze bleef aanvallen.." Innerghost fronste, het was overduidelijk dat dit gevecht een ongeluk was geweest, vanuit Tallpaws positie. "Uiteindelijk lag ze op de grond, en wilde ik het bloeden stelpen, dat was het moment waarop ze mijn oor te pakken kreeg." Tallpaw had de poes dus nog proberen te redden, en de poes zelf was door gegaan met aanvallen. Ze vroeg zich af of de poes niet naar Darkforest ging, of niet al te hartelijk verwelkomd zou worden in Starclan. Dat hing van haar vroegere daden af. "Het bloeden wilde niet stoppen.. En de rest weet u." Innerghost haalde diep adem en keek neer op Tallpaw. "Je hebt goed gehandeld, Tallpaw..." murmelde Innerghost. Ze wierp haar blik op het dode lichaam van de Windclan poes. Innerghost maakte zich los van de apprentice. "Ik zal het lichaam even zo leggen, zo dat er geen aaseters bij komen... dan gaan wij terug naar het kamp, en zal ik met Shrew overleggen hoe we het verder aanpakken," vertelde Innerghost, terwijl ze de doodde warrior bij de nekvel pakte, en haar onder wat struiken legde. "Kom we gaan terug naar het kamp," miauwde Innerghost, Tallpaw mee wekend. "Gaat u dit met mijn moeder overleggen?" Vroeg Tallpaw. Innerghost knikte. "Ja, dit ga ik met Shrewstar overleggen," miauwde Innerghost, terwijl ze Tallpaw wat steun aanbood.

OCC: New topic?

De zwarte poes vertelde hem wat ze nu zouden gaan doen, maar alles wat hij kon was knikken. De katers' bloed was in ijs veranderd toen hij de laatste zin gehoord had, met Shrewstar praten, zijn moeder. Hij kon het niet, moest hij daarbij zijn? Moest hij het meemaken? Tall merkte tot zijn grote verbazing dat hij dat toch echt liever had dan dat ze over hem zouden praten zonder dat hij zichzelf kon verdedigen, alhoewel hij niet echt in de mood was voor zo'n gesprek. "Mag ik daarbij zijn?" Zijn stem trilde iets, maar de kater vroeg het toch, hij moest het weten.

- Met Shrew of de terugweg? *traag van begrip*